Τόμας Μίλερ: ο… αντιτουριστικός πολυνίκης που εφηύρε τη θέση του!

Τόμας Μίλερ: ο… αντιτουριστικός πολυνίκης που εφηύρε τη θέση του! Ο Ντιέγκο Μαραντόνα τον πέρασε κάποτε για ball boy. Αν τον δεις στο δρόμο, αλλά και στο γήπεδο μάλλον θα πεις ότι είναι ένας υποσιτισμένος φουκαράς. Στην εποχή του γκλάμουρ, του ίνσταγκραμ και των trophy wives, ο Μίλερ μοιάζει παράταιρος. Έχει παντρευτεί τη σχολική του […]

Τόμας Μίλερ: ο… αντιτουριστικός πολυνίκης που εφηύρε τη θέση του! Ο Ντιέγκο Μαραντόνα τον πέρασε κάποτε για ball boy. Αν τον δεις στο δρόμο, αλλά και στο γήπεδο μάλλον θα πεις ότι είναι ένας υποσιτισμένος φουκαράς. Στην εποχή του γκλάμουρ, του ίνσταγκραμ και των trophy wives, ο Μίλερ μοιάζει παράταιρος. Έχει παντρευτεί τη σχολική του καψούρα, κούκλο δεν τον λες, ακόμη και τα γκολ του, τα πανηγυρίζει “κάπως”. Κάπως… βαρετά, συνήθως. Σα στιγμιότυπο από πανηγυρισμό της δεκαετίας του 1970…

Επιπλέον δεν είναι κάνας σπουδαίος τεχνίτης, δε σκοράρει εντυπωσιακά -για την ακρίβεια, συνήθως σπρώχνει τη μπάλα στα δίχτυα, απλώς. Τέλος, στη θέση του. Χμ… Είναι κι αυτό. Ποια είναι η θέση του; Στην παράταξη των ομάδων στη σέντρα, συνήθως τον βρίσκεις μπροστά και δεξιά. Αλλά μετά τον βρίσκεις… παντού! Παντού μπροστά. Παντού στο κέντρο και μπροστά. Αν χρειαστεί και πίσω απ’ το κέντρο. Και πιο συχνά απ’ όλα, τον βρίσκεις στον πίνακα των σκόρερ.

Βλέπετε, ο άνθρωπος που κάποτε, σ’ εκείνη τη συνέντευξη Τύπου μετά από ένα φιλικό της Αργεντινής με τη Γερμανία πέρασε ο Ντιέγκο για ball boy ζαλίζει με τις στατιστικές του. Έντεκα χρόνια μετά από εκείνη την παρθενική του εμφάνιση με την Εθνική του και 13 από τότε που πέρασε από τη 2η στην πρώτη ομάδα της Μπάγερν, ο Μίλερ έχει κάνει παπάδες κι έχει κερδίσει τα πάντα!

Πολυνίκης, “παστελωτής” και παίκτης της ομάδας…

Δέκα πρωταθλήματα, έξι Κύπελλα, 7 Σούπερ Καπ, 2 Τσάμπιονς Λιγκ, 2 UEFA Super Cups, δύο Παγκόσμια Συλλόγων. Και, βέβαια, ένα Μουντιάλ. Εκείνο του 2014, στη Βραζιλία, με την Αργεντινή απέναντι του στον τελικό. Θα μπορούσε να είναι και σκόρερ σ’ αυτόν -έχασε μεγάλη ευκαιρία στο 71′. Ότι το σήκωσε, το σήκωσε όμως. Και στο αμέσως προηγούμενο Μουντιάλ, της Νοτίου Αφρικής τελείωσε ως πρώτος σκόρερ και πρώτος σε ασίστ. Και είχε βάλει το πρώτο γκολ των Γερμανών στο 4-0 επί της Αργεντινής στα προημιτελικά. Στο 3′ κιόλας.

“Πιστεύω ότι ο Μαραντόνα δε θα πιστεύει πια ότι είμαι ball boy”, είπε πει μετά το ματς. Πληρωμένη απάντηση, ναι. Αλλά μάλλον δίκαιη. Σίγουρα δεν είναι ball boy. Εκτός αν εννοούμε ότι είναι ένα boy που έχει στείλει τη ball στα αντίπαλα δίχτυα… 220 φορές σε 603 εμφανίσεις με τη 1η ομάδα της Μπάγερν σε όλες τις διοργανώσεις και άλλες 42 φορές με την Εθνική Γερμανίας σε 110 συμμετοχές με το εθνόσημο. Εντυπωσιακό νούμερο επίσης είναι και οι πάνω από 220 ασίστ στην καριέρα του.

Είναι αριθμοί που δείχνουν ότι, όπως έχει πει ο Γιουπ Χάινκενς γι’ αυτόν: “Δεν είναι ο καλύτερος πάικτης στον κόσμο, αλλά είναι ο καλύτερος σ’ αυτό που κάνει”. Όμως… τι στα κομάτια είναι αυτό που κάνει και τον καθιστά, χωρίς να έχει ιδιαίτερη τεχνική, ταχύτητα, δύναμη ή εντυπωσιακό τελείωμα φάσεων μηχανή των γκολ και των ασίστ;

Εφύηρε τη θέση του. Και λέξη γι’ αυτήν: Raumdeuter!

Λέξη δεν υπήρχε γι’ αυτό. Οπότε, κατά την αγαπημένη συνήθεια των Γερμανών να ενώνουν δύο λέξεις και να παράγουν μια καινούρια, είπε σε μια συνέντευξή του ότι είναι ένας “Raumdeuter”. Σε ελεύθερη μετάφραση ένας “Ερμηνευτής του χώρου”. Με άλλα λόγια, ένας παίκτης που “διαβάζει” τόσο καλά τις θέσεις συμπαικτών και αντιπάλων (ναι: και του αντίπαλου γκολκίπερ) σε σχέση με τη δική του, ώστε να μπορεί να εκμεταλλεύεται τέλεια κάθε σπιθαμή του γηπέδου.

Ένας Raumdeuter, είναι ένα ποδοσφαιρικό κομπιούτερ μ’ έναν αλγόριθμο που του επιτρέπει, είτε να βρεθεί ο ίδιος στην κατάλληλη θέση και (άτεχνα, πολύ συχνά) να σπρώξει απλώς τη μπάλα στα δίχτυα είτε να περάσει τέτοιες μπαλιές-μισό γκολ σε συμπαίκτη. Και πολλές φορές επίσης, να δημιουργήσει κενό χώρο και “διάδρομο” με μια κίνησή του που κανείς δεν περιμένει.

Οι μύθοι πίσω από κάθε νέα λέξη, είναι πάντοτε ενδιαφέροντες. Ωστόσο, κάθε μύθος κρύβει και μια μικρή αλήθεια. Και στην προκειμένη περίπτωση, η αλήθεια αυτή έχει δύο ολλανδικά κι ένα δανέζικο όνομα. Τα ολλανδικά είναι αυτά του Γιόχαν Κρόιφ και του Λούις Φαν Χάαλ. Και το δανέζικο είναι, βέβαια, αυτό του θρυλικού Μίκαελ Λάουντρουπ.

O Μίλερ είναι ο… Μίκαελ Λάουντρουπ των “φτωχών”!

Ο φαν Χάαλ είναι ένας προπονητής που αντέγραψε πολλές από τις προπονητικές εμπνεύσεις του Κρόιφ. Και, όταν, στα 20 του, καθιέρωσε τον Μίλερ στη μεγάλη ομάδα της Μπάγερν, τη σεζόν 2009-10, σίγουρα είχε στο μυαλό του το φαινόμενο Μίκαελ Λάουντρουπ. Το άλλο ποδοσφαιρικό κομπιούτερ χωρίς συγκεκριμένη θέση από το κέντρο και μπροστά, που έπαιξε τεράστιο ρόλο στην αναγέννηση της Μπάρτσα επί Κρόιφ.

Ο αδελφός του, Μπρίαν είχε πει για τον Μίκαελ: “Αν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένας ΄΄ποδοσφαιρικός εγκέφαλος΄΄, είναι αυτός που έχει ο αδελφός μου“. Ο Λάουντρουπ, σε ελεύθερο ρόλο από τον Κρόιφ, υπήρξε μια μοναδική περίπτωση παίκτη που δημιουργούσε φάσεις και γκολ από το τίποτε. “Εσύ απλώς χρειάζεται να τρέχεις. Κι ο Μίκαελ θα βρει τρόπο να σου βγάλει τη μπαλιά”, έλεγαν για το Δανό οι συμπαίκτες του.

Φυσικά, ο Λάουντρουπ είχε τεχνική όσο ελάχιστοι στον πλανήτη ever, ακόμη και ντρίπλα-σήμα κατατεθέν του, με προσποίηση και τη μπάλα απ’ το ένα πόδι στο άλλο. Ο Μίλλερ δε διαθέτει τέτοια στοιχεία, αλλά “ποδοσφαιρικό εγκέφαλο” διαθέτει σίγουρα. Όταν ο κήπος σου έχει λεμονιές, φτιάχνεις λεμονάδα, όχι βυσσινάδα. Για τον Φαν Χάαλ ήταν το next best thing για ένα ρόλο περίπου σαν του θρυλικού Δανού…

Αρέσει δεν αρέσει, γράφει εποχή…

Ο Φαν Χάαλ δεν είχε καλό τέλος στη Μπάγερν, αλλά η κληρονομιά του ήταν σίγουρα ο Τόμας Μίλερ, που, για να τον χωρέσει στην ομάδα άλλαξε θέση σ έναν κοτζάμ Σβαϊνστάϊγκερ και τον έκανε χαφ από εξτρέμ. Ένας παίκτης που όπως ο ίδιος λέει, η δύναμή του είναι οι τοποθετήσεις του όταν δεν έχει τη μπάλα. “Δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο. Στο γήπεδο, την ώρα του αγώνα δημιουργούνται επικίνδυνες περιοχές. Αν τις μελετήσεις σωστά, μπορεί να να τις εκμεταλλευτείς”.

Μυστήριο δεν υπάρχει σ’ αυτό, όντως.. Άλλωστε, ένας σχετικά “αφανής”, υπέρ-ομαδικός παίκτης που θα ανοίξει χώρους, θα πιέσει αφόρητα μόλις χαθεί η μπάλα, θα βρεθεί στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή και θα “έχει” και το γκολ, είναι το όνειρο κάθε προπονητή. Το θέμα είναι ότι τέτοιοι, δεν υπάρχουν πολλοί. Όχι τόσο καλοί ώστε ακόμη κι ο Λεβαντόφσκι να του βγάζει το καπέλο και να λέει ότι “είναι ο παίκτης που κάνει τη ζωή μου πιο εύκολη στο γήπεδο”.

Με πολλά γκολ δικά του -πολύ συχνά καθοριστικά κιόλας- αλλά και ασίστ λιγότερες μόνο απ’ αυτές του Μέσι στα 5 μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης την τελευταία δεκαετία, το… ball boy τα έχει καταφέρει πολύ καλά. Τόσο καλά ώστε αν ζούσε σήμερα ο μεγάλος Ντιέγκο, δεν αποκλείεται και να του ζητούσε συγγνώμη για την απρέπειά του, πίσω στο 2010. Herr Raumdeuter, respekt!