Η “πεζή” Πρέμιερ και η (ωραία) τρέλα του Μπιέλσα!

Είναι η μοίρα των ανθρώπων που ακολουθούν δικό τους δρόμο να βρίσκονται πολύ συχνά σε στενάχωρες οδούς. Ο Αργεντινός προπονητής το διαπιστώνει για μία ακόμη φορά. Η Λιντς δεν είχε άλλο περιθώριο, όσο κι αν δέθηκε μαζί του...

Η “πεζή” Πρέμιερ και η (ωραία) τρέλα του Μπιέλσα! Η λύση της συνεργασίας της Λιντς με τον Μαρσέλο Μπιέλσα δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Η ομάδα πρέπει να σώσει την κατηγορία, πράγμα όχι ακατόρθωτο, αλλά πάντως δύσκολο. Και βαθμολογικά, πλέον, αλλά και επειδή η άμυνά της είναι παιδική χαρά. Με 61 γκολ παθητικό σε 27 ματς είναι η χειρότερη ως τώρα στην κατηγορία, ακόμη κι απ’ αυτή της ουραγού Νόριτς που παραπαίει συνολικά εφέτος.

Η περσινή σεζόν, με τις εμφανίσεις που κέρδισαν φίλους ακόμη και από άλλες ομάδες, επειδή ήταν… “έξω καρδιά”, να το πούμε έτσι, δείχνουν πια μακρινές. Έστω κι έτσι, η 9η θέση με 18 νίκες και 62 γκολ μπροστά (περισσότερα κι από την Τσέλσι και την Άρσεναλ) θα μείνει στη μνήμη όλων. Κυρίως επειδή ήλθε με τον… “τρελό” τρόπο ενός προπονητή που καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι έχει αυτό το παρατσούκλι.

Ο “Ελ Λόκο” Μπιέλσα είναι ένας και μοναδικός. Στο παλμαρέ του υπάρχουν ελάχιστοι τίτλοι με ομάδες. Και ένα σωρό προσωπικοί. Δεν τον νοιάζει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το μόνο που νοιάζει τον Αργεντινό τεχνικό είναι να βλέπει τις ομάδες του να παίζουν μπάλα. Δηλαδή, να βάζουν γκολ. Να φέρνουν χαμόγελα στους θεατές στην κερκίδα. Να φεύγει ο κόσμος απ’ το γήπεδο και να λέει: “Τι ματσάρα είδα!”

Λατρευτός των προπονητών. Αλλά των ομάδων;

Είναι μια λογική που θαυμάζουν -αυτονόητα- ένα σωρό προπονητές, που έχουν να λένε για τον Μπιέλσα ότι αποτελεί πρότυπό τους. Πέρυσι, πριν από το ματς με τη Λιντς, ο Πεπ Γκουαρδιόλα έλεγε για τον Μπιέλσα: “Τον θαυμάζω όσο κανέναν άλλον στο ποδόσφαιρο. Είναι ο πιο ορίτζιναλ προπονητής, μέσα και έξω από το χορτάρι. Έχω πιο πολλούς τίτλους, αλλά πολύ λιγότερες γνώσεις από τον Μαρσέλο. Οι ομάδες του είναι αυτό: ομάδες. Και η παρουσία του στην Πρέμιερ είναι ένα δώρο για όλους μας”.

Η Λιντς του Μπιέλσα  ανέβηκε στη μεγάλη κατηγορία με σπουδαία μπάλα. Και πέρυσι, με Φίλιπς – Ραφίνια – Μπάμφορντ σε αγαστή συνεργασία, η “τρέλα” του Μπιέλσα έπιασε τόπο. Η ζωή είναι πικρή όμως και η Πρέμιερ... πολύ λογική για τέτοιους ρομαντισμούς. Το κακό ξεκίνημα εφέτος δε διορθώθηκε ποτέ από τον Αργεντινό. Είναι αντισυμβατικός, όσο και πεισματάρης. Το σχέδιο του ίσως να μη μπορεί να το συλλάβει άλλο ποδοσφαιρικό μυαλό. Αλλά κι ο ίδιος δε μπορεί να συλλάβει την έννοια της τροποποίησής του, εάν δεν αποδίδει.

Ο ίδιος ο Μπιέλσα δεν έχει δουλέψει ποτέ σε μεγάλη ομάδα. Και είναι παράδοξο, διότι, συνήθως, το σχέδιό του είναι από αυτά που απαιτούν μεγάλη κλάση παικτών. Το αγαπημένο του 4-1-4-1 θέλει, αν μη τι άλλο, πολύ σπουδαίους παίκτες στους δύο “άσους” και, οπωσδήποτε δύο εξαιρετικούς ακραίους -είτε φουλ μπακ είτε εξτρέμ που όμως θα βοηθούν και πίσω. Και σίγουρα δυο άνω του μέσου όρου στόπερ. Η Λιντς δεν έχει τόσο ποιοτικό υλικό. Ότι θα “έσκαγε” κάποια στιγμή, ήταν φανερό.

Ο δραματικός Φλεβάρης της κατάρρευσης…

Συνέβη μέσα στο δραματικό Φλεβάρη. Τέσσερις ήττες -με 18 γκολ παθητικό!- και μια ισοπαλία. Η Πρέμιερ είναι χρυσωρυχείο και για ομάδες όπως η Λιντς το να ξαναβρεθούν στην Τσάμπιονσιπ είναι εφιαλτική υπόθεση. Και πολύ κοστοβόρα. Όσο κι αν αγάπησε τον Μαρσέλο -και τον αγάπησαν όλοι, πολύ, στην ομάδα- δε μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την παραμονή επειδή ο Μπιέλσα αγαπάει -και αγαπάει πολύ- να παίζει φουλ επίθεση. Όχι όταν η άμυνα είναι “χωνί”.

Το “Ελ Λόκο”, έχει βγει στον Μπιέλσα επειδή προσεγγίζει συστήματα και ομάδες μ’ έναν τελείως δικό του τρόπο. Στην περίπτωση της Λιντς, ωστόσο, η “τρέλα” του ήταν αδιέξοδη. Και εφόσον ήταν ανυποχώρητος σ’ αυτήν, άλλη λύση δεν υπήρχε από το να γίνει η 12η ομάδα στην καριέρα του με την οποία χωρίζει γι’ αυτό ακριβώς. Επειδή η “τρέλα” του φτάνει κάποια στιγμή να είναι έως και αυτοκαταστροφική.

Τον ίδιον δεν τον νοιάζει. Έτσι το περπατάει το πράγμα 32 χρόνια τώρα (42 αν βάλουμε μέσα και την ομάδα Νέων της Νιούελς Ολντ Μπόις). Δε θα αλλάξει. Έτσι θα το περπατήσει και στην επόμενη ομάδα του. Κι όσο τον αντέξει κι εκείνη. Διότι οι ομάδες έχουν την πολυτέλεια να δεθούν συναιθηματικά με μια “ωραία τρέλα”. Αλλά σπανίως και την άνεση να πορευτούν μαζί της για καιρό…