Διότι, αν όχι η Original, ποιος;

Αν ξέρουμε κάτι για τον Μελισσανίδη είναι ότι η… συνδιοίκηση -και δη με τους οπαδούς της ομάδας- δεν είναι του γούστου του. Για το γινάτι και μόνο καθόλου δεν αποκλείεται να επέμενε στην πρόσληψη Τσιάρτα ακόμη κι αν την είχε μετανιώσει. (Μέσα του. Προς τα έξω, μάλλον αποκλείεται να το δήλωνε). Γράφει ο Στέλιος Μαρκάκης […]

Αν ξέρουμε κάτι για τον Μελισσανίδη είναι ότι η… συνδιοίκηση -και δη με τους οπαδούς της ομάδας- δεν είναι του γούστου του. Για το γινάτι και μόνο καθόλου δεν αποκλείεται να επέμενε στην πρόσληψη Τσιάρτα ακόμη κι αν την είχε μετανιώσει. (Μέσα του. Προς τα έξω, μάλλον αποκλείεται να το δήλωνε).

Γράφει ο Στέλιος Μαρκάκης

Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, είναι καλό που μόνος του ο πρώην ποδοσφαιριστής έδωσε λύση στο πιθανό αδιέξοδο. Αυτό, ωστόσο, δεν αναιρεί τη σημασία της παρέμβασης της Original. Όχι τόσο επειδή, χωρίς αυτήν, ούτε ο Τσιάρτας θα έκανε πίσω. Αλλά επειδή ήταν μια παρέμβαση που εξευτέλισε στην πράξη το, απλώς αστείο, “no politica”.

Η αστειότητα του “no politica”

Το “no politica”, βλέπετε, δεν ισχύει απολύτως πουθενά. Ούτε καν σε μοναστήρια -ίσως ειδικά εκεί να ισχύει εις το τετράγωνο κιόλας. Σε παιδικές χαρές, πάλι, ίσως. Αλλά κι εκεί, όταν λείπουν οι γονείς, μόνον. Παρόντων και των γονιών, πάει και από ‘κει περίπατο.

Δεν υπάρχει τίποτε απολύτως που να μη συνδέεται με, απορρέει από ή εκφράζει κάποια πολιτική. Και πολύ περισσότερο ένας σύνδεσμος οργανωμένων οπαδών.

Δεν τα έχω καλά με κανέναν τέτοιο σύνδεσμο. Ούτε εκείνοι με μένα -για διάφορα, κατά καιρούς γραπτά ή λεγόμενά μου. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι τους ακυρώνω ως οντότητες. Σημαίνει απλώς ότι σε πολλά διαφωνούμε, κατά καιρούς. Αλλά και σε πολλά, συμφωνούμε.

Σ’ αυτή τη δεύτερη περίπτωση ανήκει και η χθεσινή ανακοίνωση-παρέμβαση της Original. Της βγάζω το καπέλλο. Και για τη διατύπωσή της -έχω και μια αδυναμία στις λέξεις, άλλωστε- κυρίως όμως για το περιεχόμενό της. Και δεν αναφέρομαι στο ψυχογράφημα του Τσιάρτα που επιχειρεί. Αναφέρομαι στον ξεκάθαρο ρόλο που διεκδικεί ως θεματοφύλακας αρχών και αξιών της ομάδας που υποστηρίζει.

Μια ομάδα είναι ένα ιδεολόγημα

Διότι τι είναι μια ομάδα -για τον οπαδό της; Τίποτε πέρα από ένα ιδεολόγημα βγαλμένο από την ιστορία και την πορεία της στο χρόνο. Ο ιδιοκτήτης της ομάδας (μπορεί και να) είναι επιχειρηματίας. Και έτσι να σκέφτεται και να δρα. Ο φίλαθλος ή και οπαδός της ομάδας, όμως, όχι.

Για τον οπαδό μιας ομάδας προσφύγων, είναι αυτονόητο ότι όποιος εκφράζει ρατσιστικές και μισαλλόδοξες απόψεις είναι ξένο σώμα. Αυτό που δεν είναι καθόλου αυτονόητο στις μέρες μας, όμως, είναι ότι θα εκδηλώσει αυτή την αντίθεση -αρέσει ή όχι στην ιδιοκτησία.

Και γι’ αυτό θεωρώ αξιέπαινη και ορθότατη την παρέμβαση της Original. Επειδή δε γίνεται να είσαι σύνδεσμος οπαδών και να μην είσαι, συγχρόνως και κοινωνικο-πολιτικός φορέας, υπό μια έννοια.
“Politica” 100% είναι (και) το ποδόσφαιρο. Και συνεπώς, αναπόφευκτα, “politica” θα είναι και οι σύνδεσμοι οπαδών. Όποιοι απ’ αυτούς το τολμούν, όπως εν προκειμένω, η Original αξίζουν μπράβο. Όσοι όχι, κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλοιώνουν τη φύση τους ως εκφραστές του -καθ’ εκάστου- “ιδεολογήματος” της ομάδας τους.

Ποιος; Ο… καθρέφτης του (κάθε) ιδιοκτήτη;

Ασφαλώς και το να συνδιοικούν ή να κάνουν από κοινού με τον προπονητή τις μεταγραφές ή την 11άδα, δεν είναι δουλειά των Συνδέσμων. Να ελέγχουυν όμως την πιθανή “βεβήλωση” όσων ηθικών αξιών και θεμελιωδών αρχών ταυτίζουν με την ομάδα τους, όμως, είναι και παραείναι.

Αν δεν το κάνουν, άλλωστε, εκείνοι, ποιος θα το κάνει; Ο… καθρέφτης του (όποιου) ιδιοκτήτη, αποκλείεται, πάντως… Ούτε όσοι γύρω του υπάρχουν, κατά κανόνα με ελάχιστες εξαιρέσεις, μόνο για να τον εξυμνούν, ό,τι κι αν κάνει, όπως κι αν το κάνει…