Ρατσισμός και αγγλικό ποδόσφαιρο: Μια παλιά ιστορία…

Μάρκους Ράσφορντ, Τζέιντον Σάντσο και Μπουκαγιό Σάκα. Τρία χαμένα πέναλτι στον τελικό του EURO. Θα μπορούσε να συμβεί και σε λευκούς παίκτες, φυσικά. Και, φυσικά, κι εκείνοι πιθανόν θα τα “άκουγαν” και διάβαζαν στα σόσιαλ μίντια. Θα τους αποκαλούσαν, σίγουρα, “χασογκόληδες” ή losers, για παράδειγμα. Όχι όμως “άχρηστα λευκά σκουπίδια”, έτσι δεν είναι; Γράφει ο […]

Μάρκους Ράσφορντ, Τζέιντον Σάντσο και Μπουκαγιό Σάκα. Τρία χαμένα πέναλτι στον τελικό του EURO. Θα μπορούσε να συμβεί και σε λευκούς παίκτες, φυσικά. Και, φυσικά, κι εκείνοι πιθανόν θα τα “άκουγαν” και διάβαζαν στα σόσιαλ μίντια.

Θα τους αποκαλούσαν, σίγουρα, “χασογκόληδες” ή losers, για παράδειγμα. Όχι όμως “άχρηστα λευκά σκουπίδια”, έτσι δεν είναι;

Γράφει ο Στέλιος Μαρκάκης

Φευ, Ράσφροντ, Σάντσο και Σάκα είναι μαύροι στο δέρμα. Και η ρατσιστική λεκτική βία που ξέσπασε εναντίον τους μετά τον τελικό ήταν όχι απλώς αήθης, αλλά έως και εμετική.
Έως και ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον, αλλά και ο πρίγκηπας Ουίλιαμ πήραν θέση απέναντι σ’ αυτόν τον οχετό.

This England team deserve to be lauded as heroes, not racially abused on social media.

Those responsible for this appalling abuse should be ashamed of themselves.

— Boris Johnson (@BorisJohnson) July 12, 2021

Και φυσικά, χιλιάδες νοήμονες Άγγλοι, φίλοι ή όχι του ποδσφαίρου, στάθηκαν στο πλάι των παικτών γι’ αυτό το αίσχος.
Δυστυχώς, ακόμη κι αν οι πιο πάνω αποτελούν την έστω και συντριπτική πλειονότητα, η ρατσιστική -ας ελπίσουμε…- μειονότητα, σίγουρα ακούγεται και “φαίνεται” πιο πολύ. Δίνει το στίγμα της πιο έντονα, για να το πούμε κι έτσι. Κι όσο για το αν είναι, όντως, μειονότητα κι αυτό σηκώνει πολλή κουβέντα.

Μειονότητα οι ρατσστές; Έτσι ελπίζουμε…

Ναι: όσοι γιούχαραν όσο οι παίκτες της Εθνική Αγγλίας, στο ματς με την Κροατία, γονάτιζαν κατά του ρατσισμού, ήταν σίγουρα λιγότεροι απ’ όσους χειροκροτούσαν. Δεν ήταν όμως και λίγοι.

Και, όσοι κι αν ήταν, σίγουρα δεν ήταν εκπρόσωποι των φτωχών, λαϊκών στρωμάτων, όπου, κατά τον κοινό μύθο, συνήθως εντοπίζονται τέτοιες προκαταλήψεις.

Στη φάση εκείνη της διοργάνωσης, το φτηνότερο εισιτήριο για το Γουέμπλεϊ κόστιζε σχεδόν 200 ευρώ. Και το ακριβότερο 600!

Μη γελιόμαστε: Αν ζεις με το επίδομα ανεργίας (βρίζοντας τους μετανάστες που “ κλέβουν τις δουλειές”), δεν τα δίνεις. Δεν τα έχεις για να τα δώσεις.

https://youtu.be/wU-Y_4FUSRY

Κι αυτό σημαίνει ότι το φαινόμενο πιθανότατα δεν είναι τόσο περιορισμένο όσο κάποιοι θέλουν να πιστεύουν.

Ρατσιστικές απόψεις μοιάζουν να διατρέχουν και υψηλότερα στρώματα της αγγλικής κοινωνίας -και πολύ περισσότερο της ποδοσφαιρικής.

Το 1978 (!) ελέω Μπράϊαν Κλαφ, ο πρώτος μαύρος διεθνής

Άλλωστε, μην ξεχνάμε και ότι στη χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο (και υπήρξε επικυρίαρχος σχεδόν του μισού πλανήτη), μαύρος διεθνής εμφανίστηκε μόλις το… 1978! Ήταν ο Βιβ Άντερσον.

Και για να συμβεί αυτό χρειάστηκε η τρέλα ενός Μπράϊαν Κλαφ! Ναι. Είναι ο πλέον ατίθασος προπονητής στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, πιστώνεται και αυτή την πρωτιά!

Ο ίδιος ο Άντερσον θυμάται ότι σ’ ένα ματς της Νότιγχαμ Φόρεστ με την Καρλάϊλ σηκώθηκε για ζέσταμα. Και… το τι άκουσε (και πήγε να φάει στο κεφάλι) δεν περιγράφεται. Όταν γύρισε στον πάγκο, ο Κλαφ του είπε ήρεμα:

-“Νομίζω ότι σου είπα να κάνεις ζέσταμα”.

-“Μα, μου πετάνε μπανάνες, μήλα και αχλάδια, κόουτς”, είπε ο Άντερσον.

-“Ωραία. Πήγαινε πάλι για ζέσταμα και όταν τελειώσεις, θέλω δύο μπανάνες κι ένα αχλάδι”, ήταν η απάντηση του σπουδαίου Κλαφ.

Αργότερα, θυμάται ότι του είπε στα αποδυτήρια: “Στο έκανα αυτό διότι αν αφήσεις αυτούς να σε καθοδηγούν, δε θα κάνεις καριέρα. Και η γνώμη μου είναι ότι μπορείς να παίξεις καλά. Μην (σ.σ. τους) επιτρέψεις να σε επηρρεάσουν κατά κανένα τρόπο:”

Ο παίκτης που άνοιξε για τα καλά το δρόμο

Ο Άντερσον πήρε στα σοβαρά τα λόγια του μεγάλου αυτού δασκάλου. Κι έκανε μεγάλη καριέρα -για πολύ καιρό ακόμη ακούγοντας διάφορα, ενίοτε μαζεύοντας και μπανάνες από την κερκίδα.

Μετά από 10 χρόνια -και ένα σωρό τίτλους- στη Φόρεστ συνέχισε στην Άρσεναλ και το 1984 ήταν η πρώτη μεταγραφή του σερ Άλεξ Φέργκιουσον στη Μάντσεστερ.

Με 30 διεθνείς συμμετοχές, σήμερα, θεωρείται ο άνθρωπος που άνοιξε το δρόμο στους μαύρους ποδοσφαιριστές στην Αγγλία.

Τσαρλς, Οντέγιε, Λέσλι

Είχαν προηγηθεί, αλλά χωρίς την ίδια επίδραση -καθόλου, για την ακρίβεια εν τέλει- ο Τζον Τσαρλς, ο Μπέντζαμιν Οντέγιε και, στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Τζακ Λέσλι. Ο τελευταίος κλήθηκε το 1925 από την Πλύμουθ στην Εθνική Ιρλανδίας, αλλά τελικά αποκλείστηκε από την ομάδα.

Ο Τζον Τσαρλς, της Γουέστ Χαμ, έγινε το 1962 ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στην Under18 Εθνική Αγγλίας. Όμως στα 26 του σταμάτησε λόγω τραυματισμού.

Σύμφωνα με το BBC, πάντως, ο πρώτος μαύρος παίκτης που έπαιξε ως εκπρόσωπος της Αγγλίας ήταν ο Μπέντζαμιν Οντέγιε. Αγωνίστηκε με τους England Schoolboys (σα να λέμε Under 16) εναντίον της Βορείου Ιρλανδίας το 1971.

Ο θρύλος του Άρθουρ Γουόρτον

Κι όσο για τον πρώτο επαγγελματία μαύρο ποδοσφαιριστή σε αγγλική ομάδα, αυτός ήταν ο θρυλικός Άρθουρ Γουόρτον. Το 1889 υπέγραψε στη Ρόδερχαμ όπου έπαιξε ως τερματοφύλακας, αλλά, ενίοτε και εξτρέμ.

Αν και λέγεται ότι υπήρξε υποψήφιος, δεν κλήθηκε ποτέ στην Εθνική. Υπήρξε άτυχος στη ζωή του, αρρώστησε, πέθανε στα 65 του και τάφηκε σ’ ένα ανώνυμο τάφο στο Γιορκσάιρ.

Το 1997 πάνω στο μνήμα του ανεγέρθηκε μια τιμητική ταφόπλακα που αναφέρει: “Το ποδόσφαιρο ενώνει, ο ρατσισμός διχάζει”.Το 2003 συμπεριλήφθηκε στο αγγλικό ποδοσφαιρικό Hall of Fame. Το 2014, η αγγλική ομοσπονδία τίμησε τον πρωτοπόρο Γουόρτον μ’ ένα άγαλμα στην Πάρκο του Αγίου Γεωργίου.

Ο πρόεδρος του ΔΣ του πάρκου, Ντέιβιντ Σιπσανκς, μιλώντας κατά την τελετή αποκάλυψης του αγάλματος τόνισε: “Μιλάμε για τις σημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι μαύρες και ασιατικές μειονότητες. Φανταστείτε, λοιπόν, πώς θα ήταν τα πράγματα τότε. Δεν είναι αρκετοί όσοι γνωρίζουν την ιστορία του Άρθουρ Γουόρτον. Είναι, όμως, μια ιστορία που πρέπει να διαδοθεί…”