Το κακό ριζικό λύγισε μπροστά στην πίστη…

Η νύχτα που ο ΑΡΗΣ το πίστεψε

Το πιο γλυκό βράδυ στην σύγχρονη ιστορία του ΑΡΗ. Χωρίς να κρίνεται τίτλος. Χωρίς να είναι καν κοντά. Όμως ο ΑΡΗΣ βρήκε για πρώτη φορά την φωνή του και φώναξε, μετά από δεκαετίες, πως  ΥΠΑΡΧΕΙ. Είναι εδώ και μάχεται με τόξα και βέλη, απέναντι σε πυρηνικά.

Γράφει ο Τσίπτσιος Κωνσταντίνος… 

Για τον ΑΡΗ τέτοια βράδια είναι είδος προς εξαφάνιση. Ακόμη και στις πορείες ως τον τελικό, οι κιτρινόμαυροι δεν έζησαν τέτοιες στιγμές. Καμία πρόκριση επί των υπολοίπων του big 5. Καμία μεγάλη νίκη που θα τον κάνει να το πιστέψει. Ο ΑΡΗΣ όμως, φέτος, κόντρα στα προγνωστικά, συνεχίζει να εντυπωσιάζει. Συνεχίζει να εκπλήσσει και να κάνει άπαντες να αναθεωρήσουν.

Είχαμε γράψει και πει στο ραδιόφωνο πως όλη η προσπάθεια των τελευταίων εβδομάδων χρειάζεται το επιστέγασμα μιας πρόκρισης. Καμία νίκη με ΠΑΟΚ, καμία νίκη με Παναιτωλικό και καμία καλή εμφάνιση απέναντι στην ΑΕΚ στην OPPAP Arena, δεν θα είχε αξία χωρίς την αποψινή πρόκριση.

Καλώς ή κακώς κρινόμαστε από το αποτέλεσμα. Και οι Αρειανοί, πρώτοι από όλους, υπήρξαν αυστηροί με τον εαυτό τους τόσα χρόνια, καθαρά λόγω αποτελεσμάτων. Αυτό όλο έχτισε μια νοοτροπία ηττοπάθειας. Ένα mentality που δεν σου επιτρέπει να πας τελικό και να το σηκώσεις. Πως να βάλεις γκολ σε τελικό αν δεν το πιστέψεις και εσύ ο ίδιος;

Φέτος όμως, στους 16, με κλήρωση απέναντι στην ΑΕΚ, σε άδειο Βικελίδης, με γκολ στην πλάτη από το πρώτο ημίχρονο και …ως τα πέναλτι, ο ΑΡΗΣ το πίστευε ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

Η βοή από την Παπαναστασίου, από 1000δες φίλους της ομάδας δεν επέτρεπε στους παίκτες να το ξεχάσουν. Ο Έλληνας προπονητής – Μάντζιος δεν τους το επέτρεψε στα αποδυτήρια και όλες τις προηγούμενες εβδομάδες.

Και δεν σταματάμε εκεί. Έχει ζουμάκι η βραδιά. Πιστεύετε σε συμπτώσεις; Σε θεωρίες συνομωσίας; Ως παιχνίδι της μοίρας, ο Χουλιάν Κουέστα χρειάστηκε το δοκάρι του Μπουχαλάκη, για να φτάσει στο σήμερα και να πιάσει τα πέναλτι και να λυτρωθεί.

Ο Μάντζιος ήταν εκείνος που είχε σκοράρει το τελευταίο πέναλτι απέναντι σε big 5, που είχε δώσει πρόκριση.

Πόσο πιο γλυκιά είναι η γεύση, όταν όλοι σε έχουν ξεγραμμένο και καταφέρνεις να αναδειχθείς;

Πόσο πιο γλυκιά γεύση, όταν λένε για big …4 και τους κερδίζεις στο πρωτάθλημα, και μετά περνάς και την ΑΕΚ (την ΝΤΑΜΠΛΟΥΧΟ ΑΕΚ*) και να τους φωνάζεις πως είσαι εδώ; Με πολύ λιγότερα εκατομμύρια. Με απογοητευμένο, αλλά πιστό κόσμο. Στον ναό των ονείρων που δεν έγιναν ΠΟΤΕ πραγματικότητα.

Τα όνειρα όμως μένουν ζωντανά. Περιμένουν την εκδίκηση τους. Καρτερικά. Στις σκιές…

Έτσι και ο ΑΡΗΣ απόψε έμεινε ζωντανός και ελπίζει. Μπορεί (και πάλι) οι πιθανότητες να είναι εναντίον του. Όμως τώρα το πιστεύει, περισσότερο από ποτέ!

Ίσως για πρώτη φορά τον πιστεύουν και τον υπολογίζουν ακόμη και οι αλαζόνες…

ΥΓ Θέλω να γράψω και κάτι. Τώρα, και ελπίζω πως η αυριανή μέρα δεν θα με κάνει να το πάρω πίσω, με πιθανές ανακοινώσεις και διαμαρτυρίες.

Είναι μεγάλη υπόθεση να συγχαίρεις τον ηττημένο για την προσπάθεια του. Είναι όμως μεγαλύτερη υπόθεση να παραδέχεσαι τον νικητή, ούσσα ηττημένη, Νταμπλούχος και το φαβορί. Και ο Αλμέιδα με τον υπεύθυνο επικοινωνίας της ΑΕΚ, πέρα από τα παράπονα για το πέναλτι, που δεν μας απασχολούν, δίδαξαν τι σημαίνει 100 χρόνια ΑΕΚ απόψε. Λέγοντας και ξαναλέγοντας πως αξίζει σεβασμός στον αντίπαλο (ΑΡΗ). Οι ήττες και οι αποκλεισμοί έρχονται και φεύγουν. Το μεγαλείο μένει…