Άντζελο ντι Λίβιο: Ο στρατιώτης της Γιούβε, και ΘΡΥΛΟΣ της Φιορεντίνα!

Πολύ δύσκολα θα συναντήσουμε ποδοσφαιριστές που να εχουν αγαπηθεί εξίσου πολύ απο δύο διαφορετικές ομάδες. Συνήθως οι περισσότεροι με μια ομάδα έκαναν το μεγάλο τους όνομα. Εξαίρεση στον κανόνα ο ‘Αντζελο Ντι Λίβιο, Στρατιώτης της Γιουβέντους και μεγάλος ΘΡΥΛΟΣ της Φιορεντίνα! Ο Άντζελο ντι Λίβιο υπήρξε ένας πολυσύνθετος παίκτης, πολύτιμο «εργαλείο» στα χέρια των προπονητών […]

Πολύ δύσκολα θα συναντήσουμε ποδοσφαιριστές που να εχουν αγαπηθεί εξίσου πολύ απο δύο διαφορετικές ομάδες. Συνήθως οι περισσότεροι με μια ομάδα έκαναν το μεγάλο τους όνομα. Εξαίρεση στον κανόνα ο ‘Αντζελο Ντι Λίβιο, Στρατιώτης της Γιουβέντους και μεγάλος ΘΡΥΛΟΣ της Φιορεντίνα!

Ο Άντζελο ντι Λίβιο υπήρξε ένας πολυσύνθετος παίκτης, πολύτιμο «εργαλείο» στα χέρια των προπονητών του. Γρήγορος, έμπειρος, μαχητικός, αξιόπιστος και τακτικά ευέλικτος παίκτης, που συνήθως αναπτυσσόταν από τις πτέρυγες, όντας σε θέση να παίζει και στις δύο πτέρυγες, αλλά και ως κεντρικός μέσος, ακόμα και ως πλάγιος μπακ. Ήταν επίσης σε θέση να παίζει στο κέντρο, ως αμυντικός μέσος. Αν και δεν ήταν ο πιο φυσικά ταλαντούχος ποδοσφαιριστής, υπήρξε ένας πολύ συνεπής παίκτης, ο οποίος ήταν γνωστός για την ταχύτητα, την αντοχή, τον ρυθμό, τη δύναμη, την αφοσίωση και το πείσμα, τα ασφυκτικά μαρκαρίσματα, την ακρίβεια των μεταβιβάσεων, καθώς και την ικανότητά του να βγάζει επιθέσεις, τρέχοντας ακατάπαυστα χάρη στις αστείρευτες δυνάμεις του, προσόντα που του επέτρεψαν να έχει μια επιτυχημένη καριέρα.

 Αντζελίνο για τους Γιουβεντίνους. Γεννημένος το 1966 στη Ρώμη και με κλίση στο ποδόσφαιρο, ο Άντζελο ξεκίνησε την καριέρα του ως αμυντικός χαφ, στην ομάδα της γενέτειράς του, τη Ρόμα το 1984. Δεν κατάφερε να καθιερωθεί και παραχωρήθηκε δανεικός σε Ρετζιάνα και Νοτσερίνα. Από ‘κει μετεγγράφη στην Περούτζια, με την οποία έκανε 2 πολύ καλές και γεμάτες σεζόν με 72 συμμετοχές και 4 γκολ. Η επόμενη τετραετία της καριέρας του (1989-1993) τον βρήκε στην Πάντοβα. 138 ματς και 13 γκολ, στην πιο παραγωγική περίοδο του. Το καλοκαίρι του 1993 μεταπήδησε στη Γιουβέντους, στην οποία έπαιξε για μια εξαετία. 186 συμμετοχές, 3 γκολ, 3 Σκουντέτι, 1 Κόπα Ιτάλια, 2 Σούπερ Καπ Ιταλίας, 1 Τσάμπιονς Λιγκ, 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο κι ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης ο απολογισμός του.

Μετά η μεταγραφή του στην Φιορεντίνα

Τη 2^η του χρονιά στους «βιόλα» πανηγύρισε το Κύπελλο Ιταλίας, αλλά την επόμενη βίωσε τον υποβιβασμό τους στη Δ’ κατηγορία, λόγω χρεοκοπίας! Αποφασίζει να μείνει στον σύλλογο και να τον βοηθήσει επανέλθει στα «σαλόνια» του «κάλτσιο», κάτι που γιγάντωσε τον μύθο του στις τάξεις των φίλων της Φιορεντίνα! Ο μόνος ποδοσφαιριστής που έμεινε και δίκαια ε΄γινε θρύλος στους οπαδούς της Φιορεντίνα. Πράγματι, το καλοκαίρι του 2004, η ομάδα, με τον ίδιο να πρωταγωνιστεί, προβιβάστηκε στη Serie A! Δώδεκα μήνες μετά κρέμασε, μέσα σε αποθέωση, τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.

“Ευχαριστούμε αρχηγέ. Θα είσαι για πάντα ένας από εμάς”

Χρησιμοποιήθηκε σε 40 αναμετρήσεις της εθνικής ιταλικής ομάδας, χωρίς να σημειώσει κάποιο τέρμα. Η πρώτη του διεθνής εμφάνιση ήρθε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1995, στη νίκη με 1-0 επί της Σλοβενίας. Πήρε μέρος σε δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, αυτά του 1996 και του 2000, στο οποίο ήταν φιναλίστ και σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα, αυτά του 1998 και του 2002. Ο τελευταίος διεθνής αγώνας του, ήταν στις 18 Ιουνίου του 2002, εναντίον της Νότιας Κορέας.