Εθνική Ελλάδος: Τελικά τα βάρη δεν την αφήνουν “κοντή” – Την κάνουν πρωταθλήτρια!

Πόσα κιλά σηκώνει η δική σας Εθνική στο γυμναστήριο άραγε; Η Ελλάδα...πολλά!

Το παρόν κείμενο για την Εθνική Ελλάδος γράφεται πριν την προημιτελική φάση, ώστε να είναι δίκαια “προφητικός” ο ρόλος του. Χωρίς να μιλάμε εκ του αποτελέσματος.

Εξάλλου οι παρακάτω αράδες δεν αφορούν στην πορεία της Εθνικής στο Eurobasket, αποκλειστικά. Ο συλλογισμός αφορά στο μέλλον της Εθνικής στις διοργανώσεις που έρχονται. Ένα μέλλον που διαγράφεται αγλαό και σπουδαίο.

Αν και εφόσον…

Γράφει ο Τσίπτσιος Κωνσταντίνος… 

Η Εθνική Ελλάδος ακολούθησε ένα ιδιαίτερο μονοπάτι από την επιτυχία του Eurobasket του 2005 και έπειτα. Επιτυχίες με χρυσό και ασημένιο μετάλλιο. Επιτυχίες με 4άδες, και κατόπιν αποτυχίες με αποκλεισμούς και στραπάτσα, εώς και μη συμμετοχές σε τελική φάση.

Η γενιά των Παπαλουκά, Διαμαντίδη και Σπανούλη έδωσε τα πάντα στην χώρα μας και έκλεισε τον κύκλο της. Η Εθνική όμως επέμεινε να ξεζουμίσει αυτές τις επιτυχίες, ώστε φτάσαμε σε σημείο να μην υπάρχει τίποτε πλέον για να αρδεύσουμε, μένοντας με την …λεμονόκουπα.

Οι μέρες της αφθονίας σας έχουν όμως τελειώσει, όπως λέει και η ταινία του Χανς Βαϊνγκάρτνερ. Και έπρεπε να γίνει στροφή. Αλλαγή προσώπων και νοοτροπίας.

Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει πάντοτε η ποιότητα που είχαμε συνηθίσει …”τότε”, ώστε να έρθουν οι επιτυχίες.

Η Εθνική άργησε να το καταλάβει αυτό. Πιάστηκε από τα μούτρα ενός νεαρού από τα Σεπόλιακαι πίστεψε πως στη …ζούλα θα χωρέσει επιτυχίες, πριν την ώρα της.

Αυτό ήταν ένα λάθος που ίσως καθυστέρησε τις τωρινές “χαρές”. Ίσως όμως και όχι. Υποθετικό το σενάριο, άρα δεν θα μάθουμε ποτέ.

Το σίγουρο όμως είναι πως πλέον έχει βρεθεί η οδός και το μέλλον ξεκίνησε να έρχεται.

Κεφάλαιο Αντετοκούνμπο

Ο Γιάννης από την πρώτη μέρα που φόρεσε το Εθνόσημο έδειξε πως αποτελεί κάτι διαφορετικό για τηνΕθνική. Όχι, μην βιάζεστε. Το χρώμα δεν παίζει ρόλο.

Ο συντάκτης του κειμένου άλλωστε δεν βλέπει χρώματα, έχει αχρωματοψία (τι έγραψες ρε Λεξ…).

Όχι, το διαφορετικό του Γιάννη ήταν το πάθος του και η νοοτρπία νικητή, το eye of the tiger, που όμοιο του είχαν Γκάλης, Γιαννάκης, Διαμαντίδης, Σπανούλης.

Ο Γιάννης δεν ήταν στρατιώτης, δεν ήταν κομπάρσος. Ήταν γεννημένος για να μεγαλώσει, να ανδρωθεί και με την κατάλληλη “Dream Team”νοοτροπία και τεχνογνωσια , από αυτή που έλαβε απλόχερα στους Μπακς, “φούσκωσε” σε έναν υπερ-ήρωα για την Ελλάδα.

Κεφάλαιο εκγύμναση

Ο Γιάννης δείχνει τον δρόμο, από τα 88 κιλά που πήγε στο ΝΒΑ, έχει φτάσει κοντά στα 110. Μυικά…

Εδώ στεκόμαστε, τραβάμε χειρόφρενο και κοιτάμε με δέος. Αυτό δηλαδή που δεν κάνουν οι συμπαίκτες του στην Εθνική. Αυτό που δεν κάνει το ελληνικό μπάσκετ και μένει προσγειωμένο, τόσο στα εγχώρια πρωταθλήματα, όσο και στις διεθνείς υποχρεώσεις.

Σε ένα από τα τελευταία ρεπό της Εθνικής, όταν όλοι οι παίκτες της Γαλανόλευκης έτρεξαν για σουτάκια στο παρκέ, ο Γιάννης και ο Θανάσης έλειπαν. Ήταν στο γυμναστήριο και προπονούνταν με αντιστάσεις.

Ως μη γυμναστής και ειδικός δεν μπορώ να αναλύσω με ευθύνη τα ωφέλη της προπόνσηης με αντιστάσεις – βάρη.

Μπορώ όμως να σας συστήσω να ψάξετε, να ρωτήσετε και να μάθετε.

Προχωρώντας. Ο Γιάννης καταρρίπτει τον μύθο “αν κάνεις βάρη θα μείνεις κοντός” , τα βάρη ρίχνουν την ποιότητα σου στο μπάσκετ. κλπ. Άλλωστε, ας είμαστε ειλικρινείς, ακόμη και οι χαμηλότερου επιπέδου παίκτες του ΝΒΑ, όταν έρχονται στην Ευρώπη κάνουν “παπάδες”. Το ΝΒΑ είναι το κορυφαίο πρωτάθλημα στον κόσμο.

Άρα που κολλάμε; 

Εκτός αν θεωρεί κανείς πως η Ελλάδα αποτελεί σχολή μπάσκετ, όπως οι Σέρβοι ή οι Λιθουανοί.

Ανέκαθεν υιοθετούμε στοιχεία άλλων και τα προσαρμόζουμε πάνω στο παιχνίδι μας. Η Εθνική λοιπόν έχει το προτέρημα να διαθέτει στο ενεργητικό της τον κορυφαίο παίκτη του ΝΒΑ.

Τον πιο εργατικό και τον πιο μεταδοτικά θαυμαστό από όλον τον κόσμο. Έχει την γνώση και τον τρόπο να κάνει τους συμπαίκτες του θηρία, όπως εκείνος. Έχει τον τρόπο τα νέα παιδιά που τον βλέπουν να δουλέψουν και στο σώμα τους, εκτός από το σουτ τους.

Κάτι που φωνάζουν χρόνια οι γυμνασές. Και υπάρχει ως ταμπού στην χώρα.

Σημείωση: Και στο ποδόσφαιρο θα πούμε μερικά πράγματα σχετικά με την εκγύμναση των Ελλήνων αθλητών. 

Αν καταφέρουμε να βγάλουμε ως χώρα αθλητές και όχι μόνο αιώνια ταλέντα, η κληρονομιά του ΓΙάννη θα φέρει δεκάδες ακόμη επιτυχίες.

Ο στόχος δεν είναι το Eurobasket. Είναι η νοοτροπία ενός παιδιού που ήρθε από τα φανάρια στα Σεπόλια, είχε το θάρρος να κοιτάξει τα άστρα, και τα έκανε δικά του!

Πιο θηριώδης και πιο διψασμένος για βελτώση από ποτέ!

Το μέλλον του ανήκει, και η Εθνική μπορεί να κερδίσει ένα μέλλον δίπλα του!