Η πιο καλή ομάδα στην Ελλάδα που δεν πήρε τίτλο!

Η πιο καλή ομάδα στην Ελλάδα που δεν πήρε τίτλο! Μην αρχίσετε αντιπαραθέσεις περί “παράγκας” και “βαρδινογιαννισμού”, “ΕΠΟ του ενός ή του άλλου” και τέτοια. Πρώτον δεν ισχύουν για τη χρονιά που μιλάμε. Και δεύτερον, εδώ είπαμε: Μιλάμε για καλή ομάδα. Δηλαδή για ομάδα που να παίζει καλό ποδόσφαιρο. Να χαίρεσαι να τη δεις, ακόμη […]

Η πιο καλή ομάδα στην Ελλάδα που δεν πήρε τίτλο! Μην αρχίσετε αντιπαραθέσεις περί “παράγκας” και “βαρδινογιαννισμού”, “ΕΠΟ του ενός ή του άλλου” και τέτοια. Πρώτον δεν ισχύουν για τη χρονιά που μιλάμε. Και δεύτερον, εδώ είπαμε: Μιλάμε για καλή ομάδα. Δηλαδή για ομάδα που να παίζει καλό ποδόσφαιρο. Να χαίρεσαι να τη δεις, ακόμη κι αν δεν είσαι οπαδός της.

Μπροστά σε κάτι τέτοιο οι τίτλοι δεν έχουν μεγάλη σημασία. Κρίνονται από πολλά, άλλωστε. Το θέμα είναι η γεύση που σου μένει από τη μπάλα που είδες. Και, συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς, την πιο γλυκιά ποδοσφαιρική γεύση των τελευταίων 30 χρόνων στην Ελλάδα την άφησε μια ομάδα.

Ο τίτλος -σε χρονιά χωρίς τίτλο- ανήκει στην ΑΕΚ της σεζόν 1995-96. Ακόμη και όσοι φανατικοί οπαδοί της ομάδας δε θέλουν να τη θυμούνται, λόγω Μπάγεβιτς, απλά δε μπορούν. Δε γίνεται να είχε δει κανείς με τα μάτια του εκείνη την ΑΕΚ και να μη χαμογελάσει με νοσταλγία.

87 γκολ και αήττητη στη Νέα Φιλαδέλφεια…

Η ΑΕΚ εκείνης της χρονιάς τελείωσε με 16 νίκες και μια ισοπαλία (με τον Ολυμπιακό, 1-1) στη Νέα Φιλαδέλφεια. Πέτυχε 87 γκολ, 15 περισσότερα από τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό! Και δέχθηκε 22, όσα κι εκείνος. Κι έχασε τον τίτλο, στην ουσία, από δυο “άγραφες” ισοπαλίες με Καλαμάτα και Παναχαϊκή και το γκολ του Μπορέλι, στο 1-0 του β’ γύρου στο ΟΑΚΑ.

Πήρε το Κύπελλο εκείνη τη σεζόν. Απέκλεισε εύκολα Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Και κέρδισε 7-1 τον Απόλλωνα στον τελικό. Οι φήμες για τη μεταπήδηση του Μπάγεβιτς στον Ολυμπιακό είχαν ξεκινήσει. Επαληθεύθηκαν. Και ο χαμός που ακολούθησε για χρόνια, δεν άφησε πολλούς φίλους της ΑΕΚ να χαρούν όσο έπρεπε εκείνη τη σεζόν.

Στοιχεία από ποδόσφαιρο του 21ου αιώνα…

Κακώς. Διότι έπρεπε. Σίγουρα. Με τέσσερις τίτλους ήδη στο σακούλι του, ο Μπάγεβιτς αφέθηκε τελείως ελεύθερος εκείνη τη σεζόν. Πήρε ό,τι καλύτερο μπορούσε να δώσει ο κάθε παίκτης του. Και παρουσίασε μια ομάδα που ζωγράφιζε στο γήπεδο. Η ΑΕΚ έπαιξε φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο, με στοιχεία από μπάλα του 21ου αιώνα. Πρέσινγκ ψηλά, δύο φουλ μπακ (Βασίλης Μπορμπόκης – Μιχάλης Κασάπης) ασταμάτητη κίνηση των παικτών στο χώρο, ελάχιστο “κουβάλημα” της μπάλας.

Με μεσαία γραμμή Τόνι Σαβέβσκι, Ρέφικ Σαμπανάζοβιτς, Τιμούρ Κετσμπάγια και Βασίλη Τσιάρτα (26 γκολ εκείνη τη χρονιά), η “Ένωση” παρουσίαζε ένα έργο τέχνης στο χορτάρι. Φάσεις έβγαιναν απ’ το πουθενά. Γκολ έμπαιναν με κάθε τρόπο. Κάποιοι συνδυασμοί γίνονταν με κινηματογραφική ταχύτητα.

Ναι, στη μπάλα πάντοτε μετράει και το τσαγανό, η μαχητικότητα, το πάθος. Και η ΑΕΚ του 1995-96 τα είχε όλα αυτά. Τα πρόσφερε όμως σ’ ένα πιάτο που ήταν για… κερδισμένο τελικό στο Master Chef! Διότι τα συνδύαζε με τέχνη και τεχνική. Και, είπαμε και στην αρχή. Με υπέροχη ποδοσφαιρική γεύση.

Έπαιξε μπάλα για τη μπάλα…

Η ΑΕΚ που είχε πάρει τους τρεις σερί τίτλους ήταν μια ομάδα που επίσης έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο. Αλλά πιο “ρεαλιστικό”, πιο στοχευμένο στο αποτέλεσμα. Η ΑΕΚ του ’95-96 όμως έπαιξε μπάλα για τη μπάλα! Για να δώσει αξία στην κάθε δραχμή -τότε- που πλήρωνε κάποιος για να τη δει.

Με Ηλία Ατματσίδη κάτω απ’ τα δοκάρια, Στέλιο Μανωλά- Νίκο Κωστένογλου κέντρο άμυνας και μπροστά Ντανιέλ Μπατίστα (10 γκολ) και Χρήστο Κωστή (16 γκολ), η ΑΕΚ, εκτός απ’ τα 26 του Τσιάρτα πήρε και 14 γκολ από τον Τιμούρ! Κι αυτό λέει πολλά. Εκείνο το σύνολο έπαιζε ένα ποδόσφαιρο πέρα από συστήματα. “Ολοκληρωτικό”, αλλά όχι με την έννοια του Άγιαξ. Σε μια δική του εκδοχή.  Ήταν ένα σύνολο που άφησε εποχή.Ό,τι κι αν ακολούθησε, αυτός ο “τίτλος” θα της ανήκει…