Μπόκα Τζούνιορς: Σαν σήμερα γεννήθηκε μια μεγάλη ομάδα με ιστορία 116 ετών!

“Η Μπόκα Τζούνιορς κλείνει 116 χρόνια ένδοξης ιστορίας (3/4/1905) και είναι μια ομάδα θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Πολύ ενδιαφέρον το δημοσίευμα του G-Weekend Journal. Ήταν ένα φθινοπωρινό απόγευμα στο Μπουένος Άιρες όταν  πέντε έφηβοι, ανάμεσα τους και δύο Έλληνες από την Χίο οι Εστέμπαν Μπαλιέτο, Σαντιάγκο Σάνα, Αλφρέδο Σκαρπάτι, Ιωάννης (Juan) και Θεόδωρος (Teodoro) Φαρέγκας δίνουν ραντεβού στην Plaza Solis. […]

“Η Μπόκα Τζούνιορς κλείνει 116 χρόνια ένδοξης ιστορίας (3/4/1905) και είναι μια ομάδα θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Πολύ ενδιαφέρον το δημοσίευμα του G-Weekend Journal.

Ήταν ένα φθινοπωρινό απόγευμα στο Μπουένος Άιρες όταν  πέντε έφηβοι, ανάμεσα τους και δύο Έλληνες από την Χίο οι Εστέμπαν Μπαλιέτο, Σαντιάγκο Σάνα, Αλφρέδο Σκαρπάτι, Ιωάννης (Juan) και Θεόδωρος (Teodoro) Φαρέγκας δίνουν ραντεβού στην Plaza Solis. Αυτό που θα ακολουθούσε δεν το είχαν φανταστεί ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Η ίδρυση του μεγαλύτερου συλλόγου της Λατινικής Αμερικής που θα άλλαζε για πάντα το στάτους της Αργεντινής.

Η ιστορία της Μπόκα είναι αυτή της σύγχρονης Αργεντινής», Εδουάρδο Γκαλεάνο.

Στην αυγή του 20ου αιώνα το Μπουένος Άιρες είχε κατακλυστεί από μετανάστες. Ένα κύμα ανθρώπων από την Ευρώπη, κυρίως από την Ιταλία, ανέβασε τον αριθμό των κατοίκων από το ένα εκατομμύριο στα τέσσερα το 1920. Οι νέοι κάτοικοι κουβάλησαν μαζί τους τα έθιμα και τις παραδόσεις. Μουσική, φαγητό, αγάπη για τον χορό, αλλά ακόμα και η γλώσσα που μιλούσαν ενσωματώθηκαν στην κουλτούρα της χώρας. Την ίδια ώρα την εμφάνισή της έκανε ένα νέο άθλημα, το ποδόσφαιρο.

Το ποδόσφαιρο έφτασε στην Αργεντινή από τους Βρετανούς σιδηροδρομικούς εργάτες στα τέλη του 1860 αλλά ένας Σκωτσέζος δάσκαλος, ο Αλεξάντερ Γουότσον Χάτον, ο οποίος εργάζεται στο αγγλικό λύκειο του Μπουένος Άιρες και στο Saint Andrew’s Scots School, είναι που θα θέσει τους κανόνες για το άθλημα που λάτρευε περισσότερο και που στη νέα πατρίδα του αγνοούσαν.

Τα παιδαγωγικά συστήματα των Βρετανών στο Μπουένος Άιρες ευνοούσαν την ανάπτυξη αθλητικών ομάδων κι ένας άλλος Ευρωπαίος, ο Ιρλανδός Πάτρικ ΜακΚάρθι έφτασε στην πρωτεύουσα της Αργεντινής στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο ΜακΚάρθι ανέλαβε δάσκαλος σε τοπικό σχολείο κι εκεί έγινε η γνωριμία με την ομάδα που δημιούργησε την Μπόκα δίνοντας τα φώτα του για την δημιουργία της ομάδας. Η πρώτη απόφαση που έπρεπε να παρθεί ήταν το όνομα της.

Τα πρώτα ονόματα όπως οι Γιοι της Ιταλίας, οι Ιταλοί αμυντικοί και οι Πρωταθλητές της Λα Μπόκα απορρίφθηκαν αφού δεν ήταν τόσο πιασάρικα για όνομα ποδοσφαιρικής ομάδας. Η απόφαση ήταν η ομάδα να διατηρήσει την σχέση της με την γειτονιά κι έτσι δόθηκε το όνομα Μπόκα από την εργατική γειτονικά της Λα Μπόκα και σε συνδυασμό με το γεγονός πως η Αγγλία ήταν η χώρα του ποδοσφαίρου προστέθηκε η αγγλική λέξη Τζούνιορς (νέοι) παραπομπή στους πέντε έφηβους ιδρυτές του συλλόγου.

Σε μια εποχή που οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί άλλαζαν συνεχώς στην πόλη ελέω και της μετανάστευσης από την Ευρώπη, δεν ήταν λίγοι οι σύλλογοι που φύτρωναν στις απανταχού γειτονιές του Μπουένος Άιρες, ενώ άλλες όπως η Alumni (η ομάδα του Χάτον και πρώτη μεγάλη ομάδα της Αργεντινής) έπαυαν να υπάρχουν.

Για τον λόγο αυτό επειδή οι καταστάσεις ήταν εύθραστες, οι πέντε ιδρυτές έπρεπε να κάνουν θυσίες για να μπορέσουν να κρατήσουν τον σύλλογο ζωντανό. Άλλωστε λεφτά δεν υπήρχαν και για τον λόγο αυτό στράφηκαν στην μεγάλη ιταλική κοινότητα σε μια προσπάθεια σύνδεσης της Μπόκα Τζούνιορς με τα πάτρια εδάφη της Ιταλίας.

Η πρεμιέρα

Έτσι, για πρώτη φορά πέφτει στο τραπέζι η ιδέα των μελών με το αντίστοιχο αντίτιμο όπου το κάθε μέλος θα έπρεπε να πληρώνει 100 πέσος το μήνα για να βρίσκεται στην Μπόκα. Με μεθοδευμένες κινήσεις συγκεντρώνεται ένα ποσό για τα πρώτα έξοδα της ομάδας και στις 21 Απριλίου του 1905 η  Μπόκα Τζούνιορς ετοιμάζεται για τον πρώτο της επίσημο αγώνα κόντρα στην Mariano Moreno με τον Εστέμπαν Μπαλιέτο ο οποίος είχε οριστεί πρόεδρος του συλλόγου, να αγωνίζεται ως τερματοφύλακας. Η πρεμιέρα πήγε καλύτερα από ότι θα περίμεναν και οι ίδιοι οι άνθρωποι του club αφού η νίκη με 4-0 τους έδωσε την ώθηση για την οργάνωση και άλλων φιλικών αγώνων για να έρθει ένα χρόνο αργότερα η εγγραφή σε ένα από τα τοπικά πρωταθλήματα το Villa Lobos πριν μετακομίσουν στην La Liga Central την οποία κατέκτησαν στο ντεμπούτο τους στην διοργάνωση. Η συνέχεια ήταν ανάλογη με νίκες και σε άλλα ανεπίσημα τουρνουά. Παρόλα αυτά, οι χενέιζες ακόμα έψαχναν την ταυτότητά τους, ένα χαρακτηριστικό που θα τους ξεχωρίζει, όπως η φανέλα, αλλά και το σπίτι τους. Η πρώτη εμφάνιση της ομάδας ήταν ροζ (συγκεκριμένα για τα δύο πρώτα της παιχνίδια) για να ακολουθήσει αυτή με το άσπρο σορτσάκι και τις κάθετες μαύρες γραμμές, σχεδιασμένες από την αδερφή των εκ των ιδρυτών, Χουάν Φαρένγκα, πριν φτάσουμε στην γνωστή πλέον κιτρινο-μπλε.

Τα χρώματα στην φανέλα 

Ο θρύλος λέει πως  το 1906, η Μπόκα έπαιξε με την Νότινγχαμ ντε Αλμάγκρο. Και οι δύο ομάδες φορούσαν παρόμοια φανέλα κι έτσι αποφασίστηκε πως η νικήτρια του αγώνα θα κρατούσε τα χρώματα και η ηττημένη θα έπρεπε να διαλέξει καινούργια φανέλα με εντελώς νέα χρώματα. Η Μπόκα ηττήθηκε και η αναζήτηση για τα χρώματα της ομάδας συνεχίστηκε. Μια σκέψη ήταν το γαλάζιο, αλλά στη συνέχεια ο επόμενος πρόεδρος της ομάδας, Χουάν Μπρικέτο, ο οποίος παράλληλα ήταν εργάτης στο λιμάνι του Μπουένος Άιρες, έριξε την ιδέα ο σύλλογος να υιοθετήσει τα χρώματα της σημαίας από το πρώτο πλοίο που θα έπλεε στο λιμάνι της Λα Μπόκα. Αυτό ήταν σουηδικό κι έτσι το κίτρινο και το μπλε έγιναν πλέον  τα νέα χρώματα της ομάδας. Η πρώτη φανέλα ήταν μπλε με μια κίτρινη διαγώνια ρήγα (όπως της Ρίβερ Πλέιτ) την οποία και χρησιμοποίησε έως το 1913. Εκείνη την χρονιά η ομάδα ξεκινούσε τις υποχρεώσεις στην πρώτη κατηγορία κι έτσι αποφασίστηκε η κίτρινη διαγώνια ρήγα να αλλάξει σε οριζόντια.

Το γήπεδο και το θρυλικό Μπομπονέρα

Το πρώτο πρόβλημα είχε λυθεί και σειρά έπαιρνε η έδρα της ομάδας. Το πρώτο γήπεδο δημιουργήθηκε στην Darsena Sur στο παλιό λιμάνι, αλλά μετά από ένα χρόνο το 1907 αποχώρησε αφού δεν πληρούσε τις ελάχιστες απαιτήσεις του πρωταθλήματος. Έτσι, από την στιγμή που η Μπόκα έγινε μέλος της AFA (Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Αργεντινής) άρχισε να ψάχνει για νέο γήπεδο και η απόφαση ήταν να αποχωρήσει από το λιμάνι, από την ίδια της την περιοχή, και να νοικιάσει ένα γήπεδο σε κοντινή γειτονιά έναντι 200 πέσος το μήνα. Η κίνηση αυτή αποδείχτηκε καταστροφική, αφού όχι μόνο δεν κατάφερε να κερδίσει νέους οπαδούς, αλλά είδε και τα μέλη της να την εγκαταλείπουν (από 1500 ο αριθμός έπεσε στα 300) όπως είχε κάνει και η ίδια εγκαταλείποντας τις ρίζες της. Όπως ήταν λογικό το 1916 το λάθος διορθώθηκε και η ομάδα επέστρεψε εκεί που ανήκει στο σπίτι της στην εργατική γειτονιά της Λα Μπόκα.

Με την Ευρώπη στα πρόθυρα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου όλο και περισσότεροι Ιταλοί έμπαιναν στα καράβια με προορισμό την Αργεντινή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα σχεδόν το 50% των κατοίκων της χώρας να προέρχεται από την ιταλική χερσόνησο. Η ανεξαρτησία της χώρας από την Ισπανία σε συνδυασμό με  την φιλική προς τους μετανάστες πολιτική συντέλεσε στην οικονομική εκτόξευση της χώρας των «γκαούτσος». Μεγάλο ποσοστό Ιταλών εγκαταστάθηκε στην Λα Μπόκα βρίσκοντας δουλειά στο λιμάνι αλλά και στο εμπόριο ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τον λαϊκό χαρακτήρα της γειτονιάς.

Η ανάπτυξη σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής (νέα σχολεία, νοσοκομεία, μοντέρνα κτίρια) δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο και το ποδόσφαιρο. Η λίγκα από τις 6 ομάδες αυξήθηκε στις 15 με την Μπόκα να είναι μία από τις ευνοημένες και να παίρνει το εισιτήριο για την μεγάλη κατηγορία. Στην πρώτη της χρονιά τερματίζει 5η με μόλις δύο ήττες. Παράλληλα το προχωράει το θέμα του γηπέδου και μπαίνουν οι βάσεις για τη νέα έδρα η οποία στη συνέχεια θα εξελιχθεί στο θρυλικό πλέον Μπομπονέρα. Το 1924 ο σύλλογος μετακομίζει στην διασταύρωση των δρόμων Brandsen και Del Crucero (Del Valle Iberlucea σήμερα), για να χτίσει ένα νέο στάδιο. Το γήπεδο όμως δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ομάδας και το 1938 αποφασίζει να χτίσει αυτό που πλέον αποτελεί το όνειρο του κάθε ποδοσφαιρόφιλου.

Οι κόποι και τα όνειρα των πέντε εφήβων γίνονται πραγματικότητα το 1919. Η Μπόκα Τζούνιορς κατακτά το πρώτο της πρωτάθλημα και βάζει τις βάζεις για την πρώτη χρυσή γενιά την δεκαετία του 1920 με πέντε πρωταθλήματα Αργεντινής για την ομάδα των μεταναστών.  Όσο ο χρόνος περνούσε μεγάλωνε και το στάτους της Μπόκα. Τον Μάιο του 1940 ανοίγει τις πόρτες στο κοινό το νέο γήπεδο και το 1953 προστίθεται και τρίτο επίπεδο εξεδρών με την μορφή να θυμίζει  κουτί με σοκολατάκια, ένα γήπεδο σε σχήμα D, με τρεις εξέδρες με καμπύλη και μια ακόμα εντελώς ευθεία που δεν έχει σχέση με το υπόλοιπο γήπεδο.

Με τα χρόνια δεν ήταν λίγα τα ονόματα εκείνων που έπαιξαν σημαντικό ρόλο για την εκτόξευση των Γενοβέζων και να φτάσουν στο στάτους που έχουν τώρα στο παγκόσμιο στερέωμα, αλλά κανείς δεν πρέπει να ξεχνά την ιδρυτική πεντάδα. Ο Μπαλιέτο είναι ουσιαστικά ο νονός του συλλόγου, ενώ διετέλεσε τόσο πρόεδρος όσο και τερματοφύλακας. Ο Σάνα από την πλευρά του είναι ο άνθρωπος που πρόσθεσε το Τζούνιορς στο όνομα του κλαμπ, ενώ πρόσφερε τις υπηρεσίες και σε άλλες θέσεις κατά την διάρκεια των πρώτων σημαντικών χρόνων. Όσον αφορά τον Σκαρπάτι, έλαβε μέρος στο πρώτο ματς της Μπόκα, αλλά τα όσα έκανε ως γραμματέας του συλλόγου για την προώθηση του ονόματος Μπόκα στην ιταλική κοινότητα είναι αυτά που δεν έχουν ξεχαστεί ποτέ.

Τέλος, όσον αφορά τους δύο Έλληνες, τον Χουάν και τον Θεόδωρο, η Μπόκα Τζούνιορς έγινε οικογενειακή υπόθεση, αφού και τα πέντε αδέρφια από την Χίο βοήθησαν από κάποιο πόστο, με τον Θεόδωρο να έχει το ταμείο του συλλόγου, ενώ ο Χουάν επέβλεπε με τον γιο του τα έργα για την δημιουργία του νέου γηπέδου. Μάλιστα, έφτασε στο σημείο να κλέβει ξύλο από το κεντρικό ταχυδρομείο του Μπουένος Άιρες (χτιζόταν την ίδια περίοδο) και να το μεταφέρει στο γήπεδο.

Ένα αιώνα και κάτι μετά η συνάντηση των πέντε ιδρυτών της Μπόκα Τζούνιορς στο παγκάκι της Plaza Solis αποτελεί κάτι σαν μύθος για την ιστορία αυτού του κλαμπ κι ένα μαρμάρινο μνημείο είναι εκεί για να θυμίζει το τι έκαναν οι πέντε αυτοί έφηβοι φίλοι. Εκεί που έβαλαν τις βάσεις όχι απλά για έναν σύλλογο που θα εκπροσωπούσε επάξια τους εργάτες της Λα Μπόκα, αλλά και όλους αυτούς τους μετανάστες που άφησαν τα πάντα για την Γη της Επαγγελίας χιλιάδες μίλια μακριά. “