Μεσούτ Οζίλ, ευχή και κατάρα!

Όταν κανείς αναφέρεται στον Μεσούτ Οζίλ το πρώτο πράμα που έρχεται στο μυαλό του είναι κορυφαία τεχνική κατάρτηση, απαράμιλλη ποδοσφαιρική διορατικότητα, αμεσότητα στις επιλογές και εξυπνάδα στον  χειρισμό των δυνατοτήτων του. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι κάτι τέτοιο πλέον δεν υφίσταται, όταν κάποιος μιλάει για τον Οζίλ με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά μιλάει για έναν θρύλο […]

Όταν κανείς αναφέρεται στον Μεσούτ Οζίλ το πρώτο πράμα που έρχεται στο μυαλό του είναι κορυφαία τεχνική κατάρτηση, απαράμιλλη ποδοσφαιρική διορατικότητα, αμεσότητα στις επιλογές και εξυπνάδα στον  χειρισμό των δυνατοτήτων του. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι κάτι τέτοιο πλέον δεν υφίσταται, όταν κάποιος μιλάει για τον Οζίλ με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά μιλάει για έναν θρύλο του παρελθόντος, για έναν ποδοσφαιριστή που δεν υπάρχει πλέον, όταν πλέον αναφέρεται κανείς στο όνομα του συγκεκριμένου παίκτη, δεν αναφέρεται σε τίποτα παραπάνω από μία σκιά ενός καταπληκτικού ποδοσφαιριστή, για ένα περιφερόμενο “φάντασμα” στον αγωνιστικό χώρο που ψάχνει να βρει την ταυτότητά του. Ή και όχι;

Είναι αποδεδειγμένο, πλέον, χωρίς αμφιβολία πως ο Μεσούτ Οζίλ δεν είναι αυτός που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, δεν είναι αυτό το ταλέντο της Σάλκε και έπειτα της Βέρντερ Βρέμης με τα απίστευτα προσόντα και τις προοπτικές για μεγάλα πράματα, δεν είναι ο άνθρωπος που κατέκτησε σχεδόν τα πάντα με την Ρεάλ Μαδρίτης  και την εθνική Γερμανίας, όντας, μάλιστα, βασικό στέλεχος των επιτυχιών τους. Και όπως για κάθε γεγονός υπάρχει και αιτία έτσι και για την αγωνιστική ανυπαρξία, που όλο και διογκώνεται, του Μεσούτ Οζίλ υπάρχει λόγος.

Ο Μεσού Οζίλ είναι ένας ποδοσφαιριστής ο οποίος κατέκτησε σχεδόν τα πάντα σε ηλικία 25 χρονών, γεγονός που προκαλεί, τις περισσότερες φορές, σε έναν ποδοσφαιριστή κορεσμό. Με ποιο απλά λόγια ο Οζίλ “χόρτασε” τίτλους σε αρκετά μικρή ηλικία με αποτέλεσμα να καθησυχάσει τον εαυτό του, να ρίξει τις προσωπικές του απαιτήσεις στο αγωνιστικό κομμάτι, να πάψει να έχει την ίδια όρεξη και το ίδιο ενδιαφέρον ως προς το να αγωνίζεται στα δεδομένα που αγωνιζόταν κάποτε. Όταν πήγε στην  Άρσεναλ πήγε ως πρωταθλητής κόσμου, πήγε ως ένα μεγάλο όνομα, μια ευκαιρία, για τον σύλλογο με σκοπό να επιστρέψει στην ελίτ του. Το θέμα, όμως, είναι πως, με εξαίρεση τα πρώτα του χρόνια στην ομάδα κατά τα οποία έδειξε αρκετά στοιχεία του ποδοσφαιρικού του μεγαλείου, ο Οζίλ δεν έφτασε ποτέ τα ποδοσφαιρικά του δεδομένα για τα οποία αποκτήθηκε.

Πέρα από τον κορεσμό που προαναφέρθηκε ο Οζίλ ουσιαστικά “βολεύτηκε” στην όλη κατάσταση του σούπερ σταρ, του πιο ακριβοπληρωμένου παίκτη, που η διοίκηση του έκανε όλα τα χατίρια. Και όταν δεν περνούσε το δικό του απλά δεν έπαιζε. Κάτι που συνέβαινε όλο και περισσότερο και όλο και σε μεγαλύτερη διάρκεια. Ο Οζίλ δεν σταμάτησε να παίζει φέτος, ο Οζίλ ποτέ δεν έπιασε τα αγωνιστικά του στάνταρ φεύγοντας από την Ρεάλ. Και όσο συνειδητοποιούσε πως ο σύλλογος έχει χαμηλότερες απαιτήσεις σε σχέση με την Ρεάλ, τόσο συνειδητοποιούσε πως δεν πρόκειται να τον αγγίξει κανένας επειδή είναι το πιο ακριβό συμβόλαιο της ομάδας, και έχανε την όρεξη του, την ενεργητικότητα του, το ενδιαφέρον του. Πλέον δηλαδή μιλάμε για έναν βολεμένο παίκτη, ο οποίος έχει χάσει πάσα ιδέα και όρεξη για να αγωνιστεί, πράμα που πιστεύω πως συμβαίνει αφότου έφυγε από την Ρεάλ.

Και σε συνδυασμό με το ότι η  Άρσεναλ δείχνει ανοχή στα καπρίτσια του ο Οζίλ συνεχίζει το τροπάρι του ολοένα και περισσότερο. Και έρχεται το ερώτημα του “γιατί παίζει ακόμα;”. Η απάντηση είναι προφανής, είναι πολλά τα χρήματα για να σταματήσει το ποδόσφαιρο και η “μπογιά” του περνάει ακόμα. Και όσο η ομάδα τον προμοτάρει, για να δικαιολογήσει τον μισθό του, μέσα από τα media της αντί να τον πιέζει να αλλάξει νοοτροπία ολοένα και περισσότερο αδιαφορεί για τις υποχρεώσεις του απέναντι στον σύλλογο. Και μιας και θα ήταν μεγάλη η αποζημίωση σε περίπτωση που λυνόταν η συνεργασία των δύο πλευρών, ουσιαστικά, η  Άρσεναλ και ο Οζίλ περιμένουν να τελειώσει το συμβόλαιο του έτσι ώστε να βρει το επόμενο “λιμάνι” στην ποδοσφαιρική του καριέρα.

Εξ άλλου πλέον νομίζω είναι εμφανές το γεγονός ότι δεν πρόκειται να ξανά δούμε ούτε τον ίδιο Οζίλ, άλλα ούτε και υπάρχει η ίδια διάθεση που υπήρχε από τον σύλλογο απέναντι στο πρόσωπό του. Από τον ερχομό του Μικέλ Αρτέτα και έπειτα ο Οζίλ “διακοσμεί” την εξέδρα κατά κύριο λόγο. Καθώς, ενώ ο προπονητής του έδωσε ευκαιρίες και ενώ ο ίδιος φάνηκε να προσπαθεί κάπως, δεν κατάφερε να επανέλθει. Κάτι που γνωρίζει και ο ίδιος πλέον, που γνωρίζει ο Μικέλ Αρτέτα,, που γνωρίζει όλος ο κόσμος.

Και, γενικότερα, έπειτα από τα επιτεύγματα του, ο λόγος του Μικέλ Αρτέτα έχει δύναμη. Ο ίδιος έχει δείξει πως είναι ένας άνθρωπος που θέλει το καλύτερο για την ομάδα του. Και το να κρατάς έναν ποδοσφαιριστή με αρκετά μεγάλο συμβόλαιο χωρίς καν να τον έχεις στον πάγκο μόνο κακό μπορεί να προξενήσει και στον σύλλογο, αλλά και στο ίδιο το ροτέϊσον του προπονητή. Θαρρώ πως ο Οζίλ δεν θα ανανεώσει. Και δεν υπάρχει και λόγος. Από την κάποτε αίγλη του δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα. Και η ευθύνη είναι δική του, καθώς ο ίδιος παράτησε τον εαυτό του, ενώ ο σύλλογος, λανθασμένα κατά την γνώμη μου, του έδωσε παραπάνω ευκαιρίες απ όσες έπρεπε.

Και πιστεύω πως και ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του θα είναι ένας σύλλογος που θα αποδεικνύει πως ο Οζίλ έχει ποδοσφαιρικά “μικρύνει”. Αν είναι κρίμα; Ναι, είναι. Διότι δεν πρόκειται για κάποιον τραυματισμό, πρόκειται για έναν υπερταλαντούχο παίκτη ο οποίος έβρισκε φτηνές δικαιολογίες για να αποποιηθεί τις ευθύνες του απέναντι στην δουλειά του. Αν θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα; Σίγουρα. Αλλά πρώτα απ όλα πρέπει να υπάρχει θέληση για να το κάνεις αυτό. Και ο Οζίλ, πλέον, αγωνίζεται μόνο για τα χρήματα. Για αυτό εξ άλλου αποχώρησε από την εθνική ομάδα της Γερμανίας. Δεν γνωρίζω αν έφταιγε η ρατσιστική επίθεση την οποία επικαλέστηκε, δεν γνωρίζω καν αν υφίσταται κάτι τέτοιο, αυτό που γνωρίζω είναι πως τον είδα να αγωνίζεται με την εθνική ομάδα λίγο πριν αποσυρθεί. Και δεν είχε καμία σχέση με τον Οζίλ που ξέραμε.

Ο Οζίλ είναι παίκτης όρεξης, είναι δηλαδή ευχή και κατάρα να έχεις τον συγκεκριμένο παίκτη στο ρόστερ σου. Γιατί σε μία καλή του μέρα μπορεί να κερδίσει ένα παιχνίδι ολομόναχος με ιδιαίτερη άνεση και θέαμα. Αλλά, πλέον, ο Οζίλ ποτέ δεν έχει όρεξη να παίξει. Δεν γνωρίζω αν θα ξανά βρει ποτέ τον παλιό του εαυτό, αυτό θα το δείξει ο χρόνος.

Σορόπουλος Δήμος