Ο Μαικλ Όουεν τα έκανε όλα γρήγορα στην καριέρα του!

Ο Μάικλ Όουεν  κέρδισε το Ballon d’Or τέσσερις ημέρες μετά τα 22α γενέθλιά του. Ήταν ο τέταρτος – και τελευταίος μέχρι σήμερα- Άγγλος που την κατακτά. Ο Όουεν ήταν ένα παιδί-θαύμα που βιάστηκε να τα κάνει όλα νωρίς στην καριέρα του.  Γεννήθηκε στις 14 Δεκέμβρη του 1979, στο Τσέστερ και ήταν από τις περιπτώσεις που […]

Ο Μάικλ Όουεν  κέρδισε το Ballon d’Or τέσσερις ημέρες μετά τα 22α γενέθλιά του. Ήταν ο τέταρτος – και τελευταίος μέχρι σήμερα- Άγγλος που την κατακτά. Ο Όουεν ήταν ένα παιδί-θαύμα που βιάστηκε να τα κάνει όλα νωρίς στην καριέρα του. 

Γεννήθηκε στις 14 Δεκέμβρη του 1979, στο Τσέστερ και ήταν από τις περιπτώσεις που το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά. Ο πατέρας του ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής με θητεία στην Έβερτον και ο ίδιος μικρός ήταν οπαδός των ζαχαρωτών, τελικά όμως έκανε τα πρώτα του βήματα με τη Λίβερπουλ και εκεί αναδείχτηκε γρήγορα σε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα (wonder-kid) του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, κάτω από τις οδηγίες του Ζεράρ Ουγέ.

Ο Μάικλ Όουεν, είναι μόλις ο 4ος Άγγλος και ο 6ος Βρετανός που κερδίζει τη χρυσή μπάλα. Πέρασαν 19 χρόνια και περιμένουμε τον επόμενο… Ο Μάικλ Όουεν ήταν ο τελευταίος Βρετανός που κέρδισε τη χρυσή μπάλα (2001), αφήνοντας πίσω στην δεύτερη και τρίτη θέση τους Ραούλ και Όλιβερ Καν. Ο Άγγλος επιθετικός συγκέντρωσε 176 ψήφους, με τον Ισπανό επιθετικό της Ρεάλ Μαδρίτης να έρχεται 2ος στις προτιμήσεις με 140 και τον Γερμανό τερματοφύλακα της Μπάγερν Μονάχου, 3ο, με 114 ψήφους.

Στα 18 του είχε κάνει ντεμπούτο με την ανδρική ομάδα, σκοράροντας το πρώτο του γκολ και την αμέσως επόμενη χρονιά, πήρε φανέλα βασικού (στη θέση του τραυματία Ρόμπι Φάουλερ) και βγήκε πρώτος σκόρερ της Πρέμιερ Λιγκ (!) και καλύτερος νέος παίκτης. Αυτό του δίνει μια θέση στην Εθνική Αγγλίας για το Μουντιάλ του ’98, όπου πετυχαίνει ένα σχεδόν μυθικό γκολ, περνώντας με σλάλομ σαν σκιέρ ανάμεσα από τους αμυντικούς της Αργεντινής.

Η Αγγλία θα αποκλειστεί από τη συνέχεια, αλλά το άστρο του Όουεν λάμπει και όλοι πιστεύουν ότι έχουν μπροστά τους τον παίκτη του 21ου αιώνα. Ο οποίος θα του φέρει τους πρώτους τραυματισμούς -από τους πολλούς που θα ακολουθήσουν-αλλά και τους πρώτους τίτλους με την Λίβερπουλ, που κερδίζει τέσσερις κούπες -όχι όμως και την καλή που της λείπει από το 1990 και πιθανότατα θα κατακτήσει φέτος. Ανάμεσά τους το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ μετά από έναν τρομερό τελικό με την Αλαβές (5-4), και το Κύπελλο Αγγλίας, με τον Όουεν να βάζει την υπογραφή του στην ανατροπή με την Άρσεναλ, σε έναν αγώνα που έμεινε στην ιστορία ως “ο τελικός του Όουεν”…

Το 2002 ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, Φλορεντίνο Πέρεθ, απαίτησε να κάνει τον Όυεν Γκαλάκτικο. Ο Ουγέ ήταν αντίθετος με μια τέτοια μεταγραφή και ήταν αποφασισμένος να τον κρατήσει μέχρι το τέλος του συμβολαίου του. Τις επόμενες χρονιές ξεκίνησε  η κατηφόρα…Η Λίβερπουλ αδυνατούσε να ανταγωνιστεί τους μεγάλους και το πρωτάθλημα χανόταν, μαζί και η έξοδος στο Champions League. Πόθος του κάθε ποδοσφαιριστή είναι να κερδίζει τίτλους και να ακούει τον ύμνο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Η ομάδα κατάφερε να βγει στην Ευρώπη την τελευταία χρονιά του Όουεν κατακτώντας  την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα, όμως η απόλυση του Ζεράρ Ουγέ από την τεχνική ηγεσία και οι τραυματισμοί που τον ταλαιπωρούσαν οδήγησαν τον Άγγλο στην πόρτα της εξόδου. Η ιδέα και μόνο να φορέσει την άσπρη ένδοξη φανέλα της ”Βασίλισσας” είναι όνειρο για κάθε επαγγελματία ποδοσφαιριστή και το νούμερο ’11’ τον περίμενε στο Σαντιάγκο  Μπερναμπέου… Έκατσε ένα μόλις χρόνο στη Μαδρίτη και σε 45 ματς πέτυχε 16 γκολ.

Επέστρεψε στην Πρέμιερ Λιγκ πηγαίνοντας σε ομάδα έκπληξη, τη Νιουκάστλ όπου άργησε να προσαρμοστεί κάνοντας δύο καλές και γεμάτες σεζόν από τα τέσσερα χρόνια που έπαιξε στο βορρά. Εκεί παρέμεινε όμως άλλαξε φανέλα παίρνοντας μεταγραφή στη μισητή Γιουνάιτεντ. Οι φίλοι της Λίβερπουλ δεν τον συγχώρησαν ποτέ, ενώ οι φίλοι των μπέμπηδων να τον θυμούνται μόνο για το νικητήριο γκολ που σημείωσε  στο τοπικό ντέρμπι με τη Σίτι (4-3) και έγινε ο παίκτης που σκοράρει σε ντέρμπι του Μέρσεσαϊντ (Έβερτον) και clasico (Μπαρτσελόνα).

Προς τη ”δύση” της καριέρας του δεν θύμιζε σε τίποτα τη σφαίρα που απολαύσαμε και κρέμασε τα παπούτσια του στη Στόουκ το 2013 με όλο το Μπριτάνια, όρθιο να τον αποθεώνει για τελευταία φορά…