Σοφία Παρμαξή: Η ιστορική βράδια στο Κάμπ Νόου και.. «η δικαίωση για το άθλημα που υπηρετώ»!

Η 29χρονη μεσοεπιθετικός αλλά και προπονήτρια μίλησε στο sports365.gr και την Ελένη Ανδρικοπούλου.

Βρεθήκαμε με την Σοφία Παρμαξή, την παίκτρια της Δόξας Πηγαδακίων αλλά και προπονήτρια στον Νέο Πανσαμιακό ΑΣ – Valencia CF Academy. Αφορμή αποτέλεσε το γεγονός πως ήταν στις εξέδρες στο “Καμπ Νόου” στις 30 Μαρτίου, στο sold out ματς των προημιτελικών του Champions League Γυναικών ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης.

Η 29χρονη μεσοεπιθετικός που ξεκίνησε την ποδοσφαιρική της καριέρα στον Ήφαιστο Περιστερίου, συνέχισε στον Αιγινιακό, αργότερα φόρεσε την φανέλα της Αγίας Παρασκευής (πρώτα το 2010 και μετά το 2016),της Ροδόπης ’87, του Παναθηναϊκού και τώρα της ομάδας της Ζακύνθου μας μίλησε για την εμπειρία της στη Βαρκελώνη αλλά και το ποδόσφαιρο μέσα από τα μάτια της παίκτριας αλλά και της προπονήτριας. Η “Πάρμα”, όπως την αποκαλούν οι συμπαίκτριες της έχει αγωνιστεί επίσης με την Εθνική Κορασίδων και την Εθνική Νεανίδων.

Ήσουν μια από τους 91.553 θεατές στο “Καμπ Νόου” στο ματς Μπαρτσελόνα- Ρεάλ Μαδρίτης. Μίλησε μας για αυτή την εμπειρία.

Αρχικά να αναφέρω ότι και το επόμενο εντός έδρας παιχνίδι της Μπαρτσελόνα με τη Βόλφσμπουργκ για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ Γυναικών ήταν και αυτό sold out. Δεν μου είναι εύκολο να περιγράψω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου για εκείνη τη μέρα. Από τη μια ένιωσα μια απίστευτη δικαίωση για το άθλημα που υπηρετώ και το ότι είμαι γυναίκα. Από την άλλη μου φαινόταν τόσο φυσιολογικό να βλέπω ένα τέτοιο παιχνίδι με γεμάτο γήπεδο με δυο ομάδες που έχουν μεγάλη ιστορία στο χώρο του ποδοσφαίρου. Νιώθω πολύ τυχερή που ήμουν ανάμεσα στους 91.553 θεατές που έδωσαν το “παρών” εκείνη τη μέρα στο “Καμπ Νόου”. Όταν έκλεινα τα τα εισιτήρια δεν φανταζόμουν ότι θα ζήσω κάτι τέτοιο. Ξεκίνησα με την παρέα μου για το γήπεδο δύο ώρες πριν την έναρξη του αγώνα και οι δρόμοι ήταν μποτιλιαρισμένοι. Γυναίκες, άνδρες κάθε ηλικίας αλλά και παιδιά ήταν ντυμένοι στα χρώματα των “μπλαουγκράνα” και τραγουδούσαν συνθήματα. Όλη η Βαρκελώνη ανυπομονούσε για το ματς. Ήταν πολύ όμορφο αυτό που έζησα και δεν θα το ξεχάσω ποτέ!

Τί πιστεύεις ότι έχει αλλάξει και φθάσαμε σε αυτό τον αριθμό σε αγώνα γυναικών;

Είμαστε στον 21ο αιώνα.. Οι γυναίκες από τις αρχές του 20ου αιώνα κάνουν μεγάλο αγώνα για να αναγνωριστούν και να αντιμετωπίζονται ισάξια με τους άντρες σε διάφορους τομείς. Έχοντας λοιπόν φτάσει στο 2022 οι νοοτροπίες του κόσμου αλλάζουν και τα μυαλά ανοίγουν. Όμως θεωρώ μεγάλο παράγοντα τους συλλόγους. Το παιχνίδι ήταν ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Ρεαλ Μαδρίτης. Δυο σύλλογοι με μεγάλα Brand Names. Έχουν μεγάλη ιστορία και διακρίσεις στο χώρο του ποδοσφαίρου και όχι μόνο. Όταν λοιπόν οι σύλλογοι υποστηρίζουν τα γυναικεία τμήματα τους με τον ίδιο τρόπο που υποστηρίζουν και τα υπόλοιπα τμήματα είναι λογικό και επόμενο ο κόσμος (οι οπαδοί και φίλαθλοι) να τα αγκαλιάσουν!

Ποιες είναι οι σκέψεις σου για τη χώρα μας;

Στην Ελλάδα έχει ανέβει αρκετά το επίπεδο στο ποδόσφαιρο γυναικών και αυτό φαίνεται από τις πορείες των εθνικών τμημάτων μας (κορασίδες, νεάνιδες και γυναίκες). Κάθε χρόνο γινόμαστε και πιο ανταγωνιστικές. Θέλουμε όμως πολύ δουλειά ακόμη για να φτάσουμε στα διεθνή πρότυπα. Ναι οι αθλήτριες μας πορώνονται όλο και περισσότερο με το ποδόσφαιρο και τις δυνατότητες τους αλλά έχω την εντύπωση ότι χρειάζονται λίγο μεγαλύτερη βοήθεια από τους συλλόγους τους. Πρέπει να υπάρξουν κίνητρα και μια εξασφάλιση ότι μπορούν να συνεχίζουν να κάνουν πρωταθλητισμό ακόμα και όταν τελειώσουν τις σπουδές τους και χρειαστεί να βγουν στην αγορά εργασίας. Δεν είναι εύκολο να σπουδάζεις/να δουλεύεις/να είσαι μητέρα και να κάνεις και πρωταθλητισμό. Βοηθήστε τις παίκτριες για να μπορέσουν και αυτές να βοηθήσουν τους συλλόγους σας!

Πόσο έχει αλλάξει ο χώρος από τότε που έκανες τα πρώτα σου βήματα στον Ήφαιστο μέχρι τώρα;

Όταν ξεκίνησα το 2006 στον Ήφαιστο Περιστερίου Α’ εθνική γυναικών, υπήρχαν μόνο δύο εθνικές κατηγορίες. Α και Β..Η Α ήταν χωρισμένη σε δύο ομίλους (βορράς, νότος) όπως είναι τώρα. Η Β εθνική ήταν χωρισμένη σε τρεις ή τέσσερις ομίλους γεωγραφικά. Το ότι από το 2006 μέχρι το 2022 έχουμε τρεις εθνικές κατηγορίες με 5-6 ομίλους σε Β και Γ κατηγορία θεωρώ ότι ο χώρος του ποδοσφαίρου γυναικών έχει αλλάξει αρκετά!! Έχουν αυξηθεί σημαντικά τα δελτία των παικτριών στην ομοσπονδία όπως και ο αριθμός των συλλόγων! Στους περισσότερους νομούς της Ελλάδας υπάρχουν 1 – 2 ομάδες που μπορεί μια κοπέλα να πάει να παίξει! Άρα κατά την γνώμη μου ο χώρος έχει αλλάξει, ευτυχώς, προς το καλύτερο!!!

Ποια ήταν η αφορμή να ξεκινήσεις να παίζεις ποδόσφαιρο;

Με τι αφορμή ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο;; Χμμ.. Ίσως ήθελαν να ησυχάζουν λίγο οι γονείς μου τα απογεύματα.. Όχι αστειεύομαι! Πραγματικά δεν ξέρω πως και γιατί ξεκίνησα. Θυμάμαι ότι ήμουν καλύτερη από κάποια αγόρια, θυμάμαι ότι ένιωθα αυτοπεποίθηση με τη μπάλα στα πόδια μου και θυμάμαι ότι το ποδόσφαιρο έβγαινε φυσικά από μέσα μου. Ευχαριστώ τους γονείς μου που με έστειλαν σε ακαδημία ποδοσφαίρου όποια και να ήταν η αφορμή!

Πες μας λίγα λόγια για την εμπειρία σου στην Εθνική κορασίδων και στην νεανίδων; Πιστεύεις ότι άξιζες μια κλήση στην Εθνική γυναικών;

Όταν ήρθε το χαρτί από την ομοσπονδία για να πάω σε αποστολή με την εθνική κορασίδων μόλις είχα πραγματοποιήσει έναν στόχο μου. Δούλεψα περισσότερο και κατάφερα να με καλέσουν και στην νεανίδων. Ήμουν στα εθνικά κλιμάκια για τρία χρόνια. Κατάφερα και καλέστηκα και σε κάποιες προπονήσεις με την εθνική γυναικών, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα να εδραιωθώ! Θα άξιζα μια κλήση στην εθνική γυναικών μόνο αν είχα δουλέψει περισσότερο στα φοιτητικά μου χρόνια. Επέλεξα να ζήσω τη φοιτητική μου ζωή, να διασκεδάσω, να βγω έξω τα βράδια, να χορέψω, να ερωτευτώ, να πονέσω, να χαρώ , να πάρω το πτυχίο μου και να έχω μια πολύ όμορφη εμπειρία ζωής τεσσάρων χρόνων. Δεν το μετανιώνω. Με πήγε πίσω σε θέμα προπόνησης αλλά ήταν η επιλογή μου. Από εκεί και έπειτα ήρθαν κάποια προβλήματα υγείας τα οποία δεν μου επιτρέπουν ακόμα να προπονούμαι σε φουλ εντάσεις. Τώρα πια παίζω ποδόσφαιρο γιατί το αγαπάω και δεν μου αρέσει η ζωή μου χωρίς αυτό!

Υπήρχε/ υπάρχει κάποιος αθλητής/ αθλήτρια που να αποτελεί πρότυπο για σένα;

Ο ποδοσφαιριστής που αποτελεί πρότυπο για εμένα και έχω προσπαθήσει να τον εντάξω στο στυλ του παιχνιδιού μου και στη προπονητική μου νοοτροπία δεν είναι άλλος από τον Ιπτάμενο Ολλανδό, Γιόχαν Κρόιφ.

Ήφαιστος, Αιγινιακός, Αγία Παρασκευή, Ροδόπη, ξανά Αγία, Πανσαμιακός, Παναθηναϊκός και Ζάκυνθος. Πώς θα χαρακτήριζες την εμπειρία σου μια λέξη σε αυτές τις ομάδες;

Μια λέξη που μου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας το ποδοσφαιρικό βιογραφικό μου είναι : Το ποδόσφαιρο μου (καλά δεν είναι μια λέξη. γέλια) . Σε όποια ομάδα και αν έχω παίξει έχω δώσει το 200% εαυτού μου. Και σε καμία ομάδα δεν άλλαξα το στυλ μου. Το δικό μου ποδόσφαιρο έπαιζα σε όλες τις ομάδες. Βασικά το δικό μου και του Κρόιφ.

Πέρα από ποδοσφαιρίστρια είσαι και προπονήτρια. Πώς πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με την προπονητική;

(Γέλια). Αν με ρωτούσες στην τρίτη Λυκείου αν θέλω να είμαι προπονήτρια θα σου έλεγα με τίποτα. Έλα όμως που δεν έγραψα πολύ καλά στις πανελλήνιες και τελικά πέτυχα εισαγωγή στα ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής που ούτε αυτό ήθελα! Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Τελικά όταν φοίτησα και μετά αποφοίτησα ένιωσα ότι ήμουν ακριβώς εκεί που έπρεπε να είμαι! Καθηγήτρια φυσικής αγωγής και αθλητισμού με ειδικότητα στο ποδόσφαιρο.

Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου σε αυτό το ρόλο; Τι χαρακτηριστικά πιστεύεις έχει ένας καλός προπονητής; Ποιος είναι ο αγαπημένος σου;

Ως προπονήτρια θεωρώ πως είμαι αρκετά ευχάριστη στα παιδιά. Τουλάχιστον έτσι μου δείχνουν οι μικροί/ες ποδοσφαιριστές και ποδοσφαιρίστριες. Έχω και εγώ βέβαια κάποια κολλήματα σαν προπονήτρια, όπως όλοι άλλωστε… Δίνω μεγάλη έμφαση στην ψυχολογία του αθλητή, στην αυτοκριτική και στην αυτογνωσία! Θέλω οι παίκτες μου και οι παίκτριες μου να αναγνωρίζουν τα λάθη τους και τα σωστά τους. Δεν μου αρέσει να φωνάζω στην ομάδα την ώρα του αγώνα. Θα δώσω κάποιες οδηγίες και θα καθοδηγήσω. Αλλά στη τελική τα παιδιά παίζουν όχι εγώ. Ό,τι είναι να πούμε θα τα πούμε στα αποδυτήρια ή στην προπόνηση.

Ένας καλός προπονητής για μένα είναι αυτός που καταφέρνει να εμπνέει την ομάδα του. Αυτός που έχει στις προπονήσεις το μέγιστο των παρουσιών. Αυτός που οι παίκτες δεν φοβούνται να ρωτήσουν απορίες ή να διαφωνήουν μαζί του και να καταλήξουν ότι έχει δίκιο ο προπονητής. Νομίζω αυτή η λίστα μπορεί να συνεχίσει για πολύ ακόμα αλλα θα σταματήσω εδώ…

Αγαπημένος μου είναι ο Κρόιφ. Γιατί ήταν της φιλοσοφίας του total football (ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου).

Ποιες ηλικίες θεωρείς πιο δύσκολο να προπονείς;

Θα πω τις ακαδημίες κάτω των 6. Είναι η πιο δύσκολη πιστεύω γιατί πρέπει να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση και να τα κάνεις να μην βαριούνται. Το μυαλό των παιδιών σε αυτή την ηλικία ξεφεύγει εύκολα. Είναι η πρώτη επαφή που έχουν με το άθλημα και πρέπει να το δουν με καλό μάτι για να συνεχίσουν να ασχολούνται.

 

Ποια η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή σου;

Καλύτερη στιγμή ήταν το 2007, όταν ήμουν 14 ετών και έπαιζα τότε στον Ήφαιστο. Στον επαναληπτικό γύρο στα μπαράζ της Ά εθνικής παίζαμε για την τρίτη θέση κόντρα στην Ηλιούπολη (τωρινός Άρης). Στον πρώτο γύρο είχαμε ηττηθεί 3-1 στο Περιστέρι. Είχαμε βάλει το γκολ από πέναλτι το οποίο είχα κερδίσει εγώ. Αν και χάσαμε 3-0, όλη η εξέδρα και οι αντίπαλες παίκτριες μου έδωσαν λουλούδια, τριαντάφυλλα συγκεκριμένα, και με συνεχάρησαν για την απόδοσή μου. Ήταν ένα πολύ όμορφο συναίσθημα και μια όμορφη στιγμή που θα τη θυμάμαι για πάντα.
Χειρότερη; Μμμ.. δεν έχω να σου πω χειρότερη στιγμή. Ακόμα και τα άσχημα περιστατικά δεν μου έχουν αφήσει πίκρα.

Το 2017 αστόχησες επίτηδες από την άσπρη βούλα κόντρα στα Χανιά και η Αγία Παρασκευή κέρδισε το βραβείο του fair play από το ΠΣΑΠ. Πώς νιώθεις για αυτό;

Νιώθω τυχερή που ο τότε προπονητής μου, ο κ. Γιάννης Γιαννόγλου με επέλεξε να αναλάβω την εκτέλεση του πέναλτι. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ξεχωριστό, διότι σε όποια και να το έδινε το ίδιο θα έκανε. Είχα αγχωθεί γιατί δεν ήθελα να ευστοχήσω. Ευτυχώς όταν με φώναξε για να το εκτελέσω μου είπε να στείλω την μπάλα άουτ και αυτό έκανα. Ήταν πολύ όμορφο που ταίριαξαν οι σκέψεις μας και αστόχησα επίτηδες. Φυσικά όταν μας βράβευσε ο ΠΣΑΠ ήταν ιδιαίτερα τιμητικό για την ομάδα μας.

Κάνοντας μια αναδρομή έχεις πετύχει αυτά που ονειρευόσουν όταν ξεκίνησες;

Η αλήθεια είναι πως όχι. Θα ήθελα να είχα παίξει και να είχα εδραιωθεί στην Εθνική γυναικών. Επίσης, θα ήθελα να μπορώ να βιοπορίζομαι από το ποδόσφαιρο.