Ιωάννα Χαμαλίδου: Το ποδόσφαιρο είναι αγνός έρωτας χωρίς όρια!

Η Ιωάννα είναι μια ειδική περίπτωση, και ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στα δέκα της χρόνια, λόγο της μεγάλης αγάπης που είχε στην ασπρόμαυρη θεά, χωρίς καμία υποστήριξη ακόμη από την οικογένειά της, και παρά τις πολλες δυσκολίες συνέχισε σε πείσμα του στερεότυπου που θέλει τις γυναίκες εκτός ποδοσφαίρου. Αν αγαπάς το γυναικείο ποδόσφαιρο και εκτιμάς κάπως […]

Η Ιωάννα είναι μια ειδική περίπτωση, και ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στα δέκα της χρόνια, λόγο της μεγάλης αγάπης που είχε στην ασπρόμαυρη θεά, χωρίς καμία υποστήριξη ακόμη από την οικογένειά της, και παρά τις πολλες δυσκολίες συνέχισε σε πείσμα του στερεότυπου που θέλει τις γυναίκες εκτός ποδοσφαίρου.

Αν αγαπάς το γυναικείο ποδόσφαιρο και εκτιμάς κάπως ιδιαιτέρως τις γυναίκες που δε μασάνε τα λόγια τους, το όνομα Ιωάννα Χαμαλίδου σού είναι γνωστό. Ξεκινώντας να παίζει στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ στα 15 της, τη λες ένα κατασταλαγμένο από νωρίς πλάσμα. Ναι, δεν είναι και τόσο συχνό αυτό. Παρόλα αυτά, η Ιωάννα ήξερε τι θέλει να κάνει και ήταν τυχερή, ούσα υπερβολικά καλή σε αυτό.

“Το καλοκαίρι του 2019 αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα του εξωτερικού με τη μεταγραφή μου στη Zaragoza cff της Ισπανίας. Ενώ στην επόμενη είχα πρόταση από την τουρκική Besiktas στην Κωνσταντινούπολη”, μου εξηγεί για την επαγγελματική της σταδιοδρομία. Υποθέτοντας πως οι ποδοσφαιρικές επιτυχίες μετριούνται σε γκολ και σε προτάσεις, τη ρωτάω για την εμπειρία της στο εξωτερικό. Μου λέει πως έξω ο τρόπος που δουλεύουν είναι άκρως επαγγελματικός και πως η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι έντονα υποστηρικτική. “Ειδικά στη Τουρκία έπαθα σοκ από το πόσοι άντρες έρχονταν να δουν τους αγώνες μας. Να σημειωθεί ότι κάναμε ρεκόρ στην Ευρώπη σε προσέλευση φιλάθλων σε γυναικείο αγώνα ποδοσφαίρου, καταγράφοντας 33.000 κόσμο”.

Αρνούνται να συνδυάσουν γυναίκα και ποδόσφαιρο μαζί. Είναι άδικο. Ο αθλητισμός δεν έχει χρώμα, δεν έχει φύλο.
Αντιλαμβάνεται πως αυτό είναι ένα μικρό αγκάθι που χωρίζει την ίδια ως γυναίκα αθλήτρια και μάλιστα στο ποδόσφαιρο, από το να νιώσει αποδεκτή από το ελληνικό αντρικό κοινό. Πρόσφατα, η ήττα της εθνικής μας ομάδας από τη γερμανική γυναικών, έγινε πρόσφορο έδαφος για έκφραση σεξιστικών απωθημένων στα social media. Η Ιωάννα δεν είναι από τις γυναίκες που δίνουν τόπο στην οργή. Κατήγγειλε τα σχόλια, ακόμα και αν δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν αντιμέτωπη με αρσενικά που θεωρούν το ποδόσφαιρο αντρικό πεδίο και τις γυναίκες καλύτερες στο να “τηγανίζουν αυγά”. Στα σχόλια αυτά, μάλιστα, συμμετείχαν και συμπαίκτριές της, σε μια (ακόμα) προσπάθεια να μεταλαμπαδεύσουν τα απολύτως αυτονόητα. “Δεν ήταν σοκ για εμάς”, μου λέει επιβεβαιώνοντάς μου πως δεν ήταν η πρώτη φορά. “Είναι μια συνεχής αντιμετώπιση που λαμβάνουμε καθημερινά από τον κόσμο. Αρνούνται να συνδυάσουν γυναίκα και ποδόσφαιρο μαζί. Είναι άδικο. Ο αθλητισμός δεν έχει χρώμα, δεν έχει φύλο. Πιο πολύ όμως αντιδράσαμε γιατί αυτή τη φορά αυτά τα σχόλια έγιναν κάτω από πιεστικές και πρωτόγνωρες συνθήκες για εμάς. Νιώσαμε αηδία”, λέει χαρακτηριστικά, μιας και το γεγονός πως η ήττα της ομάδας της οφείλεται στο τεράστιο διάστημα που έμειναν εκείνη και οι συμπαίκτριές της απροπόνητες, πέρασε στα ψιλά γράμματα. “Ο βρεγμένος όμως τη βροχή δεν τη φοβάται”, αναφέρει με τη σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει πως ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει.

Πόση δύναμη μπορεί να έχει ένα σεξιστικό γήπεδο σε έναν αγώνα; Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα όπου μια “πληροφορία” αγνού σεξισμού αντηχεί σε ένα γήπεδο και κάποιους τους κάνει να ντρέπονται και άλλους δυστυχώς τους δίνει τροφή για να χτίσουν τη ντροπή. “Ό,τι πιο υποτιμητικό μπορεί να νιώσει μια γυναίκα τη στιγμή που παλεύει να υπηρετήσει τα αυτονόητα και μάχεται για αυτά”, μου λέει. “Πολλοί λένε πως και στα αντρικά πρωτάθλημα προσβάλουν τους άντρες ποδοσφαιριστές αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ να προτρέπουν σε άντρα να πάει στη κουζίνα. Ο αθλητισμός πρέπει να προάγει την ισότητα. Να μην γίνονται διακρίσεις. Άλλωστε οι περισσότεροι δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους γυναικείο ποδόσφαιρο και παρ’ όλα αυτά κρίνουν”, συνεχίζει.

Θα έλεγε κανείς πως το γερό στομάχι της Ιωάννας απέναντι σε όσα προσπαθούν να καταπιέσουν τη γυναικεία φύση, προετοιμάζεται από μικρή ηλικία. Από μικρή παλεύει με τα στερεότυπα, ακόμα και μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Ο πατέρας της και η οικογένειά της δεν ήρθαν ποτέ σε ειρήνη με το γεγονός ότι η Ιωάννα απλά γεννήθηκε για να παίζει ποδόσφαιρο. “Δεν είχα την ώθηση από τους γονείς μου να ξεκινήσω τα πρώτα μου βήματα. Αντί αυτού είχα εμπόδια και δυσκολίες κυρίως από την πλευρά του πατέρα μου που πάντα επέκρινε όποια προσπάθεια μου”, μου λέει. Η επιθυμία της να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο έφερνε πάντα αρνητικές αντιδράσεις και φοβερές πιέσεις. Τι κάνουν όμως τα δυνατά κορίτσια σε τέτοιες συνθήκες; Ειδικά αν έχουν και το μικρόβιο του αθλητισμού: πεισμώνουν. “Όλα αυτά με έμαθαν να παλεύω ενάντια στα στερεότυπα προκειμένου να πετύχω τον στόχο μου. Πρέπει να αντιδράμε ανοιχτά σε όποιο σχόλιο ή διάκριση. Ας πάμε ένα βήμα παραπέρα”.

Μέσα σε όλο τον σεξισμό και την αμφισβήτηση, μια γυναίκα αθλήτρια έχει να αντιμετωπίσει και τα κακώς κείμενα του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Η Ιωάννα υποστηρίζει πως εδώ τα πράγματα έχουν μείνει σε ένα ερασιτεχνικό επίπεδο και για αυτό δεν ευθύνεται κάποια έλλειψη ταλέντου. Όχι, η μόνο έλλειψη είναι αυτή σε υποδομές και οργάνωση. “Στη λειτουργία των σωματείων υπάρχουν αμέτρητες δυσκολίες που καλούνται να αντιμετωπίσουν ο προπονητής και ο έφορος του τμήματος με την απουσία βασικών στελεχών όπως γιατρών και φυσικοθεραπευτών”, μου εξηγεί, ενώ δε μπορεί να μην αναφέρει την πλήρη απουσία προβολής κάθε προσπάθειας ή έστω δυσμένειας στο γυναικείο ποδόσφαιρο από τα ελληνικά μέσα.

Εν τω μεταξύ, η πανδημία, μέσα σε όλες τις «παύσεις» που έβαλε, δεν ξέχασε και το ποδόσφαιρο. Για την Ιωάννα και το συνάφι της αυτή η παύση μεταφράζεται σε αποχή από τα γήπεδα, σε ατομική προπόνηση, που είναι εντελώς διαφορετική από την ομαδική, σε σωματική και ψυχική κόπωση και στο χειρότερο: τη διακοπή των πληρωμών, που τις φέρνει σε ακόμα δυσχερέστερη θέση.

Για την Ιωάννα που από την τετάρτη δημοτικού ένιωσε τον έρωτα για το ποδόσφαιρο να της χτυπάει επίμονα την πόρτα, που συνεχίζει να παραδίδεται σε αυτόν ακόμα και σήμερα, νιώθοντας ακόμα έντονα την ευκολία του αθλήματος να τη φτιάχνει τη διάθεση, δυο είναι τα ζητούμενα από τη νέα χρονιά. Μίνιμαλ και ξεκάθαρα: να ξεμπερδεύουμε με την πανδημία και να επιστρέψει στα πρωταθλήματα του εξωτερικού, αποκομίζοντας κι άλλες εμπειρίες. Γιατί στην τελική, ποιο είναι το τρίπτυχο της γυναίκας στο σήμερα; Πείσμα, δίψα για εμπειρίες και ενδοτικότητα στον έρωτα, που για κάποιες αυτός είναι το ποδόσφαιρο.