Μπέμπης με ύψος 2 μέτρων και 3 ελατοστών!

Το ημερολόγιο γράφει 24 Ιουνίου του 1989. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ελλάδα αντιμετωπίζει την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση για τα ημιτελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ που διεξάγεται στο Ζάγκρεμπ. Σκοπός της η πρόκριση στον τελικό της διοργάνωσης και η διατήρηση των σκήπτρων που επάξια κατέκτησε δυο χρόνια πριν στο κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με αντίπαλο όπως […]

Το ημερολόγιο γράφει 24 Ιουνίου του 1989. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ελλάδα αντιμετωπίζει την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση για τα ημιτελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ που διεξάγεται στο Ζάγκρεμπ. Σκοπός της η πρόκριση στον τελικό της διοργάνωσης και η διατήρηση των σκήπτρων που επάξια κατέκτησε δυο χρόνια πριν στο κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με αντίπαλο όπως και τότε την Σοβιετική Ένωση.

Ίσως η πιο ιστορική διοργάνωση στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ καθώς έμελλε να συναντηθούν ο Ντράζεν Πέτροβιτς (πολυτιμότερος παίκτης), ο Νίκος Γκάλης, ο Τόνυ Κούκοτς και ο Άρβιντας Σαμπόνις. Για τον τελευταίο αυτό το τουρνουά ήταν το κύκνειο άσμα όπως είχε προαναγγείλει και ο ίδιος.

Το χρονόμετρο ήθελε περίπου 1,5 λεπτό για να μηδενίσει. Ο Τιχονένκο κάνει διείσδυση στο ελληνικό καλάθι. Σηκώνεται από μέση απόσταση και αστοχεί. Ο Στεργάκος παίρνει το ριμπάουντ και πασάρει την μπάλα στον συγκλονιστικό Νικ (πέτυχε 45 πόντους) ο οποίος σπρώχνει την ομάδα σε έναν ακόμα ελληνικό αιφνιδιασμό. Μπροστά του δυο αντίπαλοι. Ο Γκάλης προσπαθεί να βρει χώρο και χρόνο για να σουτάρει αλλά δεν μπορεί. Κινείται κάτω από το καλάθι, στην base line. Γυρνάει για να βρει ελεύθερο συμπαίκτη και κάνει μια άτσαλη πάσα. Εκείνος σώζει την κατοχή βγαίνει στις 45 μοίρες στο τρίποντο και ευστοχεί…….  Η Ελλάδα είναι μπροστά στο σκορ με 81-80. Δευτερόλεπτα μετά και έπειτα από δυο καλές άμυνες η Ελλάδα είναι ξανά στον τελικό μιας ακόμα ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Σε ένα παιχνίδι που ο Γκάλης έκανε όργια πετυχαίνοντας 45 πόντους, αρκεί μόνο μια στιγμή για να αντιληφθεί κάποιος το μεγαλείο του Φάνη. Στην φάση που εκείνος σκοράρει το τρίποντο με το οποίο η Ελλάδα μπαίνει μπροστά στο σκορ. Ο Γκάλης σηκώνει τα χέρια και πανηγυρίζει όχι όταν η μπάλα καταλήγει στο καλάθι των Σοβιετικών αλλά μόλις φεύγει από τα χέρια του… Ναι καλά διαβάζετε. Την στιγμή που η μπάλα ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ. Ίσως αυτό είναι ένα από τα επιτεύγματα του. Δηλαδή, σε μια εποχή που το μερίδιο της δημοσιότητας και της καταξίωσης πήγαινε στον Γκάλη και στον Γιαννάκη κατά κύριο λόγο εξαιτίας της Εθνικής και του Άρη, αυτός ο τύπος είχε καταφέρει να θεωρείται ισότιμο μέλος μιας τέτοιας εθνικής. Δεν κατέκτησε ποτέ τους τίτλους που του άρμοζαν, δεν έλαβε ποτέ χρήματα και φήμη αντάξια του μεγέθους του. Βασικά, ποτέ δεν τα απαίτησε και ο ίδιος. Δεν ήταν ποτέ στο προσκήνιο γιατί ο ίδιος συνειδητά δεν ήταν μέρος του και φυσικά από εκείνη την εθνική εκείνος, ο Γκάλης και ο Γιαννάκης ήταν οι μοναδικοί που θα μπορούσαν να σταθούν σε υψηλό επίπεδο στο ΝΒΑ. Και πάλι όμως αυτός ο “αγαθός γίγαντας” επέλεξε τους φίλους και την οικογένεια του από το να πάει να δοκιμαστεί στους Ατλάντα Χοκς. Τέτοια ήταν η ψυχή του….Τόσο αγνή…….

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο: ΕΝΑΣ “ΕΥΤΡΑΦΗΣ” ΧΟΡΕΥΤΗΣ

Ο Φάνης δεν ξεκίνησε το μπάσκετ σε νεαρή ηλικία. Αντιθέτως…..Αυτό που του άρεσε ήταν οι παραδοσιακοί χοροί και αυτούς μάθαινε μέχρι περίπου τα 15. Η επαφή του με το μπάσκετ ήταν αρχικά “οπτική”. Πήγαινε στην αθλητική ακαδημία στην οποία μετείχε και ο αδερφός του και απλά παρακολουθούσε τις προπονήσεις των υπολοίπων. Εκείνη την εποχή στην αθλητική Ακαδημία μέλος της ήταν και ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Η επιθυμία του να χάσει κάποια περιττά κιλά ήταν ο λόγος που τον έφερε σε επαφή με την “σπυριάρα”. Ο μεγαλύτερος αδερφός του τον μύησε στον κόσμο του μπάσκετ και αποδείχθηκε αρκετό.

Εκείνη την εποχή οι αλάνες και οι γειτονίες αποτελούσαν το κύτταρο του ελληνικού αθλητισμού και αυτές ήταν υπαίτιες για την γέννηση των επόμενων αθλητών που θα στελέχωναν τους ελληνικούς συλλόγους. Κάπως έτσι γεννήθηκε μπασκετικά και ο Φάνης Χριστοδούλου στα ανοικτά γήπεδα της Δάφνης.

Έρωτας με την πρώτη ματιά λοιπόν. Ο Φάνης όταν άρχισε να ασχολείται με το μπάσκετ και την γυμναστική απλά δεν σταματούσε. Έδειχνε πείσμα και διάθεση. Το σημαντικότερο ωστόσο ήταν το ταλέντο του. Το έλεγε και στις προδιαγραφές του όταν βγήκε από το εργοστάσιο απλά άργησαν να προσέξουν τις εργοστασιακές του ρυθμίσεις.

Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Νίκος Μαρίνος το εξής: Πρώτα έκλειναν τα φώτα στην ακαδημία και μετά σταματούσε ο Φάνης την προπόνηση. Με βροχές, με κρύο κάτω όποιες συνθήκες δεν σταματούσε να προπονείται και να γίνεται καλύτερος.

Σε αυτό φυσικά συνέβαλε και το γεγονός ότι στην Δάφνη δεν υπήρχαν παιδικά τμήματα, επομένως ο “μικρός” Φάνης αγωνίστηκε κατευθείαν με τα εφηβικά. Ξεκίνησε αγωνιζόμενος στην θέση “3”. Ήταν καλός στο να μαρκάρει τους αντιπάλους του και σαφώς τα έπαιρνε και τα σουτάκια του. Όπως και ο ίδιος έχει πει στην αρχή του άρεσε να σουτάρει με ταμπλό.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ “ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ” ΤΟΥ ΑΘΛΗΜΑΤΟΣ

Ο μικρός και υπέρβαρος Φάνης Χριστοδούλου αντιμετώπισε μια σκληρή πραγματικότητα ξεκινώντας το μπάσκετ. Η διαφορά εμπειρίας, σωματοδομής, ηλικίας και δύναμης ήταν λόγος παραγωγής αρνητικών σχολίων ακόμα και από τους παράγοντες της Δάφνης. Αχ και που να ήξεραν….

Όπως αναφέρει ο Φώντας Κρέστος: Όταν πρωτοήρθε ο Φάνης στην Δάφνη, παίκτες, παράγοντες, φίλαθλοι είπαν πως δύσκολα αυτό το παιδία μπορεί να παίξει μπάσκετ. Ψηλό παιδί μεν, αλλά παχύς.

Ο Φάνης όμως ήταν σεμνός χαρακτήρας και βαθιά συναισθηματικός. Ο Γιώργος Νούσκαλης τονίζει πως κάθε φορά που σηκωνόταν από το πάγκο για να αγωνιστεί ένιωθε μια υπέρμετρη χαρά λες και θα του λυθούν όλα τα προβλήματα. Έπαιζε και αυτό τον έκανε να αισθάνεται όμορφα.

Τα δύσκολα όμως ήταν κάθε φορά που αγωνιζόταν με την ομάδα της Δάφνης σε παιχνίδια των κατηγοριών που αγωνιζόταν η ομάδα. Όντας παιδί που επηρεάζεται από τα άσχημα λόγια πολλές φορές δεν άντεχε. Οι συνθήκες αυτές του δημιουργούσαν ένταση και πίεση.

Ο αδερφός του Χρήστος τον βοήθησε να το ξεπεράσει. Έγινε πιο “σκληρός”. Και φυσικά ο βενιαμίν Φάνης άρχισε να χαίρεται ιδιαίτερα όταν έγινε βασικός συντελεστής της ανόδου της Δάφνης από την Γ’ Κατηγορία των Αθηνών στην Α’ μέσα σε 2 χρόνια, κερδίζοντας διαδοχικά ανόδους.

Όλα αυτές οι αδυναμίες που είχε ο Φάνης όταν ξεκίνησε το μπάσκετ ξεπεράστηκαν μέσα από την διάθεση και την εργατικότητα. Η εξέλιξη που είχε ραγδαία. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα τα κιλά που είχε τα “πέταξε” μπόι που λέμε. Το όνομα του άρχισε ήδη να ζητιέται και ο μύθος ενός εκ των κορυφαίων ευρωπαίων μπασκετμπολίστων είχε ήδη ξεκινήσει.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Από το “Μικρέ, κάτσε έξω” και το “Εσύ όπως είσαι θα παίξεις μπάσκετ” στην εθνική εφήβων και τον Πανιώνιο.

Ο Φάνης όταν έπαιζε στην Δάφνη ήρθε σε επαφή με κάποια ονόματα που συνάντησε μετά και στην μακρά πορεία του στην Εθνική.  Κάθε φορά, όμως, που πλησίαζε στην μεριά του γηπέδου που έπαιζαν εκείνοι αυτό που του έλεγαν ήταν “Μικρέ, κάτσε έξω”. Μόνο όταν έλειπε κάποιος εξ αυτών τότε έμπαινε ο Φάνης μέσα για να καλύψει το κενό του και φυσικά εκείνος έπαιζε όσο καλύτερα γινόταν για να δώσει τις δικές του…απαντήσεις.

Η μετάβαση του Χριστοδούλου στα κλιμάκια των Εθνικών Ομάδων ήταν παρόμοια με την ένταξη του στην ομάδα της Δάφνης. Δύσκολη. Έπρεπε πάλι να καλύψει το χάντικαπ των “αεροπορικών πτήσεων” που είχαν τα υπόλοιπα στελέχη της εθνικής. Να αποκτήσει δηλαδή εμπειρία και φυσικά να ενταχθεί σε ένα άκρως ομοιογενές σχήμα. Τα κατάφερε και εκεί. Το πείσμα περίσσευε και το ταλέντο του κυριαρχούσε. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η 15χρονη πορεία του Φάνη με τις εθνικές ομάδες εφήβων και ανδρών.

Η πρώτη φορά που κλήθηκε ο Φάνης στην εθνική εφήβων ήταν όταν ακόμα αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι του αθλητικού συλλόγου της Δάφνης. Εντασσόμενος εκεί συνάντησε αρκετά γνωστά ονόματα. Ανερχόμενους, ταλαντούχους και πολλά υποσχόμενους παίκτες. Μερικοί εξ αυτών ο Σερέτης, ο Στασινός, Καλαμπάκος, Καρατζάς, και ο μετέπειτα συμπαίκτης του στον Πανιώνιο Γιώργος Γάσπαρης.

Όπως αναφέρει ο τελευταίος: “Ήταν ένα παιδάκι με ύψος 1,90 το οποίο μόλις ξεκίναγε να παίζει μπάσκετ. Και ήταν τόσο τεράστια η εξέλιξη του και τόσο μεγάλο το ταλέντο του, που τον έφερε κατευθείαν στα κλιμάκια των εθνικών ομάδων, περισσότερο για να προπονείται με καλούς παίκτες παρά ότι αποτελούσε επιλογή. Αυτό συνέβη έναν χρόνο πριν παίξουμε μαζί στην εθνική εφήβων. Ένα χρόνο αργότερα ο Φάνης εμφανίστηκε 2 μέτρα και σχεδόν ολοκληρωμένος παίκτης, δηλαδή η πρόοδος του ήταν  απίστευτη. Και νομίζω πως ήταν ο μοναδικός παίκτης που ξεκίνησε σε ηλικία 15 χρονών το μπάσκετ”

Ο Φάνης συμμετείχε για πρώτη φορά με την εθνική. Υπεύθυνος εκεί ήταν ο Χρήστος Ιορδανίδης. Η πρώτη τους επαφή ήταν άσχημη. Μάλιστα ο Ιορδανίδης μέσα στην προπόνηση γύρισε απευθυνόμενος στον Φάνη και του είπε: “Εσύ όπως είσαι θα παίξεις μπάσκετ?” λόγω των παραπανίσιων κιλών που κουβαλούσε ο Χριστοδούλου.

Ο Φάνης τσαντίστηκε και πείσμωσε. Τον περίμενε στην γωνία για να του το ανταποδώσει και εκείνη η στιγμή δεν άργησε. 6 μήνες πριν την μεταγραφή του στον Πανιώνιο και την συμμετοχή στο Βαλκανικό πρωτάθλημα, ορίζεται φιλικό μεταξύ της Δάφνης και της Εθνικής Εφήβων. Προπονητής εκείνο το 6μηνο στην Δάφνη ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο Χριστοδούλου έπαιξε ως playmaker και τους “ξεπάτωσε”. Πραγματικά όργια από τον Φάνη που έπαιζε μόνος του όλη την Εθνική.

Τις απαντήσεις του τις έδωσε και μετά από αυτό το παιχνίδι που κατέθεσε τα διαπιστευτήρια του και στην Εθνική αλλά και στο προπονητή που τον ρεζίλψε σε μια εκ των προπονήσεων. Ο Φάνης είχε αρχίσει να κερδίζει με βήματα γοργά τον σεβασμό όλων. Η επιλογή του για το Βαλκανικό πλέον αποτελούσε μονόδρομο. Προπονητής στο Βαλκανικό ο Ορέστης Αγγελίδης. Στην προετοιμασία της Εθνικής βρισκόταν και ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Ανδρών, Κώστας Πολίτης. Η Εθνική Εφήβων κατέκτησε το Βαλκανικό και ο Χριστοδούλου βραβεύτηκε ως μέλος της καλύτερης πεντάδας. Οι εμφανίσεις του εξαιρετικές. Έπαιξε σε όλες τις θέσεις από 1 έως 5. Ωστόσο τα ομορφότερα στην καριέρα του νεαρού καλαθοσφαιριστή ακόμα δεν είχαν ξεκινήσει η μάλλον για να είμαστε ακριβείς μόλις άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά…

Την στιγμή που ο Χριστοδούλου έπαιζε με την Εθνική Εφήβων στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα στην Ρουμανία, στην Ελλάδα το όνομα του άρχισε να περιζήτητο. Στην αγορά μιλούσαν για έναν πολύ ταλαντούχο νεαρό που αγωνίζεται στην Δάφνη. Σκέτο διαμάντι. Τότε οι μνηστήρες έσπευσαν.. Πρώτοι στην κούρσα  οι σύλλογοι του Πανελληνίου και του Πανιωνίου.

Οι άνθρωποι της Δάφνης ήξεραν πως είναι αδύνατο να τον κρατήσουν στο σύλλογο. Σε πρώτο πλάνο έθεσαν την εξέλιξη του παίκτη και ό,τι είναι καλύτερο για την καριέρα του νεαρού μπασκετμπολίστα.

Αυτός όμως που πήρε την  τελική απόφαση ήταν ο πατέρας του. Ο Χριστοδούλου είχε εξουσιοδοτήσει τον πατέρα του να πάρει όποια απόφαση είναι καλύτερη για το μέλλον του γιου του, καθώς εκείνος απουσίαζε από την Ελλάδα προκειμένου να εκπροσωπήσει την φανέλα με το εθνόσημο.

Η ομάδα του Πανιωνίου με προεξέχοντες τους Ανδρέα Βαρίκα και Παύλο Κορκίδη προχώρησαν σε μια υπέρ του δέοντος γενναιόδωρη κίνηση για την απόκτηση του παίκτη. Αποφάσισαν να παραχωρήσουν για μια σεζόν οκτώ παίκτες στην Δάφνη και προπονητή πληρωμένο από τον Πανιώνιο για έναν χρόνο τον Μάκη Δενδρινό.

Έτσι το καλοκαίρι το 1983 ο Φάνης μετακομίζει στην Νέα Σμύρνη και τον Πανιώνιο. Η ομάδα  που έμελλε να είναι αυτή στην οποία θα περάσει τα 14 από τα 15 χρόνια της μπασκετικής του καριέρας και θα την οδηγήσει στην καταξίωση και στην καθιέρωση της στις κορυφαίες δυνάμεις του ελληνικού μπάσκετ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ

Από την πρώτη κιόλας χρονιά του στον Πανιώνιο ο τρόπος παιχνιδιού του έλεγε μόνο ένα πράγμα. “Εδώ ήρθα για να καθιερωθώ” και να επιβεβαιώσει όλες τις προσδοκίες. Η ομάδα τον αγκάλιασε αμέσως όπως και οι οπαδοί.

Τότε στον Πανιώνιο αγωνίζονταν πολλοί σπουδαίοι βετεράνοι όπως ο Κώστας Φωσσές και ο Κώστας Μίσσας οι οποίοι  βοηθούσαν τα νέα παιδιά να αγωνίζονται και να παίρνουν χρόνο συμμετοχής. Ήταν το λεγόμενο οικογενειακό κλίμα που τον έκανε νιώθει  άνετα.

Ο “Μπέμπης” ήταν γεννημένος αλτρουιστής. Του άρεσε να σκοράρει αλλά αυτό που επιθυμούσε ήταν να βοηθάει του συμπαίκτες του. Θυσιαζόταν για την ομάδα του και αυτό τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό στον κόσμο και στους συμπαίκτες του.

Ήταν μάλιστα τόσο φιλότιμο παιδί που όταν έχανε, πήγαινε στα αποδυτήρια βουρκωμένος. Πολλές φορές στεναχωριόταν ακόμα και όταν ο ίδιος δεν απέδιδε όσο μπορούσε ή όσο έπρεπε για να κερδίσει η ομάδα. Οι μεγαλύτεροι και πιο έμπειροι στην ομάδα προσπαθούσαν να τον παρηγορήσουν όμως δεν είχαν καταλάβει από τι υλικό ήταν φτιαγμένος ο πιτσιρικάς. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Φάνης εξελίχθηκε σε ηγέτη αυτής της ομάδας και ο Πανιώνιος ήταν η Νο.1 ομάδα των Αθηνών. Εκείνο το διάστημα θεωρούταν ανώτερη από Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και ΑΕΚ. 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5: ΟΙ ΧΡΟΝΙΕΣ  1987 ΚΑΙ 1991

Η σπουδαιότερη, μέχρι εκείνη την στιγμή χρονιά στην καριέρα του Φάνη, ήταν η αγωνιστική περίοδος το 1987. Ο Πανιώνιος κατάφερε να φτάσει μέχρι τους τελικούς του πρωταθλήματος το 1987 αντιμετωπίζοντας τον σχεδόν ανίκητο Άρη, ενώ θα γινόταν και πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική το ίδιο καλοκαίρι σε διοργάνωση που θα φιλοξενούσε η Αθήνα.

Όπως αναφέρει ο Παναγιώτης Γιαννάκης: “ Ο Φάνης δεν φοβόταν κανέναν αντίπαλο. Μπορεί να αντιμετώπιζε σπουδαία ονόματα από την τότε Ενωμένη Γιουγκοσλαβία και την Σοβιετική Ένωση, όμως εκείνος ήταν ικανός να ανταπεξέλθει σε κάθε αποστολή που του έθετε ο προπονητής”.

Ο Κώστας Πολίτης, προπονητής της Εθνικής Ελλάδας, είχε καταστήσει τον Φάνη τρίτο βιολί στην επίθεση της Ελλάδας πίσω από Γκάλη και Γιαννάκη και νούμερο ένα αμυντικό. Τις ειδικές αποστολές τις αναλάμβανε εκείνος. Και τις διεκπεραίωνε πάντα με επιτυχία.

Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Φάνης είχε καθιερωθεί ως κορυφαίος ευρωπαίος μπασκετμπολίστας. Είχε κερδίσει αρκετά χρήματα κάνοντας αυτό που αγαπούσε περισσότερο αλλά κάτι έλειπε… Ίσως είναι από εκείνες τις στιγμές που συμβαίνουν για να αποκαταστήσουν κάποιες από τις πολλές αδικίες που σου φέρνει η ζωή. Όμως εκείνος ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό του αδικημένο.

ΚΥΠΕΛΛΟΥΧΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΙΩΝΙΟ

10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΤΟΥ 1991. Ήταν Τετάρτη του Πάσχα, όταν ο Πανιώνιος θα κατακτούσε το Κύπελλο Ελλάδος απέναντι στον πανίσχυρο ΠΑΟΚ που λίγους μήνες είχε στεφθεί Κυπελλούχος Ευρώπης. Ο Πανιώνιος κέρδισε με 73-70. Το τρόπαιο αυτό δεν ήταν απωθημένο αλλά μια δικαίωση για μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια είχε καταστεί δύναμη στο μπάσκετ.

Ο προπονητής του Πανιωνίου Βλάντο Τζούροβιτς ετοιμαζόταν μανιωδώς τις προηγούμενες ημέρες για αυτό τον αγώνα. Διαρκείς και εντατικές προπονήσεις ακόμα και την Κυριακή του Πάσχα. Μόνο που εκείνος αντέδρασε….

Αυτό που είπε στον προπονητή του ήταν το εξής: Μια φορά έχουμε Κυριακή του Πάσχα. Και ο προπονητής του απάντησε πως μόνο μια φορά θα διεκδικήσει κύπελλο στην ζωή του. Ο Φάνης δεν τον άκουσε και πήγε να επισκεφθεί την οικογένειά του. Την υπεραγαπούσε. Και κυρίως τον πατέρα του που τον επισκεπτόταν όταν είχε την δυνατότητα…

Ο Πανιώνιος άξιζε όπως και να έχει αυτό τον τίτλο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6: Τα τελευταία χρόνια στον Πανιώνιο και η μετακόμιση στον Παναθηναϊκό

Ο Χριστοδούλου έκανε πραγματικότητα αυτό που κανείς δεν πίστευε: Να φέρει τίτλο στον Πανιώνιο. Και συνέχιζε τις εντυπωσιακές του εμφανίσεις με τους κυανέρυθρους.

Το 1996 έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας στο μπάσκετ όπου αντιμετώπισε τον ΠΑΟΚ και πάλι. Αυτή την φορά όμως η προσπάθεια δεν στέφθηκε με επιτυχία.

Το 1997, η ομάδα του Πανιωνίου φέρνει προπονητή τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και τερματίζει τρίτη στο πρωτάθλημα εκείνης της περιόδου, πίσω από Ολυμπιακό και ΑΕΚ κερδίζοντας όμως συμμετοχή στην Ευρωλίγκα της ερχόμενης σεζόν.

Κάπου εκεί όμως, ο Φάνης ένιωσε πως δεν είχε να προσφέρει κάτι παραπάνω στον σύλλογο του Πανιωνίου. Έτσι, το καλοκαίρι του 97 αποφασίζει να ντυθεί στα πράσινα. Ο Παναθηναϊκός θέλει να κατακτήσει το πρωτάθλημα μετά από 14 χρόνια και αποφασίζει να ενισχυθεί σημαντικά. Μια εκ των μεταγραφών ήταν και αυτός. Οι πράσινοι καταφέρνουν να πετύχουν τον σκοπό τους. Και ο Φάνης κλείνει στον ΠΑΟ την καριέρα του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ- Ο “Μπέμπης” των Ελλήνων.

Ακόμα και 10 σελίδες ακόμα να χρησιμοποιούσα ούτως ώστε να εξυμνούσα ήτοι περισσότερο αυτόν τον παικταρά, νομίζω πως δεν θα μου έφταναν. Σίγουρα οι καταλληλότεροι θα ήταν οι συμπαίκτες του στην Εθνική και στον Πανιώνιο. Και σαφώς δεν είναι οι λίγες οι φορές που έχουν μιλήσει και αποθεώσει τον Φάνη Χριστοδούλου για την συνεισφορά του στο ελληνικό μπάσκετ. Μπορώ σίγουρα να παραθέσω λίγες ακόμα ιστορίες για να καταλάβουν όλοι το μέγεθος του σε ευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και το πόσο σπουδαίος χαρακτήρας ήταν.

Πριν, μιλώντας για το έτος 1987, παρέλειψα ένα γεγονός. Θέλησα να το χρησιμοποιήσω στον επίλογο μου εσκεμμένα. Ο Φάνης Χριστοδούλου εκείνη την χρονιά επιλέχθηκε στον τέταρτο γύρο των draft στην θέση Νο90 για τους Ατλάντα Χοκς. Εκείνος όμως δεν πέρασε ούτε καλημέρα να τους πει!! Ήθελε να μείνει εδώ. Δεν γούσταρε να αποχωριστεί την οικογένειά του και τα φιλαράκια του. Τους αγαπούσε τόσο που δεν σήκωνε κουβέντα. Οποιοσδήποτε στην θέση του θα έτρεχε σαν τρελός. Στον Φάνη δεν καιγόταν ούτε καρφάκι. Ακόμα και όταν ήρθε αποστολή των Ατλάντα Χοκς και ο Μάικ Φρατέλο εκείνος παρέμεινε αμετανόητος. 

Όλοι διερωτώνται “εάν ο Φάνης γυμναζόταν περισσότερο που θα έφτανε?” και “τι θα γινόταν άμα παρατούσε κάποιες από τις συνήθειες του όπως το τσιγάρο ή τα ξενύχτια?”. Όλοι λένε ότι θα έφτανε παραπάνω. Η απάντηση μου σε αυτό είναι η εξής: Τι είναι το παραπάνω??. Τα κατέκτησε όλα και το σημαντικότερο την θέση ενός εκ των σπουδαιότερων στην συλλογική συνείδηση του μπασκετικού κοινού.

Για να το ελαφρύνω με μια αστεία ιστορία. Ο συμπαίκτης του στον Πανιώνιο Νίκος Λινάρδος  του ζητούσε επίμονα να κόψει το τσιγάρο. Η απάντηση που του έδινε ήταν Νίκο εσύ κόψε τις μα@#@#ες. 

Ακούμε διαρκώς σε συζητήσεις ότι αυτός έμοιασε του Παπαλουκά ή αυτός θα πατήσει στα χνάρια του Κακιούζη, έχει στοιχεία από τον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη. Έχετε ακούσει ποτέ κάποιον να πει ότι μοιάζει στον Χριστοδούλου. Όχι!! Γιατί εκεί θα χαρακτηριστεί άμπαλος. Γιατί Φάνης δεν θα γίνει ποτέ. Γιατί ο Φάνης έπαιζε σε όλες τις θέσεις του γηπέδου από 1 μέχρι 5. Επειδή πάλευε ανιδιοτελώς και κατέθετε ψυχή σε κάθε παιχνίδι και διότι κανείς δεν θα φτάσει την απαράμιλλη τεχνική που εκείνος διέθετε.

Κάποτε ένας εκ των κορυφαίων μπασκετάνθρωπων στην Ελλάδα είχε πει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βγάλει ξανά Γκάλη αλλά μπορεί να βγάλει 1000 Γιαννάκηδες. Εγώ θα παραφράσω αυτή την έκφραση και θα προσθέσω ότι η Ελλάδα δεν θα ξαναβγάλει ούτε Νίκο ούτε Χριστοδούλου. Και φυσικά σε αυτή την ρήση θα προσθέσω τα λόγια σημαντικότατων ανθρώπων στον χώρο του μπάσκετ. Ο πρώτος ,ο συγχωρεμένος Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, ο οποίος στα πλαίσια του Μουντομπάσκετ που διοργάνωνε η Αθήνα το 1998 είχε πει ότι ακόμα και όταν ήμουν προπονητής στην εθνική Γιουγκοσλαβίας μόνο τον Φάνη θα ήθελα από ξένους στην ομάδα μου. Ο δεύτερος ήταν ο πρώην πρόεδρος της ΕΣΚΑΝΝΑ που επισήμανε με εμφατικό τρόπο ότι ούτε σε 100 χρόνια δεν βγει άλλος Φάνης

.

Παίδες αυτό είναι ο Φάναρος. Ο παίκτης που όσο σκληρός και ανταγωνιστικός ήταν εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου άλλο τόσο ευαίσθητος όταν τον αδικούσαν, που δεν δίστασε να κλάψει όταν χρεωνόταν άδικα με 5 φάουλ εναντίον των Σοβιετικών στο Ευρωπαϊκό του 87. Άνθρωπος αδόλεσκος με αδαμάντινο χαρακτήρα. Και φυσικά το μεγαλείο της ψυχής του φάνηκε για άλλη μια φορά όταν δήλωσε:

“Πίστευα για τον εαυτό μου και πιστεύω ακόμα ότι ο Θεός μου έδωσε κάποιο ταλέντο και ασχολήθηκα με το άθλημα αυτό και βγάλαμε λεφτά και φτιάξαμε την ζωή μας κάπως καλύτερη. Δεν νομίζω ότι έχω κάνει κάτι τρομακτικό γιατί υπάρχουν γιατροί και άνθρωποι που έχουν σπουδάσει σε αυτή την ζωή. Στάθηκα τυχερός που έπαιξα και διακρίθηκα, και από αυτό το πράγμα που ασχολήθηκα και μου άρεσε έφτιαξα την ζωή μου”