Μέσι: Més que un jogador!

Μέσι: Més que un jogador, “παραπάνω από ένας παίκτης”, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της κληρονομιάς που ο Λιονέλ αφήνει στη Μπαρτσελόνα. Και να ισχύει 100%, όχι για λόγους συναισθηματικούς, βασικά. Βλέπετε, οι οπαδοί της Μπάρτσα, ασφαλώς και δεν εγκαταλείπουν ποτέ το δόγμα του “Més que un club”. Αλλά από τον Ιούλιο του 1968, […]

Μέσι: Més que un jogador, “παραπάνω από ένας παίκτης”, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της κληρονομιάς που ο Λιονέλ αφήνει στη Μπαρτσελόνα. Και να ισχύει 100%, όχι για λόγους συναισθηματικούς, βασικά. Βλέπετε, οι οπαδοί της Μπάρτσα, ασφαλώς και δεν εγκαταλείπουν ποτέ το δόγμα του “Més que un club”. Αλλά από τον Ιούλιο του 1968, όταν  καθιερώθηκε το μότο “περισσότερο από ένας σύλλογος”, πολλά έχουν αλλάξει. Το  “Més que un club το περιέλαβε σε μια ομιλία του ο 32ος πρόεδρος της ομάδας, Ναρσίς ντε Καρέρας. Και γράφτηκε αμέσως με πύρινα γράμματα στην καρδιά των “μπλαουγκράνα”. Διότι, ακόμη τότε, ίσχυε κιόλας και τυπικώς.

Η Μπαρτσελόνα, τότε -και για πολλά χρόνια ακόμη- στη σκιά της Ρεάλ, εκφράζει ό,τι ονομάζεται “καταλανικό”. Μια άλλη νοοτροπία από την “πρωτευουσιάνικη”. Μια άλλη κουλτούρα, αιώνων. Η Καταλονία πάντοτε ένιωθε πιο “Μεσόγειος” και πιο “Γαλλία” απ’ ότι (μαδριλένικη, ανδαλουσιάνικη και καστιλιάνικη) Ισπανία.

Γράφει ο Στέλιος Μαρκάκης

Σε μια κόντρα που κρατάει επισήμως από το 1659 (!), οι Καταλανοί νοιώθουν Καταλανοί και μόνο και πολύ λιγότερο “Ισπανοί”. Πάντοτε είχαν αποσχιστικές τάσεις. Πάντοτε διακατέχονταν από πνεύμα πιο δημοκρατικό, ανξάρτητο, αλέγρο και ελεύθερο.

Επί δικτατορίας Φράνκο (1936-1975), η απέχθεια για την κεντρική κυβέρνηση κορυφώθηκε. Και μόλις πρόσφατα, το 2017, στο δημοψήφισμα που οι συνταγματικές αρχές της Ισπανίας κατέστησαν άκυρο, οι Καταλανοί ψήφισαν την αυτονομία τους σε ποσοστό… 92%!

Από τη UNICEF στους χορηγούς -και τον Ροσέλ…

Από τον Ναρσίς ντε Καρέρας και μετά, ωστόσο, μεσολάβησαν πολλά. Από τη διαφήμιση της UNICEF στη φανέλα, η Μπαρτσελόνα πέρασε στην εποχή των χορηγών. Από την υποδειγματική “συλλογική” διαχείριση, πέρασε στη φυλάκιση του Σάντρο Ροσέλ (προέδρου από το 2010-214) για ξέπλυμα χρημάτων και στήσιμο αγώνων στη Βραζιλία -αθωώθηκε, πάντως, το 2019. Γενικά:

Από την εποχή της αθωότητας, η Μπαρτσελόνα πέρασε στην εποχή του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Αναγκαστικά, ίσως -ίσως και όχι- αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Αν είναι “παραπάνω από ένας σύλλογος”, πια, αυτό συμβαίνει επειδή, όπως όλα τα κλαμπ του επιπέδου της, δεν είναι πλέον σύλλογος. Είναι μια μεγάλη εταιρεία.

Όπως η Τάδε εταιρεία πουλάει π.χ. κινητά τηλέφωνα, έτσι και η Μπάρτσα πουλάει ποδοσφαιρικό προϊόν.

Ο Λιονέλ Μέσι υπήρξε για την “Μπαρτσελόνα Α.Ε.”, ότι ας πούμε υπήρξε το iPhone για την Apple. Η κληρονομιά που αφήνει, ωστόσο, δεν αποτιμάται οικονομικά, ούτε ως “τομή” στην “εταιρική” της ιστορία. Όντως. Δεν υπήρξε άλλος ποδοσφαιριστής που να συνεισέφερε τόσο πολύ στην ποδοσφαιρική – corporative “ενηλικίωση” της Μπαρτσελόνα. Αν έγινε κορυφαίο ποδοσφαιρικό brand name με αξία άνω των 4 δισ. ευρώ και ετήσιο τζίρο πάνω από 800.000.000 το χρόνο η Μπάρτσα, εν πολλοίς το οφείλει στον Αργεντινό.

Η κληρονομιά του, είναι 100% καταλάνικος συναισθηματισμός!

Η ιστορία της όμως δεν θα τον καταγράψει, φυσικά, ως… “πάγιο κεφάλαιο”. Ως “asset”. Θα τον καταγράψει ως γνήσιο ήρωα. Διότι για τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα σε όλο τον κόσμο, ασφαλώς και η ομάδα ποτέ δε θα είναι αριθμοί. Θα είναι πάντοτε ένα πολύ πιο σύνθετο και απείρως πιο ρομαντικό ιδεολόγημα.
Και γι’ αυτό ο Λιονέλ δε θα ξεχαστεί ποτέ.

Η μεγαλύτερη κληρονομιά του Μέσι στη Μπαρτσελόνα, δεν είναι τόσο οι τίτλοι -υπό την έννοια της οικονομικής εκτίναξης που έφεραν οι τίτλοι αυτοί. Είναι 100% καταλάνικος συναισθηματισμός. Είναι ό,τι ακριβώς κάνει τους “μπλαουγκράνα” να νοιώθουν ότι η ομάδα τους είναι “περισσότερο από ένα σύλλογος”. Να νοιώθουν για κείνην υπερήφανοι και δυνατοί.

Πριν από τον Αργεντινό, που πρωτοέπαιξε με την πρώτη ομάδα στην μεγάλη κατηγορία στις 16 Οκτωβρίου του 2004, απέναντι στην Εσπανιόλ, η ομάδα είχε, μέσα σε σχεδόν ένα αιώνα, κατακτήσει ένα Πρωταθλητριών (το μακρινό 1992), 4 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ, 16 πρωταθλήματα και 24 Κύπελλα. Μαζί της πήρε… τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά 10 πρωταθλήματα, άλλα 7 Κύπελλα, τρία Παγκόσμια Συλλόγων, 3 UEFA Σούπερ Καπ, 8 Σούπερ Καπ Ισπανίας… (Και η λίστα συνεχίζεται…)

Ακόμη και το αιώνιο “άχτι” απέναντι στη Ρεάλ άλλαξε -στατιστικά- ο Μέσι. Οι συνολικά 34 εγχώριοι και διεθνείς τίτλοι που πήρε μαζί της βοήθησαν να πηγαίνουν τώρα “χέρι-χέρι” με τη μισητή αντίπαλο σε “κούπες”. Και, βέβαια, μην ξεχνάμε και ότι από τα συνολικά 672 (!) γκολ που έχει πετύχει σε 778 εμφανίσεις με τη Μπάρτσα, τα 26 τα έχει βάλει στα 45 “Ελ Κλάσικο” στα οποια έχει αγωνιστεί…

Més que un jogador!

Κάθε διευθύνων σύμβουλος εταιρείας ποδοσφαιρικού προϊόντος θα έτριβε τα χέρια του από ένα πάγιο κεφάλαιο με τέτοια υπερ-απόδοση. Για τους οπαδούς της Μπάρτσα όμως, ο Μέσι είναι κάτι πολύ πιο πολύτιμο. “Περισσότερο από ένας ποδοσφαιριστής”. Més que un jogador!

Κατ’ αρχάς, η αφοσίωσή του στην ομάδα, είναι τέτοια που μόνο φανατικός οπαδός μπορεί να δείξει. Κι αν δεν έγινε τελικά, όπως λέγαμε τις προάλλες μέλος του ολιγάριθμου πανθέου των “αιώνια πιστών”, μάλλον δε φταίει εκείνος. Θα μάθουμε ίσως τι φταίει όταν θα μιλήσει ο ίδιος -προανήγγειλε σήμερα συνέντευξη Τύπου για αύριο, 8 Αυγούστου. Ό,τι κι αν πει, δε θα αλλάξει τι νοιώθουν οι φίλοι της Μπαρτσελόνα γι’ αυτόν.

Είναι ο παίκτης που ποτέ δε γύρισε την πλάτη στην ομάδα. Είναι σύμβολο αφοσίωσης, πείσματος και πάθους. Στον τελικό με την Εστουντιάντε ντε Λα Πλάτας, όταν η Μπάρτσα πήρε το πρώτο της Παγκόσμιο Συλλόγων, το 2009, ο Μέσι σκόραρε με το στήθος στο 110΄ κι έκανε τον Πεπ Γκουαρδιόλα να δακρύσει στον πάγκο!

Ο Μέσι έκανε τη Μπάρτσα Co να μοιάζει Més que un club

Σε μια εποχή που το χρήμα κυβερνά το ποδόσφαιρο (και σ’ αυτήν η Μπαρτσελόνα δεν είναι κάτι παραπάνω από ένας ακόμη σύλλογος), ο Μέσι δεν υπήρξε ένας ακόμη ποδοσφαιριστής. Ένας jogador de futebol. Υπήρξε κάτι παραπάνω, όσο κι αν ακριβοπληρωνόταν. Més que… Υπήρξε “σημαία” και σήμα-κατατεθέν. Κέντρο αναφοράς. Φάρος.  Έκανε τη Μπαρτσελόνα σύλλογο στον οποίο και οι καλύτεροι ήθελαν να πάνε όχι απλώς επειδή θα πληρώνονταν καλά, αλλά και επειδή θα τον είχαν για συμπαίκτη.

Πέρα από τα έσοδα που της απέφερε, ο “Més que un jogador”, πρόσθεσε τεράστιο κύρος και αίγλη στην ομάδα της Καταλονίας. Εκείνος την έκανε να μοιάζει més que un club, ακόμη κι όταν οι διοικήσεις της την έκαναν, με τα χρόνια, εταιρεία. Υπέγραψε σ’ αυτήν πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, που λέει ο λόγος. Μικρό παιδί, στα 13 του. Έζησε για μήνες μόνος του στη Βαρκελώνη. Ξεπέρασε ένα ορμονολογικό πρόβλημα υγείας που είχε. Έπαιξε με την τρίτη της ομάδα. Με τη δεύτερη ομάδα.

Παιδιά που είναι σήμερα 18 και 20 χρονών δε θυμούνται Μπάρτσα χωρίς Μέσι.

Όλα αυτά τα χρόνια, οι προτάσεις έπεφταν βροχή στα πόδια του. Αλλά ουδέποτε υπέκυψε. Και η στάση του αυτή ήταν που προσέδιδε στην ομάδα του κι έναν διαφορετικό χαρακτήρα, όχι Big Corporation, αλλά μεγάλης, διαφορετικής, ξεχωριστής και σπάνιας ποδοσφαιρικής οντότητας.

“Μάγκας” και εξαιτίας της Εθνικής Αργεντινής

Κι επειδή η ομάδα Μπαρτσελόνα Co μπορεί να είναι αναγκασμένη να παίζει το παιχνίδι με τους όρους του, αλλά οι οπαδοί της όχι, να πούμε κι αυτό. Ο Μέσι θα μπορούσε, φυσικά, να έχει αγωνιστεί με την Εθνική Ισπανίας. Με πολύ καλύτερες πιθανότητες να κερδίσει τίτλους. Προτίμησε όμως τη φανέλα της χώρας του.

Κι αυτός -για να καταλάβετε τι σημαίνει “καταλάνικος συναισθηματισμός”, που λέγαμε πιο πάνω- είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο τον εκτίμησαν οι οπαδοί της Μπάρτσα! Τον θεώρησαν μάγκα, επειδή διάλεξε το δύσκολο δρόμο…

Συνηθίζουμε να λέμε ότι “ουδείς” είναι αναντικατάστατος. Και ίσως, σε βάθος χρόνου, έτσι να είναι. Πάντως, φανέλα με το Νο10 δεν ανακοινώθηκε από την ομάδα εφέτος. Και δεν είναι καθόλου απίθανο να αποσυρθεί γενικώς. Αλλά, ποιος ξέρει;

Μπορεί, πράγματι, κάποιος, κάποτε να ξαναγίνει “Μέσι” για τους οπαδούς της Μπάρτσα. Δεν είναι όμως εύκολο να συμβεί αυτό. Ούτε και πολύ πιθανόν. Και, πάντως, αυτό το “κάποτε” μάλλον θα είναι μακρινό…