Λείπει μόνο ο νόμος για να… εφαρμόζεται ο νόμος!

Πιο αυστηρές ποινές, άμεσα εκετελεστές, χωρίς κουκούλες και full face στα γήπεδα κ.λπ., κ.λπ. Ο νέος νόμος για την οπαδική βία εστιάζει στη "συμπτωματική" αντιμετώπιση των φαινομένων. Μένει να δούμε αν και πώς θα εφαρμοστεί....

Λείπει μόνο ο νόμος για να… εφαρμόζεται ο νόμος! Αυτό, πάνω κάτω, ήταν, δεκαετίες πριν, το συμπέρασμα ενός διαπρεπούς νομικού, που τα είπε όλα με ελάχιστες λέξεις. Διότι στην Ελλάδα δε λείπουν νόμοι. Ίσα ίσα, πολυνομία υπάρχει. Αλλά πολλοί νόμοι σημαίνουν και πολλά… παραθυράκια. Και, επίσης, αυξημένες δυσκολίες στην εφαρμογή τους.

“Στην Ελλάδα χρειάζεται μόνον ένας νόμος”, είχε πει ο σοφός. “Ο νόμος που θα λέει να… εφαρμόζονται οι (υπάρχοντες) νόμοι”. Το ίδιο θα έλεγε και με τον νέο νόμο για την οπαδική βία. Προβλέπει -κατόπιν θλιθερής, λόγω Άλκη Καμπανού– εορτής- πολλά και διάφορα.

Από τα πιο βασικά είναι το πιο ρεαλιστικό εύρος των ποινών για διάφορες παραβάσεις. Σ’ αυτές ανήκουν η κατοχή επικινδύνων αντικειμένων, οι βιαιοπραγίες, οι απειλές, η είσοδος στους αγωνιστικούς χώρους με σκοπό τη διακοπή αθλητικής εκδήλωσης, ρατσιστικές εκδηλώσεις, η δημόσια υποκίνηση σε αδικήματα αθλητικής βίας κ.λπ.

Πιο αυστηρές, αλλά και με πιο μεγάλο εύρος ποινές

Εως σήμερα, για τα πιο πάνω η ποινή φυλάκισης ήταν μέχρι 2 χρόνια, τώρα, από 6 μήνες μέχρι 5 . Κατ’ αναλογίαν, όπου έως σήμερα η ποινή ήταν φυλάκιση μέχρι 1 χρόνο, θα είναι πια  από 3 μήνες μέχρι 5 έτη. Είναι κάτι που διευκολύνει τους δικαστές να επιβάλλουν και σωφρονιστικές -όχι εξοντωτικές- ποινές ανάλογα με την περίπτωση, π.χ. πρώτη παράβαση ή άλλα ελαφρυντικά.

Αντίθετα, στις διακεκριμένες περιπτώσεις επικίνδυνων δραστών, τα σημερινά (ως) 3 χρόνια φυλάκισης θα είναι από 2 μέχρι 5. Το αδίκημα της δημόσιας υποκίνησης σε εγκλήματα οπαδικού μίσους, προβλέπει φυλάκιση από 6 μήνες μέχρι 5 χρόνια και υποχρεωτικό χρηματικό πρόστιμο.

Κάτι άλλο που αλλάζει είναι ότι οι ποινές θα εκτίονται πλέον άμεσα, χωρίς  δυνατότητα κατ’ εξαίρεση αναστολής. Το ίδιο θα ισχύει και στις περιπτώσεις καταδίκης για τη λειτουργία συνδέσμου χωρίς άδεια ή μετά από παραβίαση της σφράγισης του. Το ίδιο, επίσης και στις περιπτώσεις παραβίασης της απαγόρευσης παρακολούθησης αγώνων και εμφάνισης στο Α.Τ. ή όποιων άλλων περιοριστικών όρων.

Κατά προτεραιότητα οι δίκες, πάντοτε περιοριστικοί όροι

Οι υποθέσεις οπαδικής βίας θα φτάνουν πια σε δίκη κατά προτεραιότητα, ενώ, σε περίπτωση αναβολής εκδίκασης θα υπάρχουν υποχρεωτικά περιοριστικοί όροι, όπως, π.χ. απαγόρευση παρακολούθησης αγώνων και εμφάνιση στο ΑΤ κατά το χρόνο διεξαγωγής τους.

Τέλος, αδίκημα είναι πλέον η είσοδος στο γήπεδο, αλλά και η παρακολούθηση αγώνων με αξεσουάρ που καλύπτουν τα χαρακτηριστικά -κουκούλα, full face  κ.λπ. Η ποινή γι΄ αυτό θα είναι 6 μήνες φυλάκισης και θα υπάρχει χρηματικό πρόστιμο. Ήδη έχουν κλείσει ως τα μέσα του καλοκαιριού και οι σύνδεσμοι, μέχρι να υπάρξει νέο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας τους.

Πολύ ωραία όλα αυτά. Αρκούν για να εκλείψει η οπαδική βία; Ασφαλώς και όχι. Οι μέχρι σήμερα νόμοι ήταν επίσης αυστηροί. Τώρα είναι λίγο πιο πολύ. Και αρκετά πιο ευέλικτοι. Το νέο πλαίσιο φέρνει βελτιώσεις σε αρκετούς τομείς, αλλά έχει και, πρακτικώς, ανεφάρμοστες, ή, έστω εξαιρετικά δύσκολα εφαρμόσιμες προβλέψεις όπως η απαγόρευση της κουκούλας, για παράδειγμα.

Η μακάβρια λίστα αρχίζει από το 1983! Και τότε υπήρχαν νόμοι…

Σε κάθε περίπτωση  η αντιμετώπιση των συμπτωμάτων δεν είναι και θεραπεία της ασθένειας. Ο νέος νόμος θα έπρεπε, π.χ. να προβλέπει και κάτι για τυχόν παρεμβάσεις παραγόντων (ή και… βουλευτών, ε, αγαπητοί;) σε διάφορα τέτοια θέματα. Θα έπρεπε να αγγίζει το ζήτημα και στις κοινωνικές-κοινωνιολογικές, αλλά και, συχνά, πολιτικές διαστάσεις του. Διότι κάτι πρέπει να γίνει και με τα αίτια, πέρα από τα αποτελέσματα.

Ο ‘Άλκης Καμπανός ήλθε να προστεθεί σε μια μακάβρια λίστα που έχει  επίσης μέσα και τα ονόματα Άρης Δημητριάδης, Χαράλαμπος Μπλιώνας, Γιώργος Παναγιώτου, Ευθύμιος Λιάκας και Κώστας Ντόλιας, Γιώργος Καρνέζης, Μιχάλης Φιλόπουλος, Γιάννης Ρουσάκης, Κωνσταντίνος Κατσούλης, Νάσος Κωνσταντίνου, Τόσκο Μποζατζίσκι.

Από το μαχαίρωμα και τον κτηνώδη ξυλοδαρμό του Άρη Δημητριάδη, το Σεπτέμβριο του 1983, έως τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού, πριν από λίγες μέρες, έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια. Και το πρόβλημα, όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν η… απουσία νόμων. Ήταν και πολλά άλλα, γνωστά σε όλους. Το πιο βασικό; Αυτός ο καταραμένος νόμος που να επιβάλλει να εφαρμόζονται οι νόμοι. Σε όλους! Οσοδήποτε “ψηλά” ή οσοδήποτε δυνατοί κι αν είναι. Ή κάνουμε λάθος, κύριε Τσιάρα και κύριε Αυγενάκη;