Άρης: Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού!

Πάνω που εκθειάζαμε τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη έρχεται χθες ο Άρης και μας θυμίζει πως τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.

Πάνω που εκθειάζαμε τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη έρχεται χθες ο Άρης και μας θυμίζει πως τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ο ίδιος Άρης που έδειξε τα δόντια του απέναντι στην Γκόμελ, κατάφερε να ξενερώσει άπαντες και να βρίσκεται ένα βήμα εκτός διοργάνωσης.

Γράφει ο Τσίπτσιος Κωνσταντίνος… 

Έχουμε αναλύσει πολλάκις , και στο παρελθόν, την αγωνιστική φιλοσοφία του Άρη από παιχνίδι σε παιχνίδι. Από εποχές Μάντζιου, που η άμυνα ήταν γρανίτης, εώς και την νέα εποχή του Μπούργος, που το παιχνίδι είναι πιο ροντέο και…ελεύθερο.

Πως όμως να πάρεις μέρος σε ένα ροντέο, όταν δεν έχεις σέλα, σωστά παπούτσια και τεχνική για να κρατηθείς;

Ας το πάρουμε από την αρχή. Από την σειρά αγώνων με την Γκόμελ.

Παραξενευτήκατε;

Θεωρεί κανείς πως τα δείγματα από εκείνα τα ματς ήταν αμιγώς θετικά;

Τουναντίον! Τα κενά σε άμυνα και χαφ έκαναν την εμφάνιση τους από το πρώτο επίσημο. Έβαζε γκολ ο Γκρέι, έβαζε γκολ ο Πάλμα, όλα καλά.

Αμ δε! Το κενό στα χαφ, όπου η Γκόμελ έβγαινε ανενόχλητη τετ α τετ δεν το είδε κανείς;

Καλές οι πεντάρες, όμως όταν παίξεις απέναντι σε μια δύσκολη και διαβασμένη ομάδα αυτό το ροντέο θα το πληρώσεις. Έτσι λέγαμε τουλάχιστον σε κείμενα και ραδιόφωνο.

Κάποιοι έκλειναν τα αυτιά τους όμως γίνεται χειρότερο. 

“Ας βάλω 5 και ας φάω 4 δεν με απασχολεί.” Έλεγαν όλο κέφι. Το κέφι όμως κόβεται, όταν απέναντι έχεις τον Βλάνταν Ίβιτς. Που έπαιξε την παρτίδα σκάκι με μαεστρία και έκλεισε όποια ατού κατάφερε να παρουσιάσει ο Άρης στον χώρο του κέντρου. Και μόλις μυρίστηκε…αίμα, χτύπησε αλύπητα. Θα βάλετε 4; Μήπως να κοιτάξετε μην φάτε …5 καλύτερα; Γιατί για γκολ δεν σας βλέπω. Ήθελε να πει ο Σέρβος. (που για κάποιον λόγο, πάλι, ντύθηκε σαν να ήταν έτοιμος να μπει να παίξει)

Είναι άραγε ροντέο ένα ματς που η μία ομάδα δεν πατάει το δεύτερο μισό του αντιπάλου; Γιατί, δεν ξέρω αν το θυμάστε, ο Άρης είχε μόλις 2 χλιαρά σουτ στο πρώτο ημίχρονο, από τον Μαντσίνι. Μετά…το χάος.

Με την είσοδο του Καμάτσο έγιναν οι ευκαιρίες. Με Μαζικού να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα από τα αριστερά, και Ντιόπ να δίνει κάπως μια σπιρτάδα στο ανύπαρκτο κέντρο. Στο κομμάτι του κρατήματος μπάλας. Ανασταλτικά ήταν ακόμη τραγωδία η κατάσταση.  Και όταν λέμε ανύπαρκτο κέντρο δεν εννοούμε μόνο ανασταλτικά. Να το πάλι το ροντέο. Ο Άρης δεν υπήρχε ούτε δημιουργικά. Δεν έτρεχε το ανοιχτό γήπεδο με πάσες, και δουλεμένο τρανζίσιον.  Έψαχνε απλώς τον Γκρέι, που γυρνούσε (ο δόλιος) στα 40 μέτρα για να υποδεχθεί μπάλες.

Σημείωση, ακόμη και τον Γκρέι, που έχει ήδη 4 γκολ, κάποιοι έπεσαν να τον αφορίσουν με την πρώτη στραβή. Που ίσως και να είναι ο μόνος, μαζί με Κουέστα, που δεν φταίνε.

Προχωρώντας όμως, για να καταλήξουμε. Φάνηκε από την αρχή πως η επιλογή Γκαρσία δεν έκανε καλό. Η επιλογή να μείνουν πάγκο Πάλμα και Καμάτσο έφερε δημιουργική ξηρασία στην ομάδα. Και με το κέντρο να μοιάζει ασύνδετο, έδεσε το γλυκό.  Και αυτό γιατί κανείς δεν μπόρεσε να μαζέψει μπάλες και να τις προωθήσει μπροστά.

Μα, θα πει κανείς, ο Άρης λογικά θα βγήκε μπροστά, αφού είδαμε πολλές φορές την Μακάμπι να τρέχει στο τρανζισιον και να βγαίνει 3 με 2 ή 4 με 2 απέναντι στον Κουέστα.

Ένα πρωτοφανές γεγονός, αλλά συνέβη. Ο Άρης κατάφερε, χωρίς να ανεβαίνει ιδιαίτερα να αφήνει κενό γήπεδο, ενώ το 80% της ομάδας ήταν πίσω από την σέντρα. Γίνεται; Ναι. Γίνεται.

Καθώς, για να δώσουμε και ένα ελαφρυντικό, οι μπακ του Άρη με τα ανασταλτικά χαφ μπορει να κρατούσαν καλά την θέση τους σε σετ παιχνίδι, αλλά όταν η μπάλα ήταν στα πόδια του Άρη, και η πίεση στο μίντιουμ μπλοκ από την Μακάμπι απέδιδε, τότε επέρχονταν τρικυμία.

Δεν χρειαζόταν δηλαδή να ανέβει πολύ ο Άρης. Μέχρι το κέντρο αρκούσε…

Αλληλοκαλύψεις μηδέν. Πράγμα που έκανε μέχρι και τον Μπράμπετς με τον Φαμπιάνο να τα χάνουν. Στο ίσως χειρότερο παιχνίδι τους στην διετία που ξεκινά για τους ίδιους με τα κιτρινόμαυρα.

Άρα, για να κάνουμε την σούμα μας, και να πάμε παρακάτω,

Επίθεση, λίγα πράγματα, με μοναδική εξαίρεση την στιγμή μαγείας που δεν κατάφερε να μετουσιώσει σε γκολ ο Καμάτσο. Αυτά όμως γίνονται παιδιά. Η μπάλα χθες έδειχνε πως δεν μπαίνει, ούτε έτσι.

Ο Πέρετς είχε κατεβάσει ρολά, ακόμη και όταν έλειπε από την εστία.

Κέντρο, αγνοείται…

Άμυνα: Στα στόπερ σύγχυση, λόγω των λαθών από τα μπακ και τα αμυντικά χαφ.

Ο τίτλος όμως του κειμένου είναι Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού! 

Αν σας πω όμως πως είμαστε ήδη στο …τρις εξαμαρτείν, θα απογοητευτείτε;

Αντε, ας μην το πούμε τότε. Ας θεωρήσουμε πως μόνο χθες ο Άρης δεν ήταν καλός σε ορισμένα σημεία.

Αυτό όμως θα γίνει με την προϋπόθεση πως στο Κλεάνθης Βικελίδης ο Άρης θα παραταχθεί με 11άδα ειδικών συνθηκών, με παίκτες που θα έχουν αρχή, μέση και τέλος και όχι πειράματα.

Μπορεί μετά την 5άρα να χωρούσαν πειράματα, την επομενη φορά όμως χρειάζεται “μαχαίρι” στα δόντια και πλάνο.

Σημείωση 2η: Μιας και είπαμε για μαχαίρι στα δόντια, ο δόλιος ο Ιτούρμπε που έτρεχε απο το 1ο λεπτό ως και την στιγμή που βγήκε δεν είναι κανένα κορόιδο. Και τις κλωτσιές του μοίρασε, και τις σπρωξιές του έφαγε. Ήταν ο μόνος (μαζί με τον …όσιο Κουέστα) που καταλάβαιναν την κρισιμότητα του αγώνα στο Μπλούμφιλντ.

Βγήκε νωρίς όμως και δεν πρόλαβε να κάνει την ζημιά.

Συμπερασματικά, ο Άρης έχει ελπίδες. Τις έχει όμως με προϋποθέσεις. Αλλιώς…ας το αφήσουμε καλύτερα.

Μην στέκεστε στα λάθη όσοι θέλετε να ελπίζετε, σταθείτε στην τελευταία, μαγική στιγμή του αγώνα. Όσα χρόνια βλέπουμε ελληνικό ποδόσφαιρο τέτοια μαεστρία σε μια τόσο κλειστή άμυνα, όπως της Μακάμπι, δεν έχουμε ξαναδεί. Το αν μπήκε ή όχι η μπάλα μέσα λίγη σημασία έχει τακτικά.

Η μαγεία υπάρχει. Αν βρεθεί και το μαγικό ραβδί στο “2ο ημίχρονο” της σειράς, τότε ο Άρης έχει ελπίδες.  Στο χέρι του Μπούργος όλα.

Να έχει τον κόσμο σύμμαχο του, και να μην του παρουσιάσει κάτι ξενέρωτο.

Με την ΑΕΚ θυμάστε τι είχε γίνει άλλωστε.

Τίποτα δεν τελείωσε…