Ο… “Τσολισμός” είναι ο -ισμός που λατρεύει η Ατλέτικο!

Ο Ντιέγκο Σιμεόνε είναι ο πιο διάσημος απ' όσους έχουν αποκληθεί "Ελ Τσόλο" στο λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο. Ένας εκ γεννετής πεισματάρης και "παρωπιδικός" τύπος, που, όμως, είναι και απόλυτα ειλικρινής. Θέλει μόνο τη νίκη, με κάθε τρόπο. Τελεία. Και καμιά φορά... τάβλα, επίσης!

Ο… “Τσολισμός” είναι ο -ισμός που λατρεύει η Ατλέτικο! Ο Ντιέγκο Σιμεόνε δεν είναι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος παίκτης που πήρε το παρατσούκλι “Ελ Τσόλο”. Η λέξη, σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει “χαμίνι”, “τσογλανάκι”. Κι αν κάποτε, όταν τη χρησιμοποιούσαν οι λευκοί έποικοι είχε κακή έννοια,  έκτοτε και ειδικά όταν τη χρησιμοποιούν μεταξύ τους οι λατινοαμερικάνοι έχει μια πολύ διαφορετική σημασία. Αυτή του “καταφερτζή του δρόμου”. Κάποιου που, αν έχει βάλει κάτι στο μυαλό του, θα κάνει το παν για να το δει να βγαίνει αληθινό.

Σ’ όλη του τη ζωή, ως παίκτης, αλλά και ως προπονητής, ο Ντιέγκο Σιμεόνε είχε και έχει μόνο ένα πράγμα στο μυαλό του. Να πετυχαίνει στο γήπεδο. Μικρός, κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορέσει να γίνει ποδοσφαιριστής. Το έλεγε στους συμμαθητές του και γελούσαν. Αλλά στις Ακαδημίες της Βελέζ, ένας προπονητής του, ο Βιτόριο Σπινέτο, ήταν ο πρώτος που ξεχώρισε τον… “τσολισμό” του Σιμεόνε -και ο πρώτος που τον αποκάλεσε έτσι, “τσόλο”. Στα 15 του, τότε, τον εντυπωσίασε το πάθος του μικρού.

Ήταν ένα πάθος που ως παίκτη τον έφερε να παίξει στη ζωή του, συνολικά 626 παιχνίδια, με απολογισμό 97 γκολ και, παρά τη… μανία του να μην τον περάσει κανείς, μόλις 3 απευθείας κόκκινες και άλλες 5 διπλές κίτρινες. Κι αυτά, με συλλόγους. Διότι έπαιξε κι άλλα 108 ματς (10 γκολ, 7 ασίστ και 1 κόκκινη) και με την Εθνική Αργεντινής. Τον κάλεσε εκεί ο “νίκη-να-‘λθει-κι-όπως-να ‘ναι” Κάρλος Μπιλάρδο, ο πνευματικός του πατέρας στην προπονητική. Και στην Εθνική έδειξε μπόλικο… “τσολισμό”. Με μέγα θύμα του, τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, στο Παγκόσμιο του 1998.

Στα χέρια του, η Ατλέτικο έγινε μια άλλη ομάδα…

Στην αγαπημένη του Ατλέτικο, ο “τσολισμός” του, ταίριαξε γάντι. Η ομάδα πριν από ‘κείνον ήταν χωρίς πυξίδα. Φλέρταρε με τον υποβιβασμό. Αλλά στα χέρια του πήρε δύο τίτλους πρωταθλήματος, πήρε Κύπελλο, πήρε 2 Γιουρόπα Λιγκ, 2 ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ, έφτασε -αλλά έχασε- σε δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι μια κλασική δική του ομάδα, σε όλα. Αμύνεται και (αντ)επιτίθεται συνολικά, με πάθος που αγγίζει τα όρια της μανίας.

Στις καλές της βραδιές, όπως αυτή στο Ολντ Τράφορντ, το μάτι όλων των παικτών του γυαλίζει, όπως -μονίμως, είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής- το δικό του. Έχει τον τρόπο του να βάζει φωτιά στα αποδυτήρια. Ο Ραδαμέλ Φαλκάο, που πήρε μαζί του Κύπελλο, Γιουρόπα Λιγκ και ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ, έχει πει ότι “ο Ντιέγκο σε κάνει να νοιώθεις εμπιστοσύνη. Στον εαυτό σου και στην ομάδα. Σε κάνει να ζεις το ματς όπως κι εκείνος ζει για το ποδόσφαιρο“.

“Ένας μ@λ@κας, αλλά μ@λ@κας που κερδίζει…”

Μια τέτοια ομάδα “του” κατέβασε και στο ματς με τη Γιουνάιτεντ. Μια ομάδα που είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό της, στον προπονητή της και στο σχέδιό της. Ο… “τσολισμός” της πλήγωσε βαθιά την ομάδα του Μάντσεστερ. Δεν ήξερε; Έπρεπε να ρωτήσει τον δικό της, τον Γκάρι Νέβιλ, που δοκίμασε για μερικούς μήνες την προπονητική, στον πάγκο της Βαλένθια, από το Δεκέμβριο του 2015, ως το Μάρτη του 2016. Ο Νέβιλ έχει πει για τον Σιμεόνε, για ένα παιχνίδι της Βαλένθια με την Ατλέτικο εκείνο το διάστημα.

“Στο 60′ και με το σκορ στο 1-1 στο Μεστάγια, η Ατλέτικο ήταν σα να μας έπνιγε. Κι εκείνος δε μου έριξε ούτε μια ματιά. Ήταν σα να έδινε το τελευταίο ματς της ζωής του. Άγριος. Και οι βοηθοί του ακόμη ήταν άγριοι (σ.σ: Μιλάει για τον Χερμάν Μπούργος!). Τον ένοιαζε μόνο να κερδίσει. Και την ομάδα του το ίδιο. Στο τέλος του ματς, με αγνόησε όταν πήγα να του δώσω το χέρι. Σκέφτηκα: είναι ένας μ@λ@κ@ς. Αλλά ένας μ@λ@κ@ς που κερδίζει…” Λάθος, Γκάρι. Ένας… “τσόλο” που κερδίζει (για την ιστορία και σ’ εκείνο το ματς που θυμάται ο Νέβιλ, με 1-3…)

• Πρωτάθλημα Ισπανίας βαθμολογία – ομάδες La Liga
• Ποδόσφαιρο νέα σήμερα