Ευρωμπάσκετ 1987: Ο θρίαμβος που άλλαξε τα πάντα!

35 χρόνια μετά το 103-101 επί της τότε ΕΣΣΔ, το μπάσκετ μπορεί να καυχιέται ότι είναι το μόνο σπορ που εξαργύρωσε όπως έπρεπε την τεράστια επιτυχία. Η 14η Ιουνιου του 1987, ήταν, επίσης, η μέρα που άλλαξε και την αθλητική δημοσιογραφία...

Ευρωμπάσκετ 1987: Ο θρίαμβος που άλλαξε τα πάντα! Ακριβώς 35 χρόνια μετά από το “μαγικό” 103-101 επί της τότε ΕΣΣΔ, εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί για εκείνη τη βραδιά-ορόσημο. Ορόσημο όχι επειδή άλλαξε τη μοίρα του ελληνικού μπάσκετ μόνο. Αλλά επειδή άλλαξε γενικά το χάρτη του αθλητισμού στη χώρα. Και της αθλητικής δημοσιογραφίας επίσης.

Οι δύο εύστοχες βολές του “τίμιου γίγαντα” Αργύρη Καμπούρη, στο φινάλε του τελικού, κανονικά… δε θα έπρεπε να μπουν. Ο Αργύρης είχε 11/20 στο τουρνουά ως εκείνη τη στιγμή και 0/1 στο ματς. Και η μπάλα ζύγιζε χίλια κιλά. Τις πέτυχε, όμως. Και τίποτε δε θα ήταν πια το ίδιο. Έξω απ’ το ΣΕΦ είχε 44 βαθμούς. Η Αθήνα μετρούσε εκατοντάδες νεκρούς από το φονικό καύσωνα του 1987. Η τότε “Σούπερ Λίγκα”, η ΕΠΑΕ, έκανε απεργία. Είχαμε ΠΑΣΟΚ, Μελίνα Μερκούρη αρμόδια υπουργό για τον αθλητισμό, Κίμωνα Κουλούρη ΓΓΑ, Μιλτιάδη Έβερτ Δήμαρχο Αθηναίων…

Γράφει ο Στέλιος Μαρκάκης

Το ποζεράδικο Final Countdown των Europa, επιλογή του γυμναστή της ομάδας, Νίκου Σισμανίδη. “άναβε” το πλήθος που, για να αντέξει τη ζέστη δεχόταν με ευχαρίστηση το νερό που του πετούσε το προσωπικό. Για την ΕΤ-1 και την ΕΤ-2 μετέδιδε ο μακαρίτης Φίλιππος Συρίγος. Για την ΕΡΑ Σπορ, όπως και όλους τους υπόλοιπους αγώνες της Εθνικής στη διοργάνωση, έτσι και τον τελικό, εγώ και ο Αλέξανδρος Θεοφιλόπουλος. Μάταια έχω αναζητήσει εκείνες τις ηχογραφήσεις. Αμφιβάλω αν υπάρχουν καν.

Σκηνές τρέλας -το απίθανο περιστατικό με τη Τζένη Γκάλη

Πριν από τις βολές του Καμπούρη, ο Αλέκος πετάει το μικρόφωνο, πηδάει από τα δημοσιογραφικά και κατεβαίνει στο γήπεδο. Ανάμεσα στους θεατές είναι ο Αντρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Το πιο cult πανό στο γήπεδο γράφει για την Εθνική, τη “Χρυσή Ολυμπιάδα” του 1996 (που πήρε τελικά η Κόκα Κόλα-Ατλάντα και από δική μας προδοσία -ιστορία για άλλη μέρα αυτή…) και το υπογράφει… μια ψησταριά! Στη μαύρη αγορά ένα εισιτήριο κάνει ως και 30.000 δραχμές -ένας καλός μισθός, τότε.

Όποιος δεν έχει ζήσει τις στιγμές εκείνες δε μπορεί να καταλάβει την ένταση και την απτή προσδοκία των χιλιάδων θεατών. Σκέτη τρέλα. Και απίθανα πράγματα έχουν συμβεί πριν και μετά τον τελικό. Με το Γιώργο Βαλαβάνη, πριν αρχίσει το ματς στέλνουμε φαξ στη “Μεσημβρινή”, όταν το τζάμι χτυπάει με μανία πίσω μας. Είναι η αείμνηστη Τζένη Γκάλη! Έχει ξεχάσει το πάσο της και ο φύλακας δεν την αναγνωρίζει για να τη βάλει μέσα. Αν δεν ήμασταν εμείς, θα έχανε τον τελικό στον οποίο ο τότε σύζυγός της έγινε ένας μύθος του παγκόσμιου μπάσκετ. Έβαλε 40 πόντους, τους 4 με τριπλό “σπάσιμο” στον αέρα…

Γιορτή στην απονομή -γιούχα σε Ντράζεν Πέτροβιτς…

Η απονομή είναι μια γιορτή, με αποθέωση στους ηττημένους με τα 14 τότε Ευρωμπάσκετ στη συλλογή τους. Αλλά, όχι και σε όλη την 3η στο τουρνουά, μυθική Γιουγκοσλαβία των Τόνι Κούκοτς, Ζάρκο Πάσπαλι, Στόγιαν Βράνκοβιτς, Ντίνο Ράτζα, Βλάντε Ντίβατς. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς, που είχε πει μετά την ήττα (Ναι! Και εκείνη την ομάδα είχαμε νικήσει με 81-77) στον ημιτελικό ότι θέλει να το πάρει η ΕΣΣΔ, όπως και ο αδελφός του, Αλεξάντερ άκουσαν τρελή γιούχα…

Το κοινό χειροκροτεί θερμά την υπερομάδα του Αλεξάντερ Γκομέλσκι: Αλεξάντερ Βολκόφ, Χέινο Έντεν, Σεργκέι Ταρακάνοφ, Βαλντεμάρας Τσομίτσιους, Σεργκέι Μπαμπένκο, Βαλέρι Τιχονένκο, Βάλντις Βάλτερς, Βλαντίμιρ Τκατσένκο, Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Σεργκέγιους Γιοβάισα, Βίκτορ Πανκράσκιν, Βαλέρι Γκομπόροφ. Και, φυσικά, οι κραυγές είναι ουρανομήκεις για την απίθανη 12άδα του Κώστα Πολίτη: Νίκος Γκάλης,  Παναγιώτης Γιαννάκης, Παναγιώτης Φασούλας, Φάνης Χριστοδούλου, Αργύρης Καμπούρης, Μιχάλης Ρωμανίδης, Νίκος Φιλίππου, Λιβέρης Ανδρίτσος, Μέμος Ιωάννου, Νίκος Σταυρόπουλος, Νίκος Λινάρδος, Παναγιώτης Καρατζάς,

Άλλαξαν όλα την επόμενη μέρα -και για το αθλητικό ρεπορτάζ…

Η επόμενη μέρα, 15η Ιουνίου του 1987, ήταν η πρώτη στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας που όλες οι πολιτικές εφημερίδες είχαν αθλητικό πρώτο θέμα. Το αθλητικό ρεπορτάζ γνώρισε από εκείνο το θρίαμβο και μετά πρωτοφανή άνθιση. Μπήκε στο χάρτη ως ισότιμο. Το μπάσκετ, από “μονόστηλο” με τα αποτελέσματα έγινε εθνικό σπορ. Η Ελλάδα γέμισε “κλειστά” που, κατά εγκληματικό -και μάλλον όχι τυχαίο…- τρόπο ήταν ακατάλληλα για βόλεϊ και χάντμπολ. Το μπάσκετ μας χάρισε κι άλλες μεγάλες στιγμές, αλλά, δυστυχώς, εις βάρος και άλλων σπορ που μπήκαν στη σκιά του για πολλά χρόνια.

Φυσικά, δε φταίει το άθλημα γι’ αυτό. Η χώρα πήρε απρόσμενα και το EURO στο ποδόσφαιρο και διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες κόστους δεκάδων δισ. to 2004. Αλλά και τα δύο άφησαν πίσω τους μια τρύπα στο νερό -και στο… δημόσιο χρέος επίσης. Ότι το μπάσκετ έγινε ό,τι έγινε μετά την 14η Ιουνίου του 1987, είναι επιτυχία των ανθρώπων του και δεν είναι προς ψόγο, αλλά προς θαυμασμό. Είπαμε άλλωστε ότι και εμείς, ως χώρος της αθλητικής δημοσιογραφίας χρωστάμε πολλά σ’ εκείνη την ημέρα. Την ημέρα που τα άλλαξε όλα…