Ο Ρομάριο, αποκαλύπτει τις αταξίες και τις μυστικές συμφωνίες!

Ο ίδιος ο Ρομάριο, έχει δηλώσει πως: «Δεν βλέπω να υπάρχει κάποιος για διάδοχος...

Όσοι είχαν την τύχη να δουν στο γήπεδο τον Ρομάριο, και και όσοι τον είδαν στην τηλεόραση τους, όσοι βρέθηκαν αντίπαλοι του, όσοι προσπάθησαν να τον «αναλύσουν» και να εξηγήσουν το ταλέντο και τις ικανότητες του στα γήπεδα, συμφώνησαν πως ήταν ένας εκ των κορυφαίων για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ο ίδιος ο Ρομάριο, έχει δηλώσει πως: «Δεν βλέπω να υπάρχει κάποιος για διάδοχος…

Όπως υπήρξε ένας Πελέ, όπως υπήρξε ένας Μαραντόνα, έτσι θα υπάρξει και ένας Ρομάριο.

Αλλά επίσης γνωστό σε όσους τον ήξεραν, ήταν η αδυναμία τους για τις γυναίκες και την νυχτερινή ζωή.

Ο Βραζιλιάνος θρύλος μίλησε για την εποχή που έπαιζε ποδόσφαιρο, τις συμφωνίες που έκανε με τα κλαμπ, αλλά και για τα πάρτι, το ποτό, τις ουσίες και φυσικά το σeξ.

Σε ορισμένους συλλόγους, είναι αλήθεια ότι έκανα συμφωνίες που μου επέτρεπαν να κάνω πάρτι. Αλλά ποτέ δεν έχασα την προπόνηση. Θέλω να το κάνω πολύ σαφές. Όταν επέστρεψα για να παίξω στη Βραζιλία, είπα σε όλους τους προέδρους: «Κοίτα, μου είναι δύσκολο να ξυπνήσω νωρίς, οπότε πηγαίνω για προπόνηση τα απογεύματα».

Δεν χρειάστηκε καν να το γράψουν σε χαρτί. Ειπώθηκαν τόσες ανοησίες γι’ αυτό: «Ο Ρομάριο δεν κοιμάται». Κοιμάται! Απλώς ξυπνάει αργότερα. «Ο Ρομάριο δεν προπονείται». Ναι, προπονείται! Όχι όμως στις 9 το πρωί. Οι προπονητές το ήξεραν», τόνισε ο 56χρονος Βραζιλιάνος, ο οποίος αναφέρθηκε και στο θέμα του ποτού.

«Δεν έχω βγει ποτέ σε πάρτι το βράδυ πριν από έναν αγώνα. Κοίτα, δεν έχω καπνίσει ποτέ. Δόξα τω Θεώ, δεν έχω πάρει ποτέ ναρκωτικά. Δεν έχω πιει ποτέ. Ούτε μια σταγόνα. Ποιος είπε ότι πρέπει να μεθύσεις για να περάσεις καλά;», ενώ όσον αφορά το σεξ υποστήριξε:

«Μερικές φορές, την ημέρα του παιχνιδιού, έμενα σπίτι. Αν ξυπνούσα και ήθελα σεξ, έκανα με τη γυναίκα μου και μετά πήγαινα στο παιχνίδι. Στο γήπεδο ήμουν χαλαρός. Ελαφρύς».

Αναφέρθηκε στον Κρόιφ: «Ο Κρόιφ έγινε ένας από τους μεγαλύτερους φίλους μου στο ποδόσφαιρο. Ήταν ο καλύτερος προπονητής μου, χωρίς αμφιβολία. Όταν μετακόμισα στη Μπαρτσελόνα, ήθελα το Νο11, το αγαπημένο μου.

Αλλά ο Κρόιφ μου έδωσε το 10 και του είπα: «Κύριε, είναι μεγάλη τιμή να φοράω το 10, αλλά εγώ προτιμώ το 11. Όλοι θέλουν 10, σωστά; Και ο Κρόιφ είπε «όχι». Έλεγα: «Δεν θέλω το Νο10! Γιατί όχι;» Και μου εξήγησε: «Γιατί στην ομάδα μου ο καλύτερος παίζει πάντα με το 10″. Ο τύπος σου λέει ότι… Τι θα του πεις μετά; Έπρεπε να κρατήσω 10 για πάντα».