Τα γήπεδα στην Ελλάδα άνοιξαν. Ο κόσμος πότε θα πάει;

Τα γήπεδα της Superleague άνοιξαν για το κοινό. Οι εξέδρες απέκτησαν ζωή. Το διάστημα του Κορωνοϊού ήταν τεράστιο, όμως η δίψα δεν έσβησε. ή τουλάχιστον έτσι συνέβη στο εξωτερικό. Εδώ στην Ελλαδίτσα σαν να μην άλλαξαν και πολλά… Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσίπτσιος. Το όλο αφήγημα της αγάπης του κόσμου για την ομάδα του παραμένει μέχρι […]

Τα γήπεδα της Superleague άνοιξαν για το κοινό. Οι εξέδρες απέκτησαν ζωή.
Το διάστημα του Κορωνοϊού ήταν τεράστιο, όμως η δίψα δεν έσβησε. ή τουλάχιστον έτσι συνέβη στο εξωτερικό. Εδώ στην Ελλαδίτσα σαν να μην άλλαξαν και πολλά…

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσίπτσιος.

Το όλο αφήγημα της αγάπης του κόσμου για την ομάδα του παραμένει μέχρι και σήμερα. Συνεχίζεται η αυταπάτη πως οι Έλληνες οπαδοί είναι πιο θερμόαιμοι και στηρίζουν. Τουλάχιστον περισσότερο από άλλες χώρες.
Ποιο όμως είναι το στοιχείο για να φτάσουμε σε αυτό το συμπέρασμα;
Οι big 5 και οι έδρες τους.
Δυστυχώς στην Ελλάδα το αντιπροσωπευτικό γνώρισμα του αθλήματος είναι οι πράξεις και τα αποτελέσματα των μεγάλων. Αυτό είναι και το κύριο πρόβλημα της χώρας. Η κύρια αιτία της κατηφόρας.

Όχι κύριοι. Η Ελλάδα και το ποδόσφαιρο μας δεν είναι μόνο τα εκατομμύρια που πετάει ο Μαρινάκης, ο Σαββίδης, Ο Μελισσανίδης, ο Καρυπίδης και ο Αλαφούζος.

Και εξηγούμαστε. Για να μην παρεξηγούμαστε.

Το Support your local team έχει πάει περίπατο. Η αγάπη για την νίκη έγινε μεγαλύτερη της υποστήριξης.
Δεν υποστηρίζουμε πλέον μια ομάδα στην προσπάθεια της. Απλώς χαιρόμαστε για τις όποιες επιτυχίες τους.Αν δεν έχουν όμως; Τότε υπάρχει πρόβλημα.

Ντισκλέιμερ, και στο εξωτερικό συμβαίνει αυτό. Όχι όμως σε τέτοιο βαθμό.

Ιδίως η τοπο-λατρεία στην χώρα μας έχει εκλείψει προ πολλού. Πλέον τις 5 μεγαλύτερες ομάδες τις υποστηρίζει ένα 90-95% του κοινού. Που πήγαν οι οπαδοί των επαρχιακών ομάδων; Πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Από την μία η εμπορευματοποίηση του προϊόντος σίγουρα έχει παίξει καταλυτικό ρόλο. Από την άλλη όμως η οικονομία της χώρας και ο κοινωνικός κατακερματισμός δημιουργούν εντάσεις, πίεση και ανάγκη για διεξόδους.

Και, για να μην είμαστε άδικοι, ο κόσμος δεν γίνεται να ξεφύγει από τα προβλήματα του με ήττες και απογοήτευση. Όχι, αυτό δεν θα έβγαζε νόημα.

Από την άλλη, η αστικοποίηση συνέβαλε τα μέγιστα στην εξαφάνιση των μεγάλων επαρχιακών ομάδων. Clubs με κόσμο, όπως η Καβάλα, η Δράμα και η Καστοριά αλωνίζουν τα χωράφια των μικρών κατηγοριών. Με τον κόσμο να αναγκάζεται να υποστηρίξει και κάτι άλλο. Κάτι που πρωταγωνιστεί.

Σε αυτό όμως ευθύνη έχει και η πολιτεία.

Οι ευθύνες της ΕΠΟ και των αρμοδίων είναι τεράστιες.

Η πίτα των εσόδων των ομάδων έχει πάψει εδώ και χρόνια να είναι αξιοκρατικά μοιρασμένη. Έχει πάψει εδώ και καιρό να στηρίζεται ο «μικρός» και «αδύναμος». Αντ’ αυτού, έχει στηριχτεί περισσότερο ο «μεγάλος». Δημιουργώντας έτσι ένα μαλακό μαξιλάρι. Το οποίο τους αποτρέπει από διεθνείς επιτυχίες.
Για αυτό όμως θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.

Τώρα μας αφορά η «ουρά» των πρωταθλημάτων. Η Βάση του αθλήματος. Μια βάση που βλέπουμε πως έχει εξαφανιστεί. Που έχει πολεμηθεί δεόντως. Η βάση στην οποία αναφερόμαστε όμως ανανεώνεται συνεχώς. Με ομάδες οι οποίες προσπαθούν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Ομάδες νεοσύστατες. Νεοφώτιστες. Που όμως δεν έχουν κόσμο. Δεν έχουν στήριξη και κοινό.

Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε ντροπιαστικές εικόνες στα ελληνικά γήπεδα. ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ τον Κορωνοϊό.

Γήπεδα με 50-100-200 άτομα. Γήπεδα κρύα και έρημα. Τι κερδίζουμε άραγε με τέτοιες εικόνες; Με ομάδες που βασίζονται καθαρά σε μισθοφόρους. Με συλλόγους που …well, δεν μιλάμε ΚΑΝ για συλλόγους. Είναι απλά ΠΑΕ. Ανώνυμες εταιρειες. Χωρίς παρελθόν. Και, αν μας επιτρέπετε, χωρίς μέλλον.

Το ποδόσφαιρο φτιάχτηκε από τον λαό, για τον λαό. Πλέον παίζεται από τις εταιρείες, που δεν τις πολυενδιαφέρει αν είναι το γήπεδο άδειο. Αρκεί να μπαίνει το «τσεκ» από τα τηλεοπτικά.
Αρκεί να εξαφανίσουμε τους άλλους «μικρούς». Ώστε να στηριχτούν περισσότερο οι μεγάλοι.

Σκεφτείτε το. Τι θα έλεγε ένας Γερμανός, βλέποντας ένα παιχνίδι της ΠΑΕ Βόλος, εντός έδρας;

Τι θα έλεγε αν έβλεπε 50 άτομα με το ζόρι;

Θα συμπαιρενε πως τα γήπεδα μας δεν έχουν ανοίξει ακόμη. Πως έχουμε ακόμη προσκλήσεις.

Στην χώρα που πριν 17 χρόνια σήκωσε το Euro…
Στην χώρα που η Λάρισα πήρε πριν λίγα χρόνια το πρωτάθλημα…
Που η Καστοριά έβγαζε παιχταράδες…

Σε αυτή την χώρα μαλώνουμε για τα τηλεοπτικά και τα παιδιά των 15 ετών δεν έχουν βρεθεί ΚΑΝ στο τοπικό γήπεδο της γειτονιάς τους. Δεν ξέρουν ΚΑΝ σε ποια κατηγορία παίζει η ομάδα της πόλης τους.

Όταν όμως στην Αγγλία βγήκε ο κόσμος και τα έβαλε με τον Φλορεντίνο Πέρεθ και τους ντόπιους “ραγιάδες” που πήγαν να τον ακολουθήσουν στο έκτρωμα της European Super League, τότε αισθανθήκαμε υπερηφάνεια. Λες και εμείς θα κάναμε κάτι παρόμοιο.

Πριτς! Σας γελάσανε!

Γιατί απλά δεν αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Αγαπάμε την νίκη, τα λεφτά και την καταστροφή των …δίπλα.