Παναθηναϊκός: Ξένοι… στον τόπο τους οι Έλληνες παίκτες του!

Παναθηναϊκός: Ξένοι… στον τόπο τους οι Έλληνες παίκτες του! Ελάχιστη στήριξη υπάρχει από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στη στήριξη του ελληνικού στοιχείου της ομάδας. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Είσαι Έλληνας; Δες το για άλλο σύλλογο. Στον Παναθηναϊκό δεν έχεις μέλλον. Και είναι να απορεί κανείς, σχετικά, με τη στάση της διοίκησης στο ζήτημα… Το πρόβλημα, εφέτος, […]

Παναθηναϊκός: Ξένοι… στον τόπο τους οι Έλληνες παίκτες του! Ελάχιστη στήριξη υπάρχει από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στη στήριξη του ελληνικού στοιχείου της ομάδας. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Είσαι Έλληνας; Δες το για άλλο σύλλογο. Στον Παναθηναϊκό δεν έχεις μέλλον. Και είναι να απορεί κανείς, σχετικά, με τη στάση της διοίκησης στο ζήτημα…

Το πρόβλημα, εφέτος, ξεκινά από την απόφαση του μονοετούς συμβολαίου στον Σέρβο τεχνικό. Όταν εξ αρχής λες σε κάποιον προπονητή “ένα χρόνο”, είναι σα να του λες: “Θέλω μόνο αποτελέσματα, εδώ και τώρα, ό,τι κι αν γίνει”. Από πλευράς του, λοιπόν, είναι ίσως δικαιολογημένος όταν προτιμά τον Μαουρίτσιο, αντί του Σωτήρη Αλεξανδρόπουλου ή τον Σάρλια (που είναι δική του επιλογή) αντί του Αχιλλέα Πούγγουρα.

Το θέμα είναι όμως αλλού. Ο Παναθηναϊκός, εδώ και καιρό δεν ψωνίζει από τα πάνω ράφια. Εάν συνέβαινε αυτό, ο παροπλισμός των Ελλήνων παικτών του μπορεί και να ήταν θεμιτός -αν και διαβρωτικός σε βάθος χρόνου, όπως θα εξηγήσουμε πιο κάτω. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο όμως. Δεν είναι και τόσο πολύ καλύτεροι οι “λεγεωνάριοι” που αποκτά ώστε να δικαιολογείται ο τακτικός, σχεδόν μόνιμος παραγκωνισμός από την 11αδα παικτών όπως ο Μπουζούκης, ο Χατζηγιοβάννης, ο Διούδης, ο Χατζηθεοδωρίδης, ο Κώτσιρας, ο Ιωαννίδης.

Ένα επιχείρημα που… απαντά στον εαυτό του

Οι περί τον Αλαφούζο “απαντούν” σ’ αυτό με ένα σαθρό επιχείρημα. Ότι “είδαμε και τι έγινε με τον Τάδε και τον Δείνα, που έφυγαν…” Και το επιχείρημα είναι σαθρό διότι, με τέτοιες περιπτώσεις αυτό που έγινε με κάποιον Τάδε ή Δείνα ήταν πως έφυγαν πριν ολοκληρωθούν ποδοσφαιρικά. Απογοητευμένοι ή “ξελογιασμένοι” από μάνατζερ και παρατρεχάμενους δοκίμασαν πρόωρα την τύχη τους αλλού. Αλλά το έκαναν επειδή ένιωθαν ότι στον Παναθηναϊκό… δεν είχαν καν τύχη. Και πάντως, όχι σπουδαία. Και με άλλους… Τάδε ή Δείνα, απλώς δεν έγινε αυτό που λένε. Μια χαρά τα πήγαν και τα πάνε.

Το πόσο λάθος είναι αυτή η τακτική δεν το αποδεικνύει μόνον η απλή αριθμητική. Το γεγονός δηλαδή ότι ο Παναθηναϊκός συχνά χάνει Έλληνες παίκτες έχοντας αποκομίσει λογιστικά μόνο τα τροφεία τους (Τάσος Δώνης π.χ.) ή ποσά πολύ μικρότερα από την αξία τους στην αγορά όταν έφυγαν (Βλαχοδήμος, Καπίνο π.χ.) Το αποδεικνύει και η ιστορία.

Ο Παναθηναϊκός είναι η ελληνική ομάδα με τη μεγαλύτερη παράδοση ανάδειξης ταλέντων από την Ακαδημία της. Αλλά και “ψησίματος” αυτών των παικτών με συμμετοχές στην πρώτη ομάδα, ώστε να αποκτήσουν παραστάσεις. Να συνηθίσουν στον ανταγωνισμό. Εάν και όποτε είναι να φύγουν, να φύγουν έτοιμοι. Επαγγελματίες. Όχι “ημιμαθείς” -με εμπειρίες κυρίως από πάγκο ή ως αλλαγές. Ή με ψυχολογία “ας ελπίσουμε να μη βρούμε τα ίδια κι εδώ που ήλθαμε…”

Η ομάδα πρέπει να “ελληνοποιηθεί”. Το υλικό υπάρχει…

Αυτός ο ελληνικός κορμός υπήρξε ανέκαθεν σημαντικός για τον Παναθηναϊκό -για κάθε ομάδα είναι. Ακόμη και όσες διαθέτουν το χρήμα για να αγοράσουν όποιον παίκτη θέλουν, φροντίζουν να έχουν και κάποιους γηγενείς -ακόμη καλύτερα, από τις Ακαδημίες τους- ως σημεία αναφοράς. Παίκτες που να “πονούν” διαφορετικά την ομάδα. Ναι είναι ταυτισμένοι μαζί της.

Παρά τα όσα ακούει κατά καιρούς, η διοίκηση Αλαφούζου έχει σώσει τον Παναθηναϊκό από τα χειρότερα. Δε διαθέτει το χρήμα για να κάνει την υπέρβαση με πλούσιες αγορές. Είναι θεμιτό και σεβαστό αυτό. Ειδικά από τη στιγμή που υπήρξε ειλικρινής ως προς το θέμα και δεν έταξε λαγούς με πετραχήλια. Μ’ αυτό ως δεδομένο, όμως, μια πιο ορθολογική διαχείριση του έμψυχου δυναμικού, ειδικά του ελληνικού και πολύ περισσότερο αυτού από τα σπλάχνα του, μπορεί να αποφέρει καρπούς. Πολύ καλύτερους από τους “περασματίες”, μέτριας ποιότητας ξένους της μιας σεζόν ή δύο.

Όσοι παρακολουθούν τα της Κ19 και του Παναθηναϊκού Β’ λένε ότι και σήμερα υπάρχει υλικό εκεί που έχει μέλλον. Ο Δημήτρης Τουρκοχωρίτης (δεξί μπακ), ο Χρήστος Κρυπαράκος (εξτρέμ), ο Δημήτρης Κωστόπουλος (αμυντικό χαφ), ο Παύλος Καρβούνης (επιθετικός), ο Μπιλάλ Αμπντελραχμάν (επίσης επιθετικός). Μια ομάδα με τέτοιους -συν τους υπάρχοντες- παίκτες ίσως να μη μπορέσει να διακριθεί άμεσα. Θα αγαπηθεί σίγουρα από τον κόσμο, όμως. Και, μεταξύ μας τώρα: σάμπως τι περιθώρια για άμεση, σημαντική διάκριση έχει και η τωρινή; Ρεαλιστές να είμαστε…