Γιόχαν Κρόιφ: η μια φορά που ο μύθος έπαιξε για τη Μίλαν!

Γιόχαν Κρόιφ: η μια φορά που ο μύθος έπαιξε για τη Μίλαν! Κι όμως. Δεν διαβάσατε λάθος. Υπήρξε μια περίπτωση στην καριέρα του “Ιπτάμενου Ολλανδού” που φόρεσε την κοκκινόμαυρη φανέλα. Και παρολίγο να τη φορούσε και μόνιμα, αλλά… Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Στα 34 του, το 1981, ο μύθος του Κρόιφ έμοιαζε […]

Γιόχαν Κρόιφ: η μια φορά που ο μύθος έπαιξε για τη Μίλαν! Κι όμως. Δεν διαβάσατε λάθος. Υπήρξε μια περίπτωση στην καριέρα του “Ιπτάμενου Ολλανδού” που φόρεσε την κοκκινόμαυρη φανέλα. Και παρολίγο να τη φορούσε και μόνιμα, αλλά… Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Στα 34 του, το 1981, ο μύθος του Κρόιφ έμοιαζε να ξεθωριάζει. Δεινός καπνιστής, από μικρό παιδί, είχε επίσης σοκαριστεί από την εισβολή στο σπίτι του, στη Βαρκελώνη, ενός διαρρήκτη και επίδοξου απαγωγέα των παιδιών του. Το περιστατικό έμεινε άγνωστο ως το 2008, όταν ο ίδιος αποκάλυψε ότι αυτός ήταν ο λόγος που δεν πήγε στο Μουντιάλ του 1978 ως παίκτης της Εθνικής Ολλανδίας.

Γενικά, έψαχνε μια πιο ήρεμη κατάσταση στη ζωή του. Πέρασε δυό χρονιές στις ΗΠΑ. Μια παίζοντας στους Λος Άντζελες Άζτεκς και μια στους Γουάσινγκτον Ντίπλοματς. Κι όταν επέστρεψε στην Ευρώπη, προτίμησε, εν τέλει, την “ησυχία” της Λεβάντε, στη 2η Εθνική για ένα εξάμηνο. Εν τω μεταξύ, όμως, το καλοκαίρι του 1981 ήλθε… ο Μπερλουσκόνι. Όχι ως ιδιοκτήτης της Μίλαν. Όχι ακόμη. Ως τετραπέρατος καναλάρχης…

Η εταιρεία του, η Fininvest ήταν τότε, το 1981, στον τρίτο χρόνο της ζωής της. Ιδρύθηκε το 1978, χρονιά που ο Μπερλουσκόνη εντάχθηκε επίσης και στη διαβόητη (πρώην) μασονική στοά P2. Από το 1976 η Propaganda Due δε λειτουργούσε ως επίσημη στοά, αλλά ως ένας μυστικοπαθής οργανισμός με στοιχεία από τον Τεκτονισμό και ακροδεξιές, αντι-σοβιετικές και αντικομουνιστικές πεποιθήσεις. Αργότερα ονομάστηκε “κράτος εν κράτει” και “σκιώδης κυβέρνηση” της χώρας. Και το όνομά της αναμίχθηκε με τραπεζικά σκάνδαλα, εκτεταμένες δωροδοκίες και τουλάχιστον δύο δολοφονίες.

Η Fininvest ανοίγεται, το “Μουντιαλίτο” έρχεται…

Αυτό ίσως εξηγούσε το πώς, μέχρι το 1983 η Fininvest παρουσίαζε ασύλληπτα κέρδη, της τάξης των 58.000.000 σημερινών ευρώ -μυθικό ποσό για την εποχή. Αυτός ο απότομος πλουτισμός του Μπερλουσκόνι έχει πολλές φορές διερευνηθεί από την ιταλική Δικαιοσύνη, χωρίς όμως να έχει προκύψει αποτέλεσμα. Όπως και να ‘χει, το 1981 η εταιρεία είχε ήδη αρκετά κέρδη για να δοκιμάσει κάτι πρωτόγνωρο για την εποχή. Να διοργανώσει -και να μεταδώσει, φυσικά, από το “Κανάλι 5”- ένα ποδοσφαιρικό τουρνουά με μεγάλες ομάδες.

Συγκεκριμένα, η ιδέα του Μπερλουσκόνι ήταν να καλέσει ομάδες που είχαν κατακτήσει το διηπειρωτικό. Κι έτσι, στο “Mundialito“, όπως το ονόμασε βρέθηκαν η Πενιαρόλ, η Σάντος, η Ίντερ, η Μίλαν και η Φέγενορντ. (Μεταξύ των ομάδων που αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους ήταν ονόματα όπως της Ρεάλ, του Άγιαξ, της Μπάγερν, της Μπόκα…) Το τουρνουά διεξήχθη στο Μιλάνο, φυσικά. Άλλωστε η Μίλαν, που, μαζί με τη Λάτσιο, είχε υποβιβαστεί λόγω του σκαδάλου Τοτονέρο με τα στημένα παιχνίδια, γιόρταζε την άνοδό της ξανά στη μεγάλη κατηγορία.

Και στο πλαίσιο αυτό, κάλεσε και τον Γιόχαν Κρόιφ να αγωνιστεί με τη φανέλα της. Στο βάθος του μυαλού της ήταν, σαφώς και μια πιθανή απόκτηση του θρυλικού ποδοσφαιριστή. Δυστυχώς, το είπαμε και πιο πάνω. Στα 34 του και παρότι είχε προλάβει να αφήσει το στίγμα του στο αμερικανικό ποδόσφαιρο, ο Κρόιφ δεν ήταν σε καλό αγωνιστικό επίπεδο. Απέναντι στη μεγάλη αντίπαλο του Άγιαξ, τη Φέγενορντ, ο Κρόιφ κατέβηκε στις 16 Ιουνίου του 1981 ως βασικός με τη φανέλα της Μίλαν.

Σκιά του εαυτού του και η συνεργασία αναβλήθηκε…

Σε μια δυο φάσεις του πρώτου ημιχρόνου έδειξε ψήγματα της αξίας του. Συνολικά όμως, σκιά του εαυτού του. Αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο και δεν έπαιξε σε άλλο ματς του τουρνουά. Οι όποιες σκέψεις της Μίλαν για απόκτηση εγκαταλείφθηκαν, παρότι στο Μιλάνο τον υποδέχθηκε ο -αντιπρόεδρος τότε- της ομάδας Τζιάνι Ριβέρα. Ο, κατά καρμικό τρόπο αρχηγός της Μίλαν στον τελικό του  Πρωταθλητριών του 1969 (4-1 επί του -υπό διαμόρφωση ακόμη τότε- “ολοκληρωτικού” Άγιαξ).

Ο χαμένος τελικός της Αθήνας, το 1994…

Η σχέση του Κρόιφ με τη Μίλαν δεν πήρε ποτέ τη μορφή συνεργασίας. Παρέμεινε, ωστόσο, καρμική. Στην Αθήνα, 25 χρόνια μετά τον χαμένο για τον Άγιαξ του Κρόιφ τελικό του Μπερναμπέου, η Μίλαν συνέτριβε τη Μπαρτσελόνα του Κρόιφ -ως προπονητή, πλέον- με 4-0.

Η 18η Μαϊου του 1994 ήταν σίγουρα μια από τις πιο κακές βραδιές του Ιπτάμενου Ολλανδού στον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Μια Μπαρτσελόνα που, κατά τα άλλα, στα χέρια του έγινε από μικρομεσαία ομάδα, κυρίαρχος στην Ισπανία, βασίλισσα Ευρώπη, σύμβολο της ωραίας μπάλας και πρότυπο για την ανάδειξη ταλαντούχων παικτών από τη “Λα Μασία”, την ακαδημία του συλλόγου.

Η Μίλαν, του Μπερλουσκόνι ως ιδιοκτήτη πλέον, από το 1986, έπαιζε χωρίς Μπαρέζι, Κοστακούρτα, Φαν Μπάστεν, Ραντουτσόιου, Παπέν και Μπρίαν Λάουντρουπ. Και είχε για διακοσμητικό ρόλο, τραυματία ακόμη, τον Λεντίνι στον πάγκο. Αλλά ο Κρόιφ επέλεξε να μη χρησιμοποιήσει τον Μίκαελ Λάουντρουπ, το μόνο παίκτη που, όπως είπε μετά το ματς, φοβόταν ο Φάμπιο Καπέλο… Πολύ λανθασμένη επιλογή. Καρμικά πράγματα, είπαμε…

Δικαίωση για Σίλβιο, δικαίωση και για τον Κρόιφ…

Για την ιστορία, να πούμε δύο πράγματα. Κατ’ αρχάς ότι η ιδέα του Μπερλουσκόνι, το 1981 ήταν ιδιοφυής. Το “Μουντιαλίτο” δεν καθιερώθηκε. Αυτό που εδραιώθηκε όμως ήταν η βεβαιότητα ότι οι μεταδόσεις ποδοσφαιρικών αγώνων υψηλού επιπέδου είχαν πολύ μέλλον. Σήμερα αποτελούν μια τεράστια βιομηχανία θεάματος. Και η τηλεόραση, μαζί με το στοίχημα είναι οι βασικοί χρηματοδότες -με το αζημίωτο, φυσικά- του παγκόσμιου ποοδοσφαιρικού οικοδομήματος.

Το δεύτερο είναι ότι η Μίλαν… βιάστηκε τότε να ξεγράψει τον Κρόιφ. Στον Άγιαξ, όπου επέστρεψε, έκανε σπουδαία πράγματα την περίοδο 1981-83. Πήρε ένα πρωτάθλημα κι ένα νταμπλ. Και πολύ καλός ήταν και στην “αιώνια” αντίπαλο Φέγενορντ, όπου έκλεισε την ποδοσφαιρική του καριέρα, ένα χρόνο μετά. Πήρε μαζί της άλλο ένα νταμπλ.

Μεταξύ των κατορθωμάτων του τη σεζόν 1981-82 (το πρώτο εξάμηνο της σεζόν αγωνίστηκε στη Λεβάντε) είναι βέβαια και το περίφημο έκτοτε πέναλτι-πάσα στον Όλσεν, που αρκετοί μιμήθηκαν μετά. Μια -ακόμη- ένδειξη της πρωτοφανούς ποδοσφαιρικής ιδιοφυίας ενός παίκτη που αποκλήθηκε “Πυθαγόρας της μπάλας”…

Μεγαλοφυϊα και στους πάγκους…

Κι όσο για την ιστορία που έγραψε ως εμπνευσμένος και καινοτόμος προπονητής; Χρειάζονται τόμοι για να περιγραφεί. Θεωρείται από όλους τους ιστορικούς του ποδοσφαίρου ως ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών. Όχι μόνο επειδή κατέκτησε πολλούς τίτλους. Αλλά επειδή, κατά βάση, αναμόρφωσε τις δύο ομάδες στις οποίες δούλεψε. Στον Άγιαξ ήταν ο άνθρωπος πίσω από την επαναφορά στις επιτυχίες τη δεκαετία του 1990.

Αλλά, ειδικά στη Μπαρτσελόνα υπήρξε κάτι σαν επαν-ιδρυτής του συλλόγου. Χωρίς αυτόν δε θα υπήρχε αυτό το εργοστάσιο παραγωγής ταλέντων που σε κάποια στιγμή είχε εφτά βασικούς στην Εθνική Ισπανίας -που σάρωνε. Ο Γιόχαν υπήρξε ένας δάσκαλος του ποδοσφαίρου σε επίπεδο τακτικής, αλλά και φιλοσοφίας. Σχεδόν τα πάντα στη ζωή του τα έκανε σωστά. Μόνο με τη… Μίλαν δεν τα πήγε πολύ καλά, αλλά δεν πειράζει. Είναι στο πρόγραμμα και κάτι τέτοιο…