Το «Més que un club» είναι κάτι διαφορετικό…και γραμμένο με αίμα!

Διότι ο Καρέρας, συμπύκνωσε, όντως, σε τέσσερις λεξούλες μια μεγάλη ιστορία. Μια ιστορία που έχει να επιδείξει πολύ μεγάλους θριάμβους και κατορθώματα, αλλά και πολλές τραγικές, αιματηρές στιγμές που έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη.

Το «Més que un club» είναι γραμμένο με αίμα! Υπήρχε λόγος σοβαρός που όταν ο Ναρσίς ντε Καρέρας, τότε πρόεδρός της, είπε σε μια ομιλία του , το 1968, ότι η Μπαρτσελόνα “είναι κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος”, το σύνθημα άγγιξε τις καρδιές όλων των φίλων της ομάδας. Και το ίδιο κάνει και σήμερα.

Διότι ο Καρέρας, συμπύκνωσε, όντως, σε τέσσερις λεξούλες μια μεγάλη ιστορία. Μια ιστορία που έχει να επιδείξει πολύ μεγάλους θριάμβους και κατορθώματα, αλλά και πολλές τραγικές, αιματηρές στιγμές που έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη.

Η πρώτη απ’ αυτές ήταν, φυσικά, η αυτοκτονία του ιδρυτή της, του Ελβετού Χανς Μαξ Γκάμπερ-Χέσσινγκ. Ο Γκάμπερ, που στην ιστορία έμεινε ως “Ζουάν” μάζεψε παίκτες μέσα από αγγελία στις εφημερίδες. Ήθελε να φτιάξει μια ποδοσφαιρική ομάδα. Ήταν κι ο ίδιος παίκτης. Της δίνει τα χρώματα της Βασιλείας, ομάδας του στην Ελβετία και τα εμβλήματα της Καταλονίας, φυσικά.

Έφτιαξε αντί για μια ομάδα, ένα σύμβολο!

Αλλά αυτό που έφτιαξε, τον Νοέμβριο του 1899 ήταν “κάτι περισσότερο από μια ποδοσφαιρική ομάδα”. Ήταν ένα σύμβολο της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Ένας πυρήνας αντίστασης. Ένας πόλος έλξης για τους αριστερούς διανοούμενους της εποχής και όσους πίστευαν στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία.

Στις 24 Ιουνίου του 1925, οι οπαδοί της Μπάρτσα γιουχάρουνν στο Λες Κορτς, έδρα της ομάδας ως το 1957, στον ύμνο της Ισπανίας, αλλά χειροκροτούν κατά την ανάκρουση του αγγλικού ύμνου σε διεθνές φιλικό. Ο δικτάτορας Πρίμο ντε Ριβέρα βάζει στο μάτι τον Γκάμπερ. Τον καθαιρεί και το γήπεδο κλείνει για έξι μήνες.

Μετά και το κραχ του 1929 ο “Ζουάν¨αντιμετωπίζει πολλά οικονομικά προβλήματα και την εχθρική στάση του καθεστώτος απέναντί του και στην ομάδα. Στις 30 Ιουλίου του 1930 αυτοκτονεί. Στην κηδεία του, στο Μονζουίκ, το λαϊκό προσκύνημα είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας από χιλιάδες φίλους της ομάδας.

Το αίμα ρέει άφθονο τα χρόνια του Φράνκο

Όταν ξεκινά ο εμφύλιος στην Ισπανία, έξι χρόνια μετά, η κατάσταση γίνεται χειρότερη για τη Μπαρτσελόνα, που, φυσικά, παίρνει το μέρος των Δημοκρατικών.  Η πόλη βομβαρδίζεται με τους νεκρούς να ξεπερνούν τους 1.300. Και η επικράτηση του στυγνού δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο είναι μια περίοδος κατάμαυρη για την ισπανική ιστορία. Αλλά πολύ περισσότερο για τις περιοχές που είχαν πάει εναντίον του και ειδικά μέχρι να παγιώσει την κυριαρχία του στη χώρα.

Ο τότε πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Ζόζεπ Θουνιόλ, που ήταν επίσης μέλος του αυτόνομου καταλανικού κοινοβουλίου, βασανίζεται και, τελικά, εκτελείται από τους Φρανκιστές. Και η ίδια μοίρα περιμένει και πολλούς ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα, όπως και της βασκικής Αθλέτικ Μπιλμπάο.

H Μπαρτσελόνα δε λυγίζει ποτέ!

Η ομάδα αλλάζει υποχρεωτικά όνομα και αφαιρεί τα εμβλήματα της Καταλονίας από τη σημαία της. Και, επί χρόνια, το αίμα ρέει άφθονο, με τους εθνικιστές υποστηρικτές του δικτάτορα να βάζουν ασταμάτητα βόμβες και να καίνε γραφεία συνδέσμων της Μπαρτσελόνα. Που, όμως, δε λυγίζει ποτέ. Δεν είναι στο DNA της να το κάνει!

Αυτονόητα, τα χρόνια της δικτατορίας (από το 1939 ως το 1975), δεν παίρνει παρά ελάχιστους τίτλους. Ελάχιστη σημασία έχει αυτό για τους φίλους της. Διότι είναι αυτά ακριβώς τα χρόνια της, της αντίστασης, αλλά και το αίμα των ηρώων της που, στην ουσία, την κάνουν “Més que un club”. Ομάδα-σημαία που η ιστορία της είναι γεμάτη από αγώνες και θυσίες… Κυριολεκτικά…