Κατερίνα Στεφανίδη: Καθηλώνει η Ολυμπιονίκης του άλματος επί κοντώ!

Η Κατερίνα Στεφανίδη έγινε η πρώτη αθλήτρια στην ιστορία του αθλήματος με τέσσερα μετάλλια σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα

Όλη Ελλάδα χειροκρότησε και είπε ένα μπράβο στην κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια Κατερίνα Στεφανίδη.  Αγωνίστηκε στην τελική φάση του Ευρωπαικού πρωταθλήματος στίβου και κέρδισε ένα ακόμη μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση.

Η Κατερίνα Στεφανίδη έγινε η πρώτη αθλήτρια στην ιστορία του αθλήματος με τέσσερα μετάλλια σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα

Η Ολυμπιονίκης του άλματος επί κοντώ μίλησε στη Σάσα Σταμάτη και τα Παραπολιτικά όπου και μίλησε από καρδιάς για τις δύσκολες στιγμές που έχει αντιμετωπίσει στην καριέρα της.

Πώς νιώθεις για το αργυρό μετάλλιο που κατέκτησες στο Μόναχο;

Είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι κι εγώ και ο σύζυγός μου. Είναι το πρώτο μετάλλιο από το Παγκόσμιο του 2019 στην Ντόχα. Το 2020 δεν έγινε τίποτα και το 2021 ήρθα 4η. Το θέλαμε πολύ να είμαι ξανά στο βάθρο. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να είχα κερδίσει. Όταν, όμως, μια συναθλήτριά σου κάνει τρία χρυσά ρεκόρ, το μόνο που μπορείς να πεις είναι «χαλάλι της». Γενικά χαιρόμαστε πολύ, γιατί ξέρουμε τι έχει γίνει τα τελευταία τρία χρόνια με τους τραυματισμούς και ο στόχος μας φέτος ήταν να μείνω εκεί και να μην πονάω. Μου είχε πει ο Μιτς: «Τι θες για το 2022;». Και του είχα πει: «Να μην πονάω». Το έχουμε καταφέρει αυτό. Δηλαδή πάντα το σώμα θα έχει κάτι, αλλά ευτυχώς φέτος, χτύπα ξύλο, δεν έχω κάποιον συνεχή τραυματισμό, όπως είχα με τη φτέρνα μου τα τελευταία 2,5 χρόνια. Πάντα πονάει κάτι, αλλά το ξεπερνάμε γρήγορα.

Πού αφιερώνεις αυτή τη νίκη σου;

Δεν μπορώ να πω ότι την αφιερώνω σε κάποιον. Την αφιερώνω σε εμάς, γιατί μόνο εγώ και ο Μιτς ξέρουμε τι έχουμε περάσει τα τελευταία τρία χρόνια για να μπορώ να βρίσκομαι ξανά στο βάθρο.

Μίλησέ μου γι’ αυτές τις δύσκολες στιγμές που έχεις περάσει.

Μετά το Παγκόσμιο στην Ντόχα, είχα έναν μεγάλο τραυματισμό. Το 2020, τον Μάρτιο, είχαμε έρθει για να τρέξω στο Παναθηναϊκό Στάδιο όταν ξεκίνησαν τα Παναθήναια. Με την Ολυμπιακή Φλόγα θεωρούσα ότι θα τρέξω 200 με 100 μέτρα (πάνω-κάτω τόσο τρέχουμε με τη δάδα) και έλεγα: «Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τρέξω τόσο από τον πόνο ή θα σταματήσω και θα αρχίσω να περπατάω». Δηλαδή ήμουν σε τέτοιο επίπεδο τον Μάρτιο του 2020. Καταφέραμε να επιστρέψουμε σε υψηλό επίπεδο πέρυσι. Για όλους μπορεί να φάνηκε αποτυχία η 4η θέση στους Ολυμπιακούς, αλλά εμείς πανηγυρίζαμε, γιατί ξέραμε ότι έναν χρόνο πριν ήμουν με πατερίτσες. Από όταν είπα ότι ο στόχος μου είναι να μην πονάω, κάναμε διαφορετική προπόνηση, πιο προσεχτική, πιο ειδική. Θεωρώ ότι δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι τα δύο επόμενα χρόνια και να ελπίζω να πάρω μετάλλιο στους Ολυμπιακούς. Αλλά είναι η σωστή χρονιά να κάνω κάτι τέτοιο, γιατί ήταν σχεδόν δύο ολυμπιακές χρονιές το 2020 και το 2021 και είχαμε φέτος και Παγκόσμιο, Πανευρωπαϊκό του χρόνου και ξαναέχουμε Παγκόσμιο μετά τους Ολυμπιακούς. Οπότε είναι η σωστή χρονιά ενδιάμεσα να κάνουμε μια πιο εύκολη προετοιμασία για το σώμα μου, ώστε να έχουμε δύο υγιείς χρονιές πηγαίνοντας προς το Παρίσι.

Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;

Ποτέ. Σίγουρα μου έχει περάσει από το μυαλό να μην ξαναγωνιστώ. Δηλαδή, ήμουν σε τόσο κακό επίπεδο σε ό,τι είχε να κάνει με την υγεία μου. Όταν δεν μπορούσα να περπατήσω από τον καναπέ στην κουζίνα μου, δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά ότι αυτό δεν θα το ξεπεράσω ποτέ.