Μαζί μια ζωή, Σιμεόνε – Ατλέτικο. (Αλλά… είναι ζωή αυτή;)

Και σαν παίκτης και σαν προπονητής, ο Αργεντινός είναι συνυφασμένος με την Ατλέτικο. Αλλά και με μια νοοτροπία που θα ταίριαζε πιο καλά στη δεκαετία του 1970. ΟΚ. Φέρνει τίτλους και αποτελέσματα. Αλλά το "με κάθε τρόπο" που είναι το μάντρα ζωής του είναι κουραστικό πια. Τουλάχιστον για όλους -εμάς- τους άλλους...

Μαζί μια ζωή, Σιμεόνε – Ατλέτικο. (Αλλά… είναι ζωή αυτή;) Δέκα χρόνια -μόλις κλεισμένα- και πέντε χρόνια με τη φανέλα μιας ομάδας είναι περισσότερα απ’ όσα χρόνια γάμου κλείνουν τα σύγχρονα ζευγάρια. Αλλά εδώ μιλάμε για ποδοσφαιρικό γάμο κιόλας. Άρα, βάλτε τα εις διπλούν. Τουλάχιστον. Είναι πολλά…

Απ’ την άλλη, θα πρέπει να πούμε και ότι, αν συνεχίσουμε τον παραλληλισμό του γάμου, δε μιλάμε και για καθόλου… σύγχρονο ζευγάρι. Ντιέγκο Πάμπλο Σιμεόνε Γκονζάλες και Ατλέτικο είναι ένα παλιομοδίτικο ζεύγος. Εκ πεποιθήσεως μικροαστικό ποδοσφαιρικά. Και με μότο ζωής: “Μη μάθει η γειτονιά ότι χάσαμε – τρικούβερτο γλέντι στις χαρές”…

Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο διεκδικεί το ρόλο κορυφαίου θεάματος γενικώς και όχι αθλητικού ειδικώς, η Ατλέτικό του παίζει ποδόσφαιρο άλλων δεκαετιών. Ηρωικό. “Βαστάτε Τούρκοι τ’ άλογα”.  Λες και όλοι οι αντίπαλοι είναι μεγαθήρια, η Ατλέτικο του Σιμεόνε παίζει πάντοτε για να μη χάσει. Συνήθως, δε βλέπεται. Αλλά και πολλές φορές δε χάνει. Κι όταν κερδίζει -με τον “Ελ Τσόλο”, το “Χαμίνι” σε πολύ ελεύθερη μετάφραση- στην 11δα ή στον πάγκο της κερδίζει για τα καλά.

Σκληρός, μαχητής, ηγέτης, θεατρίνος…

Άρεσε δεν άρεσε ο θεατρινισμός, η σκληρότητα και καμιά φορά το βρόμικο παιχνίδι του Σιμεόνε ως παίκτη, ότι πάλευε σα λυσσασμένο σκυλί στο γήπεδο, δεν το αρνήθηκε ποτέ κανείς. Ήταν ο τρόπος που από μικρός έμαθε να χρησιμοποιεί για να αντισταθμίζει στο χορτάρι όσα δεν είχε. Μπρίο και στιλ.

Δεν τα χρειάστηκε. Στο γήπεδο ήταν ακούραστος, μαχητής μέχρι τελικής πτώσεως, γνήσιος ηγέτης. Κίνητρο και “ψυχή” για τους συμπαίκτες του και ξεσηκωτής της κερκίδας. Έμπαινε σε κάθε φάση με άγνοια κινδύνου. Ακριβώς όπως με άγνοια κινδύνου μάρκαρε κιόλας. Καμιά φορά όχι και με άγνοια, αλλά με πονηριά, στα όρια της μοχθηρίας. Και ηθοποιία επιπέδου Όσκαρ. Έτσι όπως κατάφερε και “απέβαλε” τον Μπέκαμ στον Παγκόσμιο του 1998.

Επτά ομάδες, πολλοί τίτλοι, μια μεγάλη αγάπη

Ως παίκτης άλλαξε επτά ομάδες. Ξεκίνησε από τη Βελέζ. Πήγε στην Πίζα. Μετά στη Σεβίλλη. Για πρώτη φορά στην Ατλέτικο. Μετά την Ίντερ. Μετά στη Λάτσιο. Ξανά στην Ατλέτικο. Και έκλεισε στη Ρασίνγκ. Με ελάχιστες εξαιρέσεις είχε παντού γεμάτες και παραγωγικές χρονιές -κι όταν έλειπε, ήταν συνήθως από… κίτρινες και κόκκινες. Έπαιξε 626 ματς (97 γκολ) με τους συλλόγους του. Και 106 (11 γκολ) με την Εθνική του.

Πήρε το νταμπλ στο πρώτο του πέρασμα από τη Μαδρίτη, το 1995-96. Το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με την Ίντερ, το 1997-98. Τρεμπλ (πρωτάθλημα, Κύπελλο και Σούπερ Καπ Ιταλίας το 1999-2000), αλλά και ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ (1999) με τη Λάτσιο. Δύο Κόπα Αμέρικα με την Αργεντινή. Και κάτι ψιλά ακόμη. Αν τον ρωτήσετε τι ξεχωρίζει θα πει, τι άλλο; Το ηρωικό πρωτάθλημα και Κύπελλο με την Ατλέτικο, που επέστρεψε στους τίτλους, τότε, μετά από 18 χρόνια.

Ο “απόλυτος” προπονητής της Ατλέτικο

Ως προπονητής, πάλι, πήρε Απερτούρα με την Εστουντιάντες, Κλαουσούρα με τη Ρίβερ και… τα πάντα, εκτός από ένα Τσάμπιονς Λιγκ, με την Ατλέτικο. Τη βρήκε ένα οικονομικό και αγωνιστικό ράκος το Δεκέμβριο του 2011. Μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες, Μάιο του 2102, σήκωνε το Europa League. Me 3-0 επί της Αθλέτικ Μπιλμπάο του “Τρελού” Μαρσέλο Μπιέλσα, ενός από τους τρεις προπονητές-ινδάλματά του.

Μάιο του 2013 σήκωνε το Κύπελλο, με νίκη απέναντι στη “μισητή” Ρεάλ. Και Μάιο του 2014 σήκωνε το πρωτάθλημα! Το πρώτο που έπαιρνε η Ατλέτικο μετά από εκείνο όταν τον είχε παίκτη… Πήρε ακόμη μαζί της, το Σούπερ Καπ Ισπανίας, το 2014 και ένα ακόμη Europa League, το 2017-18 απέναντι στη Μαρσέιγ.

Πήρε και το ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ το 2012 και το 2018. Και, βέβαια, πέρυσι, τον τίτλο. Κατά τα… συνήθη, με δραματικό τρόπο, τελευταία αγωνιστική, με ανατροπή απέναντι στη Βαγιαδολίδ…

Τα χαμένα Τσάμπιονς Λιγκ και το “αντιποδόσφαιρο”

Τι δεν πήρε; Δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, το 2013-14 και το 2015-16 απέναντι στη Ρεάλ -που ήταν και το χειρότερο… Δεν υπάρχει λοιπόν, αμφιβολία. Με τον Σιμεόνε, το άλλοτε “ράκος” έγινε μια εξαιρετικά υπολογίσιμη δύναμη στην Ισπανία και την Ευρώπη. Κέρδισε τίτλους, κύρος και πολλά χρήματα -σκεφτείτε μόνο ότι τα μέλη της αυξήθηκαν από 60.000 σε πάνω από 105.000. Και ότι 260.000.000 ευρώ έχει βάλει στα ταμεία της μόνον από τις πωλήσεις Ντίεγκο Κόστα, Τομά Λεμάρ και Ζοάο Φέλιξ.

Κι όλα αυτά τα έχει καταφέρει παίζοντας, για πολλούς αντι-ποδόσφαιρο. Και γι’ αυτό, επειδή ως τώρα  η σεζόν δεν πηγαίνει καλά στη Λα Λίγκα, κάποιοι λένε ότι αυτός ο γάμος πρέπει, σιγά σιγά να πάρει τέλος. Χλωμό το βλέπουμε όμως. Κι ο λόγος είναι απλός.

Σόουμαν, πολιτικά μη ορθός, αλλά…. φέρνει τίτλους!

Στο ποδόσφαιρο υπήρχαν πάντοτε δύο σχολές: προσφέρω θέαμα και κερδίζω ή κερδίζω με όποιον τρόπο μπορώ. Ο Σιμεόνε είναι της δεύτερης. Φιλοσοφία του είναι ότι στη μπάλα “δεν κερδίζουν πάντοτε οι καλύτεροι. Κερδίζουν όσοι παλεύουν”. Και αυτό κάνει η Ατλέτικο. Παλεύει. Και, εφόσον τα καταφέρνει, ποιοι είμαστε εμείς να πούμε ότι “πρέπει” να χωρίσουν; Ναι. Δεν είναι πολιτικά ορθός. Είναι προκλητικός. Στήνει σόου στο γήπεδο. Πανηγυρίζει συχνά με απαράδεκτο τρόπο.

Και συχνά πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα…

Και, ναι. Ξανάφερε στο ποδόσφαιρο ένα είδος “κατενάτσιο”. Αλλά αυτό του έφερε και τίτλους. Δε γίνεται να παραγνωριστεί αυτό το γεγονός. Και εμείς, ως Ελλάδα δεν παίξαμε τη μπαλάρα του αιώνα στο EURO 2004. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά καθόλου δε μας χάλασε η κούπα, έτσι δεν είναι;

Ο Σιμεόνε θέλει να κερδίζει και δεν τον νοιάζει αν έχει την καλύτερη ομάδα. Τα καταφέρνει πιο συχνά απ΄ όσο θα περίμενε κανείς. Όπως αυτά τα παλιομοδίτικα ζευγάρια που λέγαμε στην αρχή, έχει τον τρόπο του να κρατάει αυτό το “γάμο” ζωντανό παρά τα όποια προβλήματα. Το αν θέλουμε ή όχι εμείς να δούμε τι θα κατάφερνε σε μια ομάδα όπου θα είχε όντως και το υλικό να παίξει και ωραίο και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο είναι αδιάφορο…