Γιάννης Ιωαννίδης: Μια παρακαταθήκη για τον σύλλογο ΑΡΗ και το ελληνικό μπάσκετ!

Ως νεότερος, που δεν πρόλαβε να ζήσει ούτε μισή στιγμή δόξας με τον Γιάννη Ιωαννίδη, ο Κωνσταντίνος Τσίπτσιος ανεβαίνει στις πλάτες των προκατόχων του, για να ξεκλέψει ματιές από το μέλλον. 

Γιάννης Ιωαννίδης: Μια παρακαταθήκη για τον σύλλογο ΑΡΗ!

Ως νεότερος, που δεν πρόλαβε να ζήσει ούτε μισή στιγμή δόξας με τον Γιάννη Ιωαννίδη, ο Κωνσταντίνος Τσίπτσιος ανεβαίνει στις πλάτες των προκατόχων του, για να ξεκλέψει ματιές από το μέλλον. 

Ένα μέλλον που για τον ΑΡΗ ακόμη φαντάζει… μακρινό. 

Στην Ελλάδα του 2023, το μπάσκετ περιορίζεται σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Οι μεταξύ τους μάχες απασχολούν ίσως στο 100% την ελληνική πραγματικότητα. Χωρίς να υπάρχει και τρομερή πρεμούρα για τους υπόλοιπους. Η 3η θέση είναι το “πρωτάθλημα των φτωχών…”. Έτσι μάθαμε να λέμε μεταξύ μας. Δικαιολογώντας την απουσία επιτυχιών και ανταγωνισμού σε ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και ΑΡΗ.

Έτσι μάθαμε να λέμε, για να δικαιολογήσουμε την απουσία του Πανιωνίου και του Ηρακλή από τα “σαλόνια”. Για να κρύψουμε την ντροπή μας για την απότομη κατηφόρα της Εθνικής ομάδας.

Λίγο πολύ η Euroleague και λάθη των ομάδων εκτός Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση το sport.

Λίγο πολύ, κάποιες αποφάσεις των γκρι… στα κρίσιμα σημεία, όταν η μπάλα καίει ακόμη και τους “μεγάλους” αποτρέπουν το όποιο ενδιαφέρον για περαιτέρω ενασχόληση.

Εξάλλου το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα. Δεν είναι σαν το ποδόσφαιρο. Τις περισσότερες φορές ο καλύτερος κερδίζει.

Ο πιο… ακριβός. Έστω… 

Πως όμως έφτασε ο ΑΡΗΣ της Γάνδης, της Σαραγόσα και του Μονάχου σε αυτό το σημείο; Πως ο ΑΡΗΣ του Ράιαν Στακ και του Μάσεϊ παλεύει να πληρώσει παίκτες και παλιές (ενδιάμεσες από την αυτοκρατορία ως το σήμερα) αμαρτίες;

Πως η ΑΕΚ έχει καμιά 200ρια BAN και με το που πάει να σηκώσει κεφάλι …μπερδεύει τα πόδια της;

Πως ο λαός του ΠΑΟΚ λησμονεί την δύναμη και το DNA αυτού του club, που δόξασε τα ασπρόμαυρα; Πως η έδρα του, το PAOK Sports Arena μένει άδεια στα περισσότερα παιχνίδια;

Ο Γιάννης Ιωαννίδης στο πέρασμα του από τον ΑΡΗ κατάφερε να χτίσει κάτι από το μηδέν (σχεδόν). Μια φουρνιά αθλητών. Μια αύρα για επιτυχίες και δόξα.

Σε πείσμα όλων (στην αρχή) – Προς ευχαρίστηση όλης της Ελλάδας (έπειτα).

“Με τον Γκάλη- Τον Γιαννάκη-…κλπ κλπ” και “Γίγα αετέ, με την ψυχή σου γεμάτη περηφάνια” παράλληλα. 

Πως μπορούν οι άνθρωποι του ΑΡΗ να ξεχνούν αυτές τις στιγμές; 59” που αν τα δείξεις σε παιδιά 15 αι 16 χρονών που ξεκινούν το άθλημα θα προπονηθούν με μεγαλύτερο πάθος. Με μεγαλύτερα όνειρα.

Από ένα και μόνο βιντεάκι. Από ένα και μόνο τραγούδι…

Ο κόσμος τουλάχιστον δεν δείχνει να τις ξεχνάει.

Διαβάζω συχνά πως το “Παλέ” ζει στιγμές από τα παλιά. 

Λάθος. Μέγα λάθος. Η κερκίδα του Αλεξανδρείου δεν αποτελείται από επιλήσμονες. Το μπασκετικό DNA δεν έφυγε ποτέ από τον λαό του ΑΡΗ. Ένας κόσμος που έχει κοντά στην 20ετία να δει τίτλο. Ένας λαός που έχει να κουβαλάει (και) τις αποτυχίες του ποδοσφαίρου στις πλάτες του. Μια χούφτα …5000 ατόμων στις εξέδρες της σάλας “Νίκος Γκάλης”, δεν ξεχνούν.

Όπως δεν ξέχασαν στην τιμητική εκδήλωση για τον Νίκο Γκάλη.

Όπως δεν ξέχασαν στην τιμητική εκδήλωση για τους πρωταθλητές. Όταν ο Γιάννης Ιωαννίδης φώναξε με όλη του την δύναμη “Πρωταθλητής είναι αυτός ο κόσμος” και “ΑΡΗΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!”

Ο κόσμος του ΑΡΗ δεν έπαψε να είναι πρωταθλητής. Δεν λησμόνησε την “όψη” των μπασκετικών του πατεράδων.

Ο κόσμος του ΑΡΗ δεν λησμόνησε το πως είναι να σε στηρίζει όλη η Ελλάδα. Και κουβάλησε όλη την Ελλάδα ως τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του.

Τα χρόνια περνούν και ο Γιάννης Ιωαννίδης, με τους παίκτες του, έχουν αφήσει μια ιστορική παρακαταθήκη για το μέλλον.

Η ειδηση του θανάτου του “Ξανθού” του ελληνικού μπάσκετ βυθίζει σε πένθος όλη την χώρα.

Μια μέρα πένθους, αλλά βαριάς κληρονομιάς. 

Η σπίθα που λείπει, καλά θα κάνει να έρθει σύντομα. Γιατί ο Κωνσταντίνος Τσίπτσιος και οι όμοιοι του, οι νέες γενιές, οι άνθρωποι που βασανίζονται από την καθημερινότητα και τα αδιέξοδα έχουν ανάγκη από μια χαρά.  Η χώρα έχει ανάγκη από Γιάννηδες Ιωαννίδηδες.

Fun fact: O Γιάννης Ιωαννίδης ήταν παράλληλα και Liverpool. Επομένως, για να τον περιγράψουμε θα ήταν φρόνιμο να δανειστούμε μια ρήση για έναν όμοιο του. Τον Μπιλ Σάνκλι. 

Ο Γιάννης Ιωαννίδης λοιπόν …έκανε τον ΛΑΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης έβγαζε τον κόσμο από αδιέξοδα μέσω του αθλητισμού. Έσωσε κόσμο από το χείλος της κοινωνικής καταστροφής. Και ας τον ένοιαζε η νίκη και οι μανούρες μέσα στο παρκέ. Αυτό δεν μειώνει το έργο του…

Ο αθλητισμός άλλωστε είναι ψυχαγωγία, εκτός από αγωγή του σώματος. 

Τώρα λοιπόν, όσο ποτέ άλλοτε, ο κόσμος έχει ανάγκη να θυμηθούν όλοι την αγάπη για το μπάσκετ, που κλείδωσαν σε ένα συρτάρι. Ένα σκονισμένο συρτάρι που όλο ξεχνάμε σε ποιο δωμάτιο βρίσκεται.

Κάποιοι από εμάς λησμονούμε εκείνες τις στιγμές Αυτοκρατορίας! Χωρίς να τις ζήσουμε ποτέ. Κλαίμε για δόξες και χαρές, που δεν γευτήκαμε ποτέ.

Μας χρωστάτε!

Χρωστάτε στις νέες γενιές έναν νέο παίκτη που να κουβαλάει τις αξίες και το DNA των Γκάλη, Γιαννάκη, Μπάνε, Ιωαννίδη. Χρωστάτε παίκτες που να ξέρουν τι σημαίνει να φοράς το Εθνόσημο και την γαλανόλευκη. Που να παίζουν για το άθλημα και όχι για τα εκατομμύρια.

Χρωστάτε στον Αυτοκράτορα ακόμη μια ευκαιρία να βγει από τις σκιές. Να σηκωθεί και να “προχωρεί πάντα μπρος!”

Είναι υποχρέωση και κληρονομιά σας…

Γιάννη Ιωαννίδη σε ευχαριστούμε για όλα. Και ας μην τα ζήσαμε…