Μάθημα στο σχολείο έγινε ο Νίκος Γκάλης!

Τι θα διδάσκονται τα παιδιά στην Α’ Γυμνασίου.

Ο Νίκος Γκάλης, ο οποίος άλλαξε την ιστορία του μπάσκετ στη χώρα μας, είναι πλέον και μέρος της διδακτέας ύλης στο γυμνάσιο.

Για τον «γκάνγκστερ» θα μπορούν από εδώ και πέρα να διαβάζουν τα παιδιά στο σχολείο. Συγκεκριμένα, στην 8η ενότητα «Αθλητισμός και Ολυμπιακοί Αγώνες» στο βιβλίο της Νεολληνικής Γλώσσας της Α’ Γυμνασίου υπάρχει κείμενο με τίτλο: «Ο μικρόσωμος θεός».

Το εν λόγω κείμενο είναι απόσπασμα από το άρθρο του Τριαντάφυλλου Η. Κωτόπουλου, ο οποίος είναι αναπληρωτής καθηγητής Δημιουργικής Γραφής και Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.

Ο τίτλος του είναι «Ο Γκάλης ή η τέχνη του απρόβλεπτου» και ο καθηγητής θυμάται τον Ιούνιο του 1987, τότε που η Εθνική Ελλάδας αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά.

Στο κείμενο αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Από τις μέρες όμως του ’87 και μετά το μπάσκετ αναδείχθηκε σε εθνικό μας άθλημα. Η εθνική μας ομάδα πρώτη στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Δεν λησμονώ το παρελθόν, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς όλα άλλαξαν εκείνον τον Ιούνιο του 1987. Το είχαμε ανάγκη να πανηγυρίσουμε; Άλλη μία τεχνική του συστήματος να αποπροσανατολίσει από τα μεγάλα και σοβαρά; Τίποτε ή και όλα αυτά μαζί;

Ναι, αλλά τη διαφορά την έκανε ο τρόπος. Αυτός που ανέτρεπε κάθε τεχνοκρατικό προγραμματισμό μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, κάθε έλεγχο και καθιστούσε τις μαγικές ενέργειες του Νίκου Γκάλη σε τέχνη του απρόβλεπτου. […]

Αλλά αυτό θαρρώ πως πέτυχε ο μικρόσωμος 13ος Έλληνας Θεός, έτσι τον αποκάλεσαν με την γνωστή υπερβολική διάθεση που διακρίνει τους αθλητικούς συντάκτες.

Ο Νίκος Γκάλης που ήρθε να μας γεμίσει αυτοπεποίθηση. Να μας διδάξει πως όταν κάνεις τρόπο ζωής κάτι που αγαπάς και που χρειάζεται θυσίες και επιμονή –πείσμα και εμμονές θα συμπλήρωνα, όλα μπορούν να συμβούν.

Προφανώς μία σειρά πολύ σημαντικών συμπατριωτών μας σε διάφορους τομείς έχουν προσφέρει τα ανάλογα, αλλά πώς να το κάνουμε το θέαμα, ο αθλητισμός, αποτυπώνει με μεγαλύτερη ευγλωττία από τον καθημερινό μόχθο και την επιστήμη, την επιτυχία.

Τον Νίκο Γκάλη τον χαρακτήρισαν κορυφαίο Έλληνα αθλητή όλων των εποχών, τον ανήγαγαν σε σύμβολο, τον αμφισβήτησαν, τον πολέμησαν. Σίγουρα πάντως έχει καταγραφεί στη συλλογική μας μνήμη η μορφή του να παλεύει στον αέρα με θηριώδεις αντιπάλους.

Και λες και ήξερε τους μηχανισμούς της μυθοποίησης ο ίδιος, που δεν τους ήξερε, δεν μίλησε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια που έπαιξε μπάσκετ ή που αποτραβήχτηκε για τον εαυτό του. Μιλούσαν οι άλλοι γι’ αυτόν.

Και διαβάσαμε κείμενα σχεδόν λογοτεχνικά από δημοσιογράφους που αναγκάστηκαν να στραφούν στη λογοτεχνία για να περιγράψουν τις χορευτικές του πιρουέτες στον αέρα, τις ηρωικές και ευφάνταστες επελάσεις του. […]».