Άρης: Η τέχνη του “πολέμου”

Άρης: Η τέχνη του "πολέμου"

“Ο πόλεμος είναι αναγκαίο κακό και πρέπει να αποφεύγεται. Εφόσον όμως αυτό είναι αδύνατο, καλύτερα να ξέρεις πώς θα τον κερδίσεις.” γράφει στην “Τέχνη του πολέμου” ο Σουν Τσου.

Στον ΑΡΗ είχαν χρόνια το πολεμικό DNA, τώρα πλέον αποκτούν και την…τέχνη!

Γράφει ο Τσίπτσιος Κωνσταντίνος.

Βρισκόμενοι στην χθεσινή συν. τύπου του Ρόμπερτ Παλίκουτσα (ή και Παλικούτσα. Ανάλογα το τι θα αποφασίσουν στην ΠΑΕ), ακούσαμε πολλά και ενδιαφέροντα. Όχι τόσο σε θέμα περιεχομένου. Όσο σε ύφος και αύρας.

Και εξηγούμαι άμεσα. Για να μην υπάρξουν παρερμηνείες. Όχι! Δεν ακούσαμε όσα ονόματα και όσα τζιζ θέματα θα θέλαμε. Όμως πήραμε μια γερή δόση από τεχνογνωσία και γνωρίσαμε (περαιτέρω) έναν άνθρωπο που νιώθει από το άθλημα.

…Και δεν φοβάται μάλιστα να σπάσει “αυγά” για να πετύχει.

Ζύγισις, προσοχή, ανάπαυσις’

Ξεκινώντας, θα πρέπει να αναλύσουμε λίγο την περασμένη χρονιά. Αντίθετα από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, εμείς αναγνωρίζουμε πως στον αθλητισμό υπάρχει επιτυχία, και πολύ περισσότερο ΑΠΟΤΥΧΙΑ.
Επομένως, πως θα χαρακτήριζε κανείς την σεζόν του φετινού ΑΡΗ;

Όλα είναι σχετικά.

Αναφορικά με την Ευρώπη, η ομάδα απέτυχε να προχωρήσει και να φτάσει ως τους ομίλους. Απέτυχε να πείσει πως σχεδιάστηκε εγκαίρως για να είναι έτοιμη και να αποτελεί ανταγωνιστικό αντίπαλο για όσα θα έρχονταν στη συνέχεια. Συμπερασματικά λοιπόν, ΑΠΟΤΥΧΙΑ.

Όσον αφορά το πρωτάθλημα, η χρονιά ήταν χειρότερη από την περσινή. Κυνικά κοιτώντας το, θα λέγαμε εύκολα πως μιλάμε για πισωγύρισμα. Όχι μόνο αγωνιστικό, αλλά και σε θέμα προπονητή. Μιας και 3 διαφορετικά πρόσωπα πέρασαν από τον πάγκο και την “καυτή καρέκλα”. Σταθερότης…μηδέν!
Ο στόχος όμως της Ευρώπης, παρά το γεγονός πως φέτος ήταν πιο βατός και μέχρι την 5η θέση όλοι έπαιρναν εισιτήριο, επετεύχθη. Άρα… (κυνικά και μόνο) ΕΠΙΤΥΧΙΑ.

Κύπελλο; Να μην πούμε για κύπελλο;

Ας το πιάσουμε για να το αφήσουμε μια για πάντα ως θέμα.

ΚΑΜΙΑ ομάδα όταν ξεκινάει την σεζόν, σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα, δεν έχει στόχο το κύπελλο. Τόσο οι συνθήκες, όσο η τύχη και οι κληρώσεις δεν επιτρέπουν την ίδια αυστηρότητα στο αν μια ομάδα κατακτήσει ή όχι τον τίτλο. Είναι πολλοί παράγοντες που παίζουν ρόλο και κανείς δεν έχει δεδομένο τίποτα.
Βέβαια, αν είμαστε ρεαλιστές, για τον ΑΡΗ των 53 ετών χωρίς “μαστραπά” μιλάμε για αφελή πολυτέλεια το να ξεκινάει μια σεζόν και να μην έχει το ένα του μάτι στο κύπελλο. Όμως, και πάλι, τα πράγματα είναι απλά. Δεν είναι 100% στο χέρι σου…
Σημείωση: Όσο, δε, συνεχίζεις να το κοιτάς εμμονικά, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από το παλμαρέ σου. Αλλά αυτά ίσως τα πούμε σε ένα άλλο blog.

Στο προκείμενο τώρα…

Λίγο μετά τα μισά της σεζόν, και μετά από ανελέητη γκρίνια του κόσμου. Ο Θόδωρος Καρυπίδης πήρε (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) την απόφαση για στελέχωση του team του. Με έναν ρόλο που έλειπε από την ομάδα, στα χρόνια της επανόδου της στην Superleague.
Αυτού του Τεχνικού διευθυντή.

Ο Ρόμπερτ Παλίκουτσα ανέλαβε την καυτή πατάτα. Και αποτέλεσε fly on the wall, για τους επόμενους 2-3 μήνες που βρέθηκε κοντά στην ομάδα.

Σημείωσε, ξανασημείωσε, είδε, πολλές φορές αντέδρασε, όμως ετοιμάστηκε για την χθεσινή μέρα. Όλο αυτό το διάστημα ο Παλίκουτσα γέμισε ένα μπλοκάκι με κακώς κείμενα και είχε ήδη ξεκινήσει να ετοιμάζει την επόμενη μέρα. Ήδη οι επαφές του και το δίκτυο συνεργατών του είχαν πιάσει δουλειά. Καθώς από την 1η στιγμή κατάλαβε τι σώζεται και τι όχι από τον ΑΡΗ.

Ο πόλεμος είχε αποκτήσει πλέον …τεχνίτη. Και ο ΑΡΗΣ αρχίζει δειλά δειλά να σταματάει το fair play του απέναντι στους υπόλοιπους του Big 5. Και όταν λέμε fair play, μιλάμε για την υποστελέχωση του club. Που τόσο καιρό έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να την αναδεικνύουμε.

Μαζί λοιπόν με τον Τόλη Τερζή, που, όπως περιμέναμε, δεν άρεσε ως επιλογή στον κόσμο, έρχονται 2 βοηθοί. Και μέλη τεχνικού επιτελείου. Γυμναστές κλπ.

Μαζί με τον Παλίκουτσα έρχονται και άλλοι τόσοι νοματαίοι που γνωρίζουν τον χώρο και έχουν τις απαραίτητες διασυνδέσεις ώστε ο ΑΡΗΣ να αποφύγει τις …καραβιές.

Αν καταφέρουν, δε, και τον Θόδωρο Καρυπίδη στο να ρίξει νερό στο κρασί του και να μην τα παίρνει όλα πάνω του, τότε …BINGO. ο ΑΡΗΣ αποκτά άλλη οντότητα.

Κρατάω μόνο 4 σημεία από την συν. τύπου του Παλίκουτσα. Τα υπόλοιπα ακούγονται ωραία στο αυτί, όμως θα περιμένω να τα δω στην πράξη.

1- “Προσεγγίσαμε παίκτη της Κ15 για επαγγελματικό συμβόλαιο”…άραγε πόσο καιρό λειτουργεί το club στα τυφλά και ταλέντα του χάνονται στην αφάνεια και στην απαξίωση;
Σημείωση: Ο παίκτης τα έχασε και ζήτησε χρόνο να το συζητήσει με τους δικούς του. ΤΟΣΗ έλλειψη εμπιστοσύνης υπάρχει προς το club. Και αυτό ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ!

2- Πειθαρχία – 20 Νταρίντα και ΞΑΝΑ πειθαρχία. Για να μην έχουμε σκηνικά με παίκτες στα κλαμπάκια και τον κόσμο έξαλλο. Για να μην χάνουμε παίκτες που ανεβαίνουν σε ρυθμό και ξαφνικά, μέσα σε ένα βράδυ, τίθενται εκτός ρόστερ…

Νταμπό (μου).

3- Καμία υποχρεωτική ρήτρα με Καμαρά. Τελειώστε με τις χαζομάρες. Αφήστε που δεν τον θέλουμε κιόλας… (Μπορεί να μην το είπε έτσι. Όμως έτσι ήταν το ύφος του. Δεν το λέμε εμείς!) Και γουστάρω να βλέπω άτομα με θέση ευθύνης να μιλούν ξεκάθαρα και να μην κρύβονται. Οι βάσεις μπαίνουν σε στερεό έδαφος ειλικρίνειας.

4- “Ο ΑΡΗΣ παίζει στην Ελλάδα, είναι ελληνική ομάδα, όμως δεν έχει Έλληνες παίκτες. Αυτό θα αλλάξει…”. Αυτό ακριβώς. Τιποτε άλλο! Γιατί, αν θέλετε την γνώμη μου, τίτλο χωρίς Έλληνες που “νιώθουν” από το ποδόσφαιρο που παίζεται (με τους όρους που παίζεται) στην χώρα, ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΕΙΣ!

Ο Παλίκουτσα μίλησε και για πολλά άλλα, διαφορετικά θέματα. Όπως, δυστυχώς, για άλλα δεν απάντησε. Δεν θέλησε, ας πούμε, να μας μιλήσει ανοιχτά για όλους εκείνους που θα μείνουν ή θα φύγουν από το ρόστερ. Δικαίωμα του. Ίσως να ξέρει κάτι παραπάνω και να έπραξε ορθώς.

Για να κάνουμε μια σούμα. Μιας και η χρονιά τελείωσε και ήδη προετοιμαζόμαστε για την επόμενη. Ο ΑΡΗΣ δεν σώθηκε από αυτή την συνέντευξη τύπου. Κάθε άλλο. Όμως κάτι καλό δείχνει να γίνεται με την έλευση του Κροάτη. Και, δη, με την ΑΠΟΦΑΣΗ του Καρυπίδη, να παραδεχτεί πως θέλει βοήθεια στο χτίσιμο του ρόστερ.

Ένας άνθρωπος “ποδοσφαιρόφατσα” βρίσκεται στο “κτήριο”. Ας μάθουμε από αυτόν την “τέχνη του πολέμου”!