Ολυμπιακός: Έπρεπε να το πάρει αλλιώς. Αλλά πώς;

Οι "ερυθρόλευκοι" αποχαιρέτησαν άδοξα την Ευρώπη με μια ήττα που εξέπληξε πολλούς ως προς το πώς ήλθε. Δε θα έπρεπε όμως. Για όσους είναι ρεαλιστές δεν ήταν ούτε γι' αστείο "κερασυνός εν αιθρία"...

Ολυμπιακός: Έπρεπε να το πάρει αλλιώς. Αλλά πώς; Ας ξεκινήσουμε από το πιο βασικό. Η Αταλάντα είναι η ομάδα έκπληξη της Serie A εδώ και πέντε χρόνια. Η δουλειά που κάνει ο Γκασπερίνι εκεί είναι, απλώς, υποδειγματική. Και το γιατί ο Ολυμπιακός έπρεπε να έχει δώσει μεγαλύτερο βάρος στο εκτός έδρας ματς και όχι στη ρεβάνς το είχαμε αναλύσει διεξοδικά, λίγο μετά την κλήρωση, σ’ ένα άρθρο που, δυστυχώς, έπεσε 100% μέσα…

Να είσαι ομάδα-έκπληξη (σταθερά κιόλας) στη Serie A δεν είναι το ίδιο με το να είσαι πρωταθλητής και πρωτοπόρος στην Ελλάδα. Η Αταλάντα, σχεδόν σε κάθε ματς, κάνει μαθήματα σε υψηλότατο επίπεδο δυσκολίας. Ο Ολυμπιακός, όχι. Έχει πάντοτε το τίμημά του αυτό.

Φοβερή φυσική κατάσταση, αλληλοκαλύψεις για σεμινάριο!

Δεύτερο, κάτι που είδαμε όλοι στο ματς του Καραϊσκάκης. Σε κάθε σημείο του γηπέδου όπου παιζόταν η μπάλα η Αταλάντα είχε περισσότερους παίκτες. Όχι με τρόπο… ταχυδακτυλουργικό φυσικά. Αλλά επειδή είχε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση και κάτι πιο σημαντικό ακόμη. Πολύ πιο δουλεμένους τακτικούς αυτοματισμούς και όταν ήταν στην άμυνα και, κυρίως, όταν ήταν στην επίθεση.

Το πρέσιγνκ και οι αλληλοκαλύψεις της ήταν για σεμινάριο. Οι παίκτες της, εδώ και δύο μήνες πρέπει να καλύψουν εκ των ενόντων και το πολύ μεγάλο κενό του Ίλιτσιτς στον δημιουργικό – εκτελεστικό τομέα. Και έχουν βρει τον τρόπο να ζουν χωρίς τις σπουδαίες εμπνεύσεις -και πάσες- του Σλοβένου. Είναι πάντοτε σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους και πάντοτε πιο πολλοί από τους αντιπάλους. Ό,τι, λίγο απλοϊκά ονομάζουμε συνήθως “πολύ δεμένο σύνολο”.

Κι εδώ ερχόμαστε στο τρίτο θέμα για τον εφετινό Ολυμπιακό. Στην Ελλάδα, η προσωπικότητα και οι πρωτοβουλίες κάποιων μονάδων του συνήθως αρκούν για να πάρει, εύκολα ή λιγότερα εύκολα, νίκες και βαθμούς.Συνολικά, όμως, η εικόνα του είναι πολύ διαφορετική απ’ αυτήν των προηγούμενων δύο χρόνων.

Μπορεί να αποδειχθεί ευκαιρία…

Δεν βρίσκεις ομοιογένεια και αυτοματισμούς, οι αλληλοκαλύψεις δεν είναι σπουδαίες, η συνεννόηση στο γήπεδο δε ειναι αυτή που λέμε “με κλειστά μάτια”. Και η επιμονή με 3άδα πίσω και φουλ μπακ, δε βγαίνει σε καλό. Ο Λαλά, αλλά και ο Ρέαμπτσιουκ δεν είναι ιδιαίτερα καλοί σ’ αυτό το ρόλο. Και, φυσικά, εάν βγουν πολύ μπροστά αυτοί, ούτε ο Ονιεκούρου, ούτε ο Ρόνι Λόπες μπορούν να παίξουν το ρόλο που πρέπει σ’ αυτή την τακτική ανάπτυξη.

Αν μπει στην εξίσωση και ότι ο Μαντί Καμαρά είναι στάσιμος, ο Γκάρι Ροντρίγκεζ έχει συχνούς τραυματισμούς και ο Βάτσκλικ είναι καλός, αλλά -ακόμη τουλάχιστον- όχι… Σα (Ζοζέ) καλός και κάπου το παζλ συμπληρώνεται. Δεν είναι ωστόσο όλα μαύρα, αλίμονο.

Ο Ολυμπιακός έχει πολύ καλό υλικό και ο αποκλεισμός από το Γιουρόπα, αλλά και το +11 στη βαθμολογία του επιτρέπουν να επικεντρωθεί πλέον στο κρίσιμο κομμάτι της ομοιογένειας. Εάν δεν υπάρχουν τραυματισμοί και απουσίες η δημιουργία ενός βασικού κορμού που θα δουλέψει διάφορες -ρεαλιστικές, με βάση το υλικό- τακτικές στο γήπεδο μπορεί να γίνει χωρίς ιδιαίτερο κόστος για την ομάδα. Και η νέα σεζόν να είναι, έτσι, πολύ διαφορετική…