Τσιτσιπάς: Ο σταρ που δεν έχεις συνηθίσει! (pics)

Μπορεί ο Στέφανος Τσιτσιπάς να ξεκίνησε ως ένας συμπαθής νεαρός, μεγαλώνοντας όμως και αποκτώντας φήμη, αυτό άλλαξε. Για κάποιους… Για αυτούς που δεν περίμεναν αυτή την εξέλιξη. Που δεν ήταν προετοιμασμένοι. Γράφει ο Τσίπτσιος Κωνσταντίνος Ο Στέφανος Τσιτσιπάς γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 12 Αυγούστου το 1998. Ήδη, ως γεννημένος το 1994 τον ζηλεύω λίγο παραπάνω. […]

Μπορεί ο Στέφανος Τσιτσιπάς να ξεκίνησε ως ένας συμπαθής νεαρός, μεγαλώνοντας όμως και αποκτώντας φήμη, αυτό άλλαξε.

Για κάποιους…

Για αυτούς που δεν περίμεναν αυτή την εξέλιξη. Που δεν ήταν προετοιμασμένοι.

Γράφει ο Τσίπτσιος Κωνσταντίνος

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 12 Αυγούστου το 1998. Ήδη, ως γεννημένος το 1994 τον ζηλεύω λίγο παραπάνω.

Από νωρίς άφησε το ταλέντο του να ξεχωρίσει. Ανάμεσα στους υπόλοιπους συναθλητές του ξεχώρισε. Τόσο για το πνεύμα του και τις ικανότητες του, όσο και για την ορεξη του να δουλέψει σκληρά.

Στην Ελλάδα είχαμε να ασχοληθούμε με την αντισφαίριση ως άθλημα από τον Μάρκο Παγδατή, που δεν ήταν καν Έλληνας. Προχωράμε όμως. Δεν έχει τόση σημασία το συγκεκριμένο.

Το τένις σαν άθλημα διαφέρει κατά πολύ από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Οτιδήποτε ατομικό έχει χτυπητές διαφορές συγκριτικά με τα ατομικά αθλήματα.

Στην χώρα μας εξαλλου οποιοδήποτε άθλημα δεν φέρνει επιτυχίες παύει να είναι ενδιαφέρον. Οριακά παύει να είναι και άθλημα. Πιο πολύ το λογίζουμε ως βαρετό χόμπι.

Κανείς δεν θα στείλει το παιδί του μετά τα «αγγλικά» να παίξει τένις. Οκ, κανείς ως λίγοι. Έστω.

Παράλληλα όμως κρυφοκοιτάμε και λίγο Roland Garros στην ΕΡΤ. Να χαζέψουμε λίγο Φέντερερ και Ναδάλ. Nα δούμε τι κάνουν οι «πλούσιοι» τενίστες και να χουλιγκανίσουμε αβέρτα στα καφενεία.

Ναι, το ταλέντο μας στο οπαδιλίκι μπορούμε να το μεταφέρουμε σε ένα ευγενές άθλημα με ευκολία. Μέχρι και στο σκάκι είμαστε ικανοί να πλακωθούμε «άμα λάχει».

Σε αυτό το μακρινό για την Ελλάδα άθλημα ήρθε λοιπόν ένας νεαρός. Ένα αμούστακο πιτσιρίκι. Ήρθε και μαζί του έφερε το αίσθημα της έκπληξης. Του αιφνιδισμού. 

Όλοι παραξενευτήκαμε όταν ακούσαμε ελληνικό επίθετο στα μεγάλα μίτινγκς.

Εκπλαγήκαμε διπλά όταν ήρθαν οι πρώτες νίκες…

«Δες, ο κόσμος μαζεύεται να δει τον Στέφανο. Τον έχουν ξεχωρίσει από τα 18 του.» σιγοψιθυρίζαμε στα καφενεία.

 Γιατι αραγε;

Και τότε καθίσαμε για πρώτη φορά να δούμε τένις με πραγματικό ενδιαφέρον.

Ήρθε η πρώτη μεγάλη νίκη. Σφίξαμε κρυφά την γροθιά μας. Πήγαμε μέχρι και στον προποτζή να ζητήσουμε να βάλει ATP στην τηλεόραση. Αντί για τις «ξενέρωτες» τις μπάλες.

 Σιγά σιγά το φαινόμενο Τσιτσιπάς κατέκλυσε την χώρα.

 Μας κέρασε και κανένα – δύο «γνωμικά» αρχαίων Ελλήνων, μετά από νίκες, και έδεσε το γλυκό.

Το παραμύθι είχε ξεκινήσει. Ύστερα ATP Finals.Τελικοί Grand Slam. Δόξα. Χρήμα.

Χρήμα; Θα το αναλύσουμε σε λίγο το συγκεκριμένο.

Ο Στέφανος πλέον λογίζεται ως ένας από τους 2 μεγαλύτερους «σταρ» της Ελλάδας. Μαζί με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Οι επιτυχίες του αναρίθμητες. Τα ρεκόρ, για την ηλικία του, ασύλληπτα.

 Εμείς όμως στεκόμαστε αλλού.

Την πρώτη φορά που ακούσαμε την αμοιβή του για μια 2^η -3^η θέση ζαλιστήκαμε.

«Έμαθες; 2 εκ. δολλάρια θα πάρει ο Στέφανος χάσει – κερδίσει». Είπαμε όλο νόημα στις παρέες μας.

Λες και μας πέφτει λόγος.

«Έμαθες; Πήρε TESLA ο μικρός» είπαμε όλο ζήλια.

«Είδες; Από μικρός πλουσιόπαιδο ο Στέφανος. Όχι σαν τα δικά μας τα παιδιά. Που δεν θα δουν ποτέ τένις και χαζά.» είπαμε όλο αχαριστία μετά από λίγο καιρό.

 Έπειτα το «σκάνδαλο» με το Ντουμπάι. Τα μεσημεριανά ανέλαβαν δράση και δώστου αρνητική προβολή. Δώστου φήμες. Πρωτοσέλιδα.

Ύστερα τα “μπινελίκια” του στο παιχνίδι. Τα bloopers. Η επικίνδυνη κατηφορα που προμηνύονταν.

Έκανε και 2-3 λάθος δηλωσούλες και «τιτιβίσματα» ο μικρός και δεν ήθελε παραπάνω. Έγινε η ζημιά.

Και τώρα ας μετρηθούμε κύριοι.

 Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ για ποιον λόγο δεν βλέπαμε τένις μέχρι σήμερα;

Η απάντηση απλή.

Το τένις είναι μοναχικό άθλημα. Οι ήττες και οι νίκες του έχουν πρόσκαιρο ενδιαφέρον. Ειδικά στο τένις ο αθλητής έχει μάθει να είναι αποκομένος από το κοινό. Δεν θα το αφήσει ποτέ να τον αποσυντονίσει.

Εξου και η απόλυτη ησυχία στα κορτς, κατά την διάρκεια των αγώνων.

Το μεγαλο όμως πρόβλημα του τένις είναι άλλο.

Το κύριο πρόβλημα είναι η προέλευση του και ο χαρακτήρας του. Και η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια εκεί.

Το άθλημα της αντισφαίρισης είναι ένα «πλούσιο χόμπι». Τα γηπεδάκια στην χώρα μας είναι μετρημένα στα δάχτυλα και δεν θα το χαρακτηρίζαμε και το πιο προσιτό.

Για να παίξει ένα παιδί τένις δεν χρειάζεται ένα κουτάκι αναψυκτικού και καλή παρέα. Όπως στο ποδόσφαιρο.

Χρειάζεται συνδρομή, εξοπλισμό και πράγματα που δεν είναι για όλους.

Ο Μαραντόνα και ο Πελέ ξεκίνησαν με σκισμένα παπούτσια, μέσα σε λασπωμένα γήπεδα και αναδείχθηκαν βάσει ταλέντου. Κόντρα στην δύναμη του χρήματος. Μέσα από τον λαό – για τον λαό.

Η Ελλάδα του Ζαγοράκη και του Χαριστέα πήγε με τόξα και βέλη, απέναντι στις οβίδες των υπολοίπων. Και θριάμβευσε.

Ε το τένις διαφέρει.

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς δεν μεγάλωσε στην φτώχεια και στην επαρχία. Η λογική λέει πως φοίτησε στα καλύτερα σχολεία και έλαβε άριστη παιδεία.  Όποτε χρειάστηκε κάτι για να τον βοηθήσει στην πορεία της εξέλιξης του το είχε.

Δεν έπαιξε στις λάσπες. Τα παπούτσια του ήταν πάντα καινούρια και καθαρά. Αντίθετα τον ήλιο που πάσχιζε να τον κάψει τον σταματούσε μία ομπρέλα που την κρατούσε κάποιο παιδάκι.

Όταν κερδίζει ο Στέφανος δεν κερδίζει για εμάς και την χώρα του. Κερδίζει πρώτα για τον κόπο του. Για τα όνειρα του και τους στόχους του.

Έπειτα θα συμμεριστεί και την χαρά των συμπατριωτών του. Αλλά έπειτα. Και μόνο έπειτα!

Όχι ως προϋπόθεση και αυτοσκοπό.

Αυτό εμείς το καταλαβαίνουμε χωρίς να το γνωρίζουμε ακριβως. Δεν μετέχουμε της χαράς του όπως στην περίπτωση του EURO 2004 και του Eurobasket.

Είμαστε απλά κάποιοι που ζούμε στην χώρα που μεγάλωσε.

Και μερικοί από εμάς είμαστε οκ με αυτό. Δεν έχουμε αυταπάτες.

Κάποιοι όμως συνεχίζουν και έχουν παράλογες απαιτήσεις από έναν πρωταθλητή. Από έναν «προύχοντα» ερασιτέχνη που έγινε επαγγελματίας και ζει το ονειρό του. Με τον δικό του τρόπο. Ο πρωταθλητισμός δεν έχει προυπηρεσία και εμπειρία.

Ειδικά σε ένα παιδί 21 ετών.

Θα το συνηθίσουμε…