Ο Ιτούδης… ξαναλλάζει την “επίσημη αγαπημένη”!

Η θέση του ομοσπονδιακού προπονητή είναι μια νέα σελίδα και μια νέα πρόκληση και για τον πολύπειρο προπονητή, αλλά και για τους παίκτες της Εθνικής Μπάσκετ, σε μια "καυτή" τριετία που μπορεί να ξανακάνει την ομάδα "επίσημη αγαπημένη" των Ελλήνων...

Ο Ιτούδης… ξαναλλάζει την “επίσημη αγαπημένη”! Οι εποχές που η Εθνική μπάσκετ είχε αυτόν τον τίτλο, της πλέον αγαπητής στους Έλληνες ομάδας μοιάζουν σήμερα μακρινές. Το ταλέντο ποτέ δεν έλειψε. Έλειψαν όμως τα… “δώρα αγάπης”, που αναθερμαίνουν μια σχέση. Οι τίτλοι. Ο τελευταίος για την Εθνική ήλθε με το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009. Και από τους σημερινούς της παίκτες παρών τότε ήταν μόνο ο Γιώργος Πρίντεζης.

Ίσως όμως έχει έλθει η ώρα να αλλάξουν όλα αυτά. Διότι η παρουσία ενός προπονητή όπως ο Δημήτρης Ιτούδης στον πάγκο έχει πολυεπίπεδη διάσταση και ξεχωριστή σημασία. Πρώτα απ’ όλα δείχνει εμφατικά το νέο, πιο υγιή και αθλητικά ορθό τρόπο σκέψης της νέας Ομοσπονδίας. Τελευταίος προπονητής που πλάι στο όνομά του υπήρχε το “μακροπρόθεσμη προοπτική” και όχι το, λίγο πολύ, “λύση ανάγκης” ήταν ο Φώτης Κατσικάρης. Αλλά από τότε πέρασαν 6 χρόνια.

Η συμφωνία με έναν -κατά τεκμήριο- κορυφαίο στην Ευρώπη (και το 2016 και το 2019) κόουτς, όπως είναι ο Ιτούδης, δείχνει λοιπόν κάτι. Μια αλλαγή νοοτροπίας προς το καλύτερο. Και ειδικά, μάλιστα, από τη στιγμή που δε γίνεται “συγκυριακά”. Ο Ιτούδης ήταν στόχος του Βαγγέλη Λιόλιου από την αρχή. Και τον κυνήγησε πολύ πριν η ΤΣΣΚΑ κατεβάσει ρολά λόγω πολέμου. Ο ίδιος, επαγγελματίας 100% όπως είναι, δε θα μπορούσε να συνεργαστεί χωρίς το ΟΚ από την ομάδα με την οποία έχει πάρει δύο Ευρωλίγκες και έχει φέρει στο “τοπ” επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Μακάρι να είναι μια μακρά και σταθερή συνεργασία…

Η συγκυρία, ευνόησε, λοιπόν, αυτή τη στιγμή. Και μακάρι, όταν ο πόλεμος τελειώσει και ξαναυπάρξει κανονικότητα στον αθλητισμό, τα πράγματα να είναι έτσι ώστε η -άγνωστης προς το παρόν διάρκειας- συνεργασία, να παραμείνει μόνιμη και σταθερή. Διότι θα ήταν ευχής έργο να έχει τον ίδιο προπονητή η Εθνική Ομάδα που μπροστά της έχει Ευρωμπάσκετ το Σεπτέμβρη, προκριματικά -και πρόκριση, ελπίζουμε- στο Παγκόσμιο Κύπελλο του χρόνου και, βέβαια, Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, το 2024.

Αν και πολλές φορές η διαχείριση μιας Εθνικής ομάδας έχει πολύ διαφορετικές απαιτήσεις απ’ αυτήν ενός συλλόγου -έστω και top- το όνομα, οι τίτλοι, αλλά, κυρίως το επαγγελματικό ήθος που έχει ο Ιτούδης, αποτελούν εγγύηση. Στα 51 του, ο Ιτούδης έφτασε στην κορυφή με τρόπο ορθολογικό, που δείχνει ποιότητα χαρακτήρα. Ξεκίνησε από χαμηλά. Πήρε… πτυχίο, διδακτορικό και PhD για 13 χρόνια, πλάι στον Ομπράντοβιτς. Και πριν οδηγήσει την ΤΣΣΚΑ σ ένα σωρό τίτλους, ο ίδιος πανηγύρισε 5 Ευρωλίγκες με τον Παναθηναϊκό ως βοηθός.

Είναι μεθοδικός και μετρημένος, ξέρει πώς να χειριστεί μεγάλα ονόματα, έχει φάει με το κουτάλι τα κρίσιμα ματς, ξέρει όσο ελάχιστοι τι πάει να πει “πίεση για τίτλο”. Έχει, για τον Αύγουστο και “μαγιά” στα χέρια του τη συμφωνία που πέτυχε η ΕΟΚ να έχει παρόντες στα δύο προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Τουρκία τους παίκτες των δύο “αιωνίων”. Και, γενικά, έχει να αξιοποιήσει ένα πολύ σπουδαίο υλικό.

Ο Giannis και το σπουδαίο υλικό από το πάνω πάνω ράφι…

Πρώτος και καλύτερος, φυσικά. ο Giannis. Δύο φορές MVP του NBA, πιθανότατα και πάλι πρωταθλητής όταν θα ενσωματωθεί. δε χρειάζεται συστάσεις. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας κόουτς σαν τον Ιτούδη που μπορεί να αξιοποιήσει το φοβερό ταλέντο του. Το NBA είναι πρωτάθλημα των αστεριών. Αλλά το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει τον προπονητή, τις τακτικές και το σύστημα σε πρώτο πλάνο. Το κύρος, αλλά και το καθαρό προπονητικό μυαλό του Ιτούδη μπορούν να “απογειώσουν” τον Αντετοκούνμπο σ’ ένα πλάνο προσαρμοσμένο στα -ατέλειωτα- προτερήματά του.

Γενικότερα, το έμψυχο δυναμικό είναι από το πάνω πάνω ράφι. Κώστας Σλούκας, Νικ Καλάθης, Κώστας Παπανικολάου, Γιώργος Παπαγιάννης, Γιάννης Παπαπέτρου, Τάιλερ Ντόρσεϊ, Ντίνος Μήτογλου, Δημήτρης Αγραβάνης, Γιαννούλης Λαρεντζάκης, Γιώργος Πρίντεζης, Θανάσης Αντεντοκούνμπο, Κώστας Αντεντοκούνμπο… Πρόκειται για παίκτες με πολύ μεγάλη, πλέον, εμπειρία και μεγάλη δίψα για διάκριση με την Εθνική. Και οι πιο “παλιοί”, οι γεννημένοι τη δεκαετία του 1990 και οι πιο νέοι, πάνω απ’ όλα όμως ο Giannis είναι, ως προς τις εθνικές διακρίσεις, μια αδικημένη γενιά.

Πρέπει να γράψουν ιστορία -και μπορούν κιόλας!

Έχουν όλα τα φόντα να γράψουν μπασκετική ιστορία μέσα στα προσεχή δύο χρόνια. Είναι μια πρόκληση για εκείνους. Όπως είναι μια πρόκληση και για τον κόουτς. Ο Ιτούδης δε θα έλεγε το “ναι”, αν δεν ήταν μέσα του βέβαιος ότι μπορεί να ανταπεξέλθει σ’ αυτήν. Βεβαίως και είναι άλλο πράγμα ένας σύλλογος κι άλλο μια Εθνική. Αλλά το μπάσκετ είναι μπάσκετ. Και ο Ιτούδης το γνωρίζει όσο λίγοι. Όπως γνωρίζει και πώς να χειριστεί μπασκετικές προσωπικότητες.

Και, πάνω απ’ όλα, ο ίδιος με το παράδειγμά του και την πρόκληση που αποδέχεται, γνωρίζει πώς να εμφυσήσει στο υλικό του περηφάνεια για το εθνόσημο και πάθος για την ομάδα. Διότι, καλά είναι και τα συμβόλαια. Αλλά η τιμή της διάκρισης με την Εθνική ομάδα… τιμή δεν έχει! Οι παίκτες αυτοί αξίζουν μια τέτοια κληρονομιά. Και τώρα έχουν πολύ καλές πιθανότητες να το πετύχουν. Και να κάνουν την Εθνική μπάσκετ, ξανά “επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων”…