Γουέιν Ρούνεϊ: Ο πιο αδικημένος ήρωας της Γιουνάιτεντ!

Οι αριθμοί, αλλά και οι πράξεις, λένε ότι ο Άγγλος ποδοσφαιριστής θα έπρεπε να είναι από τους πιο λατρευτούς παίκτες της Μάντσεστερ. Δεν συμβαίνει όμως. Και το γιατί είναι δύσκολο να εξηγηθεί...

Γουέιν Ρούνεϊ: Ο πιο αδικημένος ήρωας της Γιουνάιτεντ! Η πρόσφατη εξομολόγηση του “θανατηφόρου” στράικερ της Μάντσεστερ και της Εθνικής Αγγλίας, ήταν, όντως, συγκλονιστική. Αλλά μόνο εν μέρει εξηγεί, όχι πειστικά κιόλας, για ποιο λόγο σ’ όλη του την καριέρα, πλάι στο όνομά του, έπαιζε μπάλα μαζί του ένα “έαν”.

Ο Ρούνεϊ κρίθηκε στη ζωή του περισσότερο για όσα δεν έκανε, παρά για όσα έκανε. Όσα έκανε, όμως, ήταν, απλώς, αποσβολωτικά. Σε 13 σεζόν με τη Γιουνάιτεντ, από το 2004 ως το 2017, πέτυχε 253 γκολ σε 559 ματς. Είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της, με τον σερ Μπόμπι Τσάρλτον, που είναι δεύτερος, να έχει πετύχει 249, αλλά και σε 200 ματς περισσότερα!

Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για Γιουνάϊτεντ και Εθνική Αγγλίας

Κέρδισε τα πάντα με την ομάδα. Πέντε πρωταθλήματα, ένα Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Γιουρόπα Λιγκ, ένα Κύπελλο, δύο Λιγκ Καπ, ένα παγκόσμιο συλλόγων. Είναι ο πρώτος σκόρερ και της Εθνικής Αγγλίας, με 53 γκολ σε 120 εμφανίσεις. Είναι ο δεύτερος σκόρερ της Πρέμιερ Λιγκ όλων των εποχών, με 208 γκολ. Οι προσωπικές του διακρίσεις είναι αναρίθμητες.

Αλλά στο Μάντσεστερ ποτέ δεν έγινε ό,τι ο Ράιαν Γκιγκς, ο Πολ Σκόουλς, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Επειδή εκείνος ήταν από τις Ακαδημίες της Έβερτον και όχι της Γιουνάιτεντ. Και επειδή, άκουσον άκουσον, το 2010 θέλησε να φύγει, επειδή έβλεπε την ομάδα χωρίς φιλοδοξίες. Έτσι, από μια θεωρητική κουβέντα που έγινε όντως, αλλά ποτέ δεν έγινε και πραγματικότητα, βρέθηκε από ίνδαλμα στη θέση του Κριστιάνο, που είχε φύγει για τη Ρεάλ, να γίνει κόκκινο πανί για την κερκίδα.

Κέρδισε τα πάντα, αλλά όχι το σεβασμό που του αξίζει

Πάλι “τι θα γινόταν εάν”, δηλαδή. Και όχι ό,τι έγινε. Κι αυτό που έγινε ήταν ότι ο Ρούνεϊ έμεινε άλλα 7 χρόνια στην ομάδα από τότε. Και έγραψε ιστορία. Τεράστια. Κι όμως ποτέ δε βρήκε την αναγνώριση που του αξίζει από τους φίλους της ομάδας. Δεν είναι, βέβαια, ότι δε θέλουν να τον βλέπουν κιόλας, αλίμονο. Είναι, ωστόσο, ότι δεν τον λατρεύουν και όσο θα άξιζε.

“I knew I needed help, to save myself but also to save my family.”

Wayne Rooney has opened up to @BBCBreakfast about his struggles with alcohol & mental health during the early stages of his career.

Hear more from this exclusive interview on the Football Daily 👇#bbcfootball

— BBC 5 Live Sport (@5liveSport) February 11, 2022

Ισως και επειδή ποτέ δεν την κυνήγησε, αυτή τη λατρεία. Και σίγουρα όχι τόσο, όσο άλλοι, σύγχρονοί του. Η αιτία δεν πρέπει να ήταν το πρόβλημα με το αλκοόλ και την κατάθλιψη που έφερε στην επιφάνεια ο ίδιος στο BBC. Όμως, σίγουρα, δε βοήθησε κιόλας μια τέτοια εσωτερική μάχη. Ούτε στο σώμα, ούτε στο πνεύμα.

Αντί για legend και… άγαλμα έξω απ’ το γήπεδο, “ανάμνηση”…

Συγχρόνως όμως ήταν και είναι ακόμη κλειστός χαρακτήρας έτσι κι αλλιώς. Ένα είδος αντιστάρ, Μ’ αυτά που έκανε στο γήπεδο θα μπορούσε να έχει διεκδικήσει πολύ περισσότερα για τον εαυτό του. Και μόνο ότι έμεινε στη Γιουνάιτεντ ως αρχηγός στην τόσο ταραχώδη περίοδο μετά την αποχώρηση του σερ ‘Άλεξ Φέργκιουσον, με Μόιζ, Φαν Χάαλ κ.λπ., αρκεί για να τον έχουν, κανονικά, εικόνισμα οι φίλοι της.

Αλλά, δεν… Ο Ρούνεϊ ήταν κάτι σαν αντιήρωας. Είναι ούτε 37 χρονών, τον Οκτώβριο τα κλείνει και έπαιζε μπάλα μέχρι και το καλοκαίρι του ’21. Αλλά στο μυαλό των περισσότερων είναι μια παλιά δόξα της Μάντσεστερ, παρότι και μαζί της έπαιζε μέχρι πριν από μόλις 4,5 χρόνια. Πείτε αλήθεια. Τον έχετε τόσο κοντινό στη μνήμη σας; Μάλλον όχι. Ούτε ως legend τον φέρνουν άμεσα στο μυαλό τους οι περισσότεροι. Ενώ ανήκει στους πιο σπουδαίους όλων των εποχών!

Δε βρίσκει εύκολα εξήγηση αυτό που συμβαίνει με τον Ρούνεϊ.  Διότι, δεν υπάρχει αμφιβολία. Κι ας έχει τόσους τίτλους στην τροπαιοθήκη του κι ας έχει τόσα παράσημα στο πέτο του, αυτό το “εάν” στέκεται σα βαρύ σύννεφο από πάνω του. Και βέβαια, το έμφυτο ταλέντο του ήταν τέτοιο που, όντως κι άλλα τόσα θα μπορούσε να έχει πετύχει στη ζωή του. Το παράδοξο, όμως, είναι ότι δεν έχει τον καθολικό σεβασμό για όσα πέτυχε, χωρίς κανένα απολύτως “εάν”.