Μέσι: Από ήρωας ο …κακός του παραμυθιού!

"Διότι οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσανε"

O Άαρον Έκχαρτ είπε κάποτε, σε ένα φανταστικό σύμπαν, μεταξύ κινηματογραφικού τυρού και αχλαδιού, πως είτε πεθαίνεις σαν ήρωας, είτε ζεις αρκετά για να δεις τον εαυτό σου να γίνεται ο κακός.

Στον κόσμο της DC αυτός ήταν ο two-face, στην ποδοσφαιρική μας πραγματικότητα πολλοί θα πουν πως είναι ο Λιονέλ Μέσι.

Γράφει ο Τσίπτσιος Κωνσταντίνος…

Καλοκαίρι του 2021 και η Παρί Σεν Ζερμέν σοκάρει τον πλανήτη με την απόκτηση του Λιονέλ Μέσι, ενός ποδοσφαιρικού Θεού. Ίσως μεγαλύτερου και από τον θρυλικό Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Πολλοί έβλεπαν αυτόν τον αρραβώνα να έρχεται για αρκετά χρόνια. Όλα τα σημάδια έδειχναν πως ο Αργεντίνος θα κατέληγε εκεί. Στο κέντρο εμπορίου των ποδοσφαιρικών εκατομμυρίων. Στην μαύρη ποδοσφαιρική τρύπα του αθλήματος, απ’ όπου κανείς, ζυγίζοντας τα, δεν μπορεί να ξεφύγει.

H αρχή δεν έγινε όμως πρόσφατα. Όχι. Τα δείγματα γραφής μας έκλεισαν το μάτι χρόνια πριν. Όταν η Qatar Sport Investments, έγινε αυτή που έβαλε την FC Barcelona… να ξυρίσει το μουστάκι. Τι εννοούμε; Οι “μπλαουγκράνα” παραδοσιακά δεν έβαζαν διαφήμιση στη φανέλα. Ήταν θέμα κουλτούρας.

Μια κουλτούρα που πρόδωσαν εν μία νυκτί.

Κρατήστε την λέξη προδοσία. Θα μας χρειαστεί σε όλη την έκταση του κειμένου…

Πάμε πάλι όμως στον Μέσι. Ο Λίο δεν ήταν ποτέ φιλοχρήματος, ή τουλάχιστον ποτέ δεν έδειξε κάτι τέτοιο. Το μεγάλο του πρόβλημα ήταν πως προδόθηκε από τον ίδιο τον σύλλογο στον οποίο ανδρώθηκε. Η Μπαρτσελόνα πλήρωσε τα τραγικά λάθη των ιδιοκτητών της και έφτασε μια ανάσα από την καταστροφή. (Ακόμη δεν γλύτωσε. Κάθε άλλο…)

Έφυγε λοιπόν από το μέρος όπου σε κάθε δρόμο λατρεύονταν σαν Θεός και πήγε σε μέρη άγνωστα. Υπό έναν ρόλο που δεν είχε αποκτήσει ποτέ. Εκείνον του τυχοδιώκτη.

Για τον συντάκτη του παρόντος κειμένου εκεί ήταν ακριβώς όπου χάθηκε το “παιχνίδι”.

Ο Μέσι δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ Κριστιάνο σε αυτόν τον τομέα. Θέλει θυσίες και υποχωρήσεις για να βρεις νέα “στέγη” για να κατακτήσεις νέα όνειρα και στόχους. Ο Κριστιάνο ίσως και να άφησε καναδυό χρυσές μπάλες στην αναζήτηση αυτή. Ίσως μάλιστα να του βγήκε και το όνομα, ενώ απλώς τολμούσε πράγματα.

Αμφιβάλλετε; Είναι άραγε εύκολο να αφήσεις την μία ομάδα μετά την άλλη, με επιτυχίες σε κάθε πέρασμα σου, και να προσπαθήσεις να ξαναχτίσεις από την αρχή, συμπαρασύροντας μαζί σου και συμπαίκτες που αγνοείς;

Ο Μέσι λοιπόν αναγκάστηκε να το κάνει, στα “πίσω- πίσω”. Και, ακόμη χειρότερα για τον ίδιο, επέλεξε (ή τον επέλεξαν με την “βία”) μια ομάδα που έμοιαζε περισσότερο με περιοδεύοντα θίασο.

Καμία Παρί δεν μπορεί να μακροημερεύσει υπο την ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Αργά ή γρήγορα θα φανεί πως ο “Βασιλιάς” είναι γυμνός. Αυτά τα έχουμε αναλύσει και σε άλλα κείμενα.

Κατέληξε λοιπόν ο αγαπητός Λίο σε ένα club το οποίο επιδόθηκε σε πρωτοφανές “παιδομάζωμα” για να χτίσει μια αυτοκρατορία. Με υπέρογκα ποσά, που υπό financial fair play συνθήκες θα έπρεπε να απαγορεύονται, όμως κάναμε (και πάλι) τα στραβά μάτια.

Ξεκίνημα σεζον’

Στην αρχή όλοι περίμεναν τον Μέσι με την νεά του φανέλα. Φωτογραφήσεις, γκαλά, σέλφιζ έξω από τον πύργο του Άιφελ, όμως από μπάλα…λίγα πράγματα.

Οι φίλοι της Παρί περίμεναν καρτερικά μια ντρίμπλα, ένα τακουνάκι, μια μπούκα στην περιοχή. Όμως ο Λίο δεν ήταν έτοιμος.

Αντίθετα οι συμπαίκτες του καθάριζαν σιγά σιγά τις “μουστάρδες”, τις Ντιζόν και τις Λιλ στο εγχώριο πρωτάθλημα. Έμενε το ντεμπούτο του Λίο και τα ευρωπαϊκά παιχνίδια.

Αλλά ο Λίο ακόμη και στο ντεμπούτο του δεν έδειξε και πολλά.

Αντίθετα το μόνο που απασχολούσε άπαντες στην Παρί ήταν η διαχείριση από τον Ποτσετίνο και το πως θα συνυπάρξει ο αστέρας της Χρυσής Μπάλας με τις υπόλοιπες “ντίβες” που ακριβοπλήρωνε ο Κελαϊφί.

Από την μέρα που πάτησε λοιπόν το πόδι του στο Παρίσι ο Κιλιάν Εμπαπέ τον επισκίασε και τα δημοσιεύματα περί φυγής του έδιναν και έπαιρναν. Ρεάλ, Μάντσεστερ Σίτι και Τσέλσι, ακόμη και Μπαρτσελόνα και Λίβερπουλ ήθελαν τον διάδοχο της μαγείας που έρχονταν με φόρα.

Αντ΄αυτού, και προς τιμήν του, ο Κιλιάν έπαιξε και ανέβαζε ρυθμούς, παρότι δεν έπαιρνε και τρομερή βοήθεια από όλη την υπόλοιπη ομάδα. Προκρίσεις στο Champions League και “άιντε παλικάρια, πάμε να το πάρουμε”. Ευρωπαϊκός τίτλος για τον Μέσι μετά από 6 αποτυχημένες προσπάθειες; Γιατί όχι; Καλό ακούγεται.  Και χωρίς να ιδρώσει κιόλας. Ποιος θα σταματούσε το All Star Game σύνολο της Παρί άλλωστε;

Κλήρωση με Ρεάλ.

Η Παρί δεν είναι μυστικό πως στα λίγα χρόνια που μας απασχολεί ποδοσφαιρικά σαν ύπαρξη δεν έχει προλάβει να χτίσει όνομα. Να αποκτήσει βαρύτητα η φανέλα της στην Ευρώπη.

Τα παραδείγματα πολλά. Η πηγή μια ζωή λιγα μέτρα παρακάτω, νερό όμως πουθενά!

Η πίεση στον Κελαϊφί από τον κόσμο τεράστια. “είχες υποσχεθεί πως θα πάρεις την “Ιερουσαλήμ”” του έλεγαν. Και εκείνος, τι να κάνει; Το ήθελε ίσως και περισσότερο από όλους. Ένα προσωπικό στοίχημα που συνεχώς έχανε.

*Σημείωση: Για να θεωρηθεί βέβαια στοίχημα θα πρέπει να έχεις και κάτι να χάσεις. Όταν μιλάμε όμως για τόσα χρήματα που σπαταλούνται με τέτοια ευκολία δεν νομίζουμε πως μένει και άυπνος τα βράδια.

15 Φλεβάρη, το πρώτο “αίμα”. 

Πρώτο παιχνίδι ανάμεσα στην πολυνίκη του θεσμού Ρεάλ και την σταχτοπούτα Παρί.

Μια σούπα ολκής, όπου φοβόταν ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη. Στο τέλος όμως, το ισχνό προβάδισμα της Παρί με 1-0 έφερε χαμόγελα.

“Μύθος Κιλιάν!”, “Ραψωδία Εμπαπέ”, “Ευρώπη ερχόμαστε” κλπ κλπ

Μέσι όμως; Πουθενά…

Μέχρι και ο Ντι Μαρία κατέληξε να δοξάζεται και να μνημονεύεται περισσότερο από τον μικρό μάγο της μπάλας. Κτηνωδία…

9 Μαρτίου, το Βατερλώ της Μαδρίτης

Δεύτερο παιχνίδι, λίγες μέρες αργότερα, όταν ο πόλεμος στην Ουκρανία είχε μόλις αρχίσει και ο κόσμος έψαχνε λίγες στιγμές απόδρασης.

Η Παρί ξεκίνησε δυναμκά, ξαναχτύπησε για το 0-1 και το ματς πήγαινε όπως το ονειρεύονταν ένας απλός – ουδέτερος – ποδοσφαιρόφιλος.

Ίσως όχι ο μέσος φίλος της Ρεάλ. Αλλά και πάλι. Βλέπαμε από την Παρί αντίδραση. Όρεξη για μεγαλείο. Ίσως τελικά τα τόσα ΑΕΠ χωρών να μην πετάχτηκαν για το τίποτα.

Μπενζεμά στο 61′

Μπενζεμά στο 76′

Διπλό χτύπημα και εφιάλτες για την Παρί. Ο Μέσι στο Β μέρος να περπατάει κάπου στα πέριξ του κέντρου και να μοιάζει ανήμπορος.

Μπενζεμά στο 78′ Όνειρα γλυκά…

Το 3-1 για την Παρί δεν είναι απλώς μια αποτυχία. Δεν είναι ένας αποκλεισμός. Είναι ένα τέλος εποχής.

Νεϊμάρ και Ντι Μαρία ήδη στους κλειστούς κύκλους αποτελούν παρελθόν. Ο Εμπαπέ ετοιμάζει βαλίτσες για άλλες πολιτείες, ενώ ακόμη και ο Ποτσετίνο κουνάει μαντήλι για Αγγλία.

Το τρόπαιο του Champions League απομακρύνεται κάθε φορά και περισσότερο. Ενώ όλοι οι αντίπαλοι έχουν πάρει χαμπάρι την Παρί και δεν την φοβούνται.

Όσο και να αρέσει στην Αντονέλα το Παρίσι ο Μέσι ήδη νιώθει σαν ένα καναρίνι σε ένα χρυσό κλουβί. Φωνή δεν έχει, το πορτάκι είναι ερμητικά κλειστό.

Αλλά ακόμη και να μην ήταν, με τι φτερά θα πετάξεις αλλού κύριε Λίο;

Να πας …που;

“Διότι οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσανε” έλεγαν στο “Ας περιμένουν οι γυναίκες”.

Συν τοις άλλοις, ο κόσμος της Παρί στρέφεται πλέον στον καθρέφτη και ψάχνει ενόχους.

Πόσο τραγικό, να βλέπεις έναν ήρωα με χρυσές μπάλες και το μόνο που νιώθεις να είναι η οργή. Πριν λίγους μήνες ήταν το είδωλο σου. Και τώρα του εύχεσαι τα χειρότερα…

Το σύνθημα στον τοίχο δεν λέει ποτέ ψέματα Λίο…

Γιατί ο Μέσι συνέχισε με το ζόρι να είναι ήρωας και τον μετέτρεψαν στον “κακό” που ο κόσμος απεχθάνεται.