Τέμπη: Σπάσε (επιτέλους) το συρτάρι που κρύβεις την συνενοχή σου…

Ένας χρόνος οργής και ...ντροπής

Ο Κωνσταντίνος Τσίπτσιος δεν έπαψε να νιώθει οργή, ντροπή και τύψεις, για όλα όσα έκανε και…δεν έκανε, ώστε να μην φτάσουμε ΠΟΤΕ στα Τέμπη. 

1 χρόνο μετά η οργή δεν έσβησε. Απλώς έκανε PAUSE στις εκλογές… Όπως κάνει ανέκαθεν! 

Πέρασε ένας χρόνος από την πρωτοφανούς μεγέθους τραγωδία στα Τέμπη. Ακόμη, οι συγγενείς των θυμάτων, τα αγαπημένα τους πρόσωπα, οι οικείοι, όλος ο κόσμος απαιτεί δικαιοσύνη. Απαιτεί την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. Την άρση ασυλιών. Καθώς και το ξήλωμα του σαθρού και σάπιου συστήματος, που έφτασε την κατάσταση στην βραδιά του δυστυχήματος.

Ένας χρόνος, στον οποίο ο κόσμος έδειξε με το δάχτυλο συγκεκριμένα άτομα. Που διαδήλωσε. Που πόνεσε και λυπήθηκε για αγνώστους. Για τα δικά του παιδιά, αλλά και για τα παιδιά άλλων.

Ένας χρόνος που παρατηρήσαμε από την τηλεόραση, τα mainstream media, αλλά και τα μή, τις εξελίξεις. Κανιβαλίζοντας ελαφρώς. Προς τέρψιν του αιωνίου αισθήματος της δικής μας επανάστασης. Αυτής που το σώμα και η συνείδηση μας αποζητά εδώ και δεκαετίες. Καταπραϊναμε αυτό μας το αίσθημα με τις εικόνες και την πρόσκαιρη οργή που μας γεννήθηκε. Κοιμηθήκαμε στο μαλακό μαξιλάρι των άλλοθι.

Όλα ήταν τόσο ταιριαστά. “Θα δουν αυτοί!”, “Οι αλήτες!” “Τα παιδιά του κόσμου ρε; Τόσους νεκρούς;”, “Πως αντέχει αυτή η μάνα;”

“Πότε θα ξεσηκωθούμε;”…

Όμως, όπως όλα τα αισθήματα που δεν επιθυμούμε να τα κάνουμε πράξη, όπως όλες οι σκέψεις που δεν μας βολεύουν να τις δρομολογήσουμε, έτσι και τα Τέμπη έγιναν απλώς ένα show που…νιώσαμε αποκλειστικά από την Τηλεόραση.

Ποτέ δεν μπήκαμε στα παπούτσια των ανθρώπων που ένιωσαν την απώλεια. Ποτέ δεν θα καταφέρουμε να μπούμε, αν δεν φτάσει το πρόβλημα στην πόρτα μας.

Μάλιστα, σαν να μην έφτανε αυτό, μεσολάβησαν και εκλογές. Η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Εκεί όπου, θεωρητικά, ο λαός αναδεικνύει τους εκπροσώπους του. Εκείνους που θα αποφασίζουν εξ ονόματος μας.

Εκεί πατήθηκε το πιο ντροπιαστικό PAUSE! Εκεί που οι φταίχτες εκλέχτηκαν και πάλι. Εκεί όλες οι εικόνες που καταναλώσαμε από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο μπήκαν για λίγο στο συρτάρι. Σε εκείνο το συρτάρι, όλοι το γνωρίζετε. Όλοι το έχετε κάπου, σε μια γωνιά του σπιτιού σας. Μέσα σε εκείνο, που πιάνει ακόμη αράχνες η γυναικοκτονία, η κρατική βία, η οικονομική εξαθλίωση και η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης.

 Άραγε έχει άλλο χώρο σε αυτό το καταραμένο συρτάρι; Πόσα αντέχεις να καταχωνιάσεις, ώσπου να σπάσει και να βγουν όλα στην επιφάνεια;

Σε εκείνο το συρτάρι βάζουμε λοιπόν όλες μας τις σκέψεις, όταν καλούμαστε να πούμε την γνώμη μας. Να δείξουμε πως μετράει η ύπαρξη μας και πως έχουμε τον έλεγχο των ζωών μας. Εκεί αφήνουμε όσα θέλουμε να ξεχάσουμε. Δειλοί! Ανήμποροι! Παγωμένοι από φόβο…

Το κλειδώσαμε καλά-καλά. Φυλάξαμε το κλειδί στον κόρφο μας και περάσαμε το παραβάν. Σταυρώσαμε το ψηφοδέλτιο μας, εν μέσω λήθης.  Σαν σε όνειρο. Σε εκείνον τον εφιάλτη, από τον οποίο δεν μπορείς και, στην πραγματικότητα, δεν θες να ξυπνήσεις. Και το ρίξαμε στην κάλπη.

Στο ίδιο σχολείο που κάναμε τα πρώτα μας όνειρα, τα υποθηκεύσαμε και ήμασταν μάλιστα και χαρούμενοι για την περισπούδαστη πράξη μας. Στην ίδια αίσθουσα της παιδικής μας αθωότητας, υπογράψαμε την συνενοχή μας στο πιο φριχτό έγκλημα των τελευταίων δεκαετιών.

Οδεύοντας προς το σπίτι, χαμογελούσαμε. Είχαμε καταφέρει να φερθούμε και πάλι στις εκλογές σαν να είναι ακόμη ένα “ΠΑΟΚ- ΑΡΗΣ”.Σαν να είναι ένα παιχνίδι με νικητές και χαμένους.

Ξάφνου το χαμόγελο μας πάγωσε. Έγινε φρικιαστικό. Θύμισε εκείνες τις πορσελάνινες κούκλες. Που όσο όμορφες είναι έξω, άλλο τόσο κενές και άψυχες είναι στο εσωτερικό τους.

Θυμηθήκαμε το συρτάρι.

Τρέξαμε!

Με αγωνία πιάσαμε το κλειδί και με τρεμάμενο χέρι ξεκλειδώσαμε.

Τι φριχτό που είναι να ανοίγεις και πάλι τα μάτια όταν είναι πια αργά.

Πόσο άσχημο είναι να νιώθεις πως έχεις μερίδιο ευθύνης με τις ανώριμες επιλογές σου;

Πόσες φορές ακόμη θα επιλέξεις να κλειδώσεις όσα σε θυμώνουν και να ξεχάσεις; Να τους αφήσεις να σε δολοφονούν καθημερινά; Δεν είναι ανόητο να οπλίζεις το χέρι τους;

Τα Τέμπη είναι και δικό μας δημιούργημα.

Όρσε λοιπόν τα έργα σου οργισμένε και οργισμένη!

Εσύ και εγώ οδηγήσαμε το τρένο στην μοίρα του εκείνη την νύχτα.

Εμείς πορευόμαστε μονίμως με μότο μας το: “Πάμε και όπου βγει!”

Ατενίζουμε το μέλλον με τόσο κοντόφθαλμο τρόπο, που αγνοούμε τον γκρεμό που πλησιάζει. Χαμογελάμε μπροστά στην εντροπία του σύμπαντος που εμείς δημιουργούμε. Και έπειτα, όταν είναι αργά, θυμώνουμε. Φωνάζουμε.

Η φωνή όμως είναι βουβή. Έτσι όπως την ζητούν τα κανάλια και οι ιερείς. Έτσι όπως, τόσο γλυκά, τους βολεύει…

Σπάσε το συρτάρι, έστω και τώρα.

1 χρόνο μετά την οδυνηρή επέτειο, στης ζωής το ρημαδιό, ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙΣ!