Τζάστιν Φασάνου: Ο πρώτος ομοφυλόφιλος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

  O Τζάστιν Φασάνου ήταν ο πρώτος έγχρωμος ποδοσφαιριστής για τον οποίο ομάδα της Αγγλίας ξόδεψε 1 εκατομμύριο λίρες. Ήταν επίσης ο πρώτος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που παραδέχθηκε ανοιχτά πως είναι ομοφυλόφιλος. Θα δούμε λοιπόν την ιστορία του που δυστυχώς είχε τραγικό τέλος.   Ξεκίνησε την καριέρα του με την φανέλα της Νόριτς. Οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις καθώς και […]

  O Τζάστιν Φασάνου ήταν ο πρώτος έγχρωμος ποδοσφαιριστής για τον οποίο ομάδα της Αγγλίας ξόδεψε 1 εκατομμύριο λίρες. Ήταν επίσης ο πρώτος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που παραδέχθηκε ανοιχτά πως είναι ομοφυλόφιλος. Θα δούμε λοιπόν την ιστορία του που δυστυχώς είχε τραγικό τέλος.

  Ξεκίνησε την καριέρα του με την φανέλα της Νόριτς. Οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις καθώς και το εντυπωσιακό γκολ που πέτυχε απέναντι στη Λίβερπουλ (χαρακτηρίστηκε γκολ της χρονιάς το 1980) έφεραν το ενδιαφέρον της Νότιχγαμ Φόρεστ. Για να πραγματοποιηθεί η μεταγραφή χρειάστηκε η ομάδα του Μπράιαν Κλαφ να βγάλει από τα ταμία της 1 εκατομμύριο λίρες ( μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή η Φόρεστ ήταν μέσα στις κορυφαίες ομάδες στην Αγγλία έχοντας κατακτήσει ένα πρωτάθλημα τον 1978 και δύο συνεχόμενα κύπελα πρωταθλητριών το 1979 και το 1980). 

Έτσι τον Αύγουστο το 1981 πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη μεταγραφή έγχρωμου ποδοσφαιριστή σε μεγάλη ομάδα του Νησιού. Δυστυχώς τα πράγματα δε πήγαν καλά καθώς δεν προσαρμοστικέ στις απαιτήσεις της Φόρεστ με τον Μπράιαν Κλαφ να έχει παράπονα και από την εξωγηπεδική του ζωή. Οργίαζαν οι φήμες πως έκανε επισκέψεις σε gay μπαρ κάτι που είχε εκνευρίσει τον σκληρό και ιδιόρρυθμο προπονητή. Χαρακτηριστικός ο παρακάτω διάλογος που είχε  αναφέρει στην αυτοβιογραφία του ο Κλαφ “Τζάστιν, πού πας αν θες να πάρεις μια φραντζόλα ψωμί” τον ρώτησα. “Σε έναν φούρνο, υποθέτω”. “Πού πας αν θες να πάρεις ένα μπούτι αρνιού;”. “Στον χασάπη”. “Ε τότε γιατί συνεχίζεις να πηγαίνεις σε αυτό το κωλοκλάμπ με τις αδελφές;”  

  Στη συνέχεια της καριέρας του αγωνίστηκε σε διάφορες ομάδες της Αγγλίας, της Σκωτίας και των ΗΠΑ χωρίς ποτέ να καταφέρει να βρει τη φόρμα που είχε στη Νόριτς λόγο τραυματισμών και έχοντας πάντα  αντιμετωπίσει  ρατσιστική συμπεριφορά στις ομάδες που αγωνίστηκε. 

  Το 1990 τον πλησίασε η εφημερίδα ‘’Sun’’ για να δώσει μια αποκλειστική συνέντευξη στην οποία αποκάλυψε πως είναι ομοφυλόφιλος. Ισχυρίστηκε πως είχε κάποια στιγμή σχέση με έναν παντρεμένο βουλευτή του συντηρητικού κόμματος με τον οποίο είχαν γνωριστεί σε gay bar του Λονδίνου. Μετά από αυτές τις δηλώσεις ο αδερφός του, Τζον (επίσης επαγγελματίας ποδοσφαιριστής με μεγάλη καριέρα στη Γουίμπλεντον) δήλωσε ότι “Ο Τζάστιν είναι η ντροπή, το απόβλητο της οικογένειας”.

  Το 1997 ο Τζάστιν Φασάνου έχει τερματίσει τη ποδοσφαιρική του καριέρα και είχε ξεκινήσει να εργάζεται ως προπονητής στον Καναδά. Ένα χρόνο αργότερα όμως ένας 17χρονος του έκανε μήνυση για σεξουαλική κακοποίηση. Η αστυνομία πήγε στο σπίτι του για να τον συλλάβει όμως ο Τζάστιν είχε προλάβει να επιστρέψει στην Αγγλία. 

  Δύο μήνες μετά σε κάποιο εγκαταλελειμμένο γκαράζ στο Βόρειο Λονδίνο ο Τζάστιν έδωσε τέλος στη ζωή του δια απαγχονισμού. Σε σημείωμα που άφησε αρνήθηκε τις κατηγορίες λέγοντας πως υπήρχε απόλυτη συναίνεση από τη μεριά του νεαρού και πως γύρισε στην Αγγλία επειδή πίστευε πως στις Η.Π.Α δεν θα δικαζόταν δίκαια λόγο των σεξουαλικών του προτιμήσεων και πρόσθεσε ότι ‘’Κατάλαβα ότι είχα ήδη θεωρηθεί ένοχος. Δεν θέλω να ντροπιάσω περισσότερο τους φίλους μου και την οικογένειά μου’’. Τα τελευταία του λόγια στο χαρτί ήταν: “Ελπίζω ο Χριστός που αγαπώ να με υποδεχτεί σπίτι”. Μετά από αυτή τη πράξη πολλοί μετάνιωσαν για αυτά που του είχαν πει μεταξύ των οποίων και ο αδερφός του Τζον. Όμως το 2012 έδωσε μια άλλη διάσταση στην ιστορία λέγοντας πως ο αδερφός του δεν ήταν στη πραγματικότητα ομοφυλόφιλος αλλά απλώς αναζητούσε την προσοχή του κόσμου. 

  Αυτή ήταν η ιστορία του Τζάστιν Φασάνου του πρώτου επαγγελματία ποδοσφαιριστή που είχε το θάρρος να παραδεχθεί ότι είναι ομοφυλόφιλος. Τελικά οι ρατσιστικές συμπεριφορές των συντηρητικών κοινωνιών που έζησε του δημιούργησαν τέτοια ψυχολογική πίεση που δεν άντεξε και ‘’έφυγε’’ χωρίς κανένα δίπλα του. Μόνο μετά το θάνατο του αυτοί που τον είχαν αντιμετωπίσει κακοπροαίρετα κατάλαβαν που μπορεί να οδηγήσουν οι ρατσιστικές συμπεριφορές.