Η ΑΕΚ πάσχει από… πολυοργανική ανεπάρκεια!

Η "Ένωση" δείχνει ένα εξαιρετικά κακό πρόσωπο εδώ και καιρό. Αλλά στο ματς με τον ΠΑΟΚ αυτό που φάνηκε είναι πολύ ανησυχητικό, διότι υπογραμμίζει πως το πρόβλημα δεν είναι π.χ. ηθικού ή ψυχολογίας. Το έργο του Σωκράτη Οφρυδρόπουλου είναι πολύ δύσκολο, ίσως και Σισύφειο...

Η ΑΕΚ πάσχει από… πολυοργανική ανεπάρκεια! Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, τουλάχιστον στις ομάδες που δείχνουν το δρόμο και όλοι θέλουν -αν μπορούν…- να γίνουν όπως κι εκείνες, οι έννοιες “άμυνα” και “επίθεση” είναι περίπου ταυτόσημες. Η υπεράσπιση της εστίας ξεκινάει από τους επιθετικούς. Και η προσπάθεια για γκολ, από τους αμυντικούς. Για να το καταφέρεις, βέβαια, αυτό, πρέπει να έχεις και το κατάλληλο υλικό. Και υπό αυτή την έννοια, καμία ελληνική ομάδα, ούτε, φυσικά, η ΑΕΚ δε μπορεί να είναι Σίτι του Πεπ, π.χ. ή Λίβερπουλ του Κλοπ.

Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι την παντελή απουσία οποιουδήποτε στοιχείου τακτικής ανάπτυξης μέσα στο γήπεδο, η διαφορά είναι χαώδης. Στο ματς με τον ΠΑΟΚ η ΑΕΚ έπαιξε 70 λεπτά με παίκτη παραπάνω. Και 9 λεπτά μετά την αποβολή του Τσιγγάρα, προηγήθηκε και στο σκορ. Θεωρητικά, αυτό είναι το ιδανικό σενάριο για κάθε ομάδα που δίνει ντέρμπι με μεγάλη βαθμολογική σημασία. Ο μαυροπίνακας στα αποδυτήρια πριν από ένα τέτοιο ματς έχει πάντοτε επάνω του το σχέδιο 1 (τι κάνουμε αν βάλουμε πρώτοι γκολ) και το σχέδιο 2 (τι κάνουμε αν δεχθούμε πρώτοι γκολ). Είναι νόμος.

Αλλά… κανένας ποδοσφαιρικός νόμος δε φαίνεται να ισχύει για την εφετινή ΑΕΚ. Τα στατιστικά του αγώνα το αποδεικνύουν. Η ΑΕΚ είχε 72% κατοχή! Συντριπτικό! Είχε 17 “τελικές” (σκόπιμα τα εισαγωγικά) έναντι 8 του ΠΑΟΚ. Είχε υπερδιπλάσιες πάσες (553 έναντι 231) και μάλιστα με ακρίβεια 87% έναντι 67%. Τα διαβάζεις αυτά και λες: “Πω, πω. Τον πάτησε τον αντίπαλο, ε”; Αλλά άμα έχεις δει το ματς καταλαβαίνεις γιατί υπάρχει το ρητό: Όπου ευημερούν οι αριθμοί, κ.λπ.

Μια συντριπτική υπεροχή που δείχνει… μεγάλο πρόβλημα!

Διότι, στην πράξη, πέρα από το γκολ του Λιβάι Γκαρσία, ο ΠΑΟΚ δεν ένιωσε ανησυχία ούτε για μια στιγμή στο γήπεδο. Κι αυτό επειδή η ακρίβεια 87% στις 553 πάσες δεν έδειξε υπεροχή, αλλά τη μεγαλύτερη αδυναμία της ΑΕΚ. Κι αυτή είναι η πλήρης απουσία οργανωμένων επιθέσεων. Τακτικού σχεδίου, δηλαδή. Τι να χαρείς από τη συντριπτική κατοχή της μπάλας, όταν την έχεις στα πόδια σου αλλά… δεν ξέρεις τι να την κάνεις, πέρα από να τη δώσεις στο διπλανό ή να βγάλεις σέντρα στα κουτουρού;

Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται το 1-1 είναι επίσης για σεμινάριο. Απέναντι σ’ έναν Κούρτιτς που είναι μανούλα στα στημένα και δοκιμάζει από παντού εφέτος, οι παίκτες της ΑΕΚ θεωρούν δεδομένο ότι ο Γιάσμιν θα κάνει “γιόμα” και όχι απόπειρα να σουτάρει προς την εστία! Γι’ αυτό και στήνουν ένα υποτυπώδες τείχος μόλις τριών παικτών -που κι αυτό ακόμη “ανοίγει” στην εκτέλεση και αφήνει τον Τσιντώτα εκτεθειμένο. Τι άλλο δείχνει αυτό πέρα από μηδενικό προ-σχεδιασμό του αγώνα;

Αρκετά σχόλια φίλων της ομάδας μετά και το 1-1 απέναντι στον “Δικέφαλο” τονίζουν την κακή ψυχολογία και τη νοοτροπία “ήττας” που δείχνει η ομάδα. Φυσικά και αυτά είναι φανερά. Η ισοφάριση δεν ήλθε στο 85′. Πάνω από μια ώρα παιχιδιού είχε μπροστά της η ΑΕΚ για να πάρει τη νίκη απέναντι σε 10. Αλλά το μόνο που έκανε ήταν… μια τρύπα στο νερό. Κι αυτό σίγουρα δείχνει και λάθος νοοτροπία και κακή ψυχολογία. Το πρόβλημα όμως είναι, δυστυχώς, πιο βαθύ.

Το δύσκολο έργο του Σωκράτη Οφρυδόπουλου…

Κι αυτό επειδή η κακή νοοτροπία και η “πεσμένη” ψυχολογία δεν εμφανίζονται με… μεταφυσικό τρόπο σε μια ομάδα. Όταν δεν είναι κάτι παροδικό, αλλά μια σχεδόν μόνιμη κατάσταση όπως στην εφετινή ΑΕΚ, αυτό που δείχνουν είναι ανομοιογένεια στα αποδυτήρια και έλλειμμα εμπιστοσύνης στους συμπαίκτες, όπως και αντίστοιχο έλλειμμα ουσιαστικής βοήθειας από το τεχνικό τιμ, σε επίπεδο τακτικής και αυτοματισμών.

Οι ομάδες που έχουν δουλέψει στις προπονήσεις αν όχι όλα -κάτι τέτοιο είναι αδύνατον- αλλά τουλάχιστον τα βασικά πιθανά σενάρια, δε βγαίνουν φοβισμένες στο γήπεδο. Και αντιδρούν σε καταστάσεις με τρόπο που να μην παραπέμπει στον… καναπέ του ψυχαναλυτή, αλλά στην ποδοσφαιρική λογική. Η ΑΕΚ είναι μια ομάδα στην οποία πρέπει να αλλάξουν πολλά. Ο Σωκράτης Οφρυδόπουλος έχει μπροστά του ένα περίπλοκο και δύσκολο έργο για να τελειώσει τη σεζόν με θετικό πρόσημο. Κι από ‘κει και πέρα, η διοίκηση πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της. Τέτοια εικόνα παραπέμπει σε σειρά προβληματικών επιλογών σε πολλά επίπεδα και όχι μόνο σ’ αυτό της τεχνικής ηγεσίας…