Ο τέλειος άνθρωπος και μια ανεκπλήρωτη απαίτηση!

18/3/2004: Η ημερομηνία αυτή περνάει στην ιστορία σαν μια από τις πιο εμβληματικές στην ιστορία του τριφυλλιού. Εκείνο το βράδυ ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει την πανίσχυρη Μπαρτσελόνα στο κλειστό των Πατησίων. Το Σπόρτινγκ γεμίζει ασφυκτικά με τις 800 ψυχές να ανυπομονούν να δουν την επιστροφή ενός δικού τους αγαπημένου. Από τα μεγάφωνα του γηπέδου ανακοινώνονται οι […]

18/3/2004: Η ημερομηνία αυτή περνάει στην ιστορία σαν μια από τις πιο εμβληματικές στην ιστορία του τριφυλλιού. Εκείνο το βράδυ ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει την πανίσχυρη Μπαρτσελόνα στο κλειστό των Πατησίων. Το Σπόρτινγκ γεμίζει ασφυκτικά με τις 800 ψυχές να ανυπομονούν να δουν την επιστροφή ενός δικού τους αγαπημένου. Από τα μεγάφωνα του γηπέδου ανακοινώνονται οι 12άδες. Ακούγεται το δικό του. Η “στρούγκα” του Σπόρτινγκ σείεται. Τον αποθεώνει, τον χειροκροτά. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού κατεβαίνουν από την κερκίδα για να τον αγκαλιάσουν, να τον φιλήσουν. Τον υποδέχονται όπως του πρέπει. Όπως ακριβώς κάνουν οι οικογένειες με τα παιδιά τους όταν αυτά επιστρέφουν στο πατρικό τους. Οι επιθέσεις αγάπης προς το πρόσωπο του ξεχειλίζουν.

Επιμέλεια: Μίλτος Μεταξάς

Εκείνος ανταποκρίνεται με την σειρά του. Χαμηλώνει το βλέμμα και λυγίζει. Πρώτη φορά το κάνει αυτό! Πρώτη φορά δείχνει να είναι τόσο εκδηλωτικός με τα συναισθήματά του. Κατεβάζει το κεφάλι συγκινημένος δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του. Τους το ανταποδίδει απλόχερα με την συμπεριφορά του. Πηγαίνει προς την μεριά των οπαδών και τους χαιρετά. Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει την δεδομένη στιγμή. Στην πραγματικότητα τους έχει χαρίσει πολλά παραπάνω. Εξαιτίας του ο ΠΑΟ έγινε αυτοκρατορία. Έγινε το brand name που είναι σήμερα.

Ο κόσμος δεν σταματούσε. Συνέχιζε να φωνάζει. Περισσότερο για εκείνον παρά για την ομάδα του. Το κορεό με την εικόνα και τον αριθμό που φορούσε όσο αγωνιζόταν με τα πράσινα θα χαραχθεί ανεξίτηλα στο μυαλό του. Το κυριότερο όμως θα μείνει στην καρδιά του.

Την βραδιά εκείνη ο ΠΑΟ ηττάται από την Μπαρτσελόνα με 66-84. Δεν το θυμάται κανένας όμως. Όλοι ζούσαν την στιγμή και το σημαντικότερο απαιτούσαν ρυθμικά κάτι από την διοίκηση του Παναθηναϊκού. Τι ήταν αυτό??

“ΦΕΡ’ΤΟΝ ΝΤΕΓΙΑΝ ΠΙΣΩ, ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΕ”.

Συνέχεια. Ακατάπαυστα. Χωρίς την παραμικρή μείωση στην ένταση της φωνής τους. Μια παράκληση-απαίτηση που δεν έγινε ποτέ. Γιατί δυστυχώς ήταν αδύνατο να ξανασυμβεί. Ήταν από τις στιγμές που το συναίσθημα αυτού του παίκτη επικράτησε της λογικής.

Ο Ντέγιαν κέρδισε την αγάπη του κόσμου του τριφυλλιού. Δεν την αγόρασε πουλώντας οπαδιλίκι. Την κατέκτησε με κόπο, ταλέντο, ήθος και χαρακτήρα. Ο Ντέκι έχει καθιερωθεί στην συνείδηση του κόσμου του Παναθηναϊκού ως ένας από τους κορυφαίους. Είχε μπεί στο πάνθεον της ιστορίας. Και η σχέση αγάπης που είχε αναπτυχθεί μεταξύ αυτού και του κόσμου είχε στιβαρά θεμέλια. Δεν ήταν εφήμερη και επιφανειακή. Ήταν βαθιά, πραγματική και πέρα για πέρα αληθινή.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΔΩΣΑΝ, ΝΤΕΓΙΑΝ

Σε μια επαρχία της τότε Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, το Trebinje, ζούσε και εργαζόταν μια οικογένεια εργατών. Μετακόμισε εκεί την δεκαετία του ‘70. Ήταν μια εποχή που ο στρατάρχης και ηγέτης Τίτο προσπαθούσε να βάλει την χώρα του σε τροχιά ανάπτυξης. Και το κατάφερε. Η γείτονος χώρα έμπαινε στην δεκαετία της βιομηχανικής ανάπτυξης, της παραγωγής και της ευημερίας. Οι πολιτικές και οικονομικές συγκυρίες ευνόησαν τις οικογένειες να μετεγκατασταθούν στα μεγάλα αστικά κέντρα ούτως ώστε να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Μια αξιοπρεπή ζωή

Στις 2 Μαρτίου το 1973, ο επιστάτης του εργοστασίου ειδοποιεί τον Βάσο πως η γυναίκα του γεννάει. Ψύχραιμος, φεύγει από το εργοστάσιο και αναχωρεί για το χωριό να πάρει την γυναίκα του. Λίγες ώρες αργότερα, έρχεται στον κόσμο ο γιος τους. Το όνομα που του έδωσαν ήταν Ντέγιαν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΕΝΑ ΑΤΙΘΑΣΟ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΤΑΛΕΝΤΟ

Ο Ντέγιαν, δεν συνήθιζε να παίζει ποδόσφαιρο, όπως έκαναν τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Του άρεσε το μπάσκετ. Ήδη από τα 12 του χρόνια ξεχώριζε. Ο Πρβούλοφ μιλούσε για το ταλέντο του. Τον συνέκριναν, μάλιστα, με τον ξάδερφο του Ντράζεν Πέτροβιτς. Τότε ήδη ο Ντράζεν έπαιζε μπάσκετ και όλοι μιλούσαν για το επόμενο μεγάλο ταλέντο που βρισκόταν στα σκαριά του Γιουγκοσλαβικού μπάσκετ.

Λίγο πριν τα 15 του χρόνια, ο Μποντιρόγκα είχε ξεπεράσει τα 2 μέτρα ύψος. Εκείνος ξεχώριζε σε σχέση με τους συνομήλικους του. Όχι μόνο σωματοτυπικά. Άλλωστε μιλάμε για καλαθοσφαιριστές. Ο μικρός είχε από τότε εκτόπισμα. Είχε απόλυτη συναίσθηση του χώρου και χρόνου εντός των τεσσάρων γραμμών. Κάθε φορά που έπιανε την μπάλα έκανε πράγματα ασυνήθιστα, μαγικά.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο προπονητής του, τον ώθησε στο να βγάλει δελτίο. Ο Πρβούλοφ τον είχε υπό την προστασία του. Ήξερε, όμως, πως δεν μπορούσε να τον βοηθήσει άλλο. Οι δυνατότητες του ήταν περιορισμένες. Ήθελε αλλά δεν μπορούσε. Ο Ντέγιαν έπρεπε να κάνει το βήμα παραπάνω. Χρειαζόταν κάποιον που θα του έδινε ώθηση. Θα του παρείχε, γνώση, εμπειρία και θα δάμαζε το δυσθεώρητο ταλέντο του. Μάλλον… δεν θα το δάμαζε αλλά θα το άφηνε να απλωθεί.

Αυτός ήταν ο Μίοντραγκ “Sija” Νίκολιτς. Ο Νίκολιτς ήταν θρύλος του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ, παλιά δόξα της εθνικής και της ΟΚΚ Beograd.

Σε αυτό που ξεχώριζαν τα σοσιαλιστικά κράτη σε σχέση με τα υπόλοιπα, ήταν η επένδυση στην μαζικότητα. Παράγωγο αυτού του συστήματος ήταν και αυτός. Ο Ντέγιαν Σρζιτς, τον ανέλαβε στα κλιμάκια της εθνικής. Ο Ντέγιαν θα προπονούταν και θα είχε καθοδήγηση πλέον με έναν από τους καλύτερους. Θα γνώριζε τους θρύλους του μπάσκετ. Τους λόγους για τους οποίους ασχολήθηκε και εκείνος με την καλαθοσφαίριση.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Ο “ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ” ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΝΤΕΓΙΑΝ

Οι εμφανίσεις του Ντέγιαν με την φανέλα της Proleter του Zrenjanin, ξεκίνησαν να βγαίνουν και εκτός ορίων Vojvodina. Είχε αρχίσει να γίνεται ντόρος γύρω από το όνομα του. Με τις εμφανίσεις του ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ήθελαν να πάρουν γεύση και όψη από το ταλέντο του. Κορυφαίοι προπονητές αναρωτιούνται ποιος είναι αυτός ο μικρός.

Ο Σρζιτς τον συμπεριέλαβε αμέσως στην εθνική εφήβων. Συνειδητοποίησε αμέσως πως πρόκειται περί μεγάλου prospect. Αυτός μαζί με τον Ρέμπρατσα.

Όλοι έλεγαν τα καλύτερα για εκείνον. Εκθείαζαν το ταλέντο του το οποίο ξεχείλιζε σε κάθε του επαφή με την μπάλα. Ήταν ντροπαλό παιδί όμως. Μέχρι και το καλημέρα του ήταν δύσκολο. Άνθρωπος ωστόσο με απαράμιλλο ήθος και φυσικά αθεράπευτα δουλευταράς.

Εντός των 4 γραμμών μεταμορφωνόταν. Αποκτούσε αυτοπεποίθηση. Γινόταν θρασύς, αυθάδης με τις αντίπαλες άμυνες που τον υποτιμούσαν. Στα 16 του χρόνια έπαιζε όχι μόνο με το σώμα αλλά και με το μυαλό. Σκεφτόταν όπως μόνο ένας βετεράνος του μπάσκετ. Χρησιμοποιούσε κιόλας μια περίεργη κίνηση που έθετε νοκ-αουτ κάθε αμυντικό σχηματισμό.

ΤΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ

Ο Ντέγιαν είχε μόλις κλείσει τα 16 του χρόνια. Το καλοκαίρι του 1989 θα διεξαγόταν ένα μπασκετικό τουρνουά στην Ράβα (ανήκει σήμερα στην επικράτεια της Κροατίας). Σε εκείνο το τουρνουά θα συμμετείχε και η Ζαντάρ. Θα τον έβλεπε και ο ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής ανδρών Κρέζμιρ Τσόσιτς.

Βλέποντας τον μικρό Ντέγιαν να αγωνίζεται, η θρυλική προσωπικότητα των “Πλάβι” ένιωσε δέος. Αμέσως μετά το πέρας του τουρνουά φρόντισε να ενημερωθεί για τον νεαρό. Ενδελεχώς. Ήθελε να ξέρει τα πάντα. Κίνησε διαδικασίες για να τον πάρει στην Ζαντάρ.

Επισκέφθηκε πάνω από 2 φορές την οικογένεια του στο Klek. Έβαλε λυτούς και δεμένους για να τον αποκτήσει. Πίεσε αφάνταστα την Proleter να αθετήσει το προσύμφωνο με την Vojvodina και να το δώσει στην Ζαντάρ.

Φημολογείται πως την στιγμή συνάντησης του Τσόσιτς με τον Βάσο και την Μίλκα βρισκόταν ανάμεσα τους και ο ξάδερφος του Ντράζεν. Όταν μιλούσε ο Τσόσιτς για τον Ντέγιαν, ο Ντράζεν υπερθεμάτιζε για τον “Ντέκι”. Εκθείαζε τον ξάδερφο τους κάθε δυνατή στιγμή.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ “ΣΕΡΒΟΣ” ΚΑΙ Η ΦΡΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Παρέφρασα αυτή την ρήση γιατί μόνο έτσι είναι εφικτό να αναδείξω τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην ζωή του Ντέγιαν. Δυστυχώς όμως όχι μόνο στην ζωή ενός τεράστιου αθλητή αλλά και στις ζωές εκατομμυρίων Γιουγκοσλάβων. Σε ανθρώπους που βίωσαν τον ξεριζωμό από τα σπίτια τους. Είδαν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν σε ένα καθεστώς βίας, πολέμου, εχθροπραξιών, μίσους και ακραία διχαστικού φανατισμού. Πολλοί πέθαναν, άλλοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν για να επιβιώσουν ωστόσο ένα είναι σίγουρο, ότι τα πάντα είναι ρευστά και αβέβαια σε τόσο φρικαλέες συνθήκες.

Μπορούμε να θεωρούμε καταστάσεις προδιαγεγραμμένες, ότι μπορούμε να τις οργανώσουμε και να τις υπολογίσουμε. Τα πάντα μπορούμε να καθορίσουμε εκτός από την Ιστορία. Δυστυχώς όταν παρεμβαίνει αυτή, εμείς αναγκαζόμαστε να υποκύψουμε. Βρίσκεται πάντα εκεί για να μας υπενθυμίζει και να μας δείχνει την πιο χυδαία και την πιο αισχρή πλευρά της ζωής.

Το 1991, λοιπόν, το κλίμα στην Γιουγκοσλαβία δεν ήταν καθόλου καλό. Ο φανατισμός και το μίσος περίσσευαν. Η υφέρπουσα πολεμική διάθεση από ομάδες αυτονομιστών θεωρούταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε την Ενωμένη Γιουγκοσλαβία σε εμφύλιο. Το όραμα του Τίτο για μια ενωμένη Γιουγκοσλαβία διαλυόταν. Η πρώτη χώρα που θα διακήρυττε την ανεξαρτησία της στα μέσα του 1991 ήταν η Σλοβενία (Ιούνιος 1991) και έπειτα θα ξεσπούσε ο “Πόλεμος των 10 ημερών”.

Για άλλη μια φορά οι ακραίοι και οι εθνικιστές κέρδισαν. Από τις κινήσεις του Τούτζμαν, η Κροατία θα ακολουθούσε τον δρόμο της Σλοβενίας έναν χρόνο μετά.

Όλα αυτά, ενώ ο Ντέγιαν, ένας Σέρβος με καταγωγές από την Βοσνία-Ερζεγοβίνη βρισκόταν σε κροατικό περιβάλλον. Σαν να λέμε το εξής: Κάνετε ένα πείραμα και βουτήξτε σπίρτα στην βενζίνη.

Ο Τσόσιτς, ωστόσο, ένιωθε υποχρεωμένος να προστατέψει τον Ντέγιαν. Πρωτίστως, απέναντι στην οικογένεια του. Ο κόουτς, αποδείχθηκε, δεύτερος πατέρας για τον νεαρό. Τον έπεισε πως ήταν σωστό να τον ακολουθήσει. Είχε απέναντι του έναν 17χρονο μακριά από τους γονείς του. Εκείνος ένιωθε χαμένος σε έναν κόσμο και μια πραγματικότητα που εκείνος δεν ευθυνόταν. Είδε την ζωή του να διαλύεται επειδή κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για εκείνον. Αυτοί οι “άλλοι”……..

Αυτό το οποίο βίωνε ο Ντέγιαν ήταν λυπηρό, οδυνηρό, ψυχοφθόρο. Ένα δυσνόητο μίσος για την Σερβία και τον λαό της. Ρατσισμός και υποτιμητικές συμπεριφορές που ποτέ του δεν κατάλαβε.

Ο “Κρέζο” προσπάθησε να φέρει τον πιτσιρικά στην Ελλάδα, σε μια χώρα φιλικά προσκείμενη στην Σερβία.

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΟΝ ΨΩΜΙΑΔΗ ΠΡΟΕΔΡΟ ΚΑΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Με τις αναφορές εδώ να πικραίνουν εμάς τους ΑΕΚτζήδες, η πρώτη ομάδα στην οποία απευθύνθηκε ο Τσόσιτς ήταν η ΑΕΚ. Γνωστή άλλωστε και η αδελφική σχέση των οπαδών μας με την Παρτιζάν Βελιγραδίου. Ήθελε, λοιπόν, ο Τσόσιτς να δώσει τον Μποντιρόγκα μαζί με τον Τάρλατς στην ΑΕΚ. Όταν ,φυσικά, συνειδητοποίησε πως ακόμα κουμάντο κάνει ο Ψωμιάδης “την έκανε με ελαφρά” και συνάμα αθόρυβα.

Ο θρύλος αναφέρει πως οι δυο νεαροί Γιουγκοσλάβοι έκαναν προπονήσεις με την ΑΕΚ και έπεφταν για ύπνο σε δυο ντιβάνια κάτω από τις κερκίδες του κλειστού “Γιώργος Μόσχος”. Η Ιστορία προφανώς δεν τελεσφόρησε. Άκρη δεν βρέθηκε ποτέ.

Ο Τσόσιτς εν συνεχεία στράφηκε μέσω του Σρζιτς στον Γιάννη Ιωαννίδη, τότε προπονητή του Ολυμπιακού. Ο “ξανθός” τους είχε δει στο ΣΕΦ και είχε πάθει την “πλάκα” του. Εισηγήθηκε αμέσως στον Κόκκαλη να τους κλείσει και με χρήματα αδιανόητα πολλά για την εποχή. Προϋπόθεση ωστόσο ήταν ο Ντέγιαν να “ελληνοποιηθεί”.

Εκείνος, όμως, δεν πρόδωσε ποτέ την πατρίδα του ούτε για μια στιγμή, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Λέτε ρε παιδιά να ετοιμαζόταν από τότε για αυτό που ερχόταν με την μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό?

Στην Ζαντάρ δεν είχε αγωνιστεί ακόμα σε επίσημο παιχνίδι. Όσο μεγάλος παίκτης και να θεωρούταν, όποιες προδιαγραφές και να πληρούσε για τους Κροάτες παρέμενε ένας Σέρβος. Μια απειλή εντός των τειχών. Κόκκινο πανί μόνο και μόνο για την καταγωγή του. Και σκεφτείτε πως ήταν και προστατευόμενος του προπονητή της εθνικής Γιουγκοσλαβίας.

Ο νεαρός Ντέγιαν εκείνο το διάστημα έκανε προπονήσεις ατομικής βελτίωσης με τον Σλάβκο Τρίνιτς. Ο τελευταίος είχε εργαστεί με τον Άριαν Κόμαζετς και τον Τόνυ Κούκοτς. Δούλευε για ώρες μαζί του, αδιάκοπα. Εκείνος μίλησε με την σειρά του στον Σρζιτς προκειμένου να επιληφθεί της καταστάσεως και να μην χαθεί αυτό το ταλέντο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5: ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟ

Κάπου εκεί ήρθε η συμμετοχή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων, που διεξαγόταν στο Γκρόνινκγεν της Ολλανδίας. Ο “Ντέκι” έκανε απίθανα πράγματα. Βγήκε MVP και μέλος της καλύτερης πεντάδας του τουρνουά. Αμέσως εντάχθηκε στην Μεσογειακή ομάδα της Γιουγκοσλαβίας στους Μεσογειακούς Αγώνες της Αθήνας. Κατέθεσε για άλλη μια φορά τα διαπιστευτήρια του. Με τις παρουσίες και στα δυο τουρνουά επισήμανε πως πρόκειται για τον επόμενο μεγάλο παίκτη του Ευρωπαϊκού Μπάσκετ.

Τα πράγματα, πίσω στην πατρίδα χειροτέρευαν. Η έκρυθμη κατάσταση στην Κροατία δεν του επέτρεψε να συνεχίσει ούτε καν τις ατομικές προπονήσεις, καθώς στην ομάδα έτσι και αλλιώς δεν είχε χρόνο συμμετοχής.

Εκεί, λοιπόν, ήρθε και μια σωστή, σωτήρια θα χαρακτήριζα, παρέμβαση από την Αμερική. Σίγουρα λυτρωτική και σε καμία περίπτωση σαν εκείνες τις αποστολές του ΝΑΤΟ. Ένας πρώην παίκτης της ομάδας είχε αποσυρθεί και μεταβεί στις ΗΠΑ. Ο Νεντέλικο Οστάρεβιτς, τηλεφώνησε στον μεγάλο αδερφό του Ντέγιαν, τον Ζέλικο. Σκοπός του ήταν να πείσει την οικογένεια του “Ντέκι” να μεταναστεύσει όπως ακριβώς επιθυμούσε και  ο προπονητής και μέντορας του Τσόσιτς.

Ο νεαρός δεν έπρεπε να χαραμιστεί και να εγκλωβιστεί στις συνθήκες εξαθλίωσης που δημιουργεί ο πόλεμος. Έπρεπε να αγωνιστεί. Θα ήταν αμαρτία να καταστραφεί η μπασκετική του καριέρα και κατ’ επέκταση το άπειρο ταλέντο που διέθετε.

Και εδώ έρχεται η μοίρα να παρέμβει. Την δεδομένη στιγμή, αρχοντικά. Ο “Ντέκι” ταξιδεύει για την Τέργεστη και την μεταγραφή του στην Στεφανέλ. Ο τόπος που μεγαλούργησε ο πατριάρχης του Γιουγκοσλαβικού μπάσκετ, Άζα Νίκολιτς. Σταθμός στην καριέρα, η συνεργασία με τον Μπόγκταν Τάνιεβιτς.

Ο Τάνιεβιτς τον παρακολούθησε δυο φορές. Ξετρελάθηκε. Μάλιστα αυτό που είπε στον Τσόσιτς ήταν τόσο μεγαλειώδες όσο και η πορεία που θα ακολουθούσε ο Ντέγιαν στο μπάσκετ.

“ΕΔΩ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΥΚΟ MAGIC”

Εντυπωσιάζεται τόσο που πείθει τον Μπέπι Στεφανέλ να τον υπογράψει και ας μείνει εκτός δράσης έναν χρόνο. Ακόμα και να έπιανε θέση ξένου στην ομάδα και προκαλούσε κάποια “ελαφρά δυσλειτουργία” στην ομάδα. Δεν είχε κλείσει καν τα 18 του και θα λάμβανε ένα μεγαλοπρεπές συμβόλαιο. Του άξιζε.

Το ένστικτο του “Μπόσα” αλάνθαστο. Η Στεφανέλ καταθέτει πρόταση και η Ζαντάρ δέχεται. Βλέπετε ήταν τα χρήματα αυτά, σημαντικά. Ειδικά σε εποχή εμφυλίου πολέμου, όπου οι οικονομικές δυσκολίες διαδέχονταν η μία την άλλη.

Ο Ντέγιαν συμμετέχει στις προπονήσεις της Στεφανέλ και κάνει κάτι το ασυνήθιστο. Αρνείται να σουτάρει και να πάρει προσπάθεια στα 5 πρώτα λεπτά. Το κάνει επανειλημμένα. Ο Τάνιεβιτς, το παρατηρεί, το καταγραφεί. Αναρωτιέται για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Και τον ρωτάει. Η απάντησε που λαμβάνει ήταν απλά “αρρωστημένη”.

Ο Ντέγιαν αποκρίνεται το εξής: “ Δεν σουτάρω για να προλάβω να διαβάσω όλο το παιχνίδι, συμπαίκτες, αντιπάλους ακόμα και την συμπεριφορά των προπονητών”. Ο Τάνιεβιτς σάστισε, τρελάθηκε. Ο πιτσιρικάς ήταν φαινόμενο.

Αυτή την απάντηση, εξάλλου, μόνο ένας που ξεχώριζε θα μπορούσε να την έχει δώσει. Ένας αυτόφωτος που δεν έχει ανάγκη να μιμηθεί κάποιον διότι από μόνος του θεωρείται σημείο αναφοράς.

Στα 19 του χρόνια, αγωνίζεται στον πρώτο επίσημο αγώνα με την Στεφανέλ για την Ιταλική Λίγκα. Γίνεται ο νεότερος παίκτης στην ιστορία του πρωταθλήματος. Την σεζόν 92-93 η Στεφανέλ τερματίζει τέταρτη και όλοι μιλούν για μια ομάδα έκπληξη. Μια ομάδα κάτω του μετρίου αγωνιστικά, θα αγωνίζεται από του χρόνου στο Κύπελλο Κόρατς. Από ομάδα κομπάρσο εξελίσσεται σε ομάδα πρωταγωνίστρια.

Εκείνη την αγωνιστική περίοδο, ο Μποντιρόγκα σκοράρει 32 πόντους απέναντι στην Μπενετόν του Τόνυ Κούκοτς και 51 απέναντι στην Reggio Calabria του Σάσα Βολκόφ.

Δεν παίζει σε συγκεκριμένη θέση. Αγωνίζεται ελεύθερα και κατά την βούληση του επιλέγει την θέση του είτε είναι η θέση “2”, είτε η “3”, είτε η “4”. Ο Τάνιεβιτς σε ερώτηση δημοσιογράφων απαντά αφοπλιστικά ότι μπορεί να είναι 2,05 μ. ο Μποντιρόγκα αλλά πάντα εντός του παρκέ αυτός είναι ο playmaker. Ανεξάρτητα την θέση που επιλέγει να αγωνιστεί.

Το δίδυμο Μποντιρόγκα-Φούτσκα αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για την δημιουργία μιας εκ των πιο μοντέρνων και αντισυμβατικών ομάδων στην ιστορία όχι μόνο των Ευρωπαϊκού αλλά και του Παγκόσμιου μπάσκετ.

Η Στεφανέλ αποτελεί πλέον ένα από τα πιο ενδιαφέροντα project του Ιταλικού πρωταθλήματος. Τόσο ενδιαφέρον μάλιστα που ο Τάνιεβιτς πείθει τον Νάντο Τζεντίλε να γίνει μέλος της. Μετακομίζει στην Τεργέστη και αρχίζει κάτι μεγαλειώδες να χτίζεται.

Η Στεφανέλ διασύρει κάθε αντίπαλο, οδηγεί την κούρσα του πρωταθλήματος και ηττάται για πρώτη φορά τον Δεκέμβρη. Βρίσκεται πάνω από κάθε αντίπαλο ακόμα και από την Buckler του Ντανίλοβιτς.

Στο Κόρατς, στην πρώτη της σεζόν φτάνει μέχρι τον τελικό. Αντίπαλος της ο ΠΑΟΚ των Κένεθ Μπάρλοου, Μπάνε Πρέλεβιτς, Κλίφ Λεβινγκστον, Γουόλτερ Μπέρι και Ζόραν Σάβιτς. Ο μεγαλύτερος ΠΑΟΚ όλων των εποχών. Σε έναν τελικό που χαρακτηρίστηκε το ΠΙΟ ΤΕΛΕΙΟ ΜΑΤΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΙΚΩΝ.

Η Στεφανέλ χάνει τον τελικό (ευτυχώς για την ελληνική ομάδα) και για να είμαστε ακριβείς ο ΠΑΟΚ κερδίζει εμφατικά, ενώ χάνει και το Πρωτάθλημα από ένα Buzzer του Κάρλτον Μάιερς.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΤΡΑΞΙΟΝ

Στο σημείο αυτό, ήρθε και η κρούση από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και το ΝΒΑ. Επιλέχθηκε στο νούμερο 51 των ντράφτ από τους Σακραμέντο Κίνγκς. Η απάντηση του κατηγορηματικά αρνητική. Όχι επειδή δεν ήθελε ενδεχομένως αλλά επειδή δεν ξεχνούσε. Δεν μπορούσε να ξεχάσει την συμπεριφορά των Αμερικάνων απέναντι στον ξάδερφό του Ντράζεν Πέτροβιτς.

Η Στεφανέλ καθιερώθηκε στην ελίτ του ιταλικού μπάσκετ. Τρεις συνεχόμενοι τελικοί Κόρατς. Νταμπλ το 1996 και όλα αυτά με τον Ντέγιαν να σημειώνει μέσο όρο 22,3 πόντους και 70% στα σουτ.

Μετά την αποχώρηση του Ντανίλοβιτς, ο Ντέγιαν ήταν το πρώτο όνομα στην μαρκίζα, αφού πρώτα είχε μετακομίσει στο Μιλάνο και την ιστορικότερη ομάδα της λίγκας την Scarpette Rosse. Νιώθει όμως κάτι να του λείπει.

Στα 23 του χρόνια και με τις Ευρωπαϊκές ομάδες να ποδοπατιούνται για το ποια θα τον, εκείνος δείχνει αναποφάσιστος και μπερδεμένος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΣΤΗΝ «ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ»

Αυτή ήταν η συμπεριφορά με την οποία αντιμετώπιζαν τον Ντέγιαν οι Ευρωπαϊκές ομάδες. Αντίστοιχη με αυτή των υπηκόων και των λαών στους βασιλιάδες. Το καλοκαίρι του ‘96 ο Μποντιρόγκα μετακομίζει στην Μαδρίτη, για λογαριασμό της Ρεάλ. Ο Ομπράντοβιτς τον ήξερε από την εθνική Γιουγκοσλαβίας και παροτρύνει την διοίκηση να του παρέχει “γη και ύδωρ” για να τον κάνει μέλος της.

Η μεταγραφή ολοκληρώνεται και με το καλημέρα….τίτλος. Κύπελλο Κυπελλούχων απέναντι στην Βερόνα, στον τελικό που διεξήχθη στην Λευκωσία. Κερδίζει το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη για άλλη μια φορά στην καριέρα του αλλά χάνει τους τελικούς από την Μπαρτσελόνα του Σάσα Τζόρτζεβιτς με 3-2.

Ο Ζέλικο αποχωρεί από την Μαδρίτη και μετακομίζει στο Τρεβίζο. Τον θέλει μαζί του στην Μπενετόν. Η Ρεάλ όμως τον δένει με συμβόλαιο 1 εκ. Δολαρίων τον χρόνο. Ένα εκατομμύριο καθαρά για την πάρτη του και μόνο. Τα συμβόλαια αυτά δεν σπάνε, παρά μόνο με πρακτικές Κοσκωτά.

Οι τίτλοι που έρχονται είναι ατομικοί και πάλι. Ανακηρύσσεται MVP και κάπου εκεί αρχίζει το πιο όμορφο σημείο στην καριέρα. Εκεί που θα αγαπηθεί όσο πουθενά αλλού και θα αρχίσει να μαζεύει τους τίτλους με το τσουβάλι σε συλλογικό επίπεδο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8: ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ

Στα 25 του χρόνια εξακολουθεί να είναι το πιο “καυτό” όνομα στην Ευρώπη. Κάπου εκεί, όμως, η “τετράγωνη” λογική, η ορθολογική σκέψη και η ψυχραιμία, στοιχεία που διέπουν την προσωπικότητα του “Ντέκι” θα συναντηθούν με την τρέλα του κατά τεκμήριο μεγαλύτερου ‘Έλληνα παράγοντα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, του Παύλου Γιαννακόπουλου.

Ο αείμνηστος Παύλος είναι διατεθειμένος να κάνει τον ΠΑΟ την μεγαλύτερη αυτοκρατορία της Ευρώπης. Και εάν ο ερχομός του Ντομινίκ και το Ευρωπαϊκό στο Παρίσι ήταν η αρχή, τότε αυτό που ακολούθησε με τον ερχομό του Ντέγιαν θα μπορούσε να παρομοιαστεί μόνο με την εκτόξευση του Apollo στο διάστημα.

Αυτός αποτέλεσε την βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το οικοδόμημα της πιο επιτυχημένης ομάδας του ελληνικού αθλητισμού.

ΟΠΩΣ ΤΟ ‘99

Στην πρώτη του χρονιά στην Ελλάδα ο Ντέγιαν είναι εκείνος που οδηγεί τον ΠΑΟ στο πιο εμβληματικό πρωτάθλημα στην ιστορία του συλλόγου. Το πρωτάθλημα που αποτέλεσε εφαλτήριο στην οικοδόμηση της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας σε Ελλάδα και Ευρώπη τα τελευταία 25 χρόνια. Εκείνη την ημέρα φυτεύτηκε το γονίδιο του νικητή. Εκείνος ανακηρύσσεται πολυτιμότερος παίκτης του πρωταθλήματος και πρωταθλητής Ελλάδας για την χρονιά ‘98-’99. Στο παιχνίδι μέσα στο Φάληρο πέτυχε 19 πόντους από τους 62 της ομάδας του.

Δευτερόλεπτα πριν την λήξη του αγώνα και ενώ το πανηγύρι στις εξέδρες του ΣΕΦ έχει φουντώσει από τους φίλους του τριφυλλιού, ο Ντέγιαν….”τρελαίνεται”. Με ένα μπάσιμο διαμορφώνει το τελικό σκορ και αμέσως τρέχει στην πλευρά που βρίσκονται οι οπαδοί του ΠΑΟ. Φιλάει το έμβλημα στην φανέλα και ζητάει με μια του κίνηση από τους πράσινους οπαδούς να μην σταματήσουν να τραγουδούν. Με μια του κίνηση απλή, σηκώνοντας τα χέρια. Ήταν αρκετό!!

Για πρώτη φορά ο Ντέγιαν δείχνει να γίνεται ένα με μια ομάδα. Λατρεύεται από τους οπαδούς και εκείνος λατρεύει αυτή την ομάδα. Αγάπη αμοιβαία, λοιπόν!

Το καλοκαίρι του ‘99 ο Παύλος φέρνει τον Ομπράντοβιτς από την Μπενετόν και τον Ρέμπρατσα. Μαζί, πακέτο και τους δυο! Κλείνει με συνοπτικές διαδικασίες και τον Οντέτ Κάτας. Και γίνεται…..πρωταθλητής Ευρώπης. Στο κλειστό της Πυλαίας και αφού καθαρίζει με συνοπτικές διαδικασίες στον ημιτελικό την Εφές καθαρίζει και την Μακάμπι στον τελικό. Λίγο αργότερα θα στεφθεί και πρωταθλητής Ελλάδας για την σεζόν 2000.

ΤΟ ΠΙΟ ΑΝΤΡΙΚΙΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ-ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΜΠΟΛΟΝΙΑ

Το 2002 ο Παναθηναϊκός δεν κατέκτησε κάποιο εγχώριο τρόπαιο καθώς μοιράστηκαν μεταξύ ΑΕΚ (πρωτάθλημα) και ΟΣΦΠ (κύπελλο), όμως η πραγματική εποποιία του Παναθηναϊκού της εποχής Μποντιρόγκα, είναι το τρίτο Ευρωπαϊκό, μέσα στην Μπολόνια.

Αντίπαλος στον τελικό η στρατοσφαιρική Μπολόνια του Έτορε Μεσίνα, των ΝΒΑers και του Μανού Τζινόμπιλι. Ο Παναθηναϊκός την έκανε να υποκλιθεί. Την κέρδισε με μια σπουδαία ανατροπή. Υπογραφή σε αυτή την νίκη έβαλε για άλλη μια φορά ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Συγκλονιστική συνεισφορά σε αυτόν τον τελικό είχε και ο Ιμπραήμ Κουτλουάι.

Ο Ντέγιαν ανακηρύσσεται πολυτιμότερος παίκτης της Ευρωλίγκα, της φάσης των 16 και του Final-4. Μόνος του….. Όλα εκείνος γιατί μόνο εκείνος μπορούσε!!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9: ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ Η “ΑΥΛΑΙΑ” ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΛΗ

Το καλοκαίρι του 2002 το συμβόλαιο του Ντέγιαν με τους πράσινους λήγει. Η καρδιά του λέει ΠΑΟ, η λογική προστάζει Βαρκελώνη. Για ακόμα μια φορά, εκείνος αφήνει στον αυτόματο την λογική και εκείνος απλά ακολουθεί.

Η Μπαρτσελόνα διαθέτει ένα συγκλονιστικό ρόστερ. Έχει στην σύνθεση της τον Φούτσκα, τον Γιασικεβίτσιους, τον Ναβάρο. Ποτέ όμως δεν έχει στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης…….Μέχρι να αριβάρει εκείνος!!

Η λήξη της σεζόν? Μαντέψτε! Βρίσκει την Μπαρτσελόνα Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Κατακτά επιτέλους το πολυπόθητο τρόπαιο που τόσο πολύ έλειπε από το παλμαρέ της. Ο “Ντέκι” σίφουνας που στο πέρασμα του τα σάρωσε όλα. Πρωτάθλημα Ισπανίας, Κύπελλο, Σούπερ Καπ και φυσικά Πρωτάθλημα Ευρώπης. Ανακηρύσσεται σε όλα ο Πολυτιμότερος Παίκτης σε όλες τις τελικές φάσεις των διοργανώσεων.

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΤΟΥ ΝΤΕΓΙΑΝ

Στον τελικό της Ευρωλίγκας το 2003 θα έρθει και πάλι αντιμέτωπος με την Μπενετόν. Και θα την ξανακερδίσει για άλλη μια φορά. Σχεδόν μόνος. Έβαλε 20 πόντους και 8 ριμπάουντ και εκείνο το 76-65 έμεινε στην ιστορία ως ο τελικός του Μποντιρόγκα.

Λίγους μήνες πριν από τα 30 του χρόνια ο Ντέγιαν παρέμενε ο κορυφαίος. Κάθε πάτημα του το αποδείκνυε εμφατικά. Το πιο σημαντικό, το σπουδαιότερο επίτευγμα του, όμως δεν ήταν τίποτα από όλα όσα αναφέραμε. Αντιθέτως, είναι αυτό που ήρθε στις 23 Ιουνίου 2004. Εκείνη η ημέρα είναι αυτή που ολοκλήρωσε εκείνον και την γυναίκα του Ιβάνα Μέντιτς ως οντότητες. Ήρθε στον κόσμο ο γιος του, Νίκολα.

Με τα ευχάριστα γεγονότα να διαδέχονται το ένα το άλλο, εκείνος κατάλαβε πως έπρεπε η “κουρτίνα” να πέσει. Η συνεργασία με την Μπαρτσελόνα τελείωσε. Και το μεγαλοπρεπές φινάλε έπρεπε να δοθεί στην πόλη που αυτοκράτορα. Ο “αιώνιος παίκτης” στην “αιώνια” πόλη. Στη Ρώμη!!

Με την Ρόμα δεν κέρδισε κάποιο τίτλο! Δεν πήγε για αυτό όμως εκεί! Είναι η πόλη στην οποία ήταν επιβεβλημένο να ακουστεί το χειροκρότημα. Και ήταν διαρκές αυτή την φορά. 30 λεπτά κράτησε! Όλο το γήπεδο για 30 λεπτά χειροκροτούσε. Λύγισε και όπως έκανε πάντα όταν ήθελε να δακρύσει κατέβαζε το κεφάλι. Μόνο που αυτή την φορά δεν ήταν απλά συγκίνηση, ήταν μια υπόκλιση στον κόσμο που τον αγάπησε. Σε μια παράσταση που κράτησε για 17 χρόνια, γεμάτη απείρου κάλους μπασκετικό θέαμα, η οποία δίδαξε ήθος και μεγαλοσύνη, τα 30 λεπτά είναι ελάχιστα!

Στις 8 Ιουνίου του 2007, ο Μποντιρόγκα ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την ενεργό δράση.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10: SEX, DROGA I BODIROGA- Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, Η ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το πιο μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή του Ντέγιαν ήταν η Εθνική Γιουγκοσλαβίας. Μπορεί να μην ανέφερα πολλά στην αρχή γιατί πολύ απλά έπρεπε αυτό το κομμάτι να έχει όσο τον δυνατόν περισσότερο συνοχή και φυσικά στοιχεία για την τεράστια Εθνική που πλέον αναγράφεται σε βιβλία της αθλητικής ιστορίας.

Την δεκαετία του ‘90 και με τις δημοκρατίες της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας να κηρύττουν η μια μετά την άλλη της ανεξαρτησία τους, οι Σέρβοι αντιμετωπίζονταν από την παγκόσμια κοινή γνώμη ως σφαγείς, ως αιμοσταγείς δολοφόνοι.

Στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992, η Κροατία συμμετείχε ως ανεξάρτητη χώρα και με δική της ολυμπιακή ομάδα. Η Σερβία πάλι είχε αποκλειστεί έπειτα από απόφαση της Ολυμπιακής επιτροπής. Οι Κροάτες σε μια ομάδα που αποτελούταν από τον Πέτροβιτς, Κούκοτς, Κόμαζετς, Βρανκοβιτς, Ράτζα κατέκτησαν το αργυρό μετάλλιο. Δεχόμενοι τριάντα πόντους και κάτι ψιλά από την dream team.

Η Γιουγκοσλαβία όμως ήταν εκεί! Μπορεί να ήταν πλέον μόνο Σέρβοι και Μαυροβούνιοι αλλά την δεκαετία του 90 τα παρέσυρε όλα στο διάβα της.

Στο Ευρωμπάσκετ του 95 που διοργανώνεται στην Αθήνα οι Γιουγκοσλάβοι κατακτούν το χρυσό μετάλλιο. Ακόμα και στο κλειστό του ΟΑΚΑ από τους και καλά φίλους των Σέρβων, Έλληνες, το μίσος ακουγόταν σε όλο το μήκος και πλάτος του γηπέδου. Συνθήματα μίσους, εκφράσεις που δεν άρμοζαν σε έναν λαό όπως οι Σέρβοι. Εκείνη την δουλειά τους την έκαναν. Ο Ντέγιαν έγινε πρωταθλητής Ευρώπης με την Γιουγκσλαβία.

Στην Ατλάντα το 1996, η Ομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας (με αυτή την ονομασία αγωνιζόταν) εκπλήρωσε ο “Ντέκι” ακόμα ένα απωθημένο του. Κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο χάνοντας μόνο από την dream team. Καθοδηγούμενοι από τους μετρ, Ίβκοβιτς και Ομπράντοβιτς και έχοντας στην σύνθεση τους Ρέμπρατσα, Ντίβατς, Τζόρτζεβιτς, Ντανίλοβιτς, Πάσπαλι, Τομάσεβιτς, Σάβιτς και τον Ντέγιαν να είναι το πιο λαμπρό αστέρι της ομάδας. Το αργυρό μετάλλιο ήταν γεγονός.

Το τρένο δεν σταμάτησε εκεί. Επόμενος σταθμός. Ευρωμπάσκετ 1997. Χρυσό μετάλλιο και εκεί! Οι Σέρβοι διατηρούν πλέον τα σκήπτρα για 4 συναπτά έτη.

ΜΟΥΝΤΟΜΠΑΣΚΕΤ 1998- Ο ΝΤΕΓΙΑΝ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Το 1998 η Αθήνα διοργανώνει το παγκόσμιο πρωτάθλημα μπάσκετ στο ΟΑΚΑ. Θεωρείται φαβορί για μετάλλιο ενδεχομένως και για το χρυσό από την στιγμή που οι Αμερικάνοι δεν κατεβαίνουν με τα πρωτοκλασάτα ονόματα. Στον ημιτελικό αντιμετωπίζει την Γιουγκοσλαβία και ηττάται. Οι Γιουγκοσλάβοι θα κατακτήσουν το χρυσό μετάλλιο με αντίπαλο τους την Ρωσία. Ο Μποντιρόγκα ανακηρύσσεται ως ο καλύτερος παίκτης του τουρνουά. Κατακτά επίσης ακόμα δυο σημαντικές διακρίσεις: Καλύτερος Γιουγκοσλάβος αθλητής και Καλύτερος Αθλητής από την Γιουγκοσλαβική Ολυμπιακής Επιτροπή. Πλέον τα έχει όλα.

1999-2001: Σαν να μην έφταναν όλα όσα είχαν περάσει οι Σέρβοι, ήρθε και το ΝΑΤΟ. Το Κόσσοβο διεκδικεί την ανεξαρτησία του και οι Σέρβοι κατηγορούνται ως εγκληματίες πολέμου. Ο ΟΗΕ ζητάει την παρέμβαση του ΝΑΤΟ. Και οι βομβαρδισμοί αρχίζουν….. Η Ατλαντική συμμαχία αποδεικνύει την “φιλειρηνική” της διάθεση βομβαρδίζοντας άμαχο πληθυσμό. Όπως είχε πει και η Κλίντον (αυτή ήταν υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ-άκουσον, άκουσον) “Μαχόμαστε για την ειρήνη”. Η κατάσταση γίνεται φρικτή. Περισσότερο από ήδη ήταν. Πολλοί Σέρβοι εγκαταλείπουν την χώρα τους, αναγκαζόμενοι να προστατευτούν.

Τα ίδια αυτά χρόνια οι παίκτες της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας είχαν έναν επιπρόσθετο λόγο να αγωνίζονται! Να προσφέρουν χαρά στους συμπατριώτες. Όσο μπορούσαν. Κερδίζουν και το Ευρωπαϊκό του 1999. Και παραμένουν πρωταθλητές Ευρώπης. Βγαίνουν τρίτοι στο Ευρωπαϊκό της Τουρκίας και ξανανεβαίνουν στον θρόνο το 2001 στην Τουρκία. Ο Ντέγιαν ήταν εκεί. Μέσα σε όλες τις χαρές.

2002: ΤΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

ΟΙ Η.Π.Α διοργανώνουν το παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2002 στην Ινδιανάπολη. Οι παίκτες της Γιουγκοσλαβίας βλέπουν την διοργάνωση αυτή ως την κατάλληλη ευκαιρία. Βρίσκουν το απόλυτο κίνητρο. Ακόμα και εκείνοι που ίσως να μην ήταν τόσο κ@#@#μένοι. Ο Ντέγιαν πλέον θεωρείται ο παλαίουρας, ο ηγέτης! Συμπαραστάτες ο Πέτζα Στογιάκοβιτς, ο Βούγιανιτς και ο Ντίβατς στον δικό του τελευταίο χορό.

Βρίσκουν τις Η.Π.Α στον προημιτελικό και τους κατεδαφίζουν, όπως τα αεροπλάνα τους δίδυμους πύργους. Τους νικάνε με 81-78. Ο Ντέγιαν μαζί με τα δικά του F-16 τους “βομβάρδισαν” και τους χάλασαν το πάρτι.

Στον τελικό αντιμετωπίζουν την Αργεντινή των Σκόλα, Ντελφίνο, Τζινόμπιλι, Νοτσιόνι και τους κερδίζουν στην παράταση. Αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο το οποίο φέρει με περηφάνια ο στρατηγός Ντέγιαν.

Κατά διαβολική σύμπτωση, θα πει, κάποιος ότι ο Μποντιρόγκα ήταν μέλος σε ομάδες όταν εκείνες βρίσκονταν στην απόλυτη ακμή τους. Ναι, είναι η απάντηση. Επειδή βρισκόταν εκείνος σε αυτές. Αυτός τις γιγάντωνε. Τις μετέτρεπε σε φαβορί και στην συνέχεια σε νικητές.

Σήμερα ο Ντέγιαν είναι ένας εκ των ιδρυτών του ιδρύματος (Group Seven Children’s Foundation) ενός ιδρύματος που βοηθάει φτωχά παιδιά στην Σερβία.

Δηλώνει οπαδός του Παναθηναϊκού και της Παρτιζάν ενώ το 2015 βραβεύτηκε από την διοίκηση του ΠΑΟ ως μέλος της καλύτερης πεντάδας στην ιστορία του τριφυλλιού. Τέλος, συγκαταλέγεται στους 50 αθλητές με την μεγαλύτερη συνεισφορά στην ιστορία της Ευρωλίγκα.

Εάν κάτι έχει χαραχθεί ανάγλυφα στην ψυχή μου για αυτόν τον παίκτη είναι το εξής: Στο παιχνίδι του ΠΑΟ με την Μπαρτσελόνα ένας φίλος των πράσινων πετάει ένα κασκόλ προς το μέρος του. Το κασκόλ κάθεται στον ώμο του, λες και είχε κάποιον μαγνήτη πάνω του. Εκείνος το φιλάει και το κρατάει ως ενθύμιο. Το προστατεύει και το αφήνει στην θέση στον πάγκο της ομάδας. Ίσως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αναδείξει το μεγαλείο της ψυχής του και το πόσο αγαπούσε τον Παναθηναϊκό. Χωρίς φαμφαρισμούς και βαρύγδουπες εκφράσεις. Χωρίς υπερβολές και άθλια οπαδιλίκια. Με μια τόσο απλή κίνηση! Αγνά και πάνω από όλα με σεβασμό σε εκείνους που του χάρισαν έκδηλα και κιμπάρικα το συναίσθημα της αγάπης αλλά και απέναντι στους αντιπάλους. Έτσι έπαιζε και μπάσκετ. Όσο πιο απλά γινόταν…Για αυτό ήταν τόσο μαγικός και τόσο τέλειος. Διότι στην περιπλοκότητα και στο θεαθήναι των υπολοίπων, η μεγαλοσύνη και το ταπεραμέντο του ξεχώριζε απλά και μόνο επειδή…..περπατούσε.