H Γαλλία γνωρίζει πολύ καλά γιατί μας είπε…adieu!

Οι Παγκόσμιοι πρωταθλητές – Γάλλοι ήρθαν από την αρχή της διοργάνωσης ως το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο του EURO. Τι πήγε όμως ΤΟΣΟ στραβά και δεν έφτασαν ούτε μέχρι τους «8»; Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσίπτσιος Το μυστήριο με τους Γάλλους είναι το ταλέντο που βγάζουν ανα καιρούς. Δεν έχουν το πάθος των Ιταλών. Δεν […]

Οι Παγκόσμιοι πρωταθλητές – Γάλλοι ήρθαν από την αρχή της διοργάνωσης ως το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο του EURO.
Τι πήγε όμως ΤΟΣΟ στραβά και δεν έφτασαν ούτε μέχρι τους «8»;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσίπτσιος

Το μυστήριο με τους Γάλλους είναι το ταλέντο που βγάζουν ανα καιρούς. Δεν έχουν το πάθος των Ιταλών. Δεν έχουν την πειθαρχία των Γερμανών. Ούτε την ποδοσφαιρική παράδοση των Άγγλων.
Έχουν μόνο ταλέντο και ικανότητα να βγάζουν αθλητές. Και όταν λέμε αθλητές μιλάμε για επαγγελματικό επίπεδο. Από την στιγμή που ένας παίκτης ξεκινήσει από μικρή ηλικία στο γαλλικό ποδόσφαιρο. Μαθαίνει να είναι πρώτα αθλητής και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από Γάλλους παίκτες. Σε όλα τα πρωταθλήματα παίκτες που πρωταγωνιστούν είναι Γάλλοι. Ακόμη και οι «Χρυσές» μπάλες περνούν από χέρια Γάλλων ανα καιρούς.
Εξ ου και οι επιτυχίες. Δεν περνάει 10ετία χωρίς μια σημαντική διάκριση. Ή έστω, μια καλή πορεία σε θεσμό από τους Γάλλους.
Είναι στο αίμα των «κοκοριών» οι επιτυχίες.

Εδώ κάπου περνάμε στο κεφάλαιο «EURO2020».

Στην φετινή διοργάνωση οι Γάλλοι ήρθαν ως το ακλόνητο φαορί. Όχι τόσο γιατί τους είχαμε δει προσφάτως να κανουν κάτι το εξωπραγματικό. Άλλα βάσει ονομάτων.
Κιλιάν Εμπαπέ. Αντουάν Γκριεζμάν. Ενκολό Καντέ. Καρίμ Μπενζεμά και λοιποί αστέρες συνθέτουν μία πανίσχυρη Ελίτ.
Ίσως ακόμη πιο ισχυρή και από το 2018. Όταν κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Η πορεία:

Οι Γάλλοι βγήκαν αλώβητοι από έναν φαινομενικά δύσκολο όμιλο. Το ζητούμενο ήταν οι νίκες και οι καλές εμφανίσεις και αυτές ήρθαν. Ή τουλάχιστον μόνο οι νίκες.
Οι Γάλλοι δεν μπορούμε να πούμε πως έπεισαν σε απόδοση ακόμη και τον πιο φανατικό.Τα σκορ μπορεί πολλές φορές να λένε αλήθεια. Ομως άλλες λένε πολύ μεγάλα ψέματα.
Η ομάδα του Ντεσάμπ έδειξε από την αρχή πως έχει διάθεση να παράξει ποδόσφαιρο μέσω μιας ..δημιουργικής ασάφειας. Δεν υπήρχαν ξεκάθαροι ρόλοι στο παιχίδι από την μέση και μπροστά. Κάτι σαν την Παρί Σεν Ζερμέν. Χωρίς όμως τον Νεϊμάρ να βοηθάει ως playmaker. Ούτε καν τον Ντι Μαρία. Ο οποίος αποτέλεσε στήριγμα στις μέτριες βραδιές του Εμπαπέ στην σεζόν.

Θα πει κανείς: «Ναι, αλλά υπήρχε Γκριεζμάν. Υπήρχε Μπενζεμά». Ναι…αλλά και όχι!

Στην περίπτωση του Γκριεζμάν είναι πολύ πιο περίπλοκα τα πράγματα.

Ο Γάλλος ποδοσφαιριστής της Μπαρτσελόνα διανυει μία περίοδο ντεφορμαρίσματος. Ο ρόλος του στο παιχνιδι της Εθνικής είναι ελαφρώς πιο ελεύθερος από εκείνον στην La Liga. Αυτό φάνηκε σε πολλά σημεία στα παιχνίδια των Γάλλων, όταν πολλές φορές διακρίναμε ανούσιες υπεραριθμίες στην πλευρά, που μπέρδευαν ή και καθυστερούσαν πολλές φορές την επίθεση της ομάδας.

Στην άλλη πλευρά, ο Καρί Μπενζεμά ήταν αδιαμφισβήτητα μία ποιοτική βελτιωση.

Φανταζόμασταν όλοι πως αν τα είχαν πάει τόσο καλά στο παγκόσμιο κύπελλο, τι θα έκαναν στο EURO + την προσθήκη Μπενζεμά; Εκεί δημιουργείται το θέμα της διαχείρισης με τον Ζιρού. Το οποίο αξίζει να τονίσουμε πως δεν πρόλαβε καν να τεθεί σαν ζήτημα. Καθώς η ομάδα αποχώρησε νωρίς. Και δεν χρειάστηκε να δούμε πως θα τα πήγαινε αν ο Καρίμ είχε όντως ενοχλήσεις στο πόδι.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των Γάλλων όμως, πέραν της άναρχης δομής τους , ήταν το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Στο παγκόσμο κύπελλο οι Γάλλοι ήταν μία τρομακτική έκπληξη για τους υπολοίπους. Από την μέρα που σηκωσαν το τρόπαιο στον ουρανό της Ρωσίας όλοι οι αντίπαλοι τους τους γνωρίζουν. Τους μελετούν. Ξέρουν να προετοιμαστούν για την «καταιγίδα» που θα αντιμετπίσουν. Ξέρουν επίσης πως αν κλειδώσουν το ατού του Καντέ στο κέντρο, η δίοδος για την άμυνα θα είναι ορθάνοιχτη. Για επιθέσεις στην πλάτη της.
Έτσι και έγινε χθες. Οι Ελβετοι δεν είναι σίγουρα μέσα στις καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης. Ήταν μάλιστα αρκετά άτυχοι, τόσο που βρέθηκαν στον δρόμο των Γάλλων, όσο και στο χαμένο πέναλτι του Ροντρίγκες για το 2-0.

Κατάφεραν όμως να πάρουν ώθηση από τον τοίχο στην πλάτη τους. Κόντρα σε μία ομάδα που …κουράστηκε να τρέχει. Που κουράστηκε να είναι άνετα μπροστά στο σκορ. Που άρχισε τις αλχημείες. Ενώ μπορούσε να βάλει ακόμη περισσότερα γκολ. Που υποτίμησε το αίσθημα επιβίωσης του αντιπάλου της. Το ίδιο αίσθημα που έδωσε στους ίδιους το τρόπαιο πριν 3 χρόνια.

Όλα αυτά αφορούν την κανονική διάρκεια. Από την παράταση και έπειτα γνωρίζαμε όλοι πως η Ελβετία έχει το μομέντουμ. Δεν ήταν ΚΑΝ 50-50 στα πέναλτι. Το απόλυτο αουτσάιντερ δεν είχε απολύτως τίποτα να χάσει.

Ο Κιλιάν Εμπαπέ και η παρέα του αντιθέτως έπαιζαν την ύπαρξη τους. Επαιζαν με το απόλυτο κάζο του αποκλεισμού.

Όταν φτάνεις να εκτελείς το τελευταίο πέναλτι. Μετά από ένα εφιαλτικά κακό σου παιχνίδι. Και είσαι ακόμη νεαρός στην ηλικία και στις πλάτες σου στηρίζεται ολόκληρο το έθνος. Τα πόδια τρέμουν. Όλο το ταλέντο, τα εκατομμύρια και το άστρο σβήνει. Και βλέπεις τον Ζόμερ ανίκητο. Τον βλέπεις να πέφτει στην σωστή γωνιά. Να αποκρούει. Αμέσως τα χάνεις. Διαμαρτύρεσαι για ένα νανοσεκόντ στον διαιτητή. Πως έφυγε από την γραμμή του. Το έχεις μετανιώσει ήδη όμως. Πόσο παιδιάστικος και αυθόρμητος τρόπος να μην αποδεχθεις την ήττα σου. Έπειτα τους βλέπεις να πανηγυρίζουν. Και σκύβεις το κεφάλι.

Ο Κιλιάν Εμπαπέ από χθες το βράδυ έγινε και επίσημα ένας μεγάλος παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Αυτή του η τεράστια αποτυχία θα τον συνοδεύει σε κάθε μεγάλο μίτινγκ. Σε κάθε ευκαιρία θα θυμάται πως είναι να μην είσαι προετοιμασμένος για ένα τέτοιο βάρος.

Την επόμενη φορά θα είναι…

Η Γαλλία θα επιστρέψει. Για την ώρα όμως θα επιστρέψει a la maison…