Ποδόσφαιρο: Το άθλημα των δακρύων!

Το 2022 οι παίκτες της Αργεντινής, χωρίς να τους πιστεύει κανείς, "έφαγαν" κάθε σπιθαμή των γηπέδων του Κατάρ, έπαιξαν σαν ποδοσφαιριστές - ποιητές και κέρδισαν την Ελευθερία τους...

Ένας τελικός Μουντιάλ πάντα κρύβει συναισθήματα. Πάντα; λες και ζήσαμε πολλούς τελικούς και ξέρουμε. Υπερβολές.

Είναι τόσο λίγοι οι τελικοί, λίγα τα Μουντιάλ που αναλογούν στον καθένα μας, που θα ήταν αφελές το να κάνουμε πως θυμόμαστε καταστάσεις, πως έχουμε αποκτήσει συνήθεια.

Κάθε τέσσερα χρόνια είναι πολύς καιρός, αλλά οτιδήποτε λιγότερο θα ήταν ύβρις.

(ακούτε εκεί στην FIFA; Δεν θέλουμε παραπάνω…)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσίπτσιος… 

Ο Λιονέλ Μέσι έκλεισε τον κύκλο του με την Εθνική Αργεντινής.

Όπως το γκολ που μπαίνει στο 90′, έτσι και εκείνος, μέσα από πίκρα και αβάσταχτο βάρος συγκρίσεων έφτασε στα τριαντα-φεύγα του για να γευτεί την χαρά του Παγκοσμίου Τροπαίου. Έφτασε στο φινάλε, για να βάλει εκείνος το ΔΙΚΟ του φινάλε. Με τους όρους του.

Στην κορυφή του κόσμου, για κάποιους και GOAT.

Για κάποιους άλλους όχι GOAT, αλλά ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής βάσει ταλέντου, που πέρασε ποτέ. Για άλλους ένας άνθρωπος των αριθμών. Για κάποιους άλλους όμως, ο άνθρωπος που τους γέμισε με ελπίδα.

Απόψε, λίγες ώρες μετά το πέρας του Μουντιάλ, θα ασχοληθούμε με αυτό και μόνο αυτό. Ο συντάκτης του κειμένου είναι ένας πικραμένος φίλος του Άρη, της Λίβερπουλ και της Εθνικής Αγγλίας. Ίσως όχι και με αυτή την σειρά απαραίτητα. Αλλά δεν θα το μάθετε ποτέ…

Αυτό σημαίνει πως δεν έχει καμία τρελή κάψα για τον Μέσι, τον Εμπαπέ και τις παρέες τους. Αντ’αυτού, ίσως και να θεωρεί πως ο Μέσι στην καριέρα του είχε κάποιες αβάντες, είτε από τους συμπαίκτες του είτε από εξωγενείς παράγοντες. Που σίγουρα δεν είναι της παρούσης. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θα σχολιάσουμε απόψε κελεμπίες, Κατάρ κλπ. Όχι! Αυτά για ένα άλλο κείμενο. ή …ίσως και να τα χωνέψω και να ξεχαστούν πριν καν αραδιαστούν σε προτάσεις.

Τι α πεις…

Όχι! Το κείμενο αφορά καθαρά και μόνο στα συναισθήματα. Στην χαρά των εκατομμυρίων Αργεντίνων της γης. Και των φίλων – φίλης – φίλου της, που θαύμασαν και χάρηκαν απόψε.

Πιο πάνω είπαμε πως η νίκη του Μέσι, η εκπλήρωση του ονείρου, η κληρονομιά που έλαβε σάρκα και οστά, γέμισε κόσμο με Ελπίδα.

Πολλοί δανείστηκαν αυτή την ελπίδα απόψε. Πολλοί μη…Αργεντίνοι.

Πέρασα από καφετέριες, από αυλές σχολείων, από δρόμους και πλατείες και είδα παιδιά να φωνάζουν “Μέσι – Μέσι – Μέσι” και να χαίρονται. Στην μακρινή Ελλάδα, και την Θεσσαλονίκη, όπου βρίσκομαι, δεν νομίζω πολλά παιδάκια από 4 ως 8 ετών να ξέρουν πόσο απέχει η καθημερινότητα τους από εκείνη των φτωχογειτονιών της Αργεντινής.

Από μέρη όπου η φτώχεια και οι δυσκολίες έχουν εγκατασταθεί και θρονιαστεί στην ζωή των ανθρώπων. Από μέρη όπου κάθε μέρα μπορεί να είναι και η τελευταία για τις χαμηλές κοινωνικές τάξεις. Όπου τα κακώς κείμενα των ανισοτήτων είναι η μόνη αλήθεια για τον απλό κόσμο.

ή μήπως δεν είμαστε και τόσο μακριά τελικά; Λες Κυριάκο μου; Στο θέμα μας όμως…

Βλέπω στον δρόμο παιδάκια με φανέλα Μέσι, όχι την ορίτζιναλ. Όχι την ακριβή και την πρόσφατη. Ίσως μία από κάποιον πάγκο Λαϊκής. ή …έστω, μια δανεική, μια του μεγάλου αδερφού, που πλέον δεν του χωράει. Μια φανέλα του Κριστιάνο Ρονάλντο, του Εμπαπέ, μην κολλάτε σε ονόματα βρε αδερφέ.

Τα παιδιά που σήμερα χαμογελούν δεν γνωρίζουν χώρες, δεν γνωρίζουν αυτά που σας περιγράφω. Τουλάχιστον σαν όρους και σημεία στον χάρτη. Καθώς, μπορεί στο τραπέζι τους να μην έχουν όσο φαγητό θα γέμιζε το στομάχι τους. Μπορεί να μην βλέπουν τους γονείς τους να είναι χαρούμενοι. Μπορεί τον χειμώνα να κρυώνουν.

Έχουν όμως τον Μέσι.

Έχουν τον άνθρωπο που πάσχισε και πασχίζει να τους δείξει πως ένας Δαβίδ μπορεί να χωρέσει σε έναν κόσμο γεμάτο με Γολιάθ.

Έναν ποδοσφαιριστή που έφυγε μακριά από το σπίτι του και έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα. Έπαιξε μπάλα. Αυτός όμως ο παίκτης έφτασε να λοιδορείται, να χλευάζεται από επιλήσμονες στιγμών μαγείας. Να τον πιέζουν να πάρει αυτό που του έλειπε. Αυτό που θα τον έκανε τον κορυφαίο όλων. Ξεχνώντας όλα τα υπόλοιπα.

Γιατί όμως τόση φούρια …”Μπαμπά;”; “Αφού ο Μέσι είναι ο καλύτερος.”

Γιατί όλο το Έθνος της Αργεντινής είχε ανάγκη, τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, αυτόν τον τίτλο; Γιατί ήταν “τώρα ή ποτέ;”.

Γιατί Μαραντόνα δεν υπάρχει πια. Ο Μαραντόνα έφυγε από την ζωή και κάθε Αργεντίνος έχασε τον δικό του “ποδοσφαιρικό πατέρα”. Πως να ζήσεις με ελπίδα όταν ο “Θεός” έσβησε;

Πως να ζήσεις με όνειρα, όταν ο διάδοχος του δείχνει να μην μπορεί να ανανεώσει τον θρύλο; Χαμένοι τελικοί. Συμπαίκτες να αποσύρονται ο ένας μετά τον άλλον…

Η Αργεντινή έψαχνε πάντα τον Μεσία της. Εκείνον που θα βροντοφώναζε “ΥΠΑΡΧΩ” για χάρη όλου του Έθνους. Εκείνου που θα τους έμπαινε στο μάτι και θα τους έπαιρνε από το χέρι για δόξες που, υπό άλλες συνθήκες, δεν τους αναλογούν. Δεν τους αξίζουν. Δεν ταιριάζουν σε έναν τόσο ταλαιπωρημένο λαό.

Αυτός ο τίτλος δεν είναι μια επιτυχία των επισήμων. Δεν είναι μια χαρά για να την πανηγυρίζουν οι Ελίτ στα κλαμπ. Είναι μια στιγμή χαράς, πριν την νέα σκληρή καθημερινότητα.

Το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα των δακρύων.

Ένας σπορ, που δίνει συναισθήματα, που κανένα άλλο δεν μπορεί να χαρίσει. Γιατί είναι άδικο άθλημα. Άδικο και όμορφο!

Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό;

Ειδικά στην νέα εποχή, κάθε μορφή έκπληξης, αδικίας και νίκης εκείνου που δεν είναι ο καλύτερος μπορεί να φέρει ελπίδα. Σκεφτείτε το.

Πλέον το καλός σημαίνει και…ακριβός. Αναπόφευκτα οι εξωγενείς παράγοντες αυξάνονται. Τόσο αυξάνει όμως και η αδικία εις βάρος τους.

Πόσα παραπάνω είναι τα δάκρυα όταν κανείς δεν πιστεύει σε εσένα; Όταν κανείς δεν θεωρεί πως είσαι αντάξιος για να πετύχεις;

Πόση παραπάνω είναι η χαρά, όταν την προλαβαίνουν τόσες λύπες. Ποια χαρά; Εδώ μιλάμε για λύτρωση. Μετά την ήττα από την Σαουδική Αραβία η Αργεντινή δεν μπορούσε να πάει πιο κάτω. Έπιασε πάτο…

Είχε την ευκαιρία όμως να πατήσει ακόμη πιο γερά στα πόδια της.

Θυμάμαι την στιγμή που η Λίβερπουλ είχε αποκλείσει την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό του  Champions League. Αυτό θα είναι πάντοτε το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πόση η αφάνεια, η κοροϊδία, η αμφιβολία, για μια ομάδα που είχε διασυρθεί με 3 τέρματα στο πρώτο παιχνίδι, που είχε για το δεύτερο εκτός Μανέ, Σαλάχ και Φιρμίνιο και πήγαινε ως άλλο πρόβατο σε σφαγή για να λάβει το μερτικό της;

Δεν μπορώ και δεν θέλω να σας περιγράψω αυτό που νιώθει κανείς όταν βλέπει αυτό που πίστευε να γίνεται πραγματικότητα. Αυτό που δεν τολμούσε να παραδεχθεί στον ίδιο του τον εαυτό, να παίρνει σάρκα και οστά.

Καταλαβαίνω τον λαό της Αργεντινής. Τουλάχιστον, όχι ακριβώς όσο θα ήθελα (Θόδωρε Καρυπίδη, κανόνισε φέτος…), όμως ξέρω πως μπορεί να νιωθει ο Μέσι, όταν τον σηκώνουν στις πλάτες τους.

Ξέρουμε όλοι πως μπορεί να νιώθει σήμερα αυτός ο κουρασμένος άνθρωπος. Που έχει κλειστεί στον εαυτό και την οικογένεια του και περιμένει την στιγμή που θα λάμψει για χάρη όλων.

Τον κουβαλούν στις πλάτες τους. Του δίνουν πάσες. Πασχίζουν για να πάρει την δόξα, γιατί του ανταποδίδουν την χάρη.

Εκείνος πρώτος  τους σήκωσε για λίγα αγωνιστικά λεπτά στις πλάτες του.

Στιγμές χαράς, λύπης( για την Γαλλία, που έπαιξε εκπληκτικά και έδειξε καλύτερη και πιο ποιοτική), στιγμές αγωνίας για κάθε ουδέτερο.

Στιγμές γεμάτες δάκρυα.

Σαν εκείνα του Μπάτζιο. ή εκείνα του Κριστιάνο.

Πόσα παραπάνω άξιζαν μερικοί παίκτες; Πόσες παραπάνω χαρές; Όλοι τους.

Πόσο δικαιούνται οι δόλιοι οι Άγγλοι ένα τρόπαιο. Κάτι. Έστω λίγο…

Μισό τρόπαιο διάολε. 

Κακά τα ψέματα. Οι Άγγλοι το αξίζουν πολλές φορές. όχι Τζέραρντ, όχι Ρούνεϊ, όχι Μπέκαμ. Τόσες καλές ομάδες. Παίκτες σύμβολα του ποδοσφαίρου.

Πασχίζουν όμως για αυτό; Ματώνουν όπως ο κόσμος που κρέμεται από μια επιτυχία τους;

Πως να “το φέρεις σπίτι” όταν δεν έχεις μοχθήσει για να γίνεις αντάξιος των αντιπάλων σου;

Όχι καλύτερος… αντάξιος!

Η Αργεντινή φέτος δεν ήταν η καλύτερη. Ήταν όμως η πιο άξια! Η πιο παθιασμένη. Ζούσε και ανέπνεε για το τρόπαιο. Κάθε φάση της, κάθε μονομαχία το μαρτυρούσε. Με αυτόν τον τρόπο είχε την τύχη με το μέρος της. Προκρίσεις που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε από την αρχή της διοργάνωσης έγιναν πραγματικότητα. “Τσούκου – Τσούκου”, που λέμε και λαϊκώς, έφτασε στην κατάκτηση.

Έπειτα, χαρά.

Έπειτα, γιορτή.

Για λίγο έστω, μέχρι να ξημερώσει και να φύγουν για δουλεια χαμογελαστοί. Και αυτό το χαμόγελο δεν μπορείς να τους το στερήσεις. Είναι το δικό τους Μουντιάλ. Το δικό τους τρόπαιο…

Κανείς που δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να καταλάβει λέξη από αυτό το κείμενο. Να καταλάβει γιατί βασίζουμε το τελευταίο κύτταρο του sanity μας, την τελευταία γωνία του ήδη μπαϊλντισμένου μυαλού μας, για 22 τύπους που κυνηγάνε μια μπάλα.

Η απάντηση είναι απλή. 

Το ποδόσφαιρο είναι 90 λεπτά ελευθερίας. 90 λεπτά όπου είτε είσαι βασιλιάς, είτε ένα παιδάκι στην αυλή ενός σχολείου της Θεσσαλονίκης, μοιράζεσαι την αδικία, τα συναισθήματα, την χαρά και την λύπη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Αν χαρείς σκέψου πως σε λίγο καιρό θα βρεθείς στην απέναντι πλευρά. Και αν στεναχωρηθείς σκέψου πως σε λίγο καιρό, αργά ή γρήγορα (Κάρυ, 53 χρόνια πέρασαν, για τον Θεό!) θα λυτρωθείς.

ΥΓ Αυτό μικρέ μου φίλε, εσύ που παθιάζεσαι παραπάνω από αυτό που σου κάνει καλό, παράλληλα κάνει το ποδόσφαιρο και μάταιο. Το κάνει μη σημαντικό. Το κάνει κακό λόγο για να μαλώσεις με φίλους σου, που τυχαίνει να βρίσκονται στην απέναντι πλευρά. Αν πέσεις σε αυτή την παγίδα τότε χάνεις τα συναισθήματα. Σε κυριεύει το μίσος.

Καλώς ή κακώς αυτή είναι η ιδιαίτερότητα του ποδοσφαίρου. Σου χαρίζει συναισθήματα και σε αφήνει να επιλέξεις πως θα τα χειριστείς. Κάποιοι από την σημερινή μέρα θα κρατήσουν την αδικία εις βάρος της Γαλλίας. Την κόντρα Μέσι – Ρονάλντο. Τις Κελεμπίες. τους Άραβες και όλα τα αρνητικά. Εμείς κρατάμε τα χαμόγελα και ένα πλήθος από φωνακλάδες που σε κάποια γωνια της γης έγιναν Βασιλιάδες για λίγες ώρες!

ΥΓ2 Ο Λιονέλ Μέσι δεν θα είναι για μένα ποτέ ο GOAT, τον ευχαριστώ όμως για την επιμονή του. Για τις στιγμές μαγείας που μας χάρισε. Και που δεν σταμάτησε να ονειρεύεται μέχρι το τέλος.

ΥΓ3  (Παραφράζοντας γνωστή σκηνή…) Το 2022 οι παίκτες της Αργεντινής, χωρίς να τους πιστεύει κανείς, “έφαγαν” κάθε σπιθαμή των γηπέδων του Κατάρ, έπαιξαν σαν ποδοσφαιριστές – ποιητές και κέρδισαν την Ελευθερία τους…

Η κληρονομιά της Αλμπισελέστε συνεχίζεται…

Ο Ντιέγο είναι περήφανος από εκεί ψηλά. Μπορείτε να αφήσετε τα δάκρυα σας να τρέξουν άφοβα!