Για το δικό του …VINCERO

Ο ΑΡΗΣ παίζει το πιο σημαντικό παιχνίδι της σύγχρονης ιστορίας του, ως το επόμενο

Μια μέρα πριν το μεγάλο παιχνίδι της χρονιάς (ως το επόμενο) ο ΑΡΗΣ ετοιμάζεται να δείξει πως υπάρχει στον ποδοσφαιρικό χάρτη και είναι έτοιμος να γράψει χρυσές σελίδες ιστορίας.

Γράφει ο Τσίπτσιος Κωνσταντίνος

Από εκείνες τις χρονιές που ξεκινούν κάπως ανορθόδοξα, και στην πορεία γίνονται εφιαλτικές. Όμως υπάρχει μια αύρα που σε κάνει να λες “δεν γίνεται ρε συ, φέτος νόμιζα πως θα ήταν διαφορετικά.”

Εκείνες τις ποδοσφαιρικές σεζόν που αρχίζουν με λάθη, τα οποία και πληρώνεις. Όμως τα πληρώνεις πολύ! Και, ίσως, λίγο παραπάνω από το πολύ. Εξάλλου έτσι έχει χαραχτεί η πορεία του ΑΡΗ τις τελευταίες δεκαετίες. Το ποδόσφαιρο σε γενικές γραμμές είναι δίκαιο άθλημα, αργά ή γρήγορα αυτό που δικαιούσαι θα το λάβεις. Όμως, για τον ΑΡΗ αυτό γίνεται πολυ αργά.  Και αυτό ίσως να είναι και λίγο άδικο, εδώ που τα…γράφουμε.

Άδικο; Ίσως λάθος διατύπωση. Όχι, το ποδόσφαιρο για τον ΑΡΗ είναι εκδικητικό. Και δεν θυμάμαι ποια κακιά μοίρα έχει χτυπήσει αυτόν τον σύλλογο. Όμως τον ΑΡΗ η μοίρα τον έχει “τεντώσει”, που λένε και στο χωριό μου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

53 χρόνια χωρίς τίτλο. Πτώσεις Β-Γ Εθνική. Τι να σας λέω και να συζητάμε… Μια πίκρα που όμοια της δεν υπάρχει.

Μιλάμε άλλωστε για έναν εκ των μεγαλύτερων συλλόγων στην χώρα. Που μετρά χιλιάδες κόσμου και με σαφή επιρροή στην κοινωνία και την κουλτούρα. Ακόμη και ιστορικά στην πορεία της Ελλάδας. Αν μιλούσαμε για μικρομεσαία ομάδα ή ένα κλαμπ που αριθμεί 3 νοματαίους, τότε σίγουρα δεν θα ήταν ίδια τα στάνταρς.

Ο ΑΡΗΣ λοιπόν ξεκίνησε την σεζόν, αλλάζοντας προπονητή, χάνοντας τον στόχο της Ευρώπης και πετώντας δεκάδες βαθμούς στα σκουπίδια στο πρωτάθλημα.

Ένα σαράκι όμως τον τρώει. Αυτό του τίτλου. Αυτό της επιτυχίας σε έναν τελικό, μετά το 1970.

Το κύπελλο ως δια μαγείας έχει μείνει ανοιχτό ως στόχος. Η κλήρωση όμως έφερε στον δρόμο του ΑΡΗ την νταμπλούχο ΑΕΚ. Τι γκίνια είναι αυτή μωρε; Άμα δεν σε θέλει – δεν σε θέλει!

Σαν να μην έφτανε αυτό, το κλειστό του Ρέντη έβαλε το χεράκι του, ώστε οι κιτρινόμαυροι της Θεσσαλονίκης να μην παίξουν με κόσμο. Στο 2ο – και πιο κρίσιμο από το 1ο- παιχνίδι των 16.

Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις.

Η εικόνα της ομάδας δείχνει πως έχει στρώσει για τα καλά. Με απαιτιτικά παιχνίδια και αρκετά καλά αποτελέσματα στην σειρά αγώνων μέσα στο 2024. Νίκη με ΠΑΟΚ, 0-0 με ΑΕΚ στην OPPAP Arena,0-4 με Παναιτωλικό. Η ιδανική φόρα για κάποιον που ετοιμάζεται να κάνει το leap of faith και να ξεπεράσει τα όρια του.

Και λέμε όρια, καθώς ο ΑΡΗΣ τις τελευταίες δεκαετίες τα βρίσκει σκούρα με έναν- μία εκ των 5 (υπολοίπων) μεγάλων. Δεν μπορεί. Φτάνει να πιει νερό στην πηγή, όμως του κλείνουν το στόμα.

Φέτος πάντως, λίγο οι απουσίες της ΑΕΚ, λίγο το φορμάρισμα και το πάθος, τα πράγματα δείχνουν ευνοϊκά. Αν ο ΑΡΗΣ το τολμήσει, και το θέλει πιο πολύ, μπορεί! Και δεν μιλάμε καν για μια απλή πρόκριση. Καθώς, αν ο ΑΡΗΣ πάρει το αποτέλεσμα, είναι αδιαφιλονίκητο φαβορί για να φτάσει στον τελικό. Μιλάμε επομένως για πρόκριση – μισό τίτλο!

Μάντζιος προπονητής. Έλληνας. Με τις παραξενιές και τα “ταβάνια” του. Όμως γνώστης της βαρύτητας του αγώνα. Παίκτες ποιοτικοί, αλλά και έμπειροι από τέτοια ματς. Μια συνταγή που ΠΡΕΠΕΙ να δουλέψει.

…μην ξεχνάμε επίσης: Παίζει ωραίο ποδόσφαιρο ο ΑΡΗΣ. Αυτό το γράψαμε σε άλλο κείμενο. 

Τι σημαίνει για τον κόσμο αυτή η πρόκριση όμως;

Θυμάμαι το σκηνικό με το πρωτάθλημα της Λέστερ, πριν λίγα χρόνια στην Αγγλία. Όταν οι αδύναμοι κέρδισαν τους δυνατούς. Ο ΑΡΗΣ, οικονομικά κοιτώντας το, εκπροσωπεί το παλιό ποδόσφαιρο. Ένα ποδόσφαιρο που τα νέα παιδιά δεν θα το προλάβουν. Με τον πακτωλό εκατομμυρίων να κυριεύει την Ευρώπη και να φτάνει και στην χώρα μας. ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν δυσθεώρητα μπάτζετ. Δεν έχουν καν σύγκριση με αυτό του ΑΡΗ. Το παλιό ποδόσφαιρο πεθαίνει. Το νέο – ακριβό και φανταχτερό έχει κυριαρχήσει.

Όχι 100% ακόμη όμως…

Το ποδόσφαιρο, είπαμε πιο πάνω πως είναι δίκαιο. Έχει δική του βούληση και …θυμάται που και που,  πως το άθλημα φτιάχτηκε από τους ανθρώπους – για τους ανθρώπους. Και ο ΑΡΗΣ έχει πολλές χιλιάδες ανθρώπων που περιμένει να τηρηθεί αυτή η συνθήκη.

Η Λέστερ του ελληνικού ποδοσφαίρου λοιπόν θέλει να κάνει την έκπληξη. Ο Δαβίδ θα παλέψει με τους Γολιάθ.

Σημείωση* Με διαρκείς παρουσίες στο υψηλό επίπεδο και με τόση λαϊκή μάζα στο πλευρό του, ο ΑΡΗΣ δεν θεωρείται σε καμία περίπτωση Λέστερ. 

Η σύγκριση γίνεται ΚΑΘΑΡΑ σε επίπεδο έκπληξης και οικονομικών. 

Σε εκείνο το πρωτάθλημα της Λέστερ λοιπόν, έγινε μια, ολίγον τι *κιτς* φάση, που όμως για τους Άγγλους είχε νόημα.

Το Nessun Dorma, που αν ψάξετε συνδέεται άρρηκτα με τις “θύμησες” των Άγγλων από το παρελθόν και το όνειρο της επιτυχίας, παντρεύτηκε με τον Ιταλό προπονητή Ρανιέρι και την φωνή του Αντρέα Μποτσέλι. Σε ένα συγκινητικό σκηνικό. Μετά την στέψη των πρωταθλητών. Ως επιστέγασμα του τιτάνιου ποδοσφαιρικού θαύματος που μόλις είχε ολοκληρωθεί.

Αποκορύφωμα, η κορώνα, που απολαύσαμε μέσω του SKY Sports, στο αμίμητο “Vincero (θα κερδίσω!)”, στον τελευταίο στίχο. H κραυγή ενός λαού, μιας ομάδας και μιας ολόκληρης πόλης.

Για τον ΑΡΗ αυτή η προσπάθεια για λύτρωση κρατάει χρόνια. Αυτή η ξηρασία έχει γίνει τρόπος ζωής και ακόμη και περηφάνιας για τον κόσμο του. Κανείς δεν λύγισε απέναντι στις αποτυχίες. Και το γήπεδο της ομάδας της Θεσσαλονίκης είναι από τα πιο γεμάτα της χώρας.

Επομένως, αύριο, Τετάρτη, ο ΑΡΗΣ δίνει το πρώτο – πιο κρίσιμο – παιχνίδι της σεζόν του, και ποντάρει τα ρέστα του. Απέναντι στην πανίσχυρη ΑΕΚ. Απέναντι στα εκατομμύρια και τα νέα γήπεδα.

Κάνει έναν αγώνα δρόμου κόντρα στο ίδιο το ποδόσφαιρο, για να του θυμίσει πως κάτι χρωστάει σε αυτή την γωνιά της γης. Και τόσα χρόνια αυτό το χρέος έχει μεγαλώσει.

Η κραυγή χαράς είναι βουβή. Πνίγει τον κόσμο του…

Ο ΑΡΗΣ την Τετάρτη αγωνίζεται για την δική του κορώνα με δάκρυα στα μάτια. Για να δείξει πως παύει, ανεξαρτήτως των μπάτζετ και των αποτυχιών, να είναι πλέον εκτός συζήτησης για χαρές και τίτλους.

Παλεύει για να ξανασυστηθεί ως Θεός του πολέμου στην νέα εποχή.

Μάχεται να κερδίσει πίσω την ταυτότητα και το DNA του νικητή

…παίζει για το δικό του Vincero!