Λαπόρτα: Όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα!

Το δεύτερο πέρασμα του 60χρονου πολιτικού και δικηγόρου από την προεδρία της Μπαρτσελόνα έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση που προκαλεί γέλιο και θλίψη μαζί. Δεν έχει άδικο ότι παρέλαβε χάος. Όμως και οι δικές του κινήσεις είναι κινήσεις κάποιου που μοιάζει να έχει... ξεχάσει τι ισχύει στο ποδόσφαιρο...

Λαπόρτα: Όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα! Το θέατρο του παραλόγου στη Μπαρτσελόνα, δικαιώνει τη ρήση του Καρλ Μαρξ. Στην καλή της εκδοχή κιόλας. Διότι αυτό το 2ο πέρασμα του από την προεδρία της ομάδας θυμίζει φάρσα ως τώρα. Δε θέλει και πολύ, ωστόσο, να γίνει τραγωδία. Και, σε κάθε περίπτωση, εκθέτει έναν τεράστιο σύλλογο με τρόπο που καθόλου δεν αρμόζει στην ιστορία του.

Την πρώτη φορά που ο Ζοάν Λαπόρτα έγινε πρόεδρος της Μπάρτσα, το 2003, μπορεί να το κατάφερε επίσης μ’ ένα… προεκλογικό ψεμματάκι, περί άφιξης του Ντέιβιντ Μπέκαμ στην ομάδα. Αλλά, τέλος πάντων, επειδή όλα τα κρίνει το αποτέλεσμα, η περίοδος 2003-2010 ήταν σίγουρα “χρυσή” για τους “μπλαουγκράνα”. Όχι μόνο σε επίπεδο τίτλων -που επίσης ήταν πολλοί. Αλλά κυρίως επειδή έκαναν τη Μπαρτσελόνα σύλλογο-σύμβολο. Πρότυπο.

🗣 @JoanLaportaFCB: “Avui és un dia històric, el Barça és més que un Club” 💙❤ pic.twitter.com/VBJuM1SCoD

— FC Barcelona (@FCBarcelona_cat) August 5, 2022

“Χρυσόσκονη” πάνω στο “περισσότερο από ένα κλαμπ”…

Η φιλοσοφία “παιδιά από τα σπλάχνα μας” και, συγχρόνως, λίγες και καλές μεταγραφές παικτών που κάνουν τη διαφορά, έριξε χρυσόσκονη πάνω σε όλο το ιδεολόγημα “κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ”. Ακόμη και η ανάθεση του πάγκου της ομάδας στον τελείως άπειρο τότε, Πεπ Γκουαρδιόλα, ήταν μια σπουδαία κίνηση του Λαπόρτα προς αυτή την κατεύθυνση. Και, μεταξύ μας κιόλας, στην ουσία εκείνος έκανε κουμάντο παρασκηνιακά και στην 4ετία του Σάντρο Ροσέλ, από το 2010 ως το 2014.

Σ’ αυτά τα, ουσιαστικά 12 πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του, η ομάδα σάρωσε πρωταθλήματα, Κύπελλα, Τσάμπιονς Λιγκ. Έγινε κορυφαίο brand name στον πλανήτη. Τεράστιοι παίκτες, είτε από την Ακαδημία της είτε ως μεταγραφές, φόρεσαν τη φανέλα της. Και ήταν πράγματι “κατόρθωμα” του Ζοζέπ Μαρία Μπερτομέου, που και επί των ημερών του ήλθαν 4 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα κι ένα Τσάμπιονς Λιγκ, ότι άφησε το ταμείο όπως το άφησε…

FAMÍLIA pic.twitter.com/IQzLQgmbTT

— FC Barcelona (@FCBarcelona_cat) August 9, 2022

Μεταγραφές 225.000.000 μέσα στο 2022 από άδεια ταμεία!

Όμως, όταν πέρυσι το Μάρτιο, ο ο 60χρονος (τα έκλεισε στις 29 Ιουνίου) πολιτικός και δικηγόρος κέρδιζε και πάλι τις εκλογές για πρόεδρος της ομάδας, τα ήξερε πολύ καλά όλα αυτά. Ήξερε ότι η διαχείριση Μπερτομέου ήταν αλόγιστη. Φρένκι ντε Γιονγκ με 30.000.000 ευρώ το χρόνο. Χειμωνιάτικη μεταγραφή 18.000.000 ευρώ από τη Λεγκανές και 6.000.000 ευρώ το χρόνο στον Μάρτιν Μπρέιθγουέιτ. Μπουσκέτς και Πικέ μαζί, με αμοιβές 32.000.000 το χρόνο!

Δε λέει ψέματα ότι παρέλαβε “καμμένη γη” και μια μισθοδοσία παράλογη ποδοσφαιρικά και με τέτοια δομή που να φέρνει γκρίνια στα αποδυτήρια. Όμως, τι έκανε για όλα αυτά; Μέσα στο ημερολογιακό έτος, η καταχρεωμένη Μπαρτσελόνα του Λαπόρτα έχει δώσει… 225.000.000 ευρώ για μεταγραφές! Ο Φεράν Τόρες ήλθε με 55.000.000 ευρώ από τη Σίτι την Πρωτοχρονιά. Λεφαντόφσκι, Ραφίνια και Κουντέ έχουν κοστίσει 153.000.000. Οι ελεύθεροι Κεσιέ και Κρίστενσεν ήλθαν με μισθούς 13,5 και 10,5 εκατομμύρια το χρόνο αντίστοιχα.

😁 El debut de 𝗟𝗲𝘄𝗮𝗻𝗱𝗼𝘄𝘀𝗸𝗶 a l’Spotify Camp Nou:

𝟭 𝗚𝗼𝗹
𝟮 𝗮𝘀𝘀𝗶𝘀𝘁𝗲̀𝗻𝗰𝗶𝗲𝘀

👍👍

— FC Barcelona (@FCBarcelona_cat) August 8, 2022

Ο Λαπόρτα δε μπορεί να ξέχασε τι ισχύει στο ποδόσφαιρο…

Κέρδος, μηδαμινό έχει βγει μόνον από τον Έμερσον Ρόαγιαλ. Τον πήρε από την Ατλέτικο Μινέιρο για 12.000.000 το Γενάρη του 2019, τον πούλησε κατευθείαν, για 6.000.000, στη Μπέτις και… τον πήρε πίσω από εκείνη πέρυσι τον Ιούλιο για 14.000.000! Για να τον δώσει, σε λίγες μέρες, στην Τότεναμ για 25.000.000. Ούτε το γραφείο του ατζέντη του να ήταν, δηλαδή. Και ενδεικτικό της τρικυμίας στο κρανίο της ομάδας, που ο Λαπόρτα δεν έχει συνεφέρει.

Ο Τσάβι έχει απο νωρίς ενημερώσει ότι, στο πλαίσιο και των οικονομιών που πρέπει να κάνει ο σύλλογος, αρκετοί παίκτες έχουν το “ΟΚ” του για να φύγουν. Φρένκι ντε Γιονγκ, Μάρτιν Μπρέιθγουέιτ, Μέμφις Ντεπάι, Σέρχιο Μπουσκέτς, Μίραλεμ Πιάνιτς, Σαμιουέλ Ουμτιτί, όλοι μπορούν να πάρουν το δρόμο του Φελίπε Κουτίνιο και του Φρανσίσκο Τρινκάο. Ο Λαπόρτα δε μπορεί να… ξέχασε, όμως, πώς πάνε τα πράγματα στο ποδόσφαιρο. Στο παιχνίδι υπάρχουν συμβόλαια. Και τα συμβόλαια ή τα λύνεις κοινή συναινέσει ή πληρώνεις τις ρήτρες τους ή τα σέβεσαι.

Το… ρίξιμο στο φιλότιμο είναι τρόπος διοίκησης;

Ο Πικέ είναι παιδί της ομάδας, όπως και ο Μπουσκέτς, π.χ. Έχουν συναισθηματικούς λόγους να πουν “ΟΚ, παίζω και τζάμπα, αφού είναι ανάγκη“. Όμως ο Ντε Γιονγκ και ο Μπρέιθγουέιτ και ο Ντεπάι γιατί να το κάνουν; Και, τέλος πάντων, είναι λογική διοίκησης το να πάει να ρίξει στο… φιλότιμο επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που η στάση της ομάδας απέναντί τους “ρίχνει”, κιόλας, το κασέ τους και τους υποτιμά;

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η Μπαρτσελόνα έχει υποθηκεύσει πλέον ένα μεγάλο μέρος των τηλεοπτικών δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων εικόνας της, έχει φέρει παίκτες-όνειρο, αλλά, ακόμη, κανείς δεν ξέρει εάν και πώς ακριβώς θα τους δει να παίζουν με τη φανέλα της. Είναι μια κατάταση που προκαλεί συγχρόνως θυμηδία, αλλά και θλίψη. Και για την οποία ο Λαπόρτα έχει και ευθύνες και πολλές εξηγήσεις να δώσει…