Πάμπλο Αιμάρ: Στα 41 σήμερα ο “μικρός παλιάτσος”! (Vids)

Χρόνια πολλά στον Πάμπλο Αϊμάρ, έναν από τους πιο ταλαντούχους μεσοεπιθετικούς της γενιάς του. Στα 41 του χρόνια σήμερα ο “μάγος¨ή ο “μικρός παλιάτσος” όπως τον αποκαλούσαν! Ο Πάμπλο Σέσαρ Αϊμάρ γεννήθηκε 3 Νοεμβρίου του 1979 στην πόλη Ρίο Κουάρτο, στην επαρχία της Κόρδοβα, στην ενδοχώρα της Αργεντινής, δυτικά του Μπουένος Άιρες. Ο πατέρας του, […]

Χρόνια πολλά στον Πάμπλο Αϊμάρ, έναν από τους πιο ταλαντούχους μεσοεπιθετικούς της γενιάς του. Στα 41 του χρόνια σήμερα ο “μάγος¨ή ο “μικρός παλιάτσος” όπως τον αποκαλούσαν!

Ο Πάμπλο Σέσαρ Αϊμάρ γεννήθηκε 3 Νοεμβρίου του 1979 στην πόλη Ρίο Κουάρτο, στην επαρχία της Κόρδοβα, στην ενδοχώρα της Αργεντινής, δυτικά του Μπουένος Άιρες. Ο πατέρας του, Ρικάρδο, είχε διατελέσει παίκτης και προπονητής, με το παρατσούκλι “πάγιο”, που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση “βλάχος” ή “γκουρτζάνης” (!), με αποτέλεσμα αρκετοί να ονομάσουν κάποια χρόνια αργότερα τον γιο του, “παγίτο”, δηλαδή “μικρό πάγιο”. Το πιο σημαντικό βέβαια ήταν ότι ο μπαμπάς Αϊμάρ έδωσε στον μικρό, πέρα από το Πάμπλο, ένα ακόμα όνομα, το Σέσαρ, προς τιμήν του μεγάλου Σέσαρ Λουίς “ελ φλάκο” Μενότι, κάτι που αμέσως φανέρωσε και το στιλ του ποδοσφαίρου με το οποίο γαλουχήθηκε ο Παμπλίτο.

Από την ηλικία των έξι ετών, μπήκε στις ακαδημίες της τοπικής Εστουδιάντες, όπου έκανε προπονήσεις τρεις φορές την εβδομάδα. Τον είχε ανακαλύψει στις αλάνες της πόλης ο υπεύθυνος των τσικό της ομάδας, Άλφι Μερκάδο, ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί από την ευκολία με την οποία ο μικρούλης ξεπερνούσε τους αντιπάλους του πραγματοποιώντας εντυπωσιακές ντρίμπλες. Ο Παμπλίτο πολύ γρήγορα ξεχώρισε ανάμεσα στους συνομήλικούς του και όταν έκλεισε τα 13 του χρόνια, οι άνθρωποι της Ρίβερ Πλέιτ τον πήραν στο Μπουένος Άιρες για να τον δοκιμάσουν. Ενθουσιάστηκαν από αυτά που είδαν, θέλησαν να τον κρατήσουν κοντά τους, αλλά ο νεαρός επέστρεψε στο Ρίο Κουάρτο, γιατί του έλειπαν πολύ οι γονείς του και τα αδέρφια του, Αντρές και Λάουρα.

Ο Αϊμάρ με την Εθνική Αργεντινής U20 σε αγώνα με την Παραγουάη (1997)

Έναν χρόνο αργότερα, χρειάστηκε να ταξιδέψει μέχρι το Ρίο Κουάρτο ο ίδιος ο Ντανιέλ Πασαρέλα, παγκόσμιος πρωταθλητής με την “αλμπισελέστε” το 1978 και τότε προπονητής της Ρίβερ, για να πείσει τον Παμπλίτο και τον πατέρα του ότι το μέλλον του μικρού βρισκόταν στις ακαδημίες των “millonarios”. Τελικά τα κατάφερε και επέστρεψε στην πρωτεύουσα μαζί με τον Αϊμάρ, ο οποίος πάντως, ακόμα και τότε, δεν ονειρευόταν να γίνει ποδοσφαιριστής, αλλά ήθελε να σπουδάσει ιατρική. Θυμάται ο ίδιος: “Εγώ ποτέ δεν είχα στο μυαλό μου να παίξω μπάλα επαγγελματικά. Υπάρχουν αρκετοί που δεν με πιστεύουν, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Ξεκίνησα στο Ρίο Κουάρτο, μόνο και μόνο επειδή έπαιζαν οι φίλοι μου και πήγα στο Μπουένος Άιρες, γιατί και εκεί βρέθηκαν κάποιοι κολλητοί μου. Μετά, ευρισκόμενος στην Ρίβερ, συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να αγωνιστώ σε μια μεγάλη ομάδα και να κερδίσω χρήματα. Όταν έφυγα από το σπίτι μου, έκλαιγα πολύ, αλλά το έκανα κρυφά, όταν ήμουν μόνος μου. Κάθε φορά όμως που μιλούσα στο τηλέφωνο με την μητέρα μου, το έπαιζα άνετος και χαρούμενος”.

Ο Παμπλίτο πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Ρίβερ τον Αύγουστο του 1996, πριν καν συμπληρώσει τα 17 του, σε μια ομάδα που είχε κατακτήσει την Κόπα Λιμπερταδόρες και ήταν γεμάτη από αστέρια, όπως οι Φρανσέσκολι, Σάλας, Σολάρι, Γκαγιάρδο, Σορίν, Μπερίσο και Μόνο Μπούργος. Παρά τον πολύ μεγάλο ανταγωνισμό, ο νεαρός κατάφερε να ξεχωρίσει αμέσως με το γεμάτο φινέτσα και θέαμα παιχνίδι του, ξεσηκώνοντας με τις εμπνεύσεις του το “Εστάδιο Μονουμεντάλ”.

Αν υπάρχει ένα στοιχείο που χαρακτήρισε τον Αϊμάρ εξωαγωνιστικά, αυτό είναι σίγουρα η ταπεινότητα και οι χαμηλοί τόνοι. Από μικρός απέφευγε την δημοσιότητα και όταν πλέον άρχισε να ξεχωρίζει με τις εμφανίσεις του στην Ρίβερ, προσπαθούσε μετά από κάθε προπόνηση ή αγώνα, να εξαφανιστεί από το γήπεδο πριν τον πάρουν χαμπάρι οι δημοσιογράφοι. Είχε γράψει ιστορία ο τρόπος με τον οποίο έφευγε, σχεδόν τρέχοντας και με το κεφάλι να κοιτάει προς τα κάτω, έτσι ώστε να μην τον αναγνωρίσουν!

Διηγούνται ότι ένα απόγευμα, τον περίμενε έξω από το “Μονουμεντάλ” μια παρέα κοριτσιών για να του ζητήσουν αυτόγραφα και να βγάλουν μαζί του μια αναμνηστική φωτογραφία. Εκείνος, κλασικά, το έβαλε στα πόδια και τις προσπέρασε χωρίς να καταλάβει ότι βρίσκονταν εκεί για αυτόν και το συνειδητοποίησε όταν άκουσε πίσω του τις απογοητευμένες κοπέλες να του φωνάζουν: “Πάμπλο τι έγινε; Είσαι πλέον γνωστός και την άκουσες; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;” Ο Αϊμάρ φρέναρε αμέσως, έκανε μεταβολή, πήγε προς το μέρος τους, ζήτησε συγνώμη, εξήγησε ότι έτρεχε για να μην τον προλάβουν οι δημοσιογράφοι και φυσικά υπέγραψε και φωτογραφήθηκε μαζί τους.

Στο μεταξύ, οι άνθρωποι της Ρίβερ ήταν ενθουσιασμένοι με τον παίκτη, ήξεραν πως είχαν κάνει δικό τους ένα σούπερ ταλέντο και είχαν αποφασίσει να επενδύσουν τα πάντα για την εξέλιξή του. Μετά τα πρώτα του παιχνίδια με την πρώτη ομάδα, όταν οι αντίπαλοι αμυντικοί είδαν τον αέρινο τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε μέσα στο γήπεδο, κατέφυγαν στην κλασική λατινοαμερικάνικη συνταγή, δηλαδή τα σκληρά φάουλ.

Ο Πάμπλο Αϊμάρ, πρωταθλητής Clausura το 2000 με την Ρίβερ Πλέιτ. Με τα γκρίζα μαλλιά ο τότε προπονητής, Αμέρικο Γκαγιέγο και δεξιά από τον Παμπλίτο, δυο μετέπειτα παίκτες του Ολυμπιακού, οι Σαβιόλα και Λεντέσμα.

Τα πολλά αντιαθλητικά χτυπήματα που συσσωρεύτηκαν, οδήγησαν σύντομα τον Αϊμάρ στο χειρουργείο και οι τραυματισμοί ακολούθησαν την έτσι κι αλλιώς “εύθραυστη” σωματοδομή του παίκτη σε όλη την καριέρα του. Παρόλα αυτά, η βελτίωση του Παμπλίτο συνεχίστηκε με εντυπωσιακό τρόπο, κάτι που άρχισε να ανοίγει την όρεξη ευρωπαϊκών συλλόγων. Η Ρίβερ πάντως, δεν έδειξε να έχει την παραμικρή διάθεση να τον παραχωρήσει. Οι “millonarios” κατέκτησαν τέσσερις τίτλους, τις Apertura του 1997 και 1999, την Clausura του 2000 και την Supercopa Sudamericana του 1997 και όλοι έβλεπαν στο πρόσωπο του Αϊμάρ τον διάδοχο του μεγάλου Ένσο Φρανσέσκολι, υποστηρίζοντας αρκετοί εξ αυτών ότι ο Αργεντίνος βρισκόταν σε πορεία ακόμα και να ξεπεράσει τον Ουρουγουανό σταρ. Το στιλ παιχνιδιού του Παμπλίτο γοήτευε τους πάντες.

Με έναν μοναδικό τρόπο να ελίσσεται στο χορτάρι, έμοιαζε να “γλιστράει” στον αγωνιστικό χώρο, ψάχνοντας και ανακαλύπτοντας πάντοτε ελεύθερους διαδρόμους εκεί που δεν υπήρχαν. Οι φοβερές του ασίστ έφταναν με μαγικό τρόπο στους επιθετικούς της Ρίβερ, τον Χιλιανό Μαρσέλο Σάλας και τον Κολομβαινό Χουάν Πάμπλο Άνχελ, οι οποίοι φιλοδωρούσαν τις αντίπαλες εστίες με έτοιμα γκολ. Ο Χιλιανός στράικερ είχε πει σχετικά: “Ο Αϊμάρ είναι μοναδικός. Ξέρω ότι όταν περιμένω μέσα στην αντίπαλη περιοχή, θα με βρει όπως και να έχει. Και η αλήθεια είναι ότι πάντα τα καταφέρνει”. Επί μια τετραετία ο Παμπλίτο έδειξε μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα στην απόδοσή του.

Εκείνη την εποχή, ο Ντιέγο Μαραντόνα, είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τον συμπατριώτη του, χρίζοντάς τον ως τον διάδοχό του, κάτι που φυσικά ανέβασε ακόμα περισσότερο το κασέ του παίκτη! Μετά από 82 παιχνίδια στο αργεντίνικο πρωτάθλημα, όπου πρόλαβε να σκοράρει 21 γκολ και να μοιράσει 28 ασίστ, είχε έρθει η ώρα να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του, διασχίζοντας τον Ατλαντικό για να αγωνιστεί στην Ευρώπη. Ήταν πλέον 21 ετών και πέρα από τις επιτυχίες του στην Ρίβερ, είχε πετύχει μεγάλα πράγματα και με τις μικρές Εθνικές.

Ο Χοσέ Πέκερμαν ήταν εκείνος που τον πρωτοκάλεσε το 1995 στην Αργεντινή U17 για το Μουντιάλ U17 που διεξήχθη στο Εκουαδόρ. Εκεί ο Αϊμάρ, φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού και με συμπαίκτη τον Εστέμπαν Καμπιάσο, οδήγησε την “αλμπισελέστε” με τρεις νίκες στον όμιλο (και ένα γκολ), ξεπέρασε την διοργανώτρια (3-1 με ένα ακόμα δικό του γκολ) και υπέκυψε στον ημιτελικό απέναντι στη Βραζιλία (0-3), για να τερματίσει τελικά στην τρίτη θέση του τουρνουά. Δυο χρόνια αργότερα, αυτή τη φορά με την Εθνική U20, κατέκτησε την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής και πήρε το εισιτήριο για το Μουντιάλ Νέων, το καλοκαίρι του 1997 στη Μαλαισία.

Εκεί, και πάλι με εκλέκτορα τον Πέκερμαν και συμπαίκτες τους Λέο Φράνκο, Ρικέλμε, Καμπιάσο, Σαμουέλ, Σκαλόνι και Σεμπαστιάν Ρομέρο (μετέπειτα του ΠΑΟ), κατέκτησε το τρόπαιο, με την Αργεντινή να φτάνει αήττητη στον τελικό, όπου επιβλήθηκε 2-1 της Ουρουγουάης και αφού είχε αποκλείσει στα νοκ άουτ κατά σειρά την Αγγλία (2-1), τη Βραζιλία (2-0) και την Ιρλανδία (1-0). Σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Αϊμάρ ψηφίστηκε ως ο τρίτος κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης.

Ο Αϊμάρ στο ντεμπούτο του με τη Βαλένθια, στη δεύτερη φάση των ομίλων του Champions League με αντίπαλο τον Ράιαν Γκιγκς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο “Μεστάγια” (14/2/2001)

Κλείνουμε – προς το παρόν – την παρένθεση που ανοίξαμε για την Εθνική και επιστρέφουμε στο τέλος της συνεργασίας του Αϊμάρ με την Ρίβερ Πλέιτ. Ο ίδιος αποχαιρέτησε τους φιλάθλους στο “Μονουμεντάλ”, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα επέστρεφε μια μέρα στην ομάδα που του πρόσφερε τόσα πολλά, κάτι που τήρησε, αλλά αυτό θα το δούμε αρκετά μετά στο κείμενο. Οι προτάσεις που έφτασαν στο Μπουένος Άιρες για τον 21χρονο, ήταν ατελείωτες. Ο ίδιος θυμάται: “Είχα συγκλονιστεί συνειδητοποιώντας πόσοι σύλλογοι ενδιαφέρονταν για μένα. Από την Αγγλία, την Ισπανία, την Ιταλία, όλοι με ήθελαν. Αλλά τελικά η απόφαση αποδείχτηκε εύκολη”. Και η επιλογή του να υπογράψει στη Βαλένθια, δικαιώθηκε πλήρως.

Εκείνη την εποχή ο Έκτορ Κούπερ είχε δημιουργήσει μια εκπληκτική ομάδα που διεκδικούσε τα πάντα. Με μια πλειάδα πολύ καλών παικτών (Αλμπέλδα, Ανγκλομά, Μπαράχα, Καρμπόνι, Κάριου, Κανιθάρες, Ντεσάν, Ντζούκιτς, Φάμπιο Αουρέλιο, Γκαΐθκα Μεντιέτα, Ίλιε, Κίλι Γκονσάλες, Ανγκούλο, Πελεγρίνο, Αγιάλα και Ζάχοβιτς), το στοίχημα για τον Παμπλίτο ήταν μεγάλο, όταν έφτασε στο Λεβάντε τον Γενάρη του 2001. Οι “che” είχαν δαπανήσει για τη μεταγραφή του 24 εκατομμύρια ευρώ, ποσό ρεκόρ για την ιστορία του συλλόγου. Ο Αϊμάρ πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την ομάδα στη δεύτερη φάση των ομίλων του Champions League, μέσα στο “Μεστάγια”, με αντίπαλο την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (14/2). Ο Γιόχαν Κρόιφ τον αποθέωσε μετά το ματς (0-0) για την εμφάνισή του και μετά τον πρώτο μήνα παρουσίας του στην Ισπανία, έγινε το πρώτο θέμα συζήτησης ανάμεσα στους ποδοσφαιρόφιλους.

Η Βαλένθια εκείνη τη σεζόν τερμάτισε τελικά στην πέμπτη θέση της Πριμέρα, όμως έφτασε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στον τελικό του ChL, αυτή τη φορά με αντίπαλο την Μπάγερν Μονάχου, αφού πρώτα απέκλεισε την Άρσεναλ και την Λιντς σε προημιτελικά και ημιτελικά αντίστοιχα. Στο παιχνίδι που διεξήχθη στο “Σαν Σίρο”, παρουσιάστηκε πολύ πιο “διαβασμένη” σε σχέση με την άνευ όρων παράδοσή της στη Ρεάλ έναν χρόνο νωρίτερα, αλλά τελικά υπέκυψε απέναντι στους Βαυαρούς σε ένα τρόπαιο που κρίθηκε 100% στα πέναλτι (με πέναλτι τα δυο τέρματα του αγώνα από Μεντιέτα και Έφενμπεργκ), με τον Μαουρίσιο Πελεγρίνο να αστοχεί στην κρίσιμη εκτέλεση της “ρώσικης ρουλέτας”.

Ο Αϊμάρ πάντως, στο πρώτο του εξάμηνο στο “Μεστάγια” κατάφερε να κερδίσει την εκτίμηση του Κούπερ, των συμπαικτών του και της κερκίδας. Ήταν ακριβώς εκείνο που έλειπε από το πολύ δουλεμένο σύνολο του Κούπερ, η νότα της φαντασίας και του θεάματος, συνδυασμένα όμως αυτά άψογα με τα “θέλω” της ομάδας. Η συνεργασία του στο κέντρο με τον “εργάτη” Αλμπέλδα και τον “δημιουργό” Μπαράχα, έφτιαξε άπειρους κινδύνους στις αντίπαλες εστίες, με κύριο αποδέκτη τον Κάριου. Ο ίδιος ο Κούπερ ήταν εκείνος που έδωσε πλήρη ελευθερία κινήσεων στον Παμπλίτο μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αποδεσμεύοντάς τον από αμυντικά καθήκοντα. Αυτό που του ζητούσε ήταν να μετατρέπει την άμυνα σε επίθεση και ο νεαρός ανταποκρίθηκε άψογα. Το καλοκαίρι του 2001 ο Κούπερ αναχώρησε για την Ίντερ και στη θέση του ήρθε ο Ράφα Μπενίτεθ που προπονούσε μέχρι τότε την Τενερίφε.

Η ενδεκάδα της Βαλένθια στον τελικό του Champions League του 2001 στο “Σαν Σίρο”. Πίσω από αριστερά, Κανιθάρες, Πελεγρίνο, Κάριου, Μπαράχα, Ανγκλομά, Μεντιέτα. Μπροστά από αριστερά, Κίλι Γκονσάλες, Αϊμάρ, Αγιάλα, Χουάν Σάντσεθ, Καρμπόνι (23/5/2001)

Ο Μπενίτεθ αποφάσισε ότι η συγκυρία ήταν ιδανική για να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην κατάκτηση της ισπανικής Λίγκας, αφού τόσο η Ρεάλ Μαδρίτης όσο και η Μπαρτσελόνα παρουσιάζονταν με αρκετά αγωνιστικά προβλήματα. Με μια εκπληκτική αμυντική γραμμή όπου δέσποζε κάτω από την εστία ο Σάντι Κανιθάρες, έχοντας μπροστά του μια φοβερή τριάδα αποτελούμενη από τους Αγιάλα, Πελεγρίνο και Αλμπέλδα, η Βαλένθια δέχτηκε μόλις 27 τέρματα στους 38 αγώνες και τερμάτισε πρώτη, με 75 βαθμούς, επτά περισσότερους από τη δεύτερη Ντεπορτίβο και εννιά από την τρίτη Ρεάλ, κατακτώντας το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 31 ολόκληρα χρόνια! Οι “che” μπορεί να πέτυχαν μόνο 51 γκολ (μόλις η 7η καλύτερη επίθεση), αλλά τα μοιράστηκαν 17 παίκτες, με τον Αϊμάρ να σκοράρει τέσσερις φορές. Το θέμα είναι ότι ο Παμπλίτο, μέσα σε ενάμισι μόλις χρόνο, είχε γίνει είδωλο για τους φιλάθλους της ομάδας του.

Οι αρτίστικες πινελιές του ξεχώριζαν μέσα σε ένα σύνολο που ήταν απόλυτα πειθαρχημένο και έπαιζε για την ουσία και το αποτέλεσμα. Ο Αργεντίνος ήξερε πώς να ξεσηκώνει τις κερκίδες του “Μεστάγια”, αλλά και πώς να “γεμίζει” με θέαμα και φαντασία το παιχνίδι των “νυχτερίδων”, δημιουργώντας υπέροχα πράγματα στο κέντρο του γηπέδου. Ήταν αυτός που – μαζί με τον Μπαράχα – άνοιγε το παιχνίδι με τις πανέξυπνες κινήσεις του στα πλάγια, τροφοδοτώντας τους Κίλι, Ρουφέτε και Βιθέντε, ή μοίραζε μπροστά ασίστ στους Μίστα και Σάλβα.

Η επόμενη σεζόν (2002/03) δεν είχε την ανάλογη επιτυχία για τη Βαλένθια, η οποία τερμάτισε 5η στο πρωτάθλημα και αποκλείστηκε από την Ίντερ στα προημιτελικά του Champions League, εκεί όπου ο Αϊμάρ βρέθηκε στην κορυφή της λίστας των παικτών με τις περισσότερες ασίστ (5). Ο Μπενίτεθ κατάλαβε ότι έπρεπε να αλλάξει τακτική για να μπορέσει να διεκδικήσει ξανά τον τίτλο και αποφάσισε να ποντάρει σε μεγαλύτερο επιθετικό προσανατολισμό. Ζήτησε να τροφοδοτούνται περισσότερο τα εξτρέμ και ανέβασε την πίεση όλης της ομάδας πολύ ψηλά.

Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε απόλυτα, αφού η Βαλένθια κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα (77 βαθμοί έναντι 72 της Μπάρτσα και 71 της Ντέπορ), αλλά και το Κύπελλο UEFA, στην πλέον πετυχημένη σεζόν της ιστορίας της. Στην Πριμέρα Ντιβισιόν οι αριθμοί των “che” ήταν εντυπωσιακοί, αφού ολοκλήρωσαν τις 38 αγωνιστικές με τη δεύτερη καλύτερη επίθεση (71 γκολ έναντι 72 της Ρεάλ) και μακράν την καλύτερη άμυνα (27 γκολ παθητικό). Στο Κύπελλο UEFA, οι “νυχτερίδες” έφτασαν μέχρι τον τελικό, αποκλείοντας κατά σειρά τις ΑΙΚ Στοκχόλμης, Μακάμπι Χάιφα, Μπεσίκτας, Γκεντσλερμπιρλιγκί, Μπορντό και Βιγιαρεάλ. Στο “Ούλεβι” του Γκέτεμποργκ αντιμετώπισαν την Μαρσέιγ, την οποία νίκησαν 2-0 και κατέκτησαν το τρόπαιο.

Σε εκείνη τη σεζόν, ο Αϊμάρ δεν αποδείχτηκε τόσο καθοριστικός, αφού για πρώτη φορά στην καριέρα του ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ από τραυματισμούς. Παρόλα αυτά, βοήθησε με τέσσερα γκολ και 7 ασίστ σε 38 συμμετοχές. Το μεγάλο πρόβλημα όμως ήταν η αποχώρηση του Μπενίτεθ από τον πάγκο, λόγω διαφωνιών στις μεταγραφές με τον τεχνικό διευθυντή, Χεσούς Γκαρθία Πιτάρκ.

Ο Πάμπλο Αϊμάρ μαζί με τους Αλμπέλδα, Χουάν Σάντσεθ και το τρόπαιο του Κυπέλλου UEFA 2003-04.

Στη θέση του Μπενίτεθ ήρθε ο Κλαούντιο Ρανιέρι, ο οποίος πέντε χρόνια πριν είχε κατακτήσει το ισπανικό Κύπελλο με τη Βαλένθια, στην πρώτη του θητεία στον σύλλογο του Λεβάντε. Ο Ιταλός άλλαξε άρδην τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας και έστειλε τον Αϊμάρ στα πλάγια, ως εξτρέμ. Στην πορεία του πρωταθλήματος, ο Παμπλίτο άρχισε να χρησιμοποιείται λιγότερο, κυρίως ως αλλαγή, η θέση όμως στην οποία αγωνιζόταν πλέον, δεν του ταίριαζε, αφού του στερούσε την ελευθερία κινήσεων, έτσι ώστε να αποδώσει το ποδόσφαιρο που ήξερε.

Οι συντηρητικές τακτικές του Ρανιέρι δεν λειτούργησαν όχι μόνο με τον Αϊμάρ, αλλά ούτε και με τους υπόλοιπους παίκτες και τελικά ο Ιταλός απολύθηκε τον Φεβρουάριο του 2005, έχοντας τις “νυχτερίδες” στην έβδομη θέση του βαθμολογικού πίνακα. Ο Αντόνιο Λόπεθ που τον αντικατέστησε μέχρι το τέλος της σεζόν, επανέφερε τον Παμπλίτο στη φυσική του θέση, αλλά η χρονιά δεν μπόρεσε να σωθεί. Οι “che” τερμάτισαν στην έβδομη θέση, 26 ολόκληρους βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα, μένοντας εκτός Ευρώπης μετά από επτά σερί συμμετοχές.

Ο “γίγαντας” που είχαν δημιουργήσει οι Κούπερ και Μπενίτεθ, έμοιαζε να έχει πέσει σε λήθαργο, δίνοντας τη σκυτάλη σε ομάδες όπως η Σεβίγια και η Βιγιαρεάλ. Το ίδιο επηρεασμένος από την “πτώση” ήταν και ο Αϊμάρ, ο οποίος είχε χάσει την αυτοπεποίθησή του, παίζοντας πλέον με λιγότερη φαντασία και περισσότερη προσοχή, κυρίως για να προστατευτεί από τραυματισμούς. Η σεζόν 2004/05 ολοκληρώθηκε με 38 συμμετοχές, 6 γκολ και 4 ασίστ.

Η επόμενη, με τον Κίκε Σάντσεθ Φλόρες στον πάγκο, ήταν και η τελευταία για τον Αϊμάρ στη Βαλένθια. Παρά τα 35 ματς στα οποία αγωνίστηκε, η συνεισφορά του στο παιχνίδι της ομάδας, είχε μειωθεί αισθητά. Είναι χαρακτηριστικό πως εκείνη τη σεζόν, πέτυχε πέντε γκολ αλλά για πρώτη φορά στην καριέρα του δεν μπόρεσε να βγάλει ούτε μια ασίστ. Ήταν φανερό ότι χρειαζόταν μια αλλαγή, μια νέα πρόκληση για τη συνέχεια. Το αντίο ήρθε το καλοκαίρι του 2006, μετά από πεντέμισι χρόνια στις “νυχτερίδες”, εκεί όπου όπως γράψαμε και παραπάνω, λατρεύτηκε σαν είδωλο.

Η αγάπη των φίλων της Βαλένθια προς το πρόσωπό του συνεχίζει να υπάρχει μέχρι σήμερα, αφού θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους “τεχνίτες” που πάτησαν ποτέ το χορτάρι του “Μεστάγια”. Παραδίδοντας τη σκυτάλη του “αγαπημένου” της εξέδρας στον Νταβίδ Βίγια, ο οποίος στην πρώτη του σεζόν είχε πετύχει 28 τέρματα, ο Αϊμάρ υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο στη Σαραγόσα, σε μια μετακίνηση που στοίχισε 11 εκατομμύρια ευρώ και την οποία η διοίκηση των “μάνιος” χαρακτήρισε ως την μεγαλύτερη στην ιστορία του συλλόγου.

Και αυτό, ενώ όλοι θεωρούσαν ότι θα κατέληγε στη Λίβερπουλ, όπου τον ήθελε ο Ράφα Μπενίτεθ. Κάποιοι τον κατηγόρησαν ότι δεν πήγε στην Αγγλία, επειδή θεωρούσε πως δεν είχε πλέον τις δυνάμεις για να αγωνιστεί σε τόσο υψηλό επίπεδο, εκείνος όμως δήλωσε ότι είχε επιλέξει τη Σαραγόσα, επειδή εκεί θα είχε την ευκαιρία να παίξει ξανά το ποδόσφαιρο που του άρεσε όντας βασικός στην ομάδα. Ίσως και να πίστευε ότι η Σαραγόσα θα γινόταν ένας ενδιάμεσος σταθμός μέχρι να ξαναβρεί τα πατήματά του και να επιστρέψει σε κάποιον σύλλογο πρώτης γραμμής.

11 Μαΐου 2002. Η Βαλένθια κατακτά το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 31 χρόνια και οι Ρομπέρτο Αγιάλα και Πάμπλο Αϊμάρ, ποζάρουν με το τρόπαιο μέσα στο “Μεστάγια”. Οι δυο Αργεντίνοι βρέθηκαν ξανά ως συμπαίκτες το 2007 στη Σαραγόσα (AP Photo/Ramon Espinosa)

Με προπονητή τον Βίκτορ Φερνάντεθ και συμπαίκτες τα αδέρφια Μιλίτο, Γκαμπριέλ και Ντιέγο, αλλά και τους Αλμπέρτ Θελάδες και Ζεράρ Πικέ, ο Αϊμάρ είχε μια καλή πρώτη σεζόν, με την Ζαραγόσα να τερματίζει στην έκτη θέση του πρωταθλήματος και να παίρνει το εισιτήριο για το Κύπελλο UEFA. Ο Παμπλίτο έδειξε να ξαναβρίσκει τον καλό του εαυτό και υπήρξε ένας από τους βασικούς δημιουργούς του παιχνιδιού της ομάδας, βοηθώντας τον Ντιέγο Μιλίτο να πετύχει 23 γκολ και να βγει δεύτερος σκόρερ της Πριμέρα, πίσω από τον Φαν Νίστελροϊ. Παρά το γεγονός ότι και πάλι ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς, σκόραρε πέντε φορές και έδωσε έντεκα ασίστ, κερδίζοντας την αναγνώριση και το χειροκρότημα από την κερκίδα της “Ρομαρέδα”.

Όμως η επόμενη σεζόν (2007/08) αποδείχτηκε καταστροφική. Τα “στραβά” ξεκίνησαν στην Ευρώπη με τον αποκλεισμό από τον πρώτο γύρο του Κυπέλλου UEFA με “θύτη” τον Άρη Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια η πτώση της ομάδας στην Πριμέρα ήταν κατακόρυφη με τέσσερις αλλαγές προπονητών μέσα στη χρονιά. Τελικά οι “μάνιος” τερμάτισαν στη 18η θέση και υποβιβάστηκαν στην Σεγούντα. Ο Αϊμάρ έπαιξε μόλις σε 22 παιχνίδια, έχοντας ακόμα περισσότερους τραυματισμούς – κυρίως με την ταλαιπωρημένη μέση του – και αδυνατώντας να αποδώσει σε υψηλά στάνταρντ. Στα 28 του έπρεπε να κάνει την επόμενη επιλογή της καριέρας του. Και η αλήθεια είναι ότι προτάσεις δεν έλειψαν, ειδικότερα από τη στιγμή που ο Παμπλίτο είχε αποκτήσει πλέον και την ισπανική υπηκοότητα. Μέχρι και η Ρίβερ προσπάθησε να τον φέρει πίσω στην Αργεντινή.

Τελικά ο Αϊμάρ αποδέχτηκε την πρόταση της Μπενφίκα για τετραετές συμβόλαιο, η οποία πλήρωσε εξήμισι εκατομμύρια ευρώ στη Σαραγόσα για να τον αποκτήσει. Οι Πορτογάλοι ήθελαν τον Αργεντίνο για να καλύψουν το κενό του Ρουί Κόστα που μόλις είχε εγκαταλείψει την αγωνιστική δράση. Το κίνητρο για τον Παμπλίτο ήταν μεγάλο, αφού οι “αετοί” έπαιζαν ποδόσφαιρο στο δικό του στιλ και είχαν παίκτες ποιότητας όπως ο Όσκαρ Καρντόσο, ο Νούνο Γκόμες, ο Άνχελ ντι Μαρία και ο Χοσέ Αντόνιο Ρέγιες (ας αναφέρουμε και τον δικό μας Κώστα Κατσουράνη). Αφού έχασε το πρώτο μισό της σεζόν λόγω τραυματισμών, επανήλθε μετά τα Χριστούγεννα, πραγματοποιώντας εντυπωσιακές εμφανίσεις, που θύμισαν τα χρόνια του στη Βαλένθια.

Η ομάδα τερμάτισε στην τρίτη θέση, κατέκτησε το πορτογαλικό Λιγκ Καπ (παρά το γεγονός ότι στον τελικό με την Σπόρτινγκ, στη διαδικασία των πέναλτι αστόχησαν τόσο ο Αϊμάρ όσο και ο Κατσουράνης) και έδειξε ότι βρισκόταν σε μια διαδικασία αναγέννησης. Κάτι που αποδείχτηκε την επόμενη χρονιά, όταν η Μπενφίκα πήρε το πρωτάθλημα και το Λιγκ Καπ, με μεγάλους πρωταγωνιστές τον Καρντόσο που πέτυχε 38 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις και την αργεντίνικη τριάδα των Αϊμάρ, Σαβιόλα και Ντι Μαρία να δημιουργεί και να σκοράρει επίσης κατά ριπάς. Ο Παμπλίτο έμεινε μια τριετία ακόμα στη Λισαβόνα, όμως είχε ήδη ξεκινήσει η πτωτική πορεία.

Οι τραυματισμοί δεν σταμάτησαν να τον ταλαιπωρούν, αλλά ο ίδιος άφησε στο χορτάρι τις τελευταίες εκλάμψεις του ταλέντου του, πριν ολοκληρώσει την δωδεκαετή του παρουσία στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Τον Ιούνιο του 2013 αποχαιρέτησε την Μπενφίκα, αφού την ευχαρίστησε για τα “πέντε υπέροχα χρόνια”, έχοντας 179 επίσημες συμμετοχές, 17 γκολ και 42 ασίστ.

Ο Αϊμάρ πανηγυρίζει ένα γκολ του με τη φανέλα της Μπενφίκα απέναντι στην PSV Αϊντχόφεν στα προημιτελικά του Europa League της σεζόν 2010/11 (AP Photo/Francisco Seco)

Δυο μήνες αργότερα, και ενώ όλοι περίμεναν ότι θα επέστρεφε στην Αργεντινή, ο Παμπλίτο έκανε την έκπληξη υπογράφοντας διετές συμβόλαιο στην Τζοχόρ Νταρούλ Τακζίμ από τη Μαλαισία. Έγινε ο πλέον καλοπληρωμένος παίκτης στην ιστορία του μαλαισιανού ποδοσφαίρου, αλλά λόγω τραυματισμών πραγματοποίησε το ντεμπούτο του έξι μήνες μετά την άφιξή του στη Μαλαισία. Τελικά μπόρεσε να παίξει μόνο οκτώ παιχνίδια πετυχαίνοντας δυο τέρματα και τον Απρίλιο του 2014 η διοίκηση του συλλόγου διέκοψε τη συνεργασία τους. Παρόλα αυτά, του έστειλαν λίγο καιρό αργότερα το μετάλλιο για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Όλα έδειχναν ότι εκείνο ήταν το τελευταίο κεφάλαιο της μεγάλης καριέρας, όμως απέμεναν ακόμα δυο στιγμές δόξας για τον Αϊμάρ.

Οκτώ μήνες μετά την αναχώρησή του από τη Μαλαισία, ο Παμπλίτο ξεκίνησε να προπονείται με την Ρίβερ, ελπίζοντας να κερδίσει ένα καινούργιο συμβόλαιο με τους “millonarios”. Στις 31 Μαΐου του 2015, ο τεχνικός της Ρίβερ, Μαρσέλο Γκαγιάρδο, πέρασε τον Αϊμάρ ως αλλαγή σε ένα ματς με την Ροσάριο Σεντράλ, δίνοντας την ευκαιρία στον παίκτη να πει το “αντίο” του στο “Μονουμεντάλ”. Οι τραυματισμοί δεν τον εγκατέλειψαν και το καλοκαίρι του 2015, του ανακοινώθηκε από τον σύλλογο ότι δεν μπορούσε να συμπεριληφθεί στο ρόστερ της ομάδας. Πριν περάσουμε στο τελευταίο παιχνίδι που έπαιξε το βράδυ της περασμένης Τρίτης, να ανοίξουμε μια ακόμα παρένθεση για την Εθνική Αργεντινής. Είχαμε αφήσει τον Αϊμάρ στις συμμετοχές του με τις μικρές Εθνικές και την κατάκτηση του Μουντιάλ Νέων το 1997.

Το 1999 ήταν ο Μαρσέλο Μπιέλσα, εκείνος που τον κάλεσε στην Εθνική των ανδρών. Από τότε μέχρι και το 2009, ο Παμπλίτο έπαιξε σε 52 επίσημα παιχνίδια με την “αλμπισελέστε” (8 γκολ), παίρνοντας μέρος σε δυο Μουντιάλ (2002 & 2006) και σε δύο Κόπα Αμέρικα (1999 & 2007). Παρά το γεγονός ότι το 2002 προτιμήθηκε από τον Μπιέλσα αντί του Ρικέλμε, πέρασε την διεθνή του καριέρα στη σκιά του Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν, ενώ αγωνίστηκε στην Εθνική σε μια περίοδο όπου οι Αργεντίνοι συνέχιζαν να ψάχνουν απεγνωσμένα – και προφανώς αποτυχημένα – τον διάδοχο του Μαραντόνα. Ολοκληρώνοντας, το ερώτημα προφανώς είναι πού μπορούμε να κατατάξουμε τον Πάμπλο Αϊμάρ.

Αφού κυριάρχησε στην Αργεντινή, “κατέκτησε” και την Ευρώπη, με οκτώ τρόπαια σε δυο από τους σημαντικότερους συλλόγους της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Πάνω και πέρα όμως από τους τίλους, ο Παμπλίτο “υπηρέτησε” ένα στιλ ποδοσφαίρου που θαυμάσαμε και αγαπήσαμε όλοι όσοι τον είδαμε να ξεδιπλώνει το μεγάλο του ταλέντο στα γήπεδα. Ήταν απολαυστικός αλλά και καθοριστικός, εντυπωσιακός και αποτελεσματικός, ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς της γενιάς του. Ο Αϊμάρ έκανε πολλούς φίλαθλους να “ονειρευτούν”, ανάμεσά τους και έναν πιτσιρικά ονόματι Μέσι από το Ροσάριο. Διέγραψε την πορεία του με έναν τρόπο που γοήτευσε και θα μνημονεύεται στις επόμενες δεκαετίες.