Η Ελλάδα των όχλων και της βίας

Μια νοσούσα κοινωνία

Ο Κωνσταντίνος Τσίπτσιος βλέπει όλα όσα συμβαίνουν στην χώρα. Σε αθλητικό και μη επίπεδο. Και προτείνει να μπει μάθημα στα ελληνικά σχολεία με τίτλο: “Βία και μάζα”.

Μπουκώσαμε, θέλοντας και μη, για άλλη μια φορά τα γεγονότα στου Ρέντη. Τα γεγονότα σε Βόλο. Θεσσαλονίκη, Αθήνα. Είδαμε οπαδούς, αστυνομικούς, ακόμη και απλό κόσμο να επιδίδεται σε πρωτοφανή περιστατικά βίας. Σε γεγονότα που πλέον έχουν γίνει ρουτίνα. Και όχι είδηση.

Από τον Άλκη, στον Μιχάλη, ως και τις μάχες οπαδών με αστυνομία και έναν άνθρωπο (ακόμη) να χαροπαλεύει. Για τα βόλεϊ και τα ποδόσφαιρα.

Είναι όμως αυτή η αιτία; Είναι η αιτία οι φουτμπαλέρες και οι σπυριάρες; ή μήπως ένας βολικός φερετζές για να κρυφτεί το πρόβλημα δεκαετιών της χώρας; Η σήψη και συντήρηση της κοινωνίας έχει φέρει επιπτώσεις ακόμη και σε αγώνες…σκάκι. Μην παραξενευτείτε αν δείτε καμιά 10ριά άτομα να τις “παίζουν” για “μικρό ροκέ” σε λίγο καιρό.

Όλα τα επεισόδια, όλο το μπούλινγκ, η βία της μάζας, τείνει να γίνει βία του όχλου. 

Ένας όχλος που έχει απέναντι του το κράτος, τον εργοδότη του, την οικογένεια και τα παιδιά του. Ένας όχλος που ψάχνει τρόπους να ξεσκάσει – Δεν τους βρίσκει (καθώς η ποιότητα των αθλημάτων είναι τραγική) – επομένως ψάχνει τρόπο να…ΞΕΣΠΑΣΕΙ.

Ένας όχλος που αποτελείται από άτομα δειλά. Η κοινωνία τα έκανε έτσι. Τα πίεσε, τα χτύπησε τους έκοψε τα όνειρα και τα ανάγκασε να οπλιστούν με οργή. Να ψάξουν, να μιλήσουν και να ζητήσουν το χειρότερο χέρι βοηθείας. Εκείνο του ετεροκαθορισμού.

Όταν έχεις την δυνατότητα να κρυφτείς πίσω από την μάζα και τους “πολλούς”, γιατί να βγεις μπροστά και να εκτεθείς; “Βάλε κουκούλα, βάλε αστυνομικό κράνος και χτύπα.” Όπως σου είπαν να κάνεις.

“Βάλε μπλούζα του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, του Άρη και…φώναξε. Χτύπα. Σπάσε.”

…Έτσι σου έμαθαν.

“Πάρε 2 συμμαθητές σου και κυνήγα το, ολίγον τι, αδύναμο παιδάκι της τάξης σου.” Εκείνο που δεν σε ενόχλησε ποτέ πραγματικά. Που έχει τα προβλήματα του και είναι διαφορετικό από εσένα. Δεν είχε όμως την “τύχη” να μαζοποιηθεί με άλλους δύο- τρεις, όπως εσύ. Και είναι μειοψηφία. Είναι μόνο του.

“Οπότε κάν’ του την ζωή δύσκολη.”

Ξέρεις εσύ… 

Δεν φταίς εσύ όμως που τα κάνεις όλα αυτά. Ούτε οι γονείς σου που δεν ασχολήθηκαν. Φταίει η κοινωνία και οι “εμείς”. Που κατηγορούμε την μάζα και τον όχλο που δρα μέσω της βίας. Ενώ η δική μας “μάζα” κοιτάζει από την κλειδαρότρυπα την γενιά μας να πεθαίνει.

Κοιτάζει κυβερνήσεις να κάνουν πλάτες και στραβά μάτια. Και δεν αντιδρά.

Κοιτάζει αγώνες να διακόπτονται. Και δεν αντιδρά.

Κοιτάζει πόλεις να καίγονται. Και δεν αντιδρά.

Φοβάται τα τρένα μόνο. Της φέρνουν (κροκοδείλια) δάκρυα στα μάτια…

(όπως λέει και ο LEX)

Πως να δεχθώ πως η κοινωνικοποίηση και οι ομάδες “κομμάτων”, “οπαδών”, “παρεών” συμβάλει θετικά στην κοινωνία; Όταν όλες τους οι δράσεις κρύβουν κόμπλεξ, απωθημένα και οργή; Πως να δεχθώ και να πω “Εντυπωσιακές οι εικόνες και τα πανό – κορεό στο ματς”, όταν οι ίδιοι σπάνε, χτυπούν, σκοτώνουν 2 λεπτά αργότερα;

Πως να πω “η αστυνομία κάνει την δουλειά της και μας προστατεύει”, όταν βλέπω δακρυγόνα και σκηνικά βίας κάθε μέρα και θέλω ΚΑΘΕ φορά που περνάω δίπλα από περιπολικό να φωνάξω, εκείνο το σύνθημα στον τοίχο, δίπλα στο σπίτι μου στην Θεσσαλονίκη, που λέει: “Μπάτσε, νιώθω ανασφάλεια!”;

Το κακό είναι βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε όλοι, τόσο το καλύτερο. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να κρύβονται πίσω από την πλειοψηφία. Για όλους τους λάθος λόγους.

Ας μπει επιτέλους μάθημα στα σχολεία για την βία. Για το μπούλινγκ. Για τις διακρίσεις. Για την συμπερίληψη.

Για να πάψουν όλα αυτά τα στοιχεία μέσα μας να ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν.

Βγάλε το κακό από μέσα σου και δράσε. Αν δεν μπορείς και είναι ήδη αργά, δούλεψε για τα παιδιά σου.

Εκείνα προλαβαίνουν ακόμη…