Πως έφυγαν οι τεχνικοί διευθυντές του Παναθηναϊκού! Από Ζάετς σε Ρόκα!

Ο Γιάννης Αλαφούζος με προσωπική του παρέμβαση θέλοντας να ενίσχυση τον Παναθηναϊκός πήρε τον Μαουρίσιο που είχε μείνει ελεύθερος από τον ΠΑΟΚ, και ουσιαστικά έδειξε σε όλους ότι τεχνικός διευθυντής δεν υπάρχει πλέον στην ομάδα. Έχουν περάσει ονόματα και ονόματα, αλλά κανείς δεν έφυγε με θετικό πρόσημο. Ας τους θυμηθούμε. Από τον Ζάετς μέχρι τον […]

Ο Γιάννης Αλαφούζος με προσωπική του παρέμβαση θέλοντας να ενίσχυση τον Παναθηναϊκός πήρε τον Μαουρίσιο που είχε μείνει ελεύθερος από τον ΠΑΟΚ, και ουσιαστικά έδειξε σε όλους ότι τεχνικός διευθυντής δεν υπάρχει πλέον στην ομάδα. Έχουν περάσει ονόματα και ονόματα, αλλά κανείς δεν έφυγε με θετικό πρόσημο. Ας τους θυμηθούμε. Από τον Ζάετς μέχρι τον Ρόκα!

Η ‘ηλεκτρική καρέκλα’ ορίζεται μία εκ των μεθόδων εκτέλεσης των θανατοποινιτών, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο εκάστοτε τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού, ένα στρατιώτης που πέφτει στη μάχη ξέροντας ότι θα θυσιαστεί, κάθεται μονίμως σε μια τέτοια. Ο Χοσέ Μανουέλ Ρόκα φαίνεται πως δεν θ’ αποφύγει τη μοίρα των προκατόχων του, αφού η συνεργασία του με το ‘τριφύλλι’ είναι εντελώς μετέωρη. Τούτο προκύπτει από το ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών, που παρουσιάζει τον Ισπανό ως ‘ξένο σώμα’ στην καθημερινότητα των ‘πρασίνων’, να μην επεμβαίνει στα τρέχοντα ζητήματα, να έχει παραδώσει σώμα και πνεύμα, αρκετά επηρεασμένος (κάτι ανθρώπινο βεβαίως) από το θάνατο του πατέρα του.

Ήταν, μάλλον, αναπόφευκτο να συμβεί όλο αυτό. Σε βάθος 20ετίας ήταν διψήφιος ο αριθμός εκείνων που, επισήμως ή ατύπως, δούλεψαν ως ‘γενικοί δερβέναγες’ στο αθηναϊκό κλαμπ, αλλά καθένας εξ αυτών υπέστη την ίδια φθορά, είτε πληρώνοντας προσωπικές επιλογές και παραλείψεις στο κουμάντο είτε γιατί τον ‘ρούφηξε’ η μαύρη τρύπα των αλλοπρόσαλλων διοικητικών πρακτικών, ιδίως από το 2011. Τι συνέβη, αλήθεια, με όλους τους προηγούμενους, αλλά και τον Καταλανό;

Βέλιμιρ Ζάετς

Με όνομα βαρύ σαν ιστορία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ο Κροάτης έγινε ο έμπιστος του Γιάννη Βαρδινογιάννη προκειμένου ύστερα από το (με διοικητικές ευθύνες) φιάσκο της Ριζούπολης να δημιουργήσει ξανά στεγανά και να μανουβράρει το καράβι έως ότου το οδηγήσει σε ήρεμα νερά. Κάμποσες από τις καλοκαιρινές επιλογές του (Σουμ, Μάριτς, Μίτου, Άντριτς) αμφισβητήθηκαν έντονα, ωστόσο έχοντας διαλέξει Μινχ, Σανμαρτεάν και κυρίως τον Έκι Γκονσάλες μέσα στο καταχείμωνο πιστώνεται ένα μεγάλο μερίδιο από το νταμπλ του 2004. Είχε επιβάλει ‘σιδηρά πειθαρχία’ στ’ αποδυτήρια και με την ισχυρή προσωπικότητά του δημιούργησε ένα συμπαγές σύνολο που έχτισε τις προϋποθέσεις να κατακτήσει δεύτερο σερί τίτλο. Έφυγε τον Σεπτέμβριο του 2005, διότι η Πόρτσμουθ του Μίλαν Μάνταριτς ήταν μια τεράστια πρόκληση για τον ίδιο.

Σπύρος Λιβαθηνός

Ανήκε ήδη στο στελεχιακό δυναμικό του Παναθηναϊκού ο παλαίμαχος άσος, έχοντας την εποπτεία της εγχώριας αγοράς επί των ημερών του Ζάετς. Ωστόσο αφότου ο ‘Ζέκο’ αποχώρησε έλαβε, ατύπως, το χρίσμα του γενικού κουμανταδόρου έχοντας τη στήριξη του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Ήταν εκείνος που χειρίστηκε μία από τις πιο απαιτητικές μεταγραφικές υποθέσεις της τελευταίας 20ετίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο: την αγορά του Δημήτρη Σαλπιγγίδη από τον ΠΑΟΚ. Αντίστοιχα έπαιξε ρόλο στη συμφωνία με τον Πανιώνιο για Τζιόλη και Μάντζιο. Δεν θα ‘λεγες πάντως ότι πέτυχε στους ξένους (Ρομέρο, Μπόβιο, Μπίτσκαν, Κονσεϊσάο, Βίκτορ, Σέριτς), πλην του Ίβανσιτς, παρόλο που δεν ήταν αυτός που εισηγήθηκε τον ερχομό τους, αλλά έδωσε μόνο τη συγκατάθεσή του.

Γιάσμινκο Βέλιτς

Μεταβατική λύση ο Βόσνιος, εντούτοις ‘έτρεξε’ όλο τον μεταγραφικό σχεδιασμό στην τελευταία και ανάστατη χρονιά πριν από την περίοδο της πολυμετοχικότητας. Για προπονητή διάλεξε τον Ζοζέ Πεσέιρο. Επίσης, δικές του επιλογές ήταν ο Μάτος, ο Σιμάο, ο Σαριέγκι, ο Καρνέζης και ο Εντόι, ποδοσφαιριστές που σίγουρα άξιζαν τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την απόκτησή τους. Όχι όμως κι εκείνα για τον Τζόζεφ Ενακαρίρε. Κράτησε τη θέση του για λίγο ακόμη, έως τη στιγμή που η ‘διαφορά φιλοσοφίας’ με τη νέα διοίκηση Πατέρα τον έφερε εκτός Παιανίας.

Κώστας Αντωνίου

Ο άνθρωπος που το 2008 κλήθηκε να διαχειριστεί τα υπέρογκα ποσά που μπήκαν εν μία νυκτί στο κοινό ταμείο ύστερα από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου και την είσοδο των έτερων μεγαλοπαραγόντων στο διοικητικό σχήμα. Κατά την πρώτη σεζόν της διετούς θητείας του στο ‘τριφύλλι’ δαπανήθηκαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που κατέληξαν στο ‘καλάθι των αχρήστων’ (Κλέιτον, Μελίσσης, Ροντρίγκο Σόουζα, Γκάμπριελ, Ρουκάβινα), προτού γίνει ο τεχνικός διευθυντής που συνδέθηκε για πάντα με τον ερχομό του Τζιμπρίλ Σισέ, του Κώστα Κατσουράνη και του Σεμπαστιάν Λέτο, έχοντας όμως αφήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον Νικόλα Πατέρα και… στο κότερό του!

Κάρλος Φρέιτας

Τον Ιούνη του 2010 ο πρώην δημοσιογράφος και μάνατζερ ήρθε με τις περγαμηνές της αντίστοιχης δουλειάς που είχε κάνει σε Σπόρτινγκ Λισαβόνας και Μπράγκα. Δική του εισήγηση μάλιστα ήταν η συμφωνία με τον Ζεζουάλδο Φερέιρα, όταν αποφασίστηκε ν’ αντικατασταθεί ο Νίκος Νιόπλιας (φθινόπωρο του 2010). Στο μικρό διάστημα που έμεινε στα ηνία του ‘τριφυλλιού’, καθώς παραιτήθηκε τον Γενάρη του 2011, ο Παναθηναϊκός ήταν επί της ουσίας ακέφαλος και ο Πορτογάλος δεν είχε το χρόνο ούτε τις προϋποθέσεις για ν’ αφήσει το σημάδι του. Πρόλαβε βέβαια να ‘φορτώσει’ στον Παναθηναϊκό τον Νταμιάν Πλεσί! Αντιθέτως δεν είχε μεγάλη εμπλοκή στην απόκτηση του Γκοβού ή από την άλλη του Κάρλος Ζέκα.

Κώστας Ελευθεράκης

Ως μια εμβληματική φυσιογνωμία ο παλαίμαχος άσος, επιστρατεύτηκε προκειμένου να καλύψει ένα δομικό κενό στο οργανόγραμμα του Παναθηναϊκού. Δεν διέθετε την εμπειρία να ‘μανιπουλάρει’ τους ποδοσφαιριστές και να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες που θα έφερναν τη γαλήνη σε μια ταραγμένη περίοδο. Συνδέθηκε δυστυχώς γι’ αυτόν επειδή η διοίκηση Αλαφούζου έδωσε το ελεύθερο στον αρχισκάουτ Ούγκο Βαρέλα, με τις ‘καραβιές’ μισθοφόρων (Εσπάρθα, Καζιγιάμα, Κάιπερ, Φορναρόλι, Βελάσκες) δίχως την ποδοσφαιρική ποιότητα να κουβαλήσουν τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Κι έναν προπονητή όπως ο Φάμπρι.

Νίκος Νταμπίζας

Ο μοναδικός με δύο θητείες στο πόστο του τεχνικού διευθυντή. Σίγουρα μια ισχυρή προσωπικότητα που τον Μάη του 2013 όχι μόνο ανέλαβε το ρίσκο να στήσει με πενιχρά μέσα (και πολλά χρέη) μια ομάδα από το ναδίρ, αλλά υποχρεώθηκε να πείσει -μέρα με τη μέρα- ότι δουλεύει προς όφελος του κλαμπ χωρίς να άγεται από το ‘ερυθρόλευκο’ παρελθόν του. Αφού επέλεξε τον Γιάννη Αναστασίου για τον πάγκο της ομάδας, πήγε σε στοχευμένες μεταγραφές χαμηλού κόστους, που σε πολύ μεγάλο ποσοστό ήταν ωφέλιμες και βοήθησαν την επιχείρηση της ανασυγκρότησης (Μπεργκ, Ατζαγκούν, Αμπέντ, Νάνο, Κλωναρίδης). Παραδόξως όμως άρχισε να χάνει τα ερείσματά του στη διοίκηση και μην έχοντας πλέον την ίδια επικοινωνία του με τον Γιάννη Αλαφούζο ‘φαγώθηκε’ τον Νοέμβριο του 2014. Όπως δηλαδή συνέβη τον Οκτώβριο του 2019, έχοντας επιστρέψει 1,5 χρόνο νωρίτερα (Μάης του 2018). Στο μεσοδιάστημα ο Μακεδόνας τεχνικός διευθυντής είχε αναλάβει παράλληλα με τον Γιώργο Δώνη την εξέλιξη ενός άλλου πρότζεκτ που είχε ως στόχο την προώθηση παιδιών από την ακαδημία και τη δραστική μείωση του χρέους. Επιτεύχθησαν και τα δύο, παρόλα αυτά χρεώθηκε τις αμετάκλητες απόψεις του για την απαραίτητη διατήρηση των ισορροπιών στο μισθολόγιο, που επηρέαζαν ως τότε τις ανανεώσεις συμβολαίων.

Λεωνίδας Βόκολος

Δεν είχε προσληφθεί γι’ αυτόν τον ρόλο, αλλά δεν μπορούσε ν’ αρνηθεί την αναβάθμισή του, υπό τον Τάκη Φύσσα που ήταν ο διευθυντής ποδοσφαίρου. Παρόλο που έφερε εις πέρας τις ανανεώσεις βασικών παικτών, δεν μοίρασε όσο ορθότερα θα μπορούσε το ακριβότερο μπάτζετ της πρώτης τριετίας Αλαφούζου, βάζοντας την υπογραφή του σε μεταγραφές όπως αυτές των Μάικλ Εσιέν, Φακούντο Σάντσεθ και Μεντί Αμπέντ (επιστροφή). Απέτυχε να εμπνεύσει ή να επιβάλει πειθαρχία στα αποδυτήρια, που ‘πληγώθηκαν’ από τις ανισορροπίες και τους έλειψε η σύμπνοια.

Ζιλμπέρτο Σίλβα

Ένα πανίσχυρο χαρτί που η διοίκηση Αλαφούζου έκανε στάχτη. Διότι ποτέ δεν του δόθηκαν οι αρμοδιότητες που κουβαλά το χαρτοφυλάκιο ενός τεχνικού διευθυντή. ‘Καπελώθηκε’ από την ισχυρή προσωπικότητα του Αντρέα Στραματσόνι, κατέληξε διακοσμητικό στοιχείο και τον πήρε το κύμα, όταν αποφασίστηκε η πλήρη αναδιάρθρωση του ποδοσφαιρικού τμήματος (Δεκέμβριος του 2016). Ρινάλντι και Ρέις ήταν δικές του εισηγήσεις, απλώς για να δικαιολογηθεί ο μισθός του.

Νίκος Λυμπερόπουλος

Η ‘λαίλαπα’ Στραματσόνι δεν είχε αφήσει τίποτα πίσω και ο Νίκος Λυμπερόπουλος ήρθε σε μια περίοδο που εν παραλλήλω με τον Μαρίνο Ουζουνίδη πάλεψαν να κοντρολάρουν ένα καράβι που είχε αρχίσει να μπαντάρει επικίνδυνα, οικονομικά και αγωνιστικά. Ίσιωσαν με το ζόρι το τιμόνι, επέβαλαν αυστηρούς κανόνες και έκλεισαν τις τρύπες που έμπαζαν νερά. Ωστόσο η θητεία του διήρκησε μόλις λίγους μήνες. Το 2017 αρνήθηκε την πώληση του Μάρκους Μπεργκ για… ψίχουλα (με ποσό κάτω από τη ρήτρα του συμβολαίου του), ήρθε σε ρήξη με συμβούλους του προέδρου και υπέβαλε την παραίτησή του, γιατί δεν γινόταν αλλιώς.

Ντίνος Διαμαντόπουλος

Ο τίτλος του ήταν ‘ατζέντης του Ουζουνίδη’, αλλά δούλεψε αποκλειστικά και μόνο για τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 2017 κάνοντας όλες τις διαπραγματεύσεις στις αγοραπωλησίες. Φρόντισε να φέρει παίκτες με φήμη και ουσία (Ινσούα, Γιόχανσον, Μολίνς, Λουτσιάνο, Μουνιέ), αλλά η ‘ελεγχόμενη χρεωκοπία’ από τον Γιάννη Αλαφούζο ανατίναξε από τις βάσεις την όποια προσπάθεια πήγε να γίνει με αυτόν στο πόστο του τεχνικού διευθυντή.

Χοσέ Μανουέλ Ρόκα

Θεωρητικά ο Ισπανός είχε γνώση της δουλειάς και της αγοράς για να καλύψει το κενό που προέκυψε το φθινόπωρο του 2019 όταν ο Νίκος Νταμπίζας αποφάσισε ότι είναι προτιμότερο να πάρει το καπελάκι του για δεύτερη φορά. Πρακτικά έχει αποδειχθεί ακατάλληλος να μοιράσει τα φύλλα ως ένας καλός παίκτης πόκερ και να επαναλάβει ό,τι είχε καταφέρει ό,τι σ’ ένα διαφορετικό ποδοσφαιρικό μέγεθος όπως η ΑΕΚ Λάρνακας. Έπεισε τον Γιάννη Αλαφούζο ότι ο Γιώργος Δώνης χτύπησε το ταβάνι του προπονητικά και εισηγήθηκε την απομάκρυνσή του για να φέρει έναν προπονητή που δεν είχε δουλέψει ποτέ ως επικεφαλής πρώτης ομάδας (Πογιάτος). Άφησε στην άκρη το πρότζεκτ της προώθησης παιδιών από τα σπλάχνα του συλλόγου και γέμισε το ρόστερ με λατίνους που προς το παρόν δεν έχουν αποδώσει όσα έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Μετά την απώλεια του πατέρα του αποκόπηκε τελείως από το τμήμα και το διαζύγιο μοιάζει πια να μην είναι μακρινό. Εκτός κι αν…